EIXAN γίνει τα ράσα του άσπρα σαν το αλεύρι, από τις άσπρες σκόνες μαγνησίας που σηκώνονταν επάνω του, φτιάχνοντας με ζήλο λιβάνι Αγιονορείτικο ένας ταπεινοκρυμμένος καλόγηρος, καθώς βρίσκονταν μέσα σ’ένα ειδικό δωματάκι που παρασκεύαζε ως εργόχειρο το Κελλί τα θυμιάματα.
-Πάτερ ευλογείτε.
-Ο Κύριος,απάντησε ο Μοναχός φυσώντας ήσυχα την σκόνη από τα μουστάκια του.
-Τι όμορφα που μυρίζει εδώ! Παράδεισος οσμών είναι.Και γιατί βάζουμε Πάτερ λιβάνι στην Προσευχή μας;Μπορείτε να μας πείτε;
Ο Καλόγηρος σταμάτησε για λίγο το ζύμωμα στράφηκε στο μέρος τους και είπε.
-Όταν ήμουν κοσμικός έκαμα τον υδραυλικό στο Αμέρικα .Με αξίωσε όμως ο καλός Χριστός από τους βορβόρους των υπονόμων της Νέας Υόρκης που δούλευα να έρθω Καλόγηρος στο Περι-βόλι της Παναγίας για να ρίξω βόλι στον διάβολο και να ζυμώνω αρώματα προς δόξαν Θεού.
Είναι παιδάκι μου πολλοί οι λόγοι που θυμιατίζουμε. Μα θα σου πώ τώρα και έναν που είναι άγνωστος μα πολύ ενδιαφέρον.
Εκεί στην ήπειρο της Αμερικής όπου κατοικούσαν οι γηγενείς και σοφοί Ινδιάνοι δεν είχαν αυτά τα μαραφέτια τα κινητά για να επικοινωνούν από μακριά, παρά μόνον κάμανε σήματα με τον καπνό από τα ξύλα π’ανάβανε και έτσι συνενοούνταν και λάμβαναν πληροφόρηση για ό,τι θέλανε.
Γι’αυτό και ένας λόγος όπου που θυμιατίζουμε είναι για να επικοινωνήσουμε με τον Θεό με το θυμίαμα που ως καπνός μυροβόλος αναπετάει στα ουράνια.
Και μαζί με αυτόν αναπέμπεται και ο στεναγμός της προσευχής μας καθάριος στην αγκάλη της πλατυτέρας Παναγίας μας.
π.Διονύσιος Ταμπάκης (Αγιορείτικος εσπερινός)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου