Η μνήμη των μεγαλομαρτύρων Δαβίδ και Κωνσταντίνου, πρίγκιπες του Αργκβέτ.

 

Η μνήμη των μεγαλομαρτύρων Δαβίδ και Κωνσταντίνου, πρίγκιπες του Αργκβέτ.

Στις αρχές του όγδοου αιώνα, ο Άραβας χαλίφης Μουρβάν, που οι Γεωργιανοί αποκαλούσαν Μουρβάν-Κρου (Μουρβάν-Κωφός) λόγω της σκληρότητας και του πείσματος του, εισέβαλε με στρατό στην Ιβέρια: σαν να είχε περάσει το δρεπάνι του θανάτου από τα χωράφια της Γεωργίας και μια δασική πυρκαγιά είχε σκεπάσει τα βουνά της με στάχτη. Οι Ίβηρες βασιλιάδες Μιρ και Αρχίλ κατέφυγαν στο φρούριο της Ανακοπίας και άρχισαν να συγκεντρώνουν στρατό για να πολεμήσουν τον Μουρβάν. Τις προσεγγίσεις στο Κουτάισι υπερασπίστηκαν δύο αδέρφια, οι πρίγκιπες των Αργκβετών Δαυίδ και Κωνσταντίνος. Ήταν ατρόμητοι πολεμιστές και σοφοί ηγεμόνες, μοιράζονταν τη χαρά και τη λύπη με τους ανθρώπους τους και με απλούς πολεμιστές τις δυσκολίες και τις κακουχίες της εκστρατείας. Ήταν οι πρώτοι που μπήκαν στη μάχη, σαν να ήθελαν να προστατέψουν τη χώρα τους με το στήθος τους, σαν δύο ασπίδες, και ήταν οι τελευταίοι που έφυγαν από το πεδίο της μάχης.

Έχοντας μάθει για την προσέγγιση του Μουρβάν, ο οποίος, με ταχύτητα λεοπάρδαλης, κατευθυνόταν προς την πρωτεύουσα της Ιμερέτι, το Κουτάισι, οι άγιοι πρίγκιπες συγκέντρωσαν έναν μικρό στρατό και συνάντησαν τα προηγμένα αποσπάσματα του Μουρβάν. Με το άσμα των ψαλμών του Δαβίδ μπήκε στη μάχη ο γεωργιανός στρατός. Οι Άραβες έχασαν την πρώτη μάχη, τα απομεινάρια του ηττημένου στρατού επέστρεψαν στο μέρος όπου στεκόταν ο Murwan με τον τεράστιο στρατό του. Ο χαλίφης δεν περίμενε αντίσταση, έγινε έξαλλος, σαν να τον είχαν χαστουκίσει στο πρόσωπο μπροστά σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο. Ορκίστηκε εκδίκηση στα αδέρφια του και ο ίδιος κίνησε τα στρατεύματά του εναντίον τους. Οι δυνάμεις ήταν άνισες. Τα γεωργιανά στρατεύματα, περικυκλωμένα από Άραβες, αραίωσαν κάτω από τα χτυπήματα των σπαθιών, σαν πάγος που λιώνει κάτω από τις καυτές ακτίνες του ήλιου. Ο Δαυίδ και ο Κωνσταντίνος τραυματίστηκαν σοβαρά στη μάχη. Οι πολεμιστές πήραν βίαια τους πρίγκιπες τους μακριά από το πεδίο της μάχης και τους έκρυψαν στο Κουτάισι σε ένα μπουντρούμι παρόμοιο με τις κατακόμβες. Σε αυτό το μπουντρούμι, σαν μοναχοί στο κελί, οι πρίγκιπες περνούσαν μέρες και νύχτες στην προσευχή.

Η ώρα του μαρτυρίου τους πλησίαζε. Οι Άραβες κατάσκοποι βρήκαν τους αγίους αδελφούς. Οι φρουροί τους έφεραν στον Μουρβάν, ο οποίος, γνωρίζοντας τη χριστιανική ευλάβεια των πριγκίπων, αποφάσισε οπωσδήποτε να παραβιάσει τη θέλησή τους και να τους αναγκάσει να εξισλαμιστούν, ώστε, ακολουθώντας το παράδειγμα των πριγκίπων, οι υπήκοοί τους να προσηλυτίσουν επίσης Ισλάμ. Όμως οι πρίγκιπες αρνήθηκαν να δεχτούν τον Μωαμεθανισμό. Τότε ο Μουρβάν διέταξε να βασανιστούν ο Δαβίδ και ο Κωνσταντίνος. Οι δήμιοι, για να ευχαριστήσουν τον άρχοντα, βάλθηκαν στη δουλειά. Τα σώματα των πριγκίπων τα έκαιγαν με καυτούς πυρσούς, τα έκοβαν με μαχαίρια, έριχναν αλάτι στις πληγές, τα κρεμούσαν ανάποδα σε γάντζους και έριχναν ξύδι στα ρουθούνια. Ανάμεσα στα βασανιστήρια, οι πρίγκιπες ρωτήθηκαν αν ήταν έτοιμοι να αλλάξουν την πίστη τους, η απάντηση ήταν σιωπή, σαν οι δήμιοι να χτυπούσαν πέτρες με σπαθί. Τελικά, ο χαλίφης διέταξε την εκτέλεσή τους.

Η πνευματική μάχη με τον Μουρβάν είχε τελειώσει. Ούτε υποσχέσεις για βασιλικές τιμές, ούτε πειθώ, ούτε βασανιστήρια μπόρεσαν να σπάσουν το θάρρος των δύο πριγκίπων. Φαινόταν ότι σε αυτή τη μάχη η ημισέληνος και τα αστέρια του Ισλάμ έσβησαν, όπως στις ακτίνες του ανατέλλοντος ηλίου, στη λάμψη του σταυρού, και τα πράσινα λάβαρα υποκλίθηκαν στο έδαφος μπροστά στο μεγαλείο του άθλου των μαρτύρων του Argvet.

Έδεσαν βαριές πέτρες στα σώματα τεμαχισμένες και καμένες από τη φωτιά και πετάχτηκαν στο Ριόνι, ώστε ο βυθός του ποταμού να γίνει ο τάφος τους, για πάντα κρυμμένος από τους χριστιανούς. Αλλά συνέβη ένα θαύμα: οι πέτρες παρέμειναν στον πυθμένα και τα σώματα επέπλεαν στην επιφάνεια, παραμένοντας στην επιφάνεια του ποταμού. Η Ριόνη, με όλη την απέραντη μανία και το βραστό νερό, δεν μπορούσε να τους μετακινήσει από τη θέση τους.

Αρκετοί πολεμιστές από την ομάδα των πριγκίπων, κρυμμένοι στα παράκτια δάση, είδαν τρεις φωτεινούς στύλους πάνω από το Ριόνι. Πλησίασαν κλεφτά στο ποτάμι και βλέποντας τα σώματα των πριγκίπων Argvet, τα έβγαλαν από το νερό, τα τύλιξαν με στρατιωτικό μανδύα και, για να μην κινήσουν υποψίες, τοποθέτησαν τα πτώματα σε ένα κάρο που το έσερναν δύο βόδια. , σκεπάζοντάς τα με σανό από πάνω. Τη νύχτα, οι πρίγκιπες εμφανίστηκαν στους στρατιώτες και τους διέταξαν να πάνε ανατολικά και να σταματήσουν στο μέρος όπου θα τους έπιαναν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου. Το πρωινό ξημέρωμα τους βρήκε σε μια προεξοχή βράχου, περιτριγυρισμένοι από τις τρεις πλευρές από βαθιές χαράδρες. Τα βόδια στάθηκαν ριζωμένα στο σημείο. Τότε οι πολεμιστές κατάλαβαν ότι ο πρίγκιπας ήθελε να ταφεί εδώ. Επικράτησε σιωπή, που διακόπηκε μόνο από τον θόρυβο ενός ορεινού ποταμού που κυλούσε στον πυθμένα του φαραγγιού στο φαράγγι ανάμεσα στα βράχια. Αυτό το μέρος φαινόταν σαν ένα νησί που είχε περάσει ο πόλεμος.

Σύντομα στη θέση αυτή κτίστηκε ένα μοναστήρι, που ονομαζόταν Μοτσαμέτα, δηλαδή μαρτύρων. Ο Δαβίδ και ο Κωνσταντίνος ήταν οι άρχοντες του Αργκβέτι και τώρα το μοναστήρι Μοτσαμέτα έγινε ο τόπος της αιώνιας ανάπαυσής τους, ο ναός έγινε το παλάτι τους και ο τάφος όπου βρίσκονται τα κομμένα σώματά τους είναι ένας πνευματικός θρόνος. Σύμφωνα με την παράδοση πριν από το θάνατό τους, οι άγιοι πρίγκιπες ζήτησαν από τον Θεό να εκπληρώσει τις προσευχές εκείνων που θα τιμούσαν τη μνήμη τους και θα καλούσαν τα ονόματά τους για βοήθεια.

Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Πρίγκιπες Δαυίδ και Κωνσταντίνο, προσευχηθείτε στον Θεό για εμάς!

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ(  Καρελίν ).