Στο τέλος αυτού του πολέμου, 6-8 στρατιώτες επέστρεφαν στο σπίτι από την περικύκλωση στους φίλους τους στα ανατολικά. Περπατούσαν σε δρόμους και παρθένα εδάφη για να μην φτάσουν στους Γερμανούς. Το βράδυ μιας μέρας, εντελώς εξουθενωμένοι, μέχρι τα γόνατα στο χιόνι, βγήκαν σε κάποιο χωράφι. «Σωστά, θα παγώσουμε εδώ», είπε κάποιος. Είδαν ένα φως από μακριά και πήγαν προς το μέρος του. Ήταν μια πολύ μικρή καλύβα, που στεκόταν σε έναν λόφο στη μέση ενός χωραφιού. Ένας από αυτούς χτύπησε και μπήκε μέσα: ένας γέρος καθόταν εκεί, απασχολημένος να στριμώχνει μπότες από τσόχα. Δεν χρειαζόταν να ρωτήσουμε: ο γέρος μας διέταξε να μπούμε αμέσως μέσα και να διανυκτερεύσουμε. Όλοι μπήκαν και σωριάστηκαν στο πάτωμα: σε ζεστασιά και ύπνο. Τότε κάποιος άνοιξε τα μάτια του. Ήταν ήδη πρωί. Όλοι τους ήταν ξαπλωμένοι σε ένα σωρό όχι στο πάτωμα, αλλά στο έδαφος, ελαφρώς καλυμμένοι με χιόνι. Από πάνω τους δεν υπήρχε στέγη, αλλά ο ουρανός, και στη σιωπή του ακούστηκε ο ευαγγελικός ήχος κάπου εκεί κοντά. Αυτό ήταν στη Δυτική Ουκρανία. Πήδηξαν πάνω και πήγαν στο ευαγγέλιο. Όταν μπήκαν στο ναό, ένας από αυτούς είπε δυνατά, δείχνοντας την εικόνα του Αγίου Νικόλαου: «Εδώ είναι ο αφέντης μας».
* * *
Και στην αρχή του πολέμου, οι Γερμανοί δεν ήταν μακριά από το Zagorsk. Μετά από μια νυχτερινή βάρδια σε ένα εργοστάσιο, ένας κάτοικος αυτής της πόλης πήγαινε σπίτι με τα πόδια. Ήταν μόλις την ημέρα του αγίου Σεργίου .Ο ήλιος μόλις ανέτειλε, φώτιζε το γρασίδι και τα λουλούδια. Όμως ούτε τα λουλούδια ούτε ο ήλιος έγιναν αντιληπτά λόγω του μεγάλου φόβου για το μέτωπο που πλησίαζε: αυτή η γυναίκα είχε μικρά παιδιά στο σπίτι της. Και τότε τη συναντά μια άγνωστη γυναίκα, περπατούν μαζί και η άγνωστη γυναίκα της λέει: «Μη φοβάσαι τίποτα. Είμαστε υπό την προστασία του Αγίου. Είπε ότι «η πόλη του θα μείνει ανέπαφη για πάντα». Και για να το καταλάβετε αυτό, θα σας το πω. Στη δεκαετία του '20, ο πρεσβύτερος Zossimov έζησε εδώ, ο Fr. Alexey. Εδώ πέθανε στα τέλη της δεκαετίας του '20. Όταν άρχισαν να ανοίγουν τα λείψανα, ο γέροντας υπέφερε πολύ γι' αυτό και προσευχήθηκε πολύ, αναρωτιόταν γιατί ο Κύριος επιτρέπει κάτι τέτοιο; Ένα βράδυ, όταν σηκώθηκε να προσευχηθεί, ο μοναχός στάθηκε δίπλα του και του είπε: «Προσευχήσου τρεις μέρες και νηστεύεις, και μετά θα σου πω τι χρειάζεσαι». Τις επόμενες δύο μέρες, όταν ο π. Αλεξέι σηκώθηκε για να προσευχηθεί και ο άγιος στάθηκε πάλι δίπλα του. Ο Σέργιος. Ο πατέρας Αλεξέι έφαγε πρόσφορα αυτές τις μέρες. Την τρίτη ημέρα, ο μοναχός είπε: «Όταν οι ζωντανοί άνθρωποι υποβάλλονται σε μια τέτοια δοκιμασία, είναι απαραίτητο να υποβληθούν σε αυτό και τα λείψανα των νεκρών. Εγώ ο ίδιος έδωσα το σώμα μου για να μείνει η πόλη μου ανέπαφη για πάντα». Και μετά», πρόσθεσε ο αφηγητής, «νόμισαν ότι επρόκειτο για τον τύφο, ο οποίος ήταν αχαλίνωτος εκείνα τα χρόνια, αλλά τώρα καταλαβαίνουν για τι πράγμα μιλούσε».
Η γυναίκα, έχοντας ακούσει αυτή την ιστορία, ήρθε στο σπίτι της, κοιμόταν ακόμα, κάθισε στη βεράντα - σοκαρισμένη και ήρεμη - και τότε για πρώτη φορά εκείνο το πρωί είδε και λουλούδια και τον ήλιο.
* * *
Ένα κήρυγμα σε μια εκκλησία θα πρέπει να είναι, κατά κάποια έννοια της λέξης, στο ίδιο επίπεδο με τη συγκεκριμένη λειτουργία, έτσι ώστε αυτό που λέγεται και αυτό που λέγεται από τον ιερέα, να μην σύρει, ούτως ή άλλως, εκείνους που προσεύχονται κάπου από το επίπεδο στο οποίο είχαν σκηνοθετηθεί πνευματικά η λειτουργία.
Οι θείες υπηρεσίες είναι εμπνευσμένες, αλλά φοβόμαστε ακόμη και αυτή τη λέξη «έμπνευση», αναφέροντας το γεγονός ότι ο Πούσκιν τον αγαπούσε, και κοιτάμε πίσω στο Τυπικό για να δούμε αν είναι σε αυτό.
«Και αυτός (ο Συμεών) ήρθε με έμπνευση στον ναό» ( Λουκάς 2:27 ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου