Μία εμπειρία από τους κρατουμένους του Ελεώνα θα ήθελα να μοιραστώ πάλι μαζί σας .Σήμερα 4 Μαίου ημέρα Σάββατο καθίσαμε με τα παιδιά της κοινότητας κρατουμένων τοξικομανών και μιλούσαμε όλοι μαζί.
Κάποια στιγμή με ρώτησε ένα νέο παιδί. Δεν μου λες -είναι προσωπική ερώτηση - μου λέει .Εσύ σαν παπάς έχεις πει στον εαυτό σου ποτέ για κάποιον άνθρωπο που δεν σε ακούει και κάνει τα δικά του, άφησε τον πια, μην ασχολείσαι μαζί του. Δεν αξίζει τον κόπο.
Άκουσα με προσοχή την ερώτησή του. Είναι μερικές ερωτήσεις, κι αυτή ήταν από εκείνες, που δεν είναι να τις απαντάς γρήγορα.
Και αυτό και τα άλλα παιδιά στο σύνολό τους ήταν άνθρωποι που είχαν απογοητεύσει πολύ τις δικές τους τις οικογένειες .Οι δικοί τους άνθρωποι είχαν φύγει μακριά .Κι όμως τα ένοιαζε αυτά τα παιδιά να πιστεύουν ότι κάποιοι συνεχίζουν να τα αγαπούν ακόμα και μέσα στη λάσπη τους.
Ήρθε λοιπόν το παιδί και ρώτησε και μένα αν κουράστηκα να αγαπώ και να νοιάζομαι για κάποιον όταν με τη συμπεριφορά του με έχει απογοητεύσει.
Ρωτώ τον εαυτό μου αλήθεια γιατί πληγώνομαι από τις συμπεριφορές των ανθρώπων.
Να σου πω εγώ .Γιατί νομίζω ότι παλεύω άδικα, ότι δεν αξίζει το κόπο ή νιώθω ότι θίγομαι εγωιστικά κι ακόμα να μην θέλω να αναμετρηθώ με τη αδυναμία και την ανεπάρκειά μου.Να είμαι λίγος για να αντέξω την απόρριψή του.
Του είπα λοιπόν ότι και για μένα είναι πρόκληση να μην κουραστώ. και να μην θεωρήσω ότι κάποιος είναι καμένο χαρτί. Ο τρόπος και ο χρόνος που κάποιος μπορεί να βρει το Θεό και τον εαυτό του είναι διαφορετικός .Εγώ πρέπει να μην απογοητεύομαι ,να μην κουράζομαι, να νοιάζομαι και να αγαπώ
π.Εφραίμ Παναούσης .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου