«Τ’ όνομά μου είναι Αβέρκιος. Είμαι μαθητής του αγνού Ποιμένος (του Ιησού Χριστού), ο Οποίος βόσκει κοπάδια προβάτων σε όρη και πεδιάδες κι έχει μάτια που βλέπουν τα πάντα. Αυτός είναι που με δίδαξε τα άδολα Γράμματα και μ’ έστειλε στη Ρώμη…».

ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΑΒΕΡΙΚΙΟΣ

«Μαθητής του αγνού Ποιμένος»

      Ο όσιος Αβέρκιος ήταν επίσκοπος της Ιεραπόλεως της Φρυγίας Σαλουταρίας (δυτικό τμήμα της Μικράς Ασίας) επί Μάρκου Αυρηλίου (161-180), φιλοσόφου, πλην όμως μεγάλου διώκτου των χριστιανών.

     Την εποχή εκείνη όμως, τα θαύματα που επιτελούσε ο Αβέρκιος ήταν τόσο πολλά και μεγάλα, ώστε η φήμη του έφθασε μέχρι τον ίδιο τον αυτοκράτορα. 

      Τότε ο Μάρκος Αυρήλιος διέταξε να τον φέρουν στη Ρώμη, διότι η κόρη του, η οποία ετοιμαζόταν να παντρευτεί, βασανιζόταν από δαιμόνιο. 

     Ο όσιος ξεκίνησε και, καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, έδωσε πλούσια μαρτυρία της παρουσίας του Θεού με τα θαύματα και τη δύναμη των εμπνευσμένων λόγων του. 

     Όταν έφθασε στη Ρώμη, τον οδήγησαν αμέσως στα ανάκτορα, όπου τον περίμενε γεμάτη αγωνία η αυτοκράτειρα Φαυστίνα. Αυτή τον πήγε αμέσως στην πάσχουσα κόρη της, η οποία μόλις τον είδε κατελήφθη από βίαιους σπασμούς. 

     Μιλώντας το δαιμόνιο με τη φωνή της, ικέτευσε τον δούλο του Χριστού να μην το βασανίσει περισσότερο, αλλά να το αφήσει να επιστρέψει εκεί από όπου ήλθε, στη Φρυγία, τη γενέτειρα του οσίου. 

     Ο Αβέρκιος τού το επέτρεψε, το διέταξε όμως να κουβαλήσει έναν πελώριο πέτρινο βωμό, που βρισκόταν στην πόλη και που τον χρησιμοποιούσαν οι ειδωλολάτρες για τις θυσίες. 

     Κατάπληκτοι τότε οι Ρωμαίοι, που είχαν συγκεντρωθεί αναρίθμητοι κοντά στο ανάκτορο, είδαν το δαιμόνιο να βγαίνει από τη νεαρή κόρη και να κατευθύνεται προς την Ασία φορτωμένο με τον πελώριο και ασήκωτο βωμό, σημείο της εξουσίας των πιστών χριστιανών επί των ανίσχυρων δαιμόνων. 

      Και η αυτοκράτειρα, για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της, θέλησε να ανταμείψει πλουσιοπάροχα τον άγιο Αβέρκιο με χρυσό και άργυρο, εκείνος όμως αρνήθηκε. 

     Ολοκληρώνοντας δε εν συνεχεία την αποστολή του, παρέμεινε κάποιο διάστημα στη Ρώμη, για να στηρίξει τους χριστιανούς με τους λόγους και τα θαύματά του, μέχρι που έλαβε εντολή από τον Θεό σε όραμα να επιστρέψει πίσω στη Συρία.

     Κανείς άλλος επίσκοπος του καιρού εκείνου δεν διήνυσε τόσο μεγάλες αποστάσεις, για να κηρύξει κατά μίμησιν των αγίων Αποστόλων τον σωτηριώδη λόγο του Ευαγγελίου· γι’ αυτό και του αποδόθηκε ο τίτλος του «Iσαποστόλου».

     Προγνώρισε κατά θεία φανέρωση τον θάνατό του. Αφού αποσύρθηκε σε υψηλό όρος για να προσευχηθεί, ετοίμασε τον τάφο του, η επιτύμβια επιγραφή του οποίου θεωρείται ως «η βασίλισσα των πρωτοχριστιανικών επιγραφών» και σώζεται ακόμη και σήμερα σε μουσείο της Ρώμης με τα εξής θεσπέσια λόγια σε μετάφραση: «Τ’ όνομά μου είναι Αβέρκιος. Είμαι μαθητής του αγνού Ποιμένος (του Ιησού Χριστού), ο Οποίος βόσκει κοπάδια προβάτων σε όρη και πεδιάδες κι έχει μάτια που βλέπουν τα πάντα. Αυτός είναι που με δίδαξε τα άδολα Γράμματα και μ’ έστειλε στη Ρώμη…».

[ Διαβάστε το θαυμαστό Συναξάρι του αγίου ιεράρχου Αβερκίου από το ιστολόγιο «Το Ειλητάριον»· https://toeilhtarion.blogspot.com/2019/10/blog-post_22.html. ]