Nαιν ο τάφος της Ανάστασης!!!

Nαιν ο τάφος της Ανάστασης

 Ιερέας Ιωάννης Ιστράτης

 Το Ευαγγέλιο της Ανάστασης του γιου της χήρας της Ναΐν είναι μια ανησυχητική παραβολή για τη ζωή και τον θάνατο, για το τίποτα αυτής της ζωής και για το άπειρο της αγάπης του Θεού για εμάς, για το φθαρτό σώμα και την αθάνατη ψυχή, και τα δύο κάτω από το δύναμη του Θεού.

 Η αγάπη του Σωτήρος για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος φανερώνεται και μέσα από το μυστήριο της θεραπείας και της ανάστασης όλων, που δίνει ο Χριστός στους συνανθρώπους του.  Στην προκειμένη περίπτωση, ο πόνος της χήρας μητέρας που χάνει τον μονάκριβο γιο της γίνεται διαπεραστικός λόγος και ενσαρκωμένη προσευχή που φτάνει στην καρδιά του Θεού.  Κι ακόμα κι αν η δακρυσμένη μητέρα δεν ζητά τίποτα από τον Δάσκαλο, όμως ο Χριστός δεν αντέχει τη σκλαβιά της αμαρτίας και του θανάτου, είναι ξένος στον ζυγό μας με τον θάνατο, πονάει από τους πόνους μας και κλαίει μαζί μας όταν χάνουμε την ψυχή μας σαν αγαπημένος παιδί μέσω της αμαρτίας.  Ωστόσο, η αγάπη Του για την ελευθερία μας ως παιδιά περνά από το φίλτρο της αλήθειας της ζωής μας, ώστε ο Χριστός να θεραπεύει «πάση ασθένεια και αναπηρία» στους ανθρώπους.  Είναι το υπέρτατο και θείο μέτρο της ανθρώπινης φύσης μέσω του οποίου αποκαλύπτεται η ζωή ως δώρο του Θεού και το ευχαριστιακό μυστήριο της ένωσης του ανθρώπου με τον Δημιουργό.

 Μια κοινωνικο-ιστορική ερμηνεία αυτού του Ευαγγελίου βρίσκεται στη διπλή τραγωδία που ήταν πριν από τον Σωτήρα.  Στην εποχή Του, δεν υπήρχαν συστήματα πρόνοιας ή συντάξεις, έτσι μια χήρα της οποίας πέθανε το μοναχοπαίδι καταδικαζόταν σε θάνατο από πείνα, ειδικά αν προερχόταν από τη φτωχή τάξη της κοινωνίας.  Γι’ αυτό και οι άτεκνοι γονείς θεωρούνταν καταραμένοι από τον Θεό.  Ήταν λοιπόν αμοιβαίο καθήκον, αυτό να μεγαλώνεις τα παιδιά σου και να σε στηρίζουν σε μεγάλη ηλικία.  Ο Χριστός λοιπόν αισθάνεται αυτό το βάσανο της γυναίκας της οποίας τα αγαπημένα πρόσωπα είχαν πεθάνει και ξαναζωντανεύει τον νέο για την παρηγοριά της μητέρας του.

 Αλλά περισσότερο από μια ανάσταση από τους νεκρούς που πηγάζει από την αγάπη του Θεού, υπάρχει ένα μυστήριο πέρα ​​από την κατανόηση σε αυτό το θαύμα που έκανε ο Χριστός.  Στη μυσταγωγική κατανόηση αυτού του Ευαγγελίου, ο Σωτήρας Χριστός αισθάνεται απεριόριστα, ως Θεός, τον πόνο της μητέρας που είδε τον νεκρό γιο της και νιώθει μέσα σε αυτόν τον πόνο, το βάσανο της μητέρας Του όταν θα Τον δει να πεθαίνει.  Και ανασταίνει τον γιο της χήρας, ως προφητεία της Ανάστασής Του από τους νεκρούς.

 Εξάλλου, στο Άξιον του Μεγάλου Σαββάτου, όταν το Σώμα του Χριστού κείτεται νεκρό στους κόλπους της γης, ο Σωτήρας αισθάνεται ως Θεός τον πόνο της μητέρας Του και την καταπραΰνει: «Μη με θρηνείς, μάνα, βλέποντάς με να ψεύδομαι. στο λάκκο χωρίς ανάσα.  Γιατί θα εγερθώ και θα δοξάσω τον εαυτό μου και θα υψώσω όλους εκείνους που δοξάζουν την τιμητική σου μνήμη».  Ο Χριστός αγαπά τη μητέρα Του, ώστε και από τους κόλπους της γης να φροντίζει το θείο Στήθος που Τον γέννησε και τον μεγάλωσε.

 Η ανάσταση του γιου της χήρας από τη Ναΐν είναι λοιπόν η προφητεία της Ανάστασης του Χριστού, η προσμονή της νίκης επί του θανάτου και το ευχαριστιακό μυστήριο της αγάπης του Θεού για τη μητέρα Του και για όλους τους ανθρώπους που Τον γεννούν στις καρδιές τους. διά της προσευχής και των Αγίων Μυστηρίων.