Διάσωση στην άκρη της αβύσσου
Ήταν ο δεύτερος μήνας του πολέμου. Ανησυχητικά νέα ήρθαν από το μέτωπο. Υπήρχε μια φήμη στο εργοστάσιό μας για εκκένωση και άρχισα να προετοιμάζω το εργαστήριο του εργοστασίου, στο οποίο ήμουν υπεύθυνος, για αυτό.
Στα τέλη Αυγούστου με πήρε τηλέφωνο η επιτροπή του κόμματος το πρωί και μου ζήτησε να έρθω αμέσως. Αρκετοί άνθρωποι είχαν συνωστιστεί στο γραφείο του γραμματέα της επιτροπής του κόμματος. Από τις εντολές που τους έδωσε κατάλαβα ότι το εργοστάσιο εκκενώθηκε. Αφού απέλυσε τους πάντες, η γραμματέας γύρισε προς εμένα:
- Γιούρι Πάβλοβιτς, οι Γερμανοί έχουν σπάσει την αμυντική γραμμή και κινούνται γρήγορα προς την κατεύθυνση μας. Το εργοστάσιο εκκενώνεται τη νύχτα και αυτή τη στιγμή ό,τι πιο πολύτιμο για όλους μας -τα παιδιά- πρέπει να βγει έξω. Έχετε οριστεί υπεύθυνος για την εκκένωση του εργοστασιακού νηπιαγωγείου και του προσωπικού του. Υπάρχουν 102 παιδιά. Θα ταξιδέψετε με δύο φορτηγά, το τρίτο θα μεταφέρει τρόφιμα και ό,τι χρειάζεστε. Τα αυτοκίνητα θα οδηγούνται από τους καλύτερους οδηγούς - τον Mikhail Stepanovich Pinchuk και τον Kostya Ryabchenko, με τη Svetlana Utkina στο τρίτο αυτοκίνητο. Σας δίνουμε τον Φίνικοφ ως βοηθό σας. Αυτό το πακέτο περιέχει έγγραφα, χρήματα και ένα δρομολόγιο. Φύγε τώρα, χωρίς καθυστέρηση. Η γυναίκα σου σε περιμένει κάτω με τα πράγματά σου. Λοιπόν, καλή τύχη και τα λέμε σύντομα!
- Τι γίνεται με το εργαστήριο; — ρώτησα μπερδεμένος.
«Όλα θα γίνουν από τον αναπληρωτή σου, μην ανησυχείς». Ευτυχώς!
Σαν σε όνειρο, αποχαιρέτησα τους συναδέλφους μου, αγκάλιασα τη γυναίκα μου και της είπα μερικά ενθαρρυντικά λόγια.
Στην αυλή του εργοστασίου, φορτηγά καλυμμένα με καμβά ήταν έτοιμα να φύγουν. Κοίταξα μέσα - ήταν γεμάτο με παιδιά, κάθονταν φοβισμένοι, μπερδεμένα πολλα έκλαιγαν. Χαιρέτησα την προϊσταμένη του νηπιαγωγείου και τις δασκάλες και πήγα στο μπροστινό αυτοκίνητο. Πίσω από το τιμόνι καθόταν ο Μιχαήλ Στεπάνοβιτς, ένας σωματώδης, δυνατός άνδρας με μια ήρεμη, συγκεντρωμένη έκφραση στο πρόσωπό του και ένα ελαφρύ γέλιο στα μάτια. Γνωριζόμαστε πολύ καιρό. Πήδηξα στο περίπτερο, του έσφιξα το χέρι και κάθισα δίπλα του.
-Να φύγω; ρώτησε.
- Ναι.
Ο Μιχαήλ Στεπάνοβιτς πάτησε τη σειρήνα και ξεκινήσαμε. Μητέρες, μπαμπάδες, γιαγιάδες έτρεχαν πίσω από τα φορτηγά και κάτι φώναζαν, τα παιδιά έκλαιγαν και τους άπλωναν το χέρι. Τα έβλεπα όλα, τα άκουσα όλα, αλλά ήμουν μισοκοιμισμένος.
Τα αυτοκίνητα βγήκαν έξω από την πόλη και οδήγησαν στον πολυσύχναστο αυτοκινητόδρομο. Δεν είχε περάσει ούτε μία ώρα όταν ένα γερμανικό αεροπλάνο έκανε κύκλους από πάνω μας και μια οβίδα έπεσε στην άκρη του δρόμου.
«Πρέπει να αντέξουμε το φορτίο μας», γκρίνιαξε ο Μιχαήλ Στεπάνοβιτς και οδήγησε το φορτηγό προς το δάσος, δίπλα από το οποίο περνούσε ο αυτοκινητόδρομος. Κοίταξα πίσω - ο Kostya και η Svetlana μας ακολουθούσαν. Αφού σταθήκαμε στο δάσος μέχρι να τελειώσει ο βομβαρδισμός, ξεκινήσαμε ξανά, αλλά δεν είχε περάσει ούτε μία ώρα πριν ένα γερμανικό αεροπλάνο άρχισε να κελαηδάει από πάνω. Η περιοχή ήταν δασώδης και καταφέραμε να κρυφτούμε με ασφάλεια στο πυκνό δέντρο.
Συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο της κατάστασής μας, συγκέντρωσα τον Φίνικοφ, τους οδηγούς και τον επικεφαλής του νηπιαγωγείου και αρχίσαμε να συζητάμε πώς να προχωρήσουμε παρακάτω.
«Νομίζω ότι αυτό: ενώ ο δρόμος πηγαίνει κοντά στο δάσος, θα φτάσουμε στο Krasny Val και θα σταματήσουμε εκεί μέχρι το σκοτάδι, γιατί τότε θα υπάρχουν 90 χιλιόμετρα επίπεδου εδάφους. Αλλά οι Γερμανοί δεν θα μπορούν να μας δουν το βράδυ, οπότε θα πάμε το βράδυ», πρότεινε ο Μιχαήλ Στεπάνοβιτς.
- Πώς μπορείς να οδηγείς στο σκοτάδι χωρίς προβολείς; - ο προσεκτικός Φίνικοφ ανησύχησε.
«Αν η νύχτα είναι χωρίς σύννεφα, τότε είναι πολύ απλό, αλλά αν υπάρχουν σύννεφα, θα χαθούμε», χαμογέλασε ο Κόστια.
Έχοντας φτάσει στο Red Val, σταματήσαμε. Ανάγκασα τον Φίνικοφ και τους οδηγούς να πάνε για ύπνο και ανέλαβα τη φρουρά του μικρού μας στρατοπέδου. Μου έκανε εντύπωση η σιωπή που βασίλευε ανάμεσα στα παιδιά: κανείς δεν ήταν ιδιότροπος, κανείς δεν έκλαιγε, σιωπηλά στριμώχνονταν κοντά στις δασκάλες και τις νταντάδες τους και τα πρόσωπά τους ήταν συγκεντρωμένα.
Όταν είχε σκοτεινιάσει τελείως, ξεκινήσαμε.
- Τον ξέρεις καλά αυτόν τον δρόμο; — ρώτησα τον Μιχαήλ Στεπάνοβιτς.
- Όχι, δεν χρειάστηκε να οδηγήσουμε εδώ, αλλά μην ανησυχείς, ο αυτοκινητόδρομος φτάνει μέχρι τη Vetvichka και θα τον περάσουμε μέχρι το πρωί, και μετά ο δρόμος θα περάσει από τέτοιο αλσύλλιο που κανένας Γερμανός δεν θα τον δει .
Η βροχή θρόιζε ήσυχα. Είμαι νεκρός κουρασμένος. Ο ψίθυρος της βροχής με αποκοιμήθηκε, τα μάτια μου έκλεισαν, το κεφάλι μου έπεσε πεισματικά στο στήθος μου και με πήρε ο ύπνος. Ξύπνησα γιατί το αυτοκίνητο σταμάτησε.
-Τι έγινε;
«Οδηγούμε μέσα στο χωράφι, βγήκαμε από το δρόμο», απάντησε θυμωμένος ο Μιχαήλ Στεπάνοβιτς, «είναι σκοτεινά, σαν στο στομάχι ενός μαύρου». «Ελάτε, παιδιά, ψάξτε τον δρόμο», γύρισε προς τον Κόστια και τον Φίνικοφ καθώς πλησίαζαν.
Δεν βρέθηκαν δρόμοι.
«Ας ακολουθήσουμε την πυξίδα», είπε ο Μιχαήλ Στεπάνοβιτς, «μη στέκεσαι ακίνητος».
Μόλις ξεκινήσαμε, με πήρε πάλι ο ύπνος. Ένα δυνατό σπρώξιμο από το αυτοκίνητο και μια δυνατή κραυγή με ξύπνησαν:
- Λοιπόν, πού είναι αυτός ο άνθρωπος που τρέχει κάτω από τους τροχούς, δεν έχω ιδέα! Τι χρειάζεσαι;
Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Λίγα βήματα μακριά μας, ασπρισμένη απότομα μέσα στην πυκνή μαυρίλα της νύχτας, στεκόταν μια γυναικεία φιγούρα με τα χέρια απλωμένα και προς τις δύο κατευθύνσεις.
- Πολίτη, τι θέλεις;
Η γυναίκα ήταν σιωπηλή. Ο οδηγός πήδηξε έξω από την καμπίνα, αλλά ένα λεπτό αργότερα επέστρεψε βρίζοντας:
- Δεν υπάρχει κανένας. Το φαντάστηκα, ή τι;!
«Όχι, μια γυναίκα στεκόταν εδώ», είπα, «ψηλή, ντυμένη στα λευκά».
«Έτσι κρύφτηκε, βρήκε χρόνο να πει αστεία και μου έκανε ρίγη», ο Μιχαήλ Στεπάνοβιτς έγινε ξαφνικά νευρικός. Ξεκίνησε το αυτοκίνητο, αλλά οι τροχοί δεν πρόλαβαν να κάνουν δεύτερη επανάσταση όταν εμφανίστηκε ξανά η λευκή φιγούρα και ένιωσα φόβο από την εμφάνισή της, φτάνοντας στο σημείο της θανάσιμης φρίκης, ειδικά από τα προειδοποιητικά απλωμένα χέρια.
- Μιχαήλ Στεπάνοβιτς, σταμάτα! - Ούρλιαξα απελπισμένα.
Πηδήσαμε και οι δύο από την καμπίνα, ο Kostya έτρεξε προς το μέρος μας:
-Τι έγινε;
Χωρίς να μας περιμένει, ο Μιχαήλ Στεπάνοβιτς όρμησε προς την όρθια γυναίκα και ένα δευτερόλεπτο αργότερα χάθηκαν και οι δύο από τα μάτια μου.
- Έλα γρήγορα κοντά μου! — το κλάμα του ακούστηκε ξαφνικά εκεί κοντά. Τρέξαμε προς τη φωνή.
- Προσοχή, περίμενε! — ψιθύρισε με πνιχτή φωνή, δείχνοντας κάτι δίπλα μας. Κοιτάξαμε και τραβήξαμε πίσω - υπήρχε ένας γκρεμός εκεί. Σταθήκαμε στην άκρη του, τα βότσαλα έπεσαν κάτω με ένα θρόισμα όταν κάναμε μια απρόσεκτη κίνηση.
- Γιατί στεκόμαστε; — Η Σβετλάνα έτρεξε κοντά μας.
«Γι’ αυτό», γκρίνιαξε ο Κόστια, δείχνοντας τον γκρεμό.
Η Σβετλάνα λαχάνιασε και έσφιξε τα χέρια της.
«Αν δεν ήταν αυτή», έβγαλε το καπέλο του ο Μιχαήλ Στεπάνοβιτς, «όλοι θα ήταν εκεί τώρα, στο κάτω μέρος».
Η φωνή του έτρεμε και μετά βίας άντεχε.
- Θείος Μίσα, ποια είναι αυτή; - ρώτησε έντρομος ο Κόστια.
-Δεν καταλαβαίνεις;! Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι αν όχι η Μητέρα του Θεού;!
- Πού ήταν; — ψιθύρισε δειλά η Σβετλάνα.
«Ορίστε, τώρα», απάντησε ο Κόστια με τον ίδιο ψίθυρο και έβγαλε επίσης το καπέλο του.
(Συλλογή «Μη επινοημένες ιστορίες»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου