Γερόντισσα τής Γοργοεπηκόου Μάνδρας, Μοναχή Χριστονύμφη Δημητριάδου (1929-2017)

 'Η Γερόντισσα τής Γοργοεπηκόου Μάνδρας, Χριστονύμφη Μοναχή

α. Προλεγόμενα, ή οφειλή

Καί τό μήνυμα ήχησε βαρύ καί άνελέητον!

Ή Γερόντισσα Χριστονύμφη τής Μάνδρας έκοιμήθη!

Ή Ηγούμενη τής Γοργοεπηκόου άπέθανεν!

Ή όσιωτάτη Μητέρα τού Θριασίου Πεδίου έξέλιπεν!

Έξάρασα τούς πόδας Αύτής έπί την κλίνην, άνεπαύθη έκ των κόπων Αύτής καί προσετέθη τοις Όσίοις Πατράσι καί Μητράσι τής Εκκλησίας τού Θεού!

Έκοιμήθη ή Γερόντισσα Χριστονύμφη καί ήχησεν ή πένθιμος καμπάνα τής Γοργοεπηκόου, άναγγέλλουσα τήν εις ούρανούς άνοδον τής εύλογημένης καί πιστής Αύτής ψυχής, διότι:

«Ύπνος άναδέδεικται τών πιστευόντων ό θάνατος Χριστού τεθέντος έν μνήματι... καί κράτος θανάτου λελυκότος!»

Εκείνη άπήλθεν, καί ημείς όφειλέται ύπάρχοντες εις τήν άγάπην Της καταθέτομεν τήν παρούσαν τεσσαρακονθήμερον οφειλήν.

β.Ή Άνάστασις

Ό θάνατος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τού Θεανθρώπου

Σωτήρα μας, είναι ή αιτία καί ό πρόξενος τής αθανασίας δι` ημάς τούς άνθρώπους.

Ό πιστός, ό πιστεύων εις τόν λόγον τού Χριστού, έχει ζωή έτι πλέον, έχει ζωήν αιώνιον καί εις κρίσιν ούκ έρχεται, άλλά μεταβαίνει έκ τού θανάτου εις τήν ζωήν (Πρβλ.Ίω.5,24).

Επειδή Εκείνος έγινεν άνθρωπος (ένηνθρώπησεν) έκ τής Θεοτόκου καί Παρθένου, δι` αύτό καί ένίκησεν ώς Θεάνθρωπος τόν θάνατον, προοδοποιήσας τήν Άνάστασιν διά κάθε άνθρωπίνην ϋπαρξιν!

Συνεπώς, τό τρίπτυχον τής αίωνιότητος είναι:

πίστις εις τόν Χριστόν!

άκολουθία Χριστού!

 συνανάστασις μετά τού Χριστού, καί άρα αίωνιότης καί σωτηρία!!!

γ.Ή ευλογημένη Χριστονύμφη

Ή μακαριστή Γερόντισσα Χριστονύφη, ή εύλογημένη καί ταπεινοφρονούσα πάντοτε, Νύμφη τού Χριστού, ή πλατυκάρδιος Μητέρα, ή πολύκλαυστοςΉγέτις, ή άέτιος σωφροσύνη, ή πηγαία καλωσύνη, ή πολύφροντις νοικοκυρά, ή εύτακτος αύστηρότης, ή άσύγκριτος δικαιοκρίτις, ή ούράνιος άναφορά, ή όγδοηκονταοκταΐζουσα άγνή περιστερά, ή καθαρά τήν καρδίαν καί τόν νουν, ή προσπηγάζουσα τά ούράνια φρονήματα, ή ποθήσασα τόν Ποθούμενον πάντοτε μετά πόθου καί χαράς, έξ άπαλών ονύχων οπίσω έδραμεν τού Νυμφίου Χριστού κράζουσα: «Σέ Νυμφίε μου ποθώ καί Σέ ζητούσα άλγώ!»

δ.'Η άκολουθούσα τόν Κύριον

Ήκουσεν τόν Λόγον τού Θεού καί διψώσα έκ παιδικής ηλικίας διά κάθε τί τό γόνιμον, τό καθαρόν, τό φιλάνθρωπον, τό καλογερικόν... ήρχισεν νά τρέχη εις τά κηρύγματα καί εις τάς όμηγύρεις τού μακαριστού ποιμένος καί κατηχητού π. Αγγέλου, τού Νησιώτου, περί τά μέσα τού 20ού αίώνος, τού πολυσχιδούς καί πολυταλάντου αυτού Ιερέως.

Παράλληλα, τά βήματά Της έφερεν εις τήν Άνάληψιν, εις έκείνην τήν ζωηφόρον πηγήν τής τότε καλογερικής γενεάς. Εις τον όσιώτατον καί εύλογημένον Αγιορείτην Ηγούμενον τής Σιμωνόπετρας, πού ώς Προηγούμενος, διακονούσε τις τότε ανάγκες (λειτουργικές καί πνευματικές) μετά αύτοθυσίας καί πόνου καρδίας τού Σιμωνοπετρίτικου Μετοχιού τής Άναλήψεως εις τόν Βύρωνα.

Έξεδίψασεν ίκανώς ή μακαρία Γερόντισσα Χριστονύμφη εις τήν κεφαλόβρυσον αύτήν, τόν Γέροντα Ιερώνυμον, τόν Σιμωνοπετρίτην, πού έφύτευσε τήν Μοναχικήν βιοτήν καί τό Μοναχικόν φρόνημα έν μέσαις Άθήναις είς εποχές καί καιρούς δυστυχείς, δυσχειμέρους καί εγωπαθείς.

Έτρεξεν μικρή παιδούλα ή Γερόντισσα εις τόν Γέροντα Ιερώνυμον:

-           Θέλω νά γίνω μοναχή, του ειπεν, αλλά μ’ άρέσει ο ύπνος! Πώς θά γίνω, πού πρέπει νά ξυπνώ μεσάνυκτα διά νά υμνώ τόν Κύριον, καί έγώ δυσκολεύομαι;

-           Άκου νά σου πώ κόρη μου: Διά νά γίνης Μοναχή, θα πρέπη νά τρώς μέ μέτρο, ώστε νάσαι γερή καί δυνατή. Θά κοιμάσαι διά νά ξεκουράζεσαι, ώστε νά ήμπορής νά διακονής. Αλλά νά γίνης ωσάν τό χώμα!... Νά ταπεινωθής... Αύτό σημαίνει Μοναχός, άρεστός εις τόν Θεόν! Όπως τό χώμα, είτε τό πατούν βασιλιάδες, είτε τά χαμίνια, ούτε χαίρεται, ούτε έπαίρεται, ούτε διαμαρτύρεται, ούτε χειροκροτεί... έτσι καί έσύ! Είτε σέ επαινούν, είτε σε προσβάλουν, είτε σέ άδικούν, είτε σέ άπορρίπτουν, είτε σέ δοξάζουννά μένης άπαθής καί τότε θά γίνης πραγματική Μοναχή!

ε.Ή Μοναχή Χριστονύμφη

Καί έγινε Μοναχή ή Γερόντισσα Χριστονύμφη, εις τόν έλαφρόν ζυγόν τής ύπακοής, τής διακονίας, τής έξουθενώσεως, της αύτοθυσίας, παρεδόθη έκουσίως... Καί ήταν γενναία καί ανδρεία Γυναίκα... διότι, «άνδρεία γυναίκα τις ευρήσει;» λέγει ό σοφός Σολομών (Παροιμ.31,10). Διά τούτο καί οί πνευματικές Της Μητέρες, ή Γερόντισσά Της Άννα, Ήγουμένη τής παλαιφάτου Μονής Φανερωμένης τού Χιλιομοδίου (προσέβλεπον εις Αύτήν), καί οί πνευματικές Της κόρες έπειτα, άλλά καί όλοι εμείς, οί μεταγενέστεροι εύρήκαμεν:

τήν άνδρείαν Γυναίκα!

τήν ευθείαν καρδίαν πρός τόν Κύριον!

τήν έλεήμονα καρδίαν!

τήν παρήγορον ζωοτροφήν!

τήν χαρίεσσα σοβαρότητα!

τήν φωτεινήν ίλαρότητα!

την δροσοβόλον ομπρέλαν!

τήν άκτινοβόλον ματιάν!

τόν παράκλητον λόγον!

τήν δυναμικήν παρουσίαν!

καί συνάμα τήν ταπεινήν διάκρισιν!

τήν άμίλητον ήσυχίαν συνδυασμένην μέ τήν

έκκωφαντικήν σιωπήν!

τήν εύκαιρον παρέμβασιν, πού πάντοτε περιείχε τής διακρίσεως

τό μέτρον, καί τής εύγενείας τήν όριοθέτησιν!

Φεύγει, λοιπόν, διά τό Μοναστήριον τής Φανερωμένης Χιλιομοδίου τήν Μ. Δευτέραν (3.4.1950) καί τήν έπιστρέφουν όπίσω. Παραμένει εις τόν κόσμον έως τήν 11.11.1950 οπότε άποτάσσεται τόν κόσμον τελικά. Τήν 22αν Όκτωβρίου 1951 κείρεται ρασοφόρος Μοναχή ονομασθείσα Καλλίνικη.

Τόν Όκτώβριο τού 1956 (τήν 18ην) κείρεται Μεγαλόσχημος, μετονομασθείς Χριστονύμφη Μοναχή, άπό τόν πολιόν Γέροντα τής Ζούρβας καί Πάτρωνα έξάκουστον τού Γυναικείου Μοναχισμού τού 20οϋ αί., τόν Κόλλυβαν Άρχιμ. Γέροντα Δανιήλ Σίακον, μέ άνάδοχον τήνΉγουμένην τής Φανερωμένης Χιλιομοδίου Γερόντισσαν Άνναν.

Ώς Μοναχή καί ύποτακτική έστάθη ύπόδειγμα. Θυσία τω Θεώ ολόκληρος. Εις τά χωράφια, εις τά περιβόλια, εις τις δουλειές τής

Μονής, πάντα πρώτη καί καλύτερη. Εις τις δυσκολίες μέ τούς χωρικούς, άνάχωμα πιστότητος διά τό Μοναστήρι τής μετάνοιας Της.

Εις τις δυσκολίες τής Μοναχικής Αδελφότητος, θυσία ολόκληρος σεπτή. Τελικώς κατέστη τό θύμα των δυσκολιών και των πειρασμών τής έποχής έκείνης. Νέα, δυναμική, ζωντανή, άνδρεία -ψυχή τε καί σώματι- αύτοθυσιαστική... εις εκείνες τις δυσχέρειες έλαβεν ευλογία καί έμβήκε μπροστά. Καθ’ οτι ίδιον των ηγετικών προσωπικοτήτων (καί ή Γερόντισσα Χριστονύμφη,παρά τήν πηγαία ταπεινοσύνη Της, ήταν ήγετική Προσωπικότης, ήταν έκ Θεού έστηριγμένη καί πεποικιλμένη Πνεύματι ήγεμονικω!) είναι τό νά άναλαμβάνουν μέ εύθύνην τά συμβαίνοντα καί νά προπορεύωνται ήγούμενοι...

Ώς ό Μωϋσής ήγείτο του λαού εις τήν Έξοδόν του άπ’ την Αίγυπτον, έτσι κάμνουσα ύπακοήν ύπέρ τής Αδελφότητος, έαυτήν έθυσίασεν καί εύρέθη... εις τόν δρόμον... αναζητούσα μετά των άδελφών Της τόν Κύριον.Ή άνάγκη τήν έθεσεν εις τήν ήγεσίαν... τά παράξενα των άνθρωπίνων σχέσεων, τήν έφεραν εις δρόμον στενόν καί άπορον...

Ομως, τά ύπό του Κυρίου έπιτρεπόμενα πειρασμικά δεινά, έφανέρωσαν τό θέλημα του Κυρίου, νά τεθή δηλαδή, ό λύχνος έπί τήν λυχνίαν, νά οίκοδομηθή τό Ιερόν τέμενος της Θεοτόκου, τής Γοργοεπηκόου, εις τό βουνόν τής Μάνδρας και νά δεσπόζη τό Βασίλειον αυτό τής εύπρεπείας όλης τής περιοχής του Θριασίου Πεδίου!

Καί ταύτα πάντα έγένοντο, έξ αιτίας τών πνευματικών άναζητήσεων μιάς ούρανοφρόνου γυναικός, τής Γεροντίασης Χριστονύμφης.

στ. Εις Μάνδραν Αττικής

Ή Κυρία Θεοτόκος, τήν ώδήγησεν τόν Ιανουάριον τού 1966 μετά τής μικράς τότε συνοδείας της, εις τήν Μάνδραν Αττικής του έτοιμασθήναι τό κατοικητήριον τής Θεομήτορος. Ό Τόκος τής Θεοτόκου διέσωσε παλαιά μέν, τούς Τρεις Παϊδας έν τή καμίνω της Βαβυλώνος. Ό Τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο τήν καλλιπάρθενον καί φίλεργον καί φιλότιμον Χριστονύμφην καί τήν κατέστησεν Κτιτόρισσαν του Θεομητορικού Προσκυνήματος. Ό Τόκος τής Θεοτόκου -ό Κύριός μας- έπέλεξε ίσχυράν καρδιάν, δυνατήν θέλησιν, άσκητικήν επιλογήν, ύγιά κράσιν, άκατάβλητον μαχητικότητα εις τό πρόσωπον τής Γεροντίασης Χριστονύμφης.

Καί πρώτον μέν, εις τήν εύάριθμον Αδελφότητα τών Μελισσίων (όπου τό πατρογονικόν εξοχικόν τής οίκογ. Δημητριάδου, έγινε το πρώτον μοναστικόν οίκημα τής Αδελφότητος, άπό τόν’Ιανουάριο τού 1964 έως του Δεκεμβρίου του 1966) ήλθεν καί ένεθρονίσθη, πρώτα εις τάς καρδίας -πόθω διακαεί- καί έπειτα εις τό Προσκυνητάριον του Μοναστικού οίκου, ή Ιερά καί πάνσεπτος καί θαυματουργός είκών τής Γοργοεπηκόου Θεοτόκου, ή προερχομένη εκ τής πολύπαθους Σμύρνης τής Μικράς Ασίας, δωρεά τής άοιδίμου Ιφιγένειας Άναπλιώτου πρός τήν Αδελφότητα, έπινεύσει βεβαίως τής Θεομήτορος.

Καί δεύτερον, ή Θεοτόκος έχάρισεν εις τήν εύαγή μικράν Αδελφότητα, τήν κάπαν Της ολόκληρον, έπάνω εις τό’Όρος τής Μαλιαζεζας της Μανδρας. Όλη η καπα το γηινον εν Μανδρα μαφοριον της Θεοτόκου παρεδοθη εις την μακαριαν Χριστονυμφην. Η Γερόντισσα με τρεις πρώτες αδελφές επέλεξαν δια τω συνειναι Χριστω ως κατοικητήριο ασκητικό της επουράνιου διαγωγής των τα χαμόσπιτα εργατοσπιτα των Μεταλλείων του Σκαλιστήρι. Και εκεί άρχιζαν να προετοιμάζονται δια την δημιουργία Ιεράς μονής.

Τότε ακριβώς (1969) μετά άπό μόνιμον διαμονήν εις τήν Μάνδραν άπό τόν Δεκέμβριον τού 1966, νέα ήλθεν δοκιμασία διά την Αδελφότητα. Νέος Μητροπολίτης Αττικής καί Μεγαρίδος καθίσταται ό μακαριστός Νικόδημος.Έθεώρησεν άγνωστες τις Αδελφές καί διά νά παραμείνουν, έθεσε όρον νά υποταγούν, μεταβαίνουσαι εις τό όργανωμένον καί εϋρρυθμον Κοινόβιον Μοναστήριον του Μακρινού, ώς ύποτακτικαί, άχρι καιρού...

ζ.'Η Μονή τής Γοργοεπηκόου

Τότε ή ταπεινοφροσύνη έπέλαμψεν, τό καλογερικόν φρόνημα προήγαγεν, τό έκκλησιαστικόν ήθος τής ύπακοής προέτρεξεν. Ή Γερόντισσα Χριστονύμφη τό «νάναι εύλογημένον» άποκριθεΐσα, έλαβε μεθ’ έαυτής μίαν άκόμη άδελφήν καί μετέβη ύπακούουσα εις τήν Μονήν του Μακρινού, πρός δοκιμασίαν. Μεγαλόσχημος Αυτή άπό τό 1956... έδέχθη ξανά τόν ζυγόν τής ύποταγής... καί ούτω τήν άγαθήν μερίδα έξελέξατο... καί άπό τήν Κυριακήν τών Βαΐων του 1969 έως την εορτήν τών Άγιων Πάντων, διήγεν εις του Μακρινού τάς αύλάς, τήν δοκιμαστικήν έκ νέου καλογερικήν της πορείαν, ύποτασσομένη και εις τόν μακαριστόν Γέροντα, τόν Όσιώτατον καί'Οσίαθλον Γέροντά μας Δαμασκηνόν καί εις τήν ευλογημένη καί σεπτήν καί γλυκυτάτην φιλόστοργον Γερόντισσαν Μακρίναν.

Είμεθα προσωπικώς αύτήκοοι του συμπεράσματος τού Γέροντος ήμών, πατρός Δαμασκηνού, πού έλεγεν (καί ειπεν καθηκόντως καί άναφορικώς εις τόν Δεσπότην Νικόδημον) ότι ή Γερόντισσα Χριστονύμφη έδωσεν έξετάσεις καλογερικής καί έπήρεν άριστα!

Διότι έπί ένα δίμηνον διήγεν μέσα εις τό Κοινόβιον του Μακρινού, μετά άκριβείας μοναχικής ζωής, μετά άκροτάτης ύπακοής και ήσυχίας, ώς λάθε βιώσασα!

Αύτή ή συμμαρτυρία τού Αγίου Γέροντός μας Δαμασκηνού, έστάθη ή άπαρχή τής ίδρύσεως τής Μονής Γοργοεπηκόου καί το έναυσμα διά τόν μακαριστόν Μητροπολίτην Αττικής κυρόν Νικόδημον. Αυτή ή Ουσιαστική δοκιμασία ύπακοής καί ταπεινώσεως τής Γεροντίασης Χριστονύμφης καί τής συνοδείας της τότε, είναι ό ακρογωνιαίος λίθος τής Μονής τής Γοργοεπηκόου. Επάνω εις τό μαρτύριον τής συνειδήσεως, τής όντως Μοναχής Χριστονύμφης ώκοδομήθηκε τό ιερόν τής Παναγίας μας Παλάτιον καί έξ αύτής τής πηγής τής Χάριτος, άρδεύεται καί ζωογονείται καί συντηρείται ή εύλογημένη τής Γοργοεπηκόου Χριστονύμφιος Αδελφότης!

η.Ή Ηγούμενη Χριστονύμφη

Έν συνεχεία, ή Μονή στήνεται επισκοπική άδεια καί ευλογία Ιουλίου τή 13η του έτους 1971. Εις τόν πρώτον Ναόν του Άγιου Κοσμά, τελείται έπί του’ Όρους τής Θεοτόκου ή πρώτη Θεία Λειτουργία. Εις τάς 6 Αύγούστου 1971 τίθεται ό θεμέλιος λίθος τής 'Ιεράς Μονής. Δεκέμβριον του 1971 άρχίζει τό κτίσιμο, καί τήν Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 1973 καθιεροϋται ή Μονή, έγκαινιάζονται τά κτίρια καί ένθρονίζεται ή πρώτη'Ηγουμένη καί Κτιτόρισσα τής Γοργοεπηκόου, Γερόντισσα Χριστονύμφη.

Έκτοτε ή Γερόντισσα Χριστονύμφη, αφού ήκουσε πρώτον Τόν Λόγον Τού Κυρίου Ιησού καί έπίστευσεν εις τόν πέμψαντα Αύτόν Πατέρα τόν ούράνιον, ήκολούθησεν έν Πνεύματι Άγίω, και έν μέσω τού πυρός τής δοκιμασίας, τής καλογερικής, τήν οδόν τού Χριστού καί βαλούσα τάς χείρας εις τό άροτρον τής έν Χριστώ ζωής, ώργωσεν έως ότου έφθασεν εις τήν Βασιλείαν!

Τά πολύπαθα, πολύφθορα, πολυκουρασμένα χέρια Της έπαθον, έμαθον, έκαμαν, έμόχθησαν, έμόγησαν, έπόνεσαν, εύλόγησαν, ήλέησαν, συγχώρησαν όπως καί τά πολυφορτωμένα πόδια Της και ή κυρτωμένη -κατά τά έσχατα- καί πολυφορτωμένη πλάτη της, ήργάσθησαν διά τό κατοικητήριον τού Θεού πρώτον, καί διά την οικοδομήν τών ψυχών, Μοναχών τε καί μιγάδων έπειτα.

θ. Τό τέρμα μιας επιγείου μεμαρτυρημένης πορείας

Τά τίμια χέρια Της καί τά προσκυνητέα βαρυαλγή πόδια Της έξήρε άπό τής γής -πλήρης ήμερών- ή Όσια Γερόντισσα Χριστονύμφη καί έξέλειπεν καί προσετέθη εις τάς Όσιας Μητέρας της Εκκλησίας, (τόν Ναόν τών Όποιων έπόθησεν καί τελικώς ήγειρεν έν τή Μονή Της), τό έσπέρας τής 2αςΙουνίου 2017 καί έπορεύθη τήν μακαρίαν οδόν. Καί είναι όντως μακαρία ή όδός, πού έπορεύθη!

Ή οδός τής Αναστάσεως καί τής άναπαύσεως έκ τών κόπων Της!

Τών κόπων: ~ τής αυτοθυσίας

~ τής ύπακοής

~ τής άσκήσεως

~ τής έργασίας

~ τών ασθενειών

~ τών θλίψεων

~ καί έζ’ όσων λυπηρών ή κατά Θεόν ζωή χαρακτηρίζεται

Αυτή ή Μακαρία, ήδη μακαρίως άναπαύεται παρά τή Παραμυθία Θεοτόκω καί ημείς οί περιλειπόμενοι, πρώτον ή μοναχική Αδελφότης Της, τά τέκνα Της καί έπειτα ημείς οί λοιποί πνευματικοί Της κοντινοί καί μακρυνοί- όδυνώμενοι ζητούμεν Αύτήν καί τήν παρηγοριάν του χαμογέλου Της καί τήν σκέπην της ευχής Της.

Καί ταύτα, μέ μίαν έλπιδοφόρον προσπάθειαν, νά προχωρήσωμεν εις τήν ζωήν μας μέ ύπομονήν, διαχειριζόμενοι μέ νουν Χριστού καί έλπίδα ούράνιον, τήν άπώλειαν!

ι.Ή Κοίμησίς Της

Ή Γερόντισσα Χριστονύμφη, άπήλθεν τό έσπέρας τής ημέρας, πού ώλοκληρώσαμεν έκκλησιαστικώς, τήν Αγίαν έορτήν της Άναλήψεως Τού Κυρίου (Παρασκευήν 2 Ιουνίου 2017, Απόδοσιν τής Άναλήψεως) καί άρα άπήλθεν μέσα εις τήν σιγουριάν καί την συμπλήρωσιν τής έλπίδος καί τής εύφροσύνης τού Παρακλήτου, ένταφιασθεϊσα κατά τήν ήμέραν τής Πεντηκοστής.

Ή όρφανεία τής Γεροντίσσης Χριστονύμφης, μάς δίδει τήν σιγουριάν ότι πλέον έν ούρανοΐς πλουτούμεν Αύτήν προστάτιν! Δι- ότι όπως τό Πνεύμα τού Θεού, τό Αγιον, ήγειρεν έκ νεκρών άναστήσαςΊησούν, (πρβλ.Ρωμ.8,11) οϋτω έπελθών καί εις ήμάς τους περιλειπομένους, έπιβεβαιώνει τήν έλπίδα καί χαρίζει τήν παρηγοριάν εις τάς ψυχάς ήμών.

ια.Ή λατρεία τής Γεροντίασης καί ή ευφροσύνη Της

Ή άγάπη καί λατρεία τής ψυχής της Γεροντίασης Χριστονύμφης, είναι ό Κύριος Ιησούς. Ή εύφροσύνη καί ελπίδα και τό στήριγμα τής ύπάρξεως, ύπήρξε και ύπάρχει ήΎπερευλογημένη Θεοτόκος. Και όπως ή Μητέρα τού Θεού άνέμενεν και οταν ήλθεν ή ώρα καί τό μήνυμα τής εκ τής γής Μεταστάσεώς Της ήτοιμάσθη..., ήτοίμασε τόν οίκον Της..., έως ότου ήλθεν ό Υιός καί Θεός Της καί εις τάς άχράντους παλάμας Αυτού παρέδωκεν τήν άχραντον καί άμωμον ψυχήν Αύτής, ούτω καί ή Γερόντισσα Χριστονύμφη, ή Μητέρα τής Γοργοεπηκόου, ένωρίς –άπό τό Πάσχα- έλαβεν τό μήνυμα.

(Μούχε δώσει ένα κομποσχοινάκι! Τό έχασα... Μου ξανάδωσεν πέρυσι τά Χριστούγεννα ένα άλλο! Μου τό έζήτησεν όμως, ένας άδελφός κληρικός καί τόδωσα. Τήν Πέμπτην τής Διακαινισίμου ήλθεν εις τό Μοναστήριον μας μέ τήν Τιμίαν Συνοδείαν Της.

Ήταν γελαστή, καί ολίγον... άλλου! Ώσάν άφηρημένη... είχε ήδη λάβει τό μήνυμα... φεύγοντας μέ έχαιρέτησεν μέ γλυκύτητα...

Τότε τής έζήτησα τό κομποσχοίνι Της, λέγοντάς Της ότι τό έδωσα, έπειδή μου τό έζήτησαν! Μέ κοίταξε μέ τό πάντοτε ήσυχον και ιλαρόν βλέμμα Της, πού κάποτε- κάποτε αϊφνις έγίνετο έρευνητικόν καί άστραποβόλον, καί μου ειπεν όλο νόημα:

- Μήν τό χάσης αύτό καί μήν τό δώσης,... γιατί δέν ξανάχη άλλο!!!

Καί έκτοτε... τήν είδα πλέον νεκράν καί άπνουν...).

Έλαβεν τό μήνυμα ή Γερόντισσα καί προετοιμάσθη... και μετά άπό ολιγοήμερον άσθένειαν έφθασεν εις τό τέλος... Τό τέλος ήταν νά ζητήση, νά κοινωνήση τό Σώμα καί τό Αιμα του Κυρίου καί Θεού μας. ΌΊερεύς -έφημέριος τής Μονής- κατέφθασεν εις τό Νοσοκομείο «Θριάσιον» μέ τά Άγια Μυστήρια και ή Γερόντισσα έκοινώνησεν. Μόλις έλαβεν τόν ΚύριονΊησοΰν έν τη Κοινωνία Των Άγιων Μυστηρίων, παρευθύς εύχαριστήσασα τώ Κυρίω, έξέπνευσεν, έχουσα ώς συντροφιάν καί παρουσίαν τόν Άγιον Λουκάν, τόν Ιατρόν, καί ούτω παρέδωσεν τήν εύλογημένην ψυχή εις χείρας τού Κυρίου Της, συνάμα μέ την Κοινωνίαν!!!

ιβ.Ή ζωή τής Γεροντίασης

α)Ή ζωή τής μακαριστής Γεροντίσσης Χριστονύμφης ήτο μία φωτεινή λαμπάς καιομένη ένώπιον τού Θεού!

β)Ή ζωή της ήτο επίσης, ή οικοδομή, ό στολισμός καί ή ευπρέπεια καί ή άγιωσύνη τού Θεομητορικού Τεμένους. Ταύτα πάντα άντικατοπτρίζονται εις τήν τάξιν, τήν ομορφιάν, την ιότητα, τήν νοικοκυροσύνην, τήν εύταξίαν καί τήν τού ρέκτου διάθεσιν. Ταύτα πάνταΈκείνη ένέπνευσεν εις τό Μοναστήριόν της καί κατέλιπεν ώς άρχάς, εις τάς πνευματικός Της θυγατέρας.

Καί γ)Ή ζωή Της ήτο μία συνεχής έλεημοσύνη:

•           διά τούς συνανθρώπους Της,

•           διά τάς πνευματικός θυγατέρας Της,

•           διά τά πνευματικά τέκνα Της

•           διά τούς προσκυνητάς τής Μονής Της

ιγ. Εϊχαμεν καί έχάσαμεν...

Ή Κοίμησις τής Γεροντίσσης Χριστονύμφης, δι’ όσους την γνωρίζαμεν, τήν άγαπήσαμεν καί όσους άπηλαύσαμεν τήν μητρικήν

Της φροντίδα καί σκέπην καί βοήθειαν καί όσους Τήν άγαπώμεν, είναι μία μεγάλη άπώλεια!

Ταυτοχρόνως, είναι καί ένας πλουτισμός ούράνιος!...

Παρ’ όλα ταύτα πρέπει νά πούμε ότι:

•           'Η Εκκλησία, ή έπί γής στρατευομένη, έχασεν τήν άναμμένην λαμπάδα της, τό φώς τής όποιας έβλέπαμεν οί πιστοί νά λάμπη, έμπροσθεν τού σκότους τού αίώνος τούτου καί των ανθρώπων καί έδοξάζαμεν τόν Πατέρα ήμών, τόν έν τοις ούρανοϊς!

•           Ή Κοινωνία των άνθρώπων έχασεν μίαν σοφήν καί έργατικήν μέλισσαν. Τήν Βασίλισσα τοϋ'Ιεροΰ Μελισσώνος τής Γοργοεπηκόου. Τήν Βασίλισσα τής έργατικότητος, τής τάξεως, τής νοικοκυρωσύνης, τής καθαριότητος.Έχασεν ένα τίμιον, υπεύθυνον καί εργατικόν άνθρωπον.

•           Ή Πατρίδα μας έχασεν ένα φωτεινόν άνθρωπον, μίαν όντως Πατριώτισσα πού προσέφερε εις τήν άνάπτυξιν και τήν ομορφιάν τής Πατρίδος μας.Ένα πυλώνα φιλοτιμίας, μίαν προσωπικότητα ίσχυράν καί έν ταυτώ ταπεινήν, διάτούτο καί εύλογημένην!

•           Ό Μοναχισμός τής Εκκλησίας μας, έχασεν τήν παλαιάς κοπής Μοναχήν! Τήν παλαιάν καλογριάν μέ τό άσκητικόν μοναχικόν ήθος, μέ τό έκκλησιαστικόν φρόνημα τής ύπακοής καί ένα, άπό τούς τελευταίους έναπομείναντας, φορέα τής κολλυβαδικής Παραδόσεως.

•           Ή Τοπική μας Εκκλησία έχασεν ένα στήριγμα, μίαν παρηγοριάν, ένα πυλώνα χάριτος, μίαν βρύσην εύσπλαγχνίας.

•           Ή πόλις τής Μάνδρας έχασεν μίαν ήγετικήν προσωπικότητα.

Τήν πρωτοπόρον τής πνευματικής της άναπτύξεως, τήν αιτίαν, πού γνωρίζουν όλοι πλέον τήν Μάνδραν... τήν κρυφήν και μεγάλην εύεργέτιδα τής Μάνδρας.

•           Τό άγιον Μοναστήριον τής Παναγίας τής Γοργοεπηκόου έχασεν τήν Κτιτόρισσά Του, τήν Βακτηρίαν Του, τήνΉγουμένην Του, τήν άνδρείαν Γυναίκα, τή σεμνότητά Του. Αύτήν πού το έστόλιζεν μέ τήν ταπεινοφροσύνη της καί ταυτοχρόνως μέ την δύναμιν καί τήν δυναμικήν της.

•           Ή Μοναχική Αδελφότης έχασεν τήν οδηγόν, τήν χαρμοσύνη Της, τήν παρηγοριάν Της, τήν άνάπαυσίν Της, τήν γλυκύτητά Της... μ’ ένα λόγον τήν Μητέρα Της! καί ή λέξις αυτή τά λέει όλα...

•           Ολοι εμείς οί περιλειπόμενοι, έχάσαμεν τήν όντολογική Μητρότητα. Τά σπλάγχνα τών οίκτιρμών!...

ιδ. Χριστονύμφη!

~ τό χριστοειδές πρόσωπον καί όνομα!

~ ή μεγάλη άγκάλη!

~ τό ώριμον φροϋτον τής χάριτος!

~ ή παρηγοριά των κλωνουμένων!

~ ή βακτηρία των θλιβομένων!

~ τό κράτημα των ταλαιπωρημένων!

~ τό μαφόριον τής παρακλήσεως!

~ ό ιλαρός οφθαλμός μέ τό ύψιπέτιον βλέμμα!

~ ή άστραπηβόλος ταπεινοσύνη!

~ των άσθενούντων ή άπαντοχή!

~ ή γρήγορος σιωπηλή καί κρυφή έλεημοσύνη!

~ ή άμεσος διάκρισις!

~ ή άπλετος άγάπη καί φιλαδελφία!

ιε. Συμπερασματικώς

Αύτό τό τιμαλφές κειμήλιον, παρέδωσεν εις τήν ούράνιον θριαμβεύουσαν’Εκκλησίαν, ή γή τής Γοργοεπηκόου Μάνδρας. Πρός αυτήν τήν ήσύχιον καί ταπεινήν Γερόντισσαν, μέρος μόνον χρέους μεγάλου πρός έξόφλησιν, προσεπαθήσαμεν διά των άνωτέρω μαρτυριών καί έμπειριών νά έκπληρώσωμεν, όμως χρεώστης πολλών τυγχάνω, άνθ’ ών μοι άνταπέδωκεν ή μακαριστή Γερόντισσα Χριστονύμφη.

Διό, ζητώντας τήν εύχήν Της, παρακαλώ σύν τή Αύτής Άδελφότητι καί πάση τή Εκκλησία:

«Έν πίστει καί έλπίδι θεοπρεπώς καί άγάπη ζήσασα έπί τής γης, δόξασον Σωτήρ έν τοις ουρανοίς! ασκήσει δουλευσασάν Σοι, Χριστέ, καί Ορθοδοξία έπί τής γής, δόξασον Σωτήρ έν τοις ουρανοις!

Χριστονυμφην, Ήγουμένην Γοργοεπηκόου Μονής, δόξασον Σωτήρ έν τοις ουρανοίς. Αμήν!»

Έγραφον έν τή'Ιερά Μονή τής Αγίας Παρασκευής Μαζίου έν Μεγάροις τή 3η Ιουλίου 2017.

Ό Ηγούμενος αύτής Άρχιμ. Χρυσόστομος (Κουλουριώτης)