Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν), από το βιβλίο «ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ». Για τόν πνευματικό του πατέρα!! Ηγούμενο Σάββα Οσταπένκο!!

 

ΣΥΝΕΧΕΙΑ…

Μια μέρα επισκέφτηκα τον πατέρα Σάββα. Είπε ότι θα πήγαινε στον ιερό τόπο εκείνη την ημέρα, αλλά δεν μπορούσε. Την προηγούμενη μέρα του ήρθε ένας άντρας που ασχολούνταν με τα αποκρυφιστικά. Πούλησε την ψυχή του στον διάβολο και έδωσε μια απόδειξη με το αίμα του. Αυτός ο άνθρωπος διέπραξε πολλές τρομερές βλάσφημες πράξεις και όταν έμαθε ότι ήταν εδώ ο ηγούμενος Σάββας, ήρθε κοντά του και του έφερε λεπτομερή ομολογία. «Όταν έφυγε», είπε ο πατέρας Σάββα, «ένιωσα τρομερή κούραση. Δεν είχα τη δύναμη να διαβάσω το μήνυμα της βραδιάς. Μετά βίας έφτασα στο κρεβάτι και, εξαντλημένος, άρχισα να διαβάζω σύντομες προσευχές. Το πρωί δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι και μόλις πρόσφατα σηκώθηκα». Ρώτησα, πάλι από βλακεία μου: «Πατέρα, μήπως θα ήταν καλύτερα για σένα να μην δεχτείς την εξομολόγηση από αυτό το άτομο;» Εκείνος απάντησε: «Όχι. Χαίρομαι που μπόρεσα να τον βοηθήσω. Ευχαριστώ τον Θεό που μετάνιωσε. Είμαι εξαντλημένος σε ψυχή και σώμα, αλλά είμαι έτοιμος να υπομείνω περισσότερο για να σωθεί η ψυχή του».

Νομίζω ότι για έναν εξομολογητή να δέχεται την εξομολόγηση είναι καθήκον και υποχρέωση της ιεράς του τάξης και να προσεύχεται για τη σωτηρία ενός ανθρώπου και να αναλάβει το βάρος του, σαν να στέκεται ενώπιον του Θεού για αυτόν, δεχόμενος χτυπήματα από τη σκοτεινή δύναμη, είναι ένα θυσιαστικό κατόρθωμα της αγάπης.

Η ιστορία του πατέρα Σάββα για την ομολογία ενός πρώην σατανιστή μου θύμισε ένα περιστατικό που συνάντησα λίγο μετά τη χειροτονία μου, όταν υπηρετούσα ως ιερέας της ενορίας στο χωριό Τετρί-Τσκάρο. Αυτό το μέρος ήταν διάσημο για τις πηγές νερού του. Πριν την επανάσταση υπήρχε εκεί ένα σύνταγμα δραγουμάνων και ζούσαν εκεί οικογένειες αξιωματικών. Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια ντάκα για τον διάσημο πολιτικό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, τον Witte. Ακόμη και νωρίτερα, τον 19ο αιώνα, ήταν τόπος εγκατάστασης εξόριστων, και ανάμεσα στους κατοίκους του Τέτρι-Τσκάρου βρίσκονταν τόσο απόγονοι καταδίκων όσο και τα λίγα παιδιά και εγγόνια αξιωματικών από ευγενείς οικογένειες που επέζησαν από την επανάσταση. εκείνη η εποχή προσπάθησε να κρύψει την καταγωγή τους. Αλλά γενικά ο κόσμος ήταν πιστός. Τις γιορτές συγκεντρωνόταν πολύς κόσμος στο ναό. Σύμφωνα με ένα αρχαίο έθιμο, που έχει πλέον ξεχαστεί στις εκκλησίες των πόλεων, οι άνδρες στέκονταν στη δεξιά πλευρά, οι γυναίκες στην αριστερή. Αν και συνήθως υπήρχαν περισσότερες γυναίκες, δεν μετακινήθηκαν στην πιο ευρύχωρη πλευρά των ανδρών.

Όταν έφτασα στο Τετρί-Τσκάρο, το πρώτο πράγμα που με εξέπληξε ήταν η στάση των παιδιών της περιοχής απέναντι στον ιερέα. Έτρεξαν κοντά μου και φώναξαν με γνήσια χαρά: «Γεια σου, πατέρα», ενώ στην πόλη τα παιδιά κοιτούσαν τον ιερέα με κάποια επιφυλακτικότητα, ακόμη και φόβο.

Όχι πολύ μακριά από το Τετρί-Τσκάρο υπήρχαν πολλά ελληνικά χωριά, και τις μεγάλες γιορτές Ελληνίδες έρχονταν στο ναό, που ήταν ο μοναδικός για ολόκληρη την τεράστια περιοχή. Ήταν ντυμένοι με τις εθνικές τους φορεσιές και, το ιδιαίτερα χαρακτηριστικό, αντί για περιδέραιο, είχαν κρεμασμένη στο λαιμό τους μια πλεξούδα με ασημένια και χρυσά νομίσματα. Όσο μεγαλύτερη ήταν η πλεξούδα, τόσο πιο τιμητική ήταν η θέση που κατείχε η Ελληνίδα κυρία στους συγχωριανούς της. Οι Έλληνες ήταν πολύ ωραίοι άνθρωποι. Ένιωθαν κάποιου είδους έμφυτη, θα έλεγα γενετική, αφοσίωση στην Ορθοδοξία, ανατράφηκαν σε αιωνόβια αντίσταση στον ισλαμικό κόσμο, που προσπαθούσε να τους υποδουλώσει και να τους αφομοιώσει πνευματικά. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής με καλούσαν συχνά σε ελληνικά χωριά για να κοινωνήσω ηλικιωμένους και άρρωστους, αλλά όταν έγινε γνωστός ο ερχομός του ιερέα, μαζεύτηκε σχεδόν όλο το χωριό. Σε ένα ελληνικό χωριό υπήρχε ένα έθιμο: έφερναν αυγά από κάθε αυλή για τον ιερέα, μαζεύονταν σε ένα μεγάλο καλάθι, μετά ένας από τους Έλληνες αγόραζε αυτό το καλάθι και το ποσό που προέκυπτε το έδινε στον ιερέα. Με συγκινητική φροντίδα, αυτοί οι άνθρωποι δέχτηκαν τον δούλο του Θεού στο σπίτι τους. Μετά την παραμονή μου στο Τετρί-Τσκάρο, παρέμεινα για το υπόλοιπο της ζωής μου με κάποια ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη προς τους Έλληνες για τις θυσίες που έκαναν για τη διατήρηση της Ορθοδοξίας και για το γεγονός ότι σήμερα οι Έλληνες πιστοί δεν έχουν ιδέα πώς να χωρίσουν δύο λέξεις. : Έλληνας και Ορθόδοξος. Παρατήρησα ότι για τους απλούς Έλληνες ο Μωαμεθανισμός και ο Καθολικισμός είναι παρόμοιες έννοιες, πρόκειται για δύο δυνάμεις που θέλουν να καταστρέψουν την πίστη των Ελλήνων, επιπλέον, ενεργούν σε συμμαχία μεταξύ τους. Σε κάποια χωριά μιλούσαν ποντιακά ελληνικά, ενώ σε άλλα μιλούσαν μια διάλεκτο της τουρκικής. Οι Έλληνες είπαν ότι κάποτε ο Τούρκος Σουλτάνος ​​τους πρόσφερε μια επιλογή: ή να αλλάξουν πίστη ή να αλλάξουν γλώσσα. Επέλεξαν να θυσιάσουν τη γλώσσα τους αλλά να παραμείνουν Ορθόδοξοι. Ο Σουλτάνος ​​έδωσε διαταγή: να σκοτώσουν αυτούς από τους οποίους ακούνε ελληνικό λόγο. Έτσι, μετά από πολλές γενιές, η ελληνική γλώσσα ξεχάστηκε στην περιοχή αυτή, αλλά οι τουρκόφωνοι Έλληνες αντιμετώπισαν την Εκκλησία με όχι λιγότερο ζήλο από τους ελληνόφωνους ομοφυλόφιλους τους. Θεωρούσαν θυσία την αλλαγή γλώσσας, την πιο ακριβή που έκαναν για χάρη της Ορθοδοξίας.

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν), από το βιβλίο «ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ». Για τόν πνευματικό του πατέρα Ηγούμενο Σάββα Οσταπένκο!!

Συνεχίζεται…