Ο σταυρός είναι πιο δυνατός από το περίστροφο
Ο μακαριστός Νικόλαος προβλέπει την ανατροπή του Τσάρου και τη διασπορά της Λαύρας μέσα σε 10 χρόνια.
Άγγελοι τον κοινωνούν
Ο Ζωσιμάς (αργότερα Ζαχαρίας [1] ) είχε φίλο στη Λαύρα Σέργιου - τον μακαριστό Νικόλαο. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Το επίθετό του είναι Ivanson, Nikolai Alexandrovich. Ο πατέρας του λεγόταν Όσκαρ. Άλλαξε το όνομά του και προσηλυτίστηκε στην Ορθοδοξία. Η μητέρα του ονομάζεται Ναταλία. Ο μακαριστός Νικόλαος ήταν στρατιωτικός στο βαθμό. Αλλά δεν ήταν υγιής για πολύ. Έφερε τον βαρύ σταυρό της αρρώστιας: αφού αρρώστησε, δεν σηκώθηκε από το κρεβάτι για 40 χρόνια. Στην αρχή βρισκόταν σε ιδιωτικό διαμέρισμα και αργότερα μεταφέρθηκε σε μοναστηριακή ελεημοσύνη. Οι συγγενείς του πέθαναν και δεν υπήρχε κανείς να τον φροντίσει - ήταν ξένος για όλους. Υπέμεινε υπομονετικά και προσευχόταν.
Για την εξαιρετική του υπομονή και ταπεινοφροσύνη, ο Κύριος του χάρισε προνοητικότητα. Ο π. Ζωσιμάς άρχισε να τον επισκέπτεται συχνά, και ο μακάριος τον αγάπησε πολύ.
Ο Νικόλαος προέβλεψε 10 χρόνια πριν από την επανάσταση ότι δεν θα υπήρχε τσάρος και ότι η Λαύρα του Σέργιου θα έκλεινε και όλοι οι μοναχοί θα διασκορπίζονταν και θα ζούσαν σε ιδιωτικά διαμερίσματα.
Στον π. Ζωσιμά είπαν τον τόπο της μελλοντικής του κατοικίας: «Θα ζήσεις στη Μόσχα και θα σου δώσουν την ερειπωμένη αυλή του μοναστηριού. Θα ζήσεις με τα πνευματικά σου παιδιά. Και στη Μόσχα θα σε κάνουν αρχιμανδρίτη. Σου λέω, ετοιμάσου να βγεις από το μοναστήρι».
Κανείς δεν τον πίστευε εκείνη την ώρα τα λόγια του φαίνονταν παράξενα και παράλογα.
Κάποτε ο Νικολάι θεράπευσε τη Μαρία, την αδερφή του πατέρα της Ζωσιμάς, που έπασχε από τύφλωση. Η γριά δεν είχε δει το φως του Θεού για δέκα χρόνια. Ο Μακάριος έδωσε την ευλογία του να αλείψει τα μάτια της από το καντήλι που έκαιγε μπροστά στην εικόνα του, και η δούλη του Θεού Μαρία έλαβε την όρασή της και έζησε όραση για άλλα 10 χρόνια.
Μια μέρα ήρθε ένας νεαρός στον Νικολάι, και ο πατέρας Ζωσιμάς καθόταν με τον φίλο του. Ο μακάριος του άρπαξε το καπέλο και του είπε: «Δεν θα το δώσω πίσω, δεν είναι δικό σου, το δικό σου είναι ξαπλωμένο πίσω από την άμαξα». Όταν έφυγε , ο π. Ζωσιμάς ζήτησε να του αποκαλύψει τι είχε κάνει με το καπέλο του. «Να τι», είπε ο νεαρός. «Όταν βγήκα από την άμαξα, είδα έναν μεθυσμένο ξαπλωμένο γύρω του, και ένα καινούργιο καπέλο βρισκόταν δίπλα του, και το πήρα για μένα και πέταξα το παλιό μου πίσω από την άμαξα, οπότε ο μακάριος με κατήγγειλε, προφανώς όλα του αποκαλύφθηκαν».
Πραγματικά ήταν ένας υπέροχος υπηρέτης του Θεού.
Για πολλά συνεχόμενα χρόνια, άγγελοι τον κοινωνούσαν, ερχόμενοι με τη μορφή μοναχών με αρχηγό τον ηγούμενο, ο οποίος του εξομολογήθηκε. Οι μοναχοί τραγουδούσαν υπέροχα... Ήρθαν κοντά του τη νύχτα. Ο μακάριος δεν ήξερε ότι αυτό ήταν ουράνιο έλεος απέναντί του, παρερμηνεύοντάς τους για μοναχούς και σκεπτόμενος: «Έτσι μου φέρονται ο ηγούμενος και οι αδελφοί. Τη μέρα δεν έχουν χρόνο, έτσι τις άγιες μέρες με παρηγορούν, τον πολύπαθο».
Ο π. Ζωσιμάς δεν το ήξερε αυτό και όταν έμαθε από τους αδελφούς ότι υπήρχε ένας βαριά άρρωστος Νικολάι στο ελεημοσύνη του μοναστηριού και ότι κανείς δεν του είχε δώσει τα Ιερά Μυστήρια του Χριστού για περισσότερα από 30 χρόνια, πήγε κοντά του για να λάβει. κοινωνήσει και να τον εξομολογήσει .Ο μακαριστός Νικόλαος τον ευχαρίστησε και του είπε: «Είμαι τόσο χαρούμενος! Σε όλες τις μεγάλες γιορτές με κοινωνούν ο ηγούμενος και τα αδέρφια» και του είπε τα πάντα.
Ο π. Ζωσιμάς έβαλε τα λόγια του μακαριστού στην καρδιά του, αλλά δεν του είπε τίποτα και μόνο μετά τον θάνατό του μίλησε για το θαυμαστό θαύμα που αποκαλύφθηκε στη μακρόθυμη ψυχή, που με μεγάλη υπομονή σήκωσε τον σταυρό της.
Ο ασημένιος σταυρός έλιωσε στο στόμα μου
Μια μέρα, ο Γέροντας Ζαχαρίας πήρε ένα αρκετά μεγάλο ασημένιο σταυρό στο στόμα του και φώναξε με προσευχή τον Δημιουργό: «Κύριε, Κύριε, έλα μέσα μου στον σταυρό Σου, ας λιώσει αυτός ο σταυρός στο στόμα μου και τον καταπίνω και ας ζήσει ο σταυρός. μέσα μου...”. Και ο σταυρός έλιωσε και ο γέροντας τον κατάπιε, σαν ζωντανό νερό, άγιο, ευλογημένο.
Ο σταυρός είναι πιο δυνατός από το περίστροφο
Όλοι οι αδελφοί από τη Λαύρα Τριάδας-Σεργίου εκδιώχθηκαν και έμεινε μόνο η Ζωσιμά (στο σχήμα του Ζαχαρία).
Ήρθαν αρκετά άτομα από τη διοίκηση και άρχισαν να απαιτούν να φύγει αμέσως ο γέροντας από το κελί του. «Βγες από τη Λαύρα». «Όχι, δεν θα πάω τώρα», είπε ο γέροντας. «Θα σε διώξουμε έξω. Τι είναι αυτό! - Φώναξαν θυμωμένα στον γέρο.
Ο γέροντας πήρε το σταυρό και έκανε κύκλους στο δωμάτιό του, ή μάλλον τον περικύκλωσε και είπε: «Προσπάθησε, τόλμησε να περάσεις αυτή τη γραμμή με την οποία έχω περιγράψει αυτό το κελί, προσπάθησε και αμέσως θα πέσεις νεκρός».
«Ποιος είναι αυτός ο γέρος;» - μίλησαν αμήχανα όσοι ήρθαν. Η δύναμη του λόγου του γέροντα ήταν τόσο μεγάλη που κανένας τους δεν τόλμησε να περάσει τη γραμμή που δεν τους είχε διατάξει ο πατέρας Ζωσιμάς. Ήταν ακόμη περίεργο - οι νέοι, υγιείς, ένοπλοι άνθρωποι ένιωσαν φόβο και είπαν: «Ας αφήσουμε αυτόν τον γέρο, θα φύγει μόνος του». Στάθηκαν εκεί και τράβηξαν χωριστούς δρόμους.
(...) Τελικά ήρθε η ώρα του, και ο π. Ζωσιμάς ήταν ο τελευταίος που άφησε την Τριάδα Λαύρα του σεβάσμιου και θεοφόρου πατέρα μας Σεργίου, Ηγουμένου του Ραντονέζ.
(Από το βιβλίο: "Γέροντας Ζαχαρίας. Κατορθώματα και θαύματα", Εκδοτικός Οίκος Trim, Μόσχα, 1993)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου