Ὁ φαρισαῖος εἶναι ὁ "καθώς πρέπει" ἂνθρωπος. Καί οἱ καθὠς πρέπει ἂνθρωποι κάθε ἐποχῆς ἒχουν ἀνάμεσα στίς ἂλλες ὐποχρεώσεις τους κι' αὐτή΄νά τηροῦν τούς τύπους - πρό πάντων αὐτούς! - πού ἐπιβάλλει ἡ κοινωνική συμβίωση. Κι' ἂν ἡ κοινωνική ἐτικέττα ἀπαιτεῖ τόν ἐκκλησιασμό, θά πᾶνε, θά "προσευχηθοῦν" μαζί μέ τούς ἂλλους. Θά φύγουν ἱκανοποιημένοι. Εἶναι ἐν τάξει!...Ὁ φορμαλισμός ὃμως "οἶδε τί προσεύξεται". Γι'αὐτό καί ἡ προσευχή εἶναι τόσο φτωχή χωρίς ὑπαρξιακή συμμετοχή. Ξένη πρός τή Γεσθημανῆ. Γι' αὐτό δέν εἶναι προσευχή.Ἀληθινή προσευχή εἶναι αὐτή, πού ἀπευθύνει στό Θεό ὁ τελώνης. Ἓνα S.O.S. τῆς ψυχῆς πρός τόν "δυνάμενον σώζειν". "Ὁ Θεός ἱλἀσθητί μοι τῶ ἁμαρτωλῶ". Χαρακτηριστικό τῆς τελωνιακῆς προσευχῆς εἶναι μιά βαθειά καί συγκινητική συντριβή. Ἒχει συναρμοσμένα τό ἐσωτερικό καί τό ἐξωτερικό στοιχεῖο σέ μιά ἑνότητα. Εἶναι προσευχή καί τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς.Ὃλη ἡ ὓπαρξη ὣς τήν τελευταία της ἳνα προσεύχεται.Ὁ τελώνης νοιώθει πόσο ξένος εἶναι πρός τό Θεό. Γι'αὐτό καί μπαίνει ἐκεῖ πού ἡ παρουσία του θεωρεῖται πιό αἰσθητή,στό Ναό, μέ δισταγμό, μέ φόβο, μέ δέος, "μακρόθεν ἑστώς". Ἱερομ. Εὐσεβίου, ἀπό τό βιβλίο του περί προσευχῆς, "Ἀναβάσεις".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου