Ἐκεῖ στὸν Ἅγιο Γεώργιο Ἀρμᾶ, στὴν μεγάλη ἀγκαλιὰ τοῦ Γέροντα Γεωργίου, ἐγνώρισα καὶ ἄλλον ἕναν κληρικὸ ἀπὸ τὸ Μαντούδι, ποὺ ὅλο ἐκεῖ ξημεροβράδιαζε. Μελαχρινός, κατάμαυρος, σγουρομάλλης, σὰν καὶ μένα, καὶ σὺν τοῖς ἄλλοις συνομήλικος, δυό - τρία χρόνια μεγαλύτερος, ποὺ στέκονταν καὶ ὑποστήριζε τοὺς ἐνορίτες του στὰ ὀρυχεῖα Σκαλιστήρη. (Φωτο:68)
Πολὺ τὸν εἶχα ἀγαπήσει καὶ αυτόν ποὺ ἦταν ἔτσι ζωηρὸς μές τοὺς κοινωνικοὺς ἀγώνες γιὰ μεγαλύτερη δικαιοσύνη καὶ βοήθεια γιὰ τὸ φτωχὸ ἐργάτη ποὺ δούλευε καὶ σὲ ἀνθυγιεινὰ περιβάλλοντα. Τὸν λέγανε Παῦλο καὶ φέτος τοῦ ἁγίου Λουκᾶ Κριμαίας, ποὺ ἀξιώθηκα νὰ ἐκκλησιαστῶ στὸν πανέμορφο ναὸ τοῦ ἁγίου ἔξω ἀπὸ τὸ Ναύπλιο , κοντὰ στὸ ἐξοχικό μου, συγκινήθηκα ποὺ τὸν ξαναεῖδα νὰ χοροστατεῖ σὰν ἅγιος Σιατίστης. Ἦταν κάτασπρος πιὰ στὰ γένια καὶ μαλλιά, κάθονταν στὸν θρόνο τόν δεσποτικὸ καὶ πῆρα τὴν εὐχή του. Τοῦ εἶπα ποιός εἶμαι, ἔλαμψε ἡ ματιά του, ὅπως παλιά, καὶ εὐχαρίστησα τὸν Θεὸ γιὰ ὅλους τοὺς ἐκλεκτούς του ποὺ αξιώθηκα νὰ γνωρίσω καὶ νὰ συναναστραφῶ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου