Από το βιβλίο "Πατέρας Αρσένιος"
Να είσαι και να κάνεις
Ο Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ μίλησε για τον φίλο του, τον οποίο βοήθησε μέσω εξομολογήσεων να νιώσει τη δύναμη της αιώνιας ζωής που περιέχεται σε φθαρτή σάρκα.
«Πριν από περίπου 30 χρόνια, ένας άνδρας κατέληξε στο νοσοκομείο με μια ήπια ασθένεια. Εξετάστηκε και διαπιστώθηκε ότι είχε ανεγχείρητο, ανίατο καρκίνο. Αυτό το είπαν στην αδερφή του και σε εμένα τον επισκέφτηκα. Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, δυνατός, δυνατός, γεμάτος ζωή και μου είπε: «Πόσο ακόμα πρέπει να κάνω στη ζωή, κι εδώ είμαι ξαπλωμένος, και δεν μπορούν να μου πουν πόσο θα κρατήσει. ” Του απάντησα: «Πόσες φορές μου είπες ότι ονειρεύεσαι να μπορείς να σταματήσεις τον χρόνο για να μπορείς να είσαι αντί να το κάνεις. Δεν το έκανες ποτέ. Ο Θεός το έκανε για σένα». Και μπροστά στην ανάγκη να βρεθεί, σε μια κατάσταση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εντελώς στοχαστική, ρώτησε σαστισμένος: «Μα πώς να το κάνω αυτό;»
Του τόνισα ότι η ασθένεια και ο θάνατος δεν εξαρτώνται μόνο από φυσικά αίτια, από βακτήρια και παθολογία, αλλά και από οτιδήποτε καταστρέφει την εσωτερική μας δύναμη ζωής, από αυτό που μπορεί να ονομαστεί αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις, από οτιδήποτε υπονομεύει την εσωτερική δύναμη της ζωής. Η δύναμη της ζωής μέσα μας δεν επιτρέπει στη ζωή να ρέει ελεύθερα σε ένα καθαρό ρεύμα. Και του πρότεινα να επιλύσει όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά ό,τι ήταν «λάθος» στις σχέσεις του με τους ανθρώπους, με τον εαυτό του, με τις συνθήκες της ζωής, ξεκινώντας από την παρούσα στιγμή όταν ισιώνει τα πάντα στο παρόν, πηγαίνετε όλο και πιο μακριά στο παρελθόν, συμφιλιώνοντας με όλα και όλους, λύνοντας κάθε κόμπο, θυμούμενοι όλα τα κακά, συμφιλιώνοντας - μέσω της μετάνοιας, μέσω της αποδοχής, με την ευγνωμοσύνη, με όλα όσα συνέβησαν στη ζωή του, και η ζωή ήταν πολύ δύσκολη. Και έτσι, μήνα με τον μήνα, μέρα με τη μέρα, περπατήσαμε αυτό το μονοπάτι. Έκανε ειρήνη με τα πάντα στη ζωή του.
Και θυμάμαι, στο τέλος της ζωής του, ξάπλωσε στο κρεβάτι, πολύ αδύναμος για να κρατήσει ο ίδιος ένα κουτάλι, και μου είπε με ένα αστραφτερό βλέμμα: «Το σώμα μου ήταν σχεδόν νεκρό, αλλά ποτέ δεν ένιωσα τόσο έντονα ζωντανός όσο τώρα. .» Ανακάλυψε ότι η ζωή δεν εξαρτάται μόνο από το σώμα, ότι δεν είναι μόνο το σώμα, αν και το σώμα είναι αυτός. Ανακάλυψε κάτι αληθινό στον εαυτό του που ο θάνατος του σώματος δεν μπορούσε να τόν καταστρέψει. Αυτή είναι μια πολύ σημαντική εμπειρία που ήθελα να σας υπενθυμίσω, γιατί αυτό πρέπει να κάνουμε ξανά και ξανά, σε όλη μας τη ζωή, αν θέλουμε να νιώσουμε τη δύναμη της αιώνιας ζωής μέσα μας και να μην φοβόμαστε, ό,τι κι αν συμβεί στην πρόσκαιρη ζωή, που επίσης μας ανήκει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου