Σάν τόν τυφλό τοῦ Σιλωάμ.
«Ὅταν τόν πρωτοαντίκρισα τόν φωτοδότη ἐμπρός μου, στήν ὅψη του εἴδα ὅλες μαζί τίς ὀμορφιές τοῦ κόσμου.
Μοσχοβολοῦσε καί ἔλαμπε τό κάθε κίνημά του...
Φῶς καί τά χεῖλη κι´ἡ φωνή, τά μάτια κι´ἡ ματιά του.
Στά χεῖλη του ἡ παρηγοριά, στά μάτια του ἡ ἑλπίδα...
Ἔστρεψα τότε ὁλόγυρα τά δυό μου μάτια κι εἴδα
Κάθε πού ζεῖ καί πού δέν ζεῖ, κι εἴδα παντοῦ γραμμένη,
τήν ὅψη του, λές κι ἢτανε καθρέπτης του ἡ οἰκουμένη.
Φῶς ἡ ζωῆ, χαρά τό φῶς...»
Μέ τόν Γέροντα Συμεών τόν Πρώτο,
ἐκεῖνη τή βραδυά βλέποντάς τόν γεύτηκα τή Μακαριότητα.
Τόν ρώτησα:
-Τί εἶναι ἡ Μακαριότητα; Τό βάθος καί τόν πλοῦτο της;
-Ἁπλή καί ἤρεμη ἡ Μακαριότητα, γλυκιά καί ἀγαθή, ξεκάθαρη στούς καθαρούς.
-Δηλαδή;
-«Αὐτή δέ ἔστιν -ἡ Μακαριότητα- ἡ αἰώνιος ζωῆ,
ἴνα γινώσκωσιν Σέ τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν
καί όν ἀπέστειλας Ἰησούν Χριστόν»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου