Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ




Αγαπητοί μας Πατέρες και αδελφοί, ό δι' ημάς σαρκωθείς πολυέλεος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, «ή ελπίς πάντων των περάτων της γης», ή λύτρωση των ανθρώπων, το φως το άληθινό, είθε να χαρίζει και κατά το νέο σωτήριο έτος 2013 την αγάπη, την πίστη, την ελπίδα και την ειρήνη σε όλη την δεινώς χειμαζόμενη ανθρωπότητα.

Επίσης  τον δε νέον Αυτού ενιαυτόν τον υποδεχθώμεν μεστόν πάσης αγαθωσύνης. 

ΕΚ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

Άπολυτίκιον ψαλλόμενον επί τη αισία λήξει του πολιτικού έτους.











Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.

O χρόνων έπέκεινα, και των αιώνων Θεός, την δέησιν πρόσδεξαι, τη συμπληρώσει Χριστέ, του έτους δεόμεθα, θείαν ίσχύν δε δίδου, εν ειρήνη τελέσαι, άμα και ευσέβεια το άρχόμενον έτος, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.

Κοντάκιον.

Ήχος γ'. Ή Παρθένος σήμερον.

Εις το τέλος φθάσαντες, του χρόνου μόνε Οίκτίρμον, την σήν ατελεύτητον, ύμνούμεν χάριν άπαύστως πάντας γάρ, εκ πάσης βλάβης θάττον έρρύσω, δίδου δε, και τα ελέη σου δυσωπούμεν, τω ένιαυτω τω νέω, τοις προσκυνούσι την δυναστείαν σου.

Μεγαλυνάριον.

Τη του χρόνου λήξει Χριστέ Σωτήρ, διάρρηξον Λόγε, των άμετρων αμαρτιών, ημών το δελτίον, και χάριτος άγιας, ημών τας διανοίας πλήρωσον Κύριε.

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΘΕΟΦΙΛΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΛΥΠΙΟ. ΚΑΨΑΛΑ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.





«Η Ορθοδοξία ως μειονότητα» με τον κ. Cyrille Sollogoup, Καθηγητή στην Έδρα Πολύμερων Βιομηχανικών Υλικών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών CNAM των Παρισίων


Patriarch Kirill to make a pilgrimage to Mount Athos and visit Estonia



  Dec 30th, 2012

Moscow, December 29, Interfax – Patriarch Kirill of Moscow and All Russia is to visit Greece, Mount Athos and the Baltic States next year.
“Early in June the Patriarch plans to visit Greece. Visiting the Greek Orthodox Church he will return the Archbishop Ieronymos’ of Athens and All Greece visit to Russia in 2012. The Primate is going to make a pilgrimage to Holy Mount Athos during his visit,” Metropolitan Hilarion said in his interview with Interfax-Religionon Saturday.

According to him, the Patriarch will go on visiting dioceses of the Russian Church, including those located outside of Russia and self-administered Churches under the Moscow Patriarchate.
“The Patriarch has already visited many countries in his canonical territory, but he hasn’t yet visited the Baltic States after being elected to the patriarchal see. Late in June, His Holiness the Patriarch is going to visit Estonia where believers of the self-administered Estonian Apostolic Church are looking forward to his visit,” the interviewee of the agency said.

The Patriarch will traditionally commemorate St.Vladimir in Kiev “at the cradle of Russia’s Baptism” on July 28.

“Other visits are also planned, but their dates are yet to be specified,” the hierarch said.


http://www.pravmir.com/patriarch-kirill-to-make-a-pilgrimage-to-mount-athos-and-visit-estonia/

Weltkarte – Orthodoxie (2010) - Παγκόσμιος χάρτης - Ὀρθοδοξία (2010)


Γ. Εφραίμ Κατουνακιώτης, ''Αγαπημένες μου ψυχές...'Από κασσέτα του αρχείου ενός μοναχού της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου Αγίου Όρους. '.


Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Τα Χριστούγεννα- Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh


«Μια αγάπη που δεν φείδεται του εαυτού της, που δίνεται στα χέρια των ανθρώπων, είναι τελικά το μόνο που μπορεί να προκαλέσει σε μια απολιθωμένη καρδιά, μια σκληρυμένη ψυχή και μια προσωπικότητα γεμάτη με αμαρτίες, την τελευταία δυνατή σπίθα φωτός. Αν δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε στην αγάπη, που δεν φείδεται του εαυτού της και συμφωνεί να πληγωθεί, που δίνεται στα χέρια μας, σημαίνει, ότι δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε γενικά σε τίποτα.» - από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για τα Χριστούγεννα

Η αγάπη που δεν φείδεται του εαυτού της είναι ταυτόχρονα και η σωτηρία και η κρίση μας. Μια αγάπη που δεν φείδεται του εαυτού της, που δίνεται στα χέρια των ανθρώπων, είναι τελικά το μόνο που μπορεί να προκαλέσει σε μια απολιθωμένη καρδιά, μια σκληρυμένη ψυχή και μια προσωπικότητα γεμάτη με αμαρτίες, την τελευταία δυνατή σπίθα φωτός. Αν δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε στην αγάπη, που δεν φείδεται του εαυτού της και συμφωνεί να πληγωθεί, που δίνεται στα χέρια μας, σημαίνει, ότι δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε γενικά σε τίποτα. Τότε θα έπρεπε να συμβεί κάτι πολύ φρικτό με μας, στη ζωή μας, για να γίνουμε ξανά ικανοί να ανταποκριθούμε σε μια πρόσκληση της αγάπης. Με αυτή την έννοια, η αγάπη που δεν φείδεται του εαυτού της, η οποία είναι η σωτηρία μας, είναι και μια δοκιμασία, μια κρίσιμη στιγμή στη ζωή μας. Στα ελληνικά κρίση σημαίνει δικαστήριο.

Το γεγονός ότι ο Χριστός μπήκε μέσα στον κόσμο μας είναι η σωτηρία μας. Ταυτόχρονα, όμως, έχει αρχίσει έτσι η Τελική Κρίση. Είναι η σωτηρία μας, γιατί η θεϊκή Αγάπη γίνεται ορατή, αισθητή και ευπρόσιτη, γίνεται ανυπεράσπιστη και ευάλωτη και έτσι μας καλεί να ευσπλαχνιστούμε. Η Θεϊκή Αγάπη, η οποία σαρκώθηκε, μας κάνει να την δεχτούμε ή να την αρνηθούμε. Μα αυτό είναι το δικαστήριό μας, επειδή αν δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε στον ανυπεράσπιστο με έλεος, αν δεν είμαστε ικανοί να δεχτούμε Αυτόν που αρνιέται να προστατευτεί από μας, παρόλο που έχει τη δύναμη γι΄αυτό, αυτό σημαίνει δικαστήριο για μας όπου βρισκόμαστε καταδικασμένοι.

Αυτή είναι η εικόνα που μας επιγράφει την ουσία της Ενσάρκωσης. Είναι μια εικόνα αυστηρή, αλλά ταυτόχρονα και γεμάτη τρυφερότητα, θερμότητα και αγάπη. Ας μην αρνηθούμε την αυστηρή πλευρά του γεγονότος της Ενσάρκωσης, ξεπερνώντας την σαν να μην υπάρχει, αλλά ας συνειδητοποιήσουμε την τραγικότητα και αυστηρότητά της. Ας ανταποκριθούμε στην Ενσάρκωση με όλη την ευαισθησία και την δεκτικότητα που υπάρχουν στην καρδιά μας, και τότε η σωτηρία θα είναι πραγματικά δική μας.

Η σωτηρία, όμως, την οποία μας προτείνει ο Χριστός με αυτό τον τρόπο, δεν συνίσταται απλά στο να δεχτούμε με τρυφερή αγάπη το νεογέννητο βρέφος στην αδυναμία του. Αυτή η αδυναμία αυτοπροστασίας είναι κάτι που μας οδηγεί πιο βαθιά, και, ίσως, για πάντα. Επειδή ο Χριστός λέει: „Σας έδειξα ένα παράδειγμα, για να το ακολουθήσετε!“ Αν θεωρούμε τον εαυτό μας χριστιανό, πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε χωρίς να φειδόμαστε του εαυτού μας, να θυσιάζουμε τον εαυτό μας για τη σωτηρία όλων εκείνων, που δεν μπορούν να δεχτούν την ανυπεράσπιστη αγάπη, και για την λύτρωση των αμαρτιών εκείνων που την αρνούνται γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν.

Λοιπόν, με αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να σας αφήσω αυτή τη μέρα των Χριστουγέννων, επειδή όλη η ζωή μας και η ιστορία του κόσμου είναι μια περίοδος προετοιμασίας και προσδοκίας της εμφάνισης του Χριστού. Αυτός, ο οποίος ήρθε κάποτε στον κόσμο, θα ξαναέρθει. Πρώτη φορά ήρθε ως ταπεινός δούλος χωρίς προστασία για να πραγματοποιήσει την σωτηρία μας. Την δεύτερη φορά θα εμφανιστεί με δόξα και δύναμη. Η δεύτερη έλευση θα γίνει η σωτηρία μας, αν είμαστε ικανοί να καταλάβουμε ότι όλη η ζωή και όλη η Ιστορία είναι, ολόκληρα, η ‘Έλευση, ο καιρός της έλευσης του Χριστού και κάποτε θα αναζητήσουμε ειλικρινά την Ημέρα του Κυρίου λέγοντας, μαζί με την Εκκλησία και με το Πνεύμα: „Έλα, σύντομα, Κύριε Ιησού!“

Αμήν

http://www.bogoslov.ru/greek/text/3029254.html

Αναστάσιος: Δεν με φοβίζουν οι απειλές.




ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος γονυπετής προσεύχεται μέσα σε ερημική τοποθεσία στην Αλβανία, για την ειρηνική συνύπαρξη και φιλία των ανθρώπων.



ΒΟΣΤΩΝΗ. «Δεν με φοβίζουν οι απειλές» δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος σε αποκλειστική συνέντευξή του στον «Εθνικό Κήρυκα», για τις επιθέσεις και απειλές ακόμα και κατά της φυσικής του ακεραιότητας, από ακραίες ομάδες και συγκεκριμένα από το κόμμα της Ερυθρόμαυρης Συμμαχίας, το οποίο τον καλεί να εγκαταλείψει την Αλβανία.


http://www.ekirikas.com/article/113511


Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας, Αναστάσιος - 22/12/2012


http://www.ert.gr/webtv/net/item/9594-Archiepiskopos-Tiranwn,-Dyrrachioy-kai-Pashs-Albanias,-Anastasios-22-12-2012#.UN8IheTZa5J




ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ ΔΙΑΓΡΑΨΑΜΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ


Παρακλητικός κανών εις την Παναγίαν την Εγκυμονούσαν






Ποιηθείσα υπό της Ισιδώρας Αγιεροθεϊτίσσης,
Επιμέλεια:
Πρωτ. Θεμιστοκλή Χριστοδούλου
Σελίδες: 64
Διάστασις: 14Χ21
Νοέμβριος 2012

ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ

Νέον μαρτυρολόγιον - Δηλαδή μαρτυρία των νεοφανών μαρτύρων Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μετάφραση: Βενέδικτος Ιερομόναχος Αγιορείτης







Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου Νέα Σκήτη Αγίου Όρους, 2012



Το "Νέον Μαρτυρολόγιον" είναι ένα αγλαόκαρπο δένδρο, που σπάρθηκε, φύτρωσε, αυξήθηκε και καρποφόρησε, ποτιζόμενο από τα αίματα άγνωστων και γνωστών Νεομαρτύρων, κατά τους χρόνους της φρικτής δουλείας του Γένους (1453-1821).

Ό Άγιος Νικόδημος, βλέποντας τα βασανιστικά μαρτύρια, που πολλοί Χριστιανοί υπόφεραν από τους Τούρκους, βλέποντας επίσης και τον κίνδυνο, που καθημερινά διέτρεχε η Εκκλησία από τους αρνησίθρησκους, σύναξε τα ωραιότερα Μαρτύρια και τα εξέδωσε με τον βαθύτερο σκοπό να κατήχηση όσους από άγνοια αρνούνταν την πίστι του Χριστού και να ενδυνάμωση έτσι την πίστι τους, διαθερμαίνοντας συγχρόνως με τον πλέο κατάλληλο τρόπο και τον πόθο των άρνησίθρησκων και των άλλων βασανιζόμενων προς το Μαρτύριο και την σωτηρία τους. Και ποιος άραγε γνωρίζει πόσους "εν αίματι και μαρτυρίω" ομολογητές, άγνωστους σ' εμάς, δεν θα ανέδειξε το "Νέον του Μαρτυρολόγιον"!

Το "Νέον Μαρτυρολόγιον" τυπώθηκε, για πρώτη φορά το 1794, "διά συνδρομής Φιλοχρίστων και Φιλομαρτύρων Χριστιανών, των εν τη Ευρώπη πραγματευομένων", επανεκδόθηκε το 1856 εν Αθήναις, διά "δαπάνης Κωνσταντίνου Σκαθάρου του εξ Αθηνών, εις κοινήν των Ορθοδόξων ωφέλειαν". Σ' αυτή την δεύτερη έκδοσι προστέθηκαν και μερικά νεώτερα μαρτύρια, δηλαδή όσα έγιναν από το 1794 μέχρι το 1838. [...]

(από τον πρόλογο του Ιερομόναχου Βενέδικτου)

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΠΛΑΚΙΔΑΣ ΝΤΕΣΕΪΓ


ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ νὰ συμβιβαστῆ ἡ παρουσία τοῦ κακοῦ στὸν κόσμο μὲ τὴν ὕπαρξι ἑνὸς Θεοῦ παντοδύναμου καὶ ἀγαθοῦ;

Τὸ πρόβλημα ὑφίσταται ἀνέκαθεν· προβάλλει ὅμως ἰδιαιτέρως ἀγωνιῶδες στὶς μέρες μας, καθὼς ἔχουμε γνωρίσει τὸ ναζισμὸ μὲ τὰ στρατόπεδα θανάτου, τὰ πυρηνικὰ ὅπλα, τὰ σταλινικὰ καὶ μετασταλινικὰ γκουλάγκ, τὴν ἀπόγνωσι τῶν τριτοκοσμικῶν χωρῶν. Τὸ πρόβλημα, ἢ καλύτερα τὸ σκάνδαλο τοῦ κακοῦ, εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς πηγὲς τοῦ συγχρόνου ἀθεϊσμοῦ.





ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΙΝΔΙΚΤΟΣ.

Μεταπατερική θεολογία και εκκλησιαστική πατερική εμπειρία - Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος.





Στο παρόν βιβλίο δημοσιεύονται κείμενα, τα περισσότερα των οποίων εκφωνήθηκαν σε διάφορα Συνέδρια και Θεολογικές Ημερίδες και δημιούργησαν διάφορες συζητήσεις.

Τα κείμενα αυτά έχουν μια κοινή συνισταμένη και έναν κοινό παρονομαστή, ότι δηλαδή αναφέρονται στον τρόπο που θεολογούσαν οι άγιοι Πατέρες, αυτοί οι αυθεντικοί διδάσκαλοι της Εκκλησίας, σε σχέση με ένα φαινόμενο που παρουσιάσθηκε τον τελευταίο καιρό εκτός Ελλάδος και μεταφέρεται, δυστυχώς, και στην πατρίδα μας, δηλαδή την λεγόμενη μεταπατερική θεολογία.

Τα πρώτα κεφάλαια αναφέρονται στην λεγομένη μεταπατερική θεολογία, η οποία προσπαθεί να αποδεσμευθεί από την ορολογία των Πατέρων, και αναλύουν το θέμα αυτό μέσα από την εκκλησιαστική θεολογία. Τα επόμενα κεφάλαια, κυρίως από το έβδομο (7) και μετά, αναφέρονται στην εμπειρία και την διδασκαλία των Πατέρων όλων των αιώνων, η οποία είναι η διδασκαλία και η εμπειρία της Εκκλησίας. Αυτό το βλέπουμε στην διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, στην Πατρολογία του καθηγητού Παναγιώτου Χρήστου, στην Φιλοκαλία του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου και στην άκτιστη θεία Λειτουργία που περιγράφεται στο βιβλίο της ιεράς Αποκαλύψεως και βιώνεται από τους άγιους σε κάθε εποχή, ως εσχατολογικός σκοπός. Έτσι, όλα τα κεφάλαια του παρόντος βιβλίου αποτελούν μία ενότητα. [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)


Ναός, ιερέας, Θ. Λειτουργία, Θ. Κοινωνία - Αρχιμ. Βασίλειος Μπακογιάννης





Ο Ναός, ο Ιερέας, η Θ. Λειτουργία, η Θ. Κοινωνία είναι τα πανάκριβα και ανεκτίμητα δώρα, που μας χάρισε ο Θεός από την μεγάλη Του αγάπη, για έναν και μοναδικό σκοπό: Για τη σωτηρία μας! Και αν εργαζόμαστε για τη σωτηρία μας "μετά φόβου και τρόμου" (Φιλ. 2:12), τα δώρα αυτά τα βλέπουμε με άλλο μάτι· με δέος και με ρίγος! Και τον δωροδότη Κύριο σαν μεγάλο ευεργέτη μας. Το ευχόμαστε ολόψυχα!

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΘΑΒΩΡ

ΒΙΒΛΙΟ CD ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ. ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ.




Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, 2012

Η φυσιολογική ζωή και ανάπτυξη των παιδιών στις σημερινές μεγαλουπόλεις είναι πολύ δύσκολη. Πολλά παιδιά μεγαλώνουν σχεδόν φυλακισμένα, σε πολυτελή διαμερίσματα. Η μετακίνησή τους από αυτά στα σχολεία, τα φροντιστήρια, ή τους τυχόν χώρους αθλοπαιδιών ή άλλων ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων, γίνεται με αυτοκίνητο. Η οικογενειακή ζωή είναι τεμαχισμένη. Τα ωράρια γονέων και παιδιών είναι εν πολλοίς διαφορετικά.

Υπό αυτές τις συνθήκες, σε όλους γνωστές, η αγωγή των παιδιών χρειάζεται ειδικές φροντίδες.
Ο Γέροντας Πορφύριος, καθοδηγούμενος από την χάρη του Θεού, έχει δώσει πολλές χρήσιμες συμβουλές, αλλά πολλοί γονείς δεν έχουν χρόνο να τις διαβάσουν, αν και κυκλοφορούν σε βιβλία. Για διευκόλυνση τους, συμπεριλάβαμε σ' αυτό το CD διάφορες χρησιμότατες συμβουλές, του Γέροντος Πορφυρίου και άλλων, για την αγωγή των παιδιών, ώστε οι γονείς που ενδιαφέρονται, να μπορούν να τις ακούν, όταν εργάζονται στην κουζίνα, στο συγύρισμα του σπιτιού, όταν πηγαινοέρχονται στην δουλειά τους με το αυτοκίνητό τους.

Ελπίζουμε, να τους προσφέρουμε μια χρήσιμη υπηρεσία, και παρακαλούμε τον Γέροντα Πορφύριο να τους εμπνέει για την σωστή κατανόηση και την καλή εφαρμογή των υποδείξεών του.

(από τον πρόλογο του εκδότη)

Σεβ. Σιατίστης Παύλος: Η ενανθρώπηση του Χριστού


Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Οι πρόγονοι του Χριστού (Ματθ. 1,1-25)




Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh


Οι άνθρωποι συνήθως γράφουν την γενεαλογία τους για να δείξουν τη δόξα του γένους τους. Θυμίζουν, ανάμεσα στους προγόνους, τους ανθρώπους οι οποίοι ήτανε άριστοι και σημαντικοί στα μάτια του Θεού ή των ανθρώπων. Η γενεαλογία του Χριστού, την οποία διαβάσαμε σήμερα, είναι μια μεγάλη λίστα με ονόματα που μιλάνε, από την μια για ανθρώπινη πίστη, από την άλλη, όμως,  και για την ανθρώπινη προδοσία. Μιλάνε για τον άνθρωπο που ψάχνει το Θεό, που Τον λαχταρά με όλη την ψυχή του, που μέσα από τα κατορθώματα της ζωής του προσπαθεί να νικήσει τον εαυτό του για να αποκτήσει το Θεό, την αλήθεια Του και την αιώνια ζωή. Ταυτόχρονα, μέσα σ΄αυτά τα ονόματα βρίσκουμε πολλά άλλα, τα οποία μιλάνε για ανθρώπινη ντροπή, για την πτώση του ανθρώπου και την απιστία του. Ο Χριστός δεν γράφει την γενεαλογία Του για να αποδείξει την δόξα Του. Γι΄αυτό θα αρκούσε να πει ότι είναι ο Υιός του Θεού. Δείχνει, στην γενεαλογία Του, ότι οι πρόγονοί Του πέρασαν από λαμπρούς δρόμους αλλά και τρομερούς, όπως μας το περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη.

Η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι μόνο απλά η ιστορία, δηλαδή μια περιγραφή της πραγματικότητας  εκείνου του λαού, μέσα στον οποίο γεννήθηκε ο Σωτήρ, ο Χριστός. Είναι επίσης μια εικόνα της ανθρώπινης ψυχής, μια εξομολόγηση όλης της ανθρωπότητας, δείχνει τους δρόμους της, όπως τους βλέπει ο Θεός. Από αυτή την άποψη, η γενεαλογία του Χριστού μας μιλάει για ό,τι συμβαίνει στην ψυχή και στην ζωή μας, όταν ψάχνουμε το Θεό, όταν προχωράμε μέσα από αληθινή αγάπη και αφοσίωση σ΄Αυτόν, πίστη και ειλικρινή ελπίδα, αλλά και αδυναμίες και αμέτρητες πτώσεις και προδοσίες – προδοσίες προς τον Ίδιο το Θεό και προς άλλους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν το δικαίωμα να στηρίζονται σε μας και στην πίστη μας ανεβαίνοντας προς τη Βασιλεία του Ουρανού.

Βλέπετε τώρα, γιατί διαβάζεται πριν τα Χριστούγεννα αυτή η μεγάλη λίστα ονομάτων, την οποία πολλοί από μας – θα μπορούσα να πω όλοι - δεν καταλαβαίνουν. Μάλλον υπάρχουν κάποιοι ανάμεσά μας, οι οποίοι θα έπαιρναν αυτή την λίστα ονομάτων, όταν έχουν ελεύθερο χρόνο, για να διαβάσουν αυτά τα ονόματα τουλάχιστο μια φορά στη ζωή τους, ψάχνοντας στην Παλαιά Διαθήκη, τί λέγεται εκεί για τον έναν και τον άλλον. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που μας έδωσαν το Χριστό? Ξέρουμε την πίστη του Αβραάμ, γνωρίζουμε τη θυσία του Ισαάκ, ξέρουμε για την αγνότητα του Ιωσήφ. Καμιά φορά θυμόμαστε και κάποιο άλλο όνομα που μας θυμίζει κάτι. Όλα τα ονόματα, όμως, έχουν να μας πούν πολλά. Πίσω από όλους κρύβεται μια πλούσια ιστορία ζωής.

Ο Χριστός πήρε τα πάντα επάνω του. Το μεγαλείο του ανθρώπου βασίζεται στο γεγονός, ότι χωρίς αυτόν ο Θεός δεν θα μπορούσε να ενσαρκωθεί. Μόνο επειδή ο άνθρωπος είναι τόσο μεγάλος, ώστε να μπορεί να δεχτεί την θεότητα, ο Θεός μπόρεσε να ενσαρκωθεί και να γίνει Άνθρωπος. Έτσι ο Χριστός πήρε επάνω Του και όλη την αδυναμία, την ευθραυστότητα και όλη τη φρίκη του ανθρώπου.

Ας διαβάσουμε αυτά τα ονόματα με τον ίδιο τρόπο, όπως θυμόμαστε ανθρώπους, οι οποίοι έπαιξαν στη ζωή μας ένα σηματικό – και μάλιστα αποφασιστικό – ρόλο! Ας διαβάσουμε αυτά τα ονόματα προσεχτικά, συνειδητοποιώντας, ότι το σώμα του Χριστού υφάνθηκε από  τα σώματα εκείνων των ανθρώπων, ότι η ανθρώπινη ψυχή του Χριστού καθαρίστηκε, βήμα με βήμα, από μια γενεά στην άλλη, και πέρασε από κατόρθωμα σε φρίκη, μέσα από εκείνους τους ανθρώπους.  Ας τους θυμηθούμε σήμερα, ας τους θυμηθούμε και άλλες μέρες στην ζωή μας, με βαθιά ευλάβεια και ευγνωμοσύνη. Μας έδωσαν τον Χριστό. Το σώμα Του είναι το σώμα τους. Η γέννηση του Χριστού είναι η ολοκλήρωση της επίγειας ζωής τους, της πίστης τους, του ψαξίματος και της επιδίωξής τους να πλησιάσουν το Θεό παρά τις αδυναμίες και τις αμαρτίες τους. Ας μάθουμε να βαδίζουμε αυτό το δρόμο, στηριζόμενοι στις δυνάμεις τους και σ΄ολα όσα τους έκαναν να μοιάζουν με το Θεό. Ας αντιμετωπίσουμε, ας ξεπεράσουμε και ας νικήσουμε με τη βοήθεια της χάρης του Θεού όλα όσα υπάρχουν μέσα μας ανάξια του Θεού και του να είμαστε άνθρωποι.

Αμήν

http://www.bogoslov.ru/greek/text/3020838.html

ΚΥΠΡΙΑΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ - CHRISTMAS CAROLS OF CYPRUS


Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Ας το σκεφτούμε! Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας. Είναι εδώ. Μα την ημέρα των Χριστουγέννων πρέπει να αισθανθούμε με ιδιαίτερο βάθος την εμφάνισή Του εν σαρκί, την εμφάνιση του Θεού του Ζώντος ως ανθρώπου, για να μπορέσουμε να Του απαντήσουμε στο κάλεσμά Του.


Η παραβολή του μεγάλου δείπνου (Λουκ. 14,16-24)

Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh

Πρίν ομολογήσουμε την πίστη μας στη εκκλησία, δηλαδή πριν εκφράσουμε όλοι μαζί μπροστά στον Κύριο, ότι πιστεύουμε στον Ένα Θεό, τον Πατέρα και στο Μονογενή Του Υιο, Ο οποίος ήρθε στον κόσμο για να δώσει τη ζωή Του για μας, και στο Πνεύμα στο Άγιο, το οποίο μας αποκαλύπτει το Χριστό, μας ενώνει μ΄Αυτόν και μας κάνει να γίνουμε τέκνα του Θεού, υπάρχουν λόγια, τα οποία οι ιερείς μοιράζονται μεταξύ τους, και ακούγονται κάποτε σε όλη την εκκλησία: Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας!

Τώρα αύτα τα λόγια λέγονται με πίστη στην αόρατη - αλλά, όμως, αντιληπτή και αίσθητη με την εμπειρία - παρουσία του Σωτήρα. Αυτά τα λόγια μας θυμίζουν το βράδυ, όταν ο Χριστός εμφανίστηκε μετά την Ανάστασή Του ανάμεσα στους αποθαρρυμένους μαθητές Του και τούς έδωσε την ειρήνη Του. Και πράγματικά, οι μαθητές Του τότε είπανε ο ένας στον άλλο: Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας!

Δεν είμαστε πια ορφανοί, η Αγάπη δεν νικήθηκε. Δεν διώχθηκε ο Θεός από τον κόσμο, η ζωή δεν τελείωσε. Τα πάντα είναι ακόμα δυνατά. Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας. Ξανά Αυτός ζεί, στη σάρκα και στο πνεύμα, γεμάτος αγάπη.

Όταν εκφράζουμε αυτά τα λόγια, με πόση ευλάβεια θα έπρεπε να το κάνουμε! Και πριν ομολογήσουμε την πίστη στην εκκλησία, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι ο Χριστός είναι ανάμεσά μας, όμως, - όπως το λέει ο απόστολος Παύλος σε μια του επιστολή – τώρα δεν ξέρουμε πια τον Χριστό σαν έναν άνθρωπο στη σάρκα, αλλά Τον γνωρίζουμε στο Πνεύμα. Τον γνωρίζουμε από μια βαθιά, προσωπική εμπειρία, ότι είναι μαζί μας, Τον αισθανόμαστε κοντά μας, όταν κάνουμε τις προσευχές μας. Τον γνωρίζουμε, όμως, με έναν τρόπο, όπως δεν Τον γνώριζαν, ίσως,  ακόμα οι μαθητές Του τότε.

Ξέρουμε σχετικά μ΄Αυτόν, ότι είναι ο Θεός μας, ξέρουμε, ότι έιναι η Ζωή, η οποία ξεχειλίζει από την Αιωνιότητα σε μας. Ξέρουμε, ότι σ΄Αυτόν είναι η σωτηρία μας, ότι σ΄Αυτόν ενσαρκώθηκε η Αγάπη του Θεού που δεν φοβήθηκε το Σαυρό, πρόθυμη να θυσιάσει τον εαυτό της.

Επομένως, περιμένουμε αυτές τις μέρες τα Χριστούγεννα, δηλαδή αυτή την μέρα που ο Χριστός ενσαρκώθηκε και ήρθε στον κόσμο και η θεϊκη Αγάπη έγινε Άνθρωπος, ζωντανός, με σάρκα και πρόσωπο. Πώς θα έπρεπε να ετοιμαστούμε γι΄αυτή την μέρα! Με τί αγάπη ως απάντηση, με τί ευλάβεια στην ψυχή! Ο ανεξιχνίαστος Θεός γίνεται για μας ένας κοντινός και „εν σαρκί“ δικός μας άνθρωπος. Γίνεται ένας από μας. Γεννιέται ως παιδί σε μια ανθρώπινη οικογένεια. Η ανθρώπινη φύση γίνεται τόσο μεγάλη και βαθιά, ώστε μπορεί να περιλάβει τον Ίδιο τον Θεό. Και αυτό είναι ο προορισμός του καθενός από μας: να γίνουμε χώρος για το Άγιο Πνεύμα, για να ζει μέσα μας, να ενωθούμε με τον Χριστό με τέτοιον τρόπο, ώστε να είμαστε ένα σώμα, ένα πνεύμα, ένα θαύμα του να γίνουμε τέκνα του Θεού.

Η παραβολή που διαβάσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο μας θυμίζει ακριβώς αυτό. Το δείπνο είναι έτοιμο. Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο. Δεν υπάρχουν πια εμπόδια μεταξύ του Θεού και εμάς. Ο δρόμος βρίσκεται ανοιχτά μπροστά μας! Άραγε δεν τον παίρνουμε? Άραγε κι εμείς, όπως εκείνοι, για τους οποίους μιλάει η παραβολή, θα αρνηθούμε την πρόσκληση του Κυρίου, λέγοντάς Του: Κύριε, έφτιαξα τη ζωή μου στη γη, είναι η δική μου! ή  Έχω πράγματα να κάνω στη γη! ή Βρήκα τη χαρά μου στη γη, δεν χρειάζομαι καμία άλλη χαρά ενός άλλου! Άραγε θα απαντήσουμε έτσι?

Ας το σκεφτούμε! Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας. Είναι εδώ. Μα την ημέρα των Χριστουγέννων πρέπει να αισθανθούμε με ιδιαίτερο βάθος την εμφάνισή Του εν σαρκί, την εμφάνιση του Θεού του Ζώντος ως ανθρώπου, για να μπορέσουμε να Του απαντήσουμε στο κάλεσμά Του. Να μην ξεχνάμε, ότι ήρθε ο Θεός για να πάσχει, για να πεθάνει, για να ζει στα όρια της ανθρώπινης αδυναμίας με το σκοπό να μπορέσουμε να συμμετέχουμε σ΄αυτό το Δείπνο, να πάμε σ΄αυτό χωρίς εμπόδια. Το Δείπνο ετοιμάστηκε για μας από την αρχή, οι πόρτες, για να μπούμε σ΄αυτό, ανοίγονται τώρα!

Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα Πατριάρχη Αλεξανδρείας





Αγαπητοί μου αδελφοί και τέκνα εν Κυριω περιπόθητα,
Δύο χιλιετίες πριν ο Θεός απεκάλυψε την απεριόριστη ευσπλαχνία Του προς τον άνθρωπο: «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τόν κόσμον, ώστε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις Αυτόν μη απόληται αλλ’ έχη ζωήν αίωνιον»(Ιω. 3,16). Ο Υιός και Λόγος του Θεού κενώθηκε, πήρε τη μορφή δούλου. Γεννήθηκε ως άνθρωπος και ταπεινώθηκε ως άνθρωπος. Αποδέχθηκε την ανθρωπότητα, παρά την ετερότητα. Έγινε Εκείνος μέσω του Οποίου το γένος των ανθρώπων επανενώθηκε με τον Θεό.
Η φιλοξενία του ανθρώπου από τον Θεό στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού αναδείχθηκε σε πρότυπο φιλοξενίας στη σχέση μας με τους άλλους. Η φιλοξενία αυτή σημαίνει κένωση του εαυτού μας και απροϋπόθετη αποδοχή των άλλων. Η φιλοξενία αυτή δεν περιορίζεται μόνο στα μέλη της δικής μας κοινότητας. Ο Ενανθρωπήσας Ιησούς μας καλεί να αγαπούμε ακόμη και τους εχθρούς μας και να προσευχόμαστε γι΄ αυτούς.

Επέλεξε έναν "ξένο", τον Σαμαρείτη, για να δείξει την ανάγκη εκπλήρωσης της εντολής για την αγάπη προς τον πλησίον. Επέκτεινε τη φιλοξενία Του σε όλους όσους είχαν ανάγκη συμπόνιας. Προσέφερε φιλοξενία σε όσους είχαν σπρωχθεί στο περιθώριο της κοινωνίας. Ο Ίδιος συχνά αντιμετώπισε την αδυναμία των ανθρώπων να Τον καταλάβουν. Ο Ίδιος συχνά βίωσε την απόρριψη και αναζήτησε την φιλοξενία.

Προσφιλέστατοι αδελφοί,

Το παράδειγμα του Ιησού Χριστού που αγκάλιασε τους καταφρονημένους, προσέφερε φιλοξενία προς τους ξένους και αποδέχτηκε τους άλλους ας γίνει πηγή έμπνευσης για τη δική μας κοινωνική συμπεριφορά προς όσους έχουν ανάγκη φιλοξενίας. Στις μέρες μας οφείλουμε να κάνουμε πράξη την φιλοξενία όχι μόνο ως παροχή βοήθειας προς τους άλλους. Στις μέρες μας οφείλουμε να βιώνουμε την φιλοξενία ως άνοιγμα προς τους άλλους.

Ένα άνοιγμα θεμελιωμένο στο σεβασμό της αξίας όλων των ανθρώπων αδιακρίτως. Ένα άνοιγμα βασισμένο στην ακλόνητη πίστη ότι ο Θεός μας συναντά καθημερινά στην ειρηνική και αγαπητική επαφή μας με τους συνανθρώπους μας· συνανθρώπους αγνώστους προς εμάς, φτωχούς και βασανισμένους· αλλά και συνανθρώπους εθνικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά ξένους προς εμάς.

Η αποδοχή του άλλου είναι η απόδειξη της αληθινής φιλοξενίας. Η αποδοχή του άλλου είναι η πραγματοποίηση της εντολής "αγάπα τον πλησίον ως σεαυτόν". Η αποδοχή του άλλου μπορεί να αλλάξει τον άλλο, όπως μπορεί να αλλάξει και εμάς.

Αυτό είναι το μήνυμα που σας στέλνω από την Αφρική, τη γη όπου ο Θεός μας μιλά μέσω των άλλων για να μας διδάξει και να μας μεταμορφώσει· τη γη όπου ο Θεός χρησιμοποιεί εμάς για να μεταμορφώσει τους άλλους.

Χρόνια Πολλά!

†Ο Πάπας καί Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ.

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΡΜΟΛΑΟΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ ΕΓΙΝΕ ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 75 ΕΤΩΝ.





Απεβίωσε τη 11η Ιουλίου 2012 ό γηραιός αδελφός της Μονής Βατοπαιδίου Ερμόλαος Μοναχός, κατά κόσμο Στυλιανός Ξαπόλυτος του Χαραλάμπους και της Παρασκευής, άγων το 88ον έτος της ηλικίας του. Ούτος έγεννήθη τη 25.6.1925 εν τω χωρίω Γαληνή Τυλληρίας της επαρχίας Λευκωσίας της Κύπρου. Προσήλθεν εν χηρεία εν τη Μονή τη 17.9.1999 και έκάρη Μοναχός τη 25.12.1999 και Μεγαλόσχημος τω Σαββάτο του Λαζάρου 9.4.2000. Ήτο απόφοιτος του Δημοτικού σχολείου.


Ούτος εκ νεαράς ηλικίας ένεπνέετο υπό θρησκευτικών και πατριωτικών ιδεωδών και ων πάντοτε δυνατής κράσεως και τολμηρας διαθέσεως επεθύμει να υπηρέτηση μετά αυτοθυσίας την υπόδουλο πατρίδα. Όθεν έγένετο ένεργόν μέλος και αγωνιστής της εν Κύπρω Εθνικής Οργανώσεως διά την άπελευθέρωσιν της νήσου εκ της Αγγλικής κατοχής, και κατά την διάρκεια του αγώνος όχι μόνον έδρασε και ήναλοίθη εις σκληράς συνθήκας, αλλά και συλληφθείς υπό των Άγγλων έδάρη ανηλεώς, αλλά δεν πρόδωσε τα ιδανικά του. 


Εις την κατοπινή του ζωή έγένετο τίμιος και άξιος οικογενειάρχης. Απέκτησε πολλά τέκνα και ειργάσθη μετά φιλοπονίας εις πλείστα επαγγέλματα διά την άποκατάστασίν των. Εις ώριμο ηλικία μετωκησεν εις Αθήνας, όπου ήδη παραμένουν τα πλείονα εκ των τέκνων και εγγόνων του. Κατά την διάρκεια της παραμονής του εις Αθήνας, μη αρκούμενος εις τας οικογενειακάς του μέριμνας, αλλά έχων πάντοτε τον ζήλο να βοηθή τον πλησίον, πλησίασε τους κύκλους των θρησκευτικών οργανώσεων, προτείνων να προσφέρει τας υπηρεσίας του, όπως ηδύνατο, όπερ και επί πολλά έτη έπραττε, διανέμουν περιοδικά και φυλλάδια και επισκεπτόμενος νοσοκομεία ή βοηθών άπορους οικογενείας.


Μετά την άποβίωσιν της συζύγου του, επιθυμών μίαν πληρεστέρα αφιέρωση εις την υπηρεσία της Εκκλησίας, έσκέπτετο να γίνη επισήμως ένεργόν μέλος μιας των θρησκευτικών οργανώσεων. Τότε έτυχε να έπισκεφθή ως προσκυνητής το Άγιο Όρος και να δη εκ του πλησίον την μοναχική ζωή Ευθύς ή σκέψις και ή εσωτερική του διάθεσις εστράφη εις την μοναχική αφιέρωση και εξομολογήθη την επιθυμία του εις πνευματικόν της Μονής Βατοπαιδίου, ερωτών μετά συστολής εάν ηδύνατο προερχόμενος εξ εγγάμων και εις τοιαύτην ηλικία -διήγε τότε, αν και ισχυρας κράσεως, το 75 έτος-, να γίνη μοναχός. Όταν έλαβε θετική άπάντησιν, ύπεσχέθη να επιστρέψη μετ ολίγας ημέρας ίνα μείνη οριστικώς εις την Μονή, όπερ και έπραξε. Εν τη Μονή ήτο άοκνος, παρά την ηλικία του και το καταπονημένο σώμα του, και είργάζετο μετ' αυτοθυσίας εις την καλλιέργεια των δένδρων. Εις τας ακολουθίας παρευρίσκετο ανελλιπώς. Μετά την πάροδο λίγων ετών κατέπεσε το σώμα του και μετά δυσκολίας είργάζετο, όμως «δεν το έβαζε κάτω».

 Πολλάκις εκ της πολλής βίας εις την εργασία, τόσον καταπονείτο που ήρχετο εις την Εκκλησία κυριολεκτικώς σύρων ολίγον-ολίγον τους πόδας (π.χ. διά να προσκύνηση τας εικόνας του προσκυνηταρίου του Καθολικού μόνον χρειάζετο 5-10 λεπτά) και έχων το σώμα κυρτωμένον ή λορδωμένον, και έτοιμος να χάση την ισορροπία του, όπερ μερικές φορές συνέβη, αλλά αυτός επέμενε να εργάζεται και να έρχεται εις τας ιεράς ακολουθίας. Ων εις τοιαύτην κατάστασιν προσεπάθει εις τον κανόνα του να κάνει γονυκλισίας, αλλά πολλάκις έμενεν εις το έδαφος, μη δυνάμενος να έγερθή, μέχρι να τον σηκώσει κάποιος αδελφός.

 Εν τέλει κατέπεσε τελείως και τον μετέφεραν εις την Εκκλησία επί αναπηρικής αμάξης.
Τους τελευταίους μήνας έμεινε καθηλωμένος εις την κλίνη, και υπομένουν άνευ 

ουδενός γογγυσμού τους πόνους και την ταλαιπωρία της ασθενείας. Ουδέποτε παρεπονέθη ή κατέκρινε τινά αδελφό, άλλ' ητο πάντοτε ευγενέστατος και υπομονετικός. Εις περιπτύσσεις οτε κατά την νοσηλεία ή την γηροκόμησιν έτυχε να του προκαλέσουν πόνον οι αδελφοί δεν εξεδηλούτο διά της φωνής του, ούτε εις το παραμικρό το άντελαμβάνοντο οι αδελφοί, όταν πονούσε πολύ, μόνον εξ ανεπαίσθητου μορφασμοί ή πόνου του σώματος. Μέχρι τέλους είχε σώας τας φρένας, αν και τας τελευταίας ημέρας δεν ηδύνατο να μιλήσει. Εκοιμήθη την επομένη της πανηγύρεως της Μονής επί τη Συνάξει των Βατοπαιδινών Άγιων και εδεήθη αυθημερόν.

 ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Πρωτάτων αριθ. 128

Archmandrite Zacharias On the Importance of St Silouan and Elder Sophrony


Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΕ ΚΟΡΜΟ ΔΕΝΔΡΟΥ. ΣΕΡΒΙΑ


Ο ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ -ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ


ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ


Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στό σύμπαν, (π. Ἐπιφανίου Χατζηγιάγκου),

Προδημοσίευση: "Στη δίνη ενός κόσμου που άλλαζε" Οι νεομάρτυρες του Μπερντιάνσκ


 Λίγα λόγια για το βιβλίο


Στό βιβλίο αὐτό ξετυλίγονται οἱ ζωές, οἱ ἐξορίες καί τά βασανιστήρια τῶν νεομαρτύρων τοῦ Μπερντιάνσκ. Ἁπλῶν καθημερινῶν ἀνθρώπων, ἰερέων καί χωρικῶν, πού ὑπέφεραν τά πάνδεινα, ἀναγκάστηκαν νά ἀφήσουν οἰκογένειες καί φίλους καί πέθαναν στήν ἐξορία. Κοινός τους παρονομαστής, ἡ πίστη στόν Θεό.


Από την εισαγωγή του βιβλίου
Ὀδησσός 2002. Σέ θάλαμο μεγάλου κρατικοῦ νοσοκομείου τῆς οὐκρανικῆς πόλης ἀκούγονται τά βογκητά ἑνός ἡλικιωμένου ἀρρώστου. Ὁκαρκίνος διάσπαρτος. Οἱ πόνοι φρικτοί. Τά παυσίπονα δέν ἐπαρκοῦν, μέρες καί νύχτες ἄγρυπνος. Ὁἀσθενής περιμένει τό θάνατο σάν λύτρωση. Πολλές φορές φτάνει στό χεῖλος τοῦ θανάτου, ἀλλά αὐτός σάν νά ἀδιαφορεῖ. Μῆνες τώρα παλεύει μεταξύ ζω­ῆς καί θανάτου. Οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι θά ἔλεγαν: «Δέν τοῦ βγαίνει ἡ ψυχή».


Κάποια μέρα ὁ ταλαίπωρος αὐτός ἄνθρωπος σάν νά ἀνένηψε. Ζήτησε ἀπεγνωσμένα ἕναν ἱερέα. Οἱ δικοί του ἔτρεξαν σέ κάποια ἐκκλησία καί παρακάλεσαν τόν ἐφημέριο νά ἔρθει στό νοσοκομεῖο. Ὁἱερέας, χωρίς χρονοτριβή, ἐπισκέφθηκε τόν ἀσθενή. Σοκαρίστηκε ἀπό τή θλιβερή ὄψη καί κατάστασή του, περισσότερο ὅμως ἀπό ὅσα ἄκουσε. Ὁἡλικιωμένος ἄρρωστος, χωρίς προλόγους καί εἰσαγωγές, σάν νά πιεζόταν ἀπό κάτι, ἄρχισε νά ξεδιπλώνει τά κρίματά του στόν ἄγνωστο ἱερέα.


– Ἄκουσε, παπά μου. Ἐγώ ἀπ’ τά νιάτα μου ἤ­μουν ἄθεος, μαχητικός ἄθεος. Ἤμουν μέλος τοῦ κόμ­ματος, ἀνέβηκα στήν ἱεραρχία καί κάποτε ἔγινα διοικητής σέ στρατόπεδο «ἀναμορφωτικῆς ἐργασίας» στή Σιβηρία. Μισοῦσα τούς χριστιανούς καί περισσότερο τούς παπάδες. Στό στρατόπεδο εἶχα πολλούς κρατούμενους, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, μοναχούς καί μοναχές. Ἔκανα ὅ,τι μποροῦσα γιά νά τούς δυσκολέψω τή ζωή. Τούς ἔστελνα στίς πιό βαριές ἐρ­γασίες, τούς τιμωροῦσα, τούς βασάνιζα. Κάποτε ἔ­κανα καί τοῦτο: Διέταξα τούς κληρικούς νά βιάσουν τίς μοναχές! Ὅλοι τους ἀρνήθηκαν, ἀντιστάθηκαν καί περισσότερο ἕνας ἀρχιερέας, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶχε μπεῖ στό μάτι. Αὐτός ἐπηρέαζε καί τούς ἄλ­λους καί τούς παρότρυνε νά μή μέ ἀκούσουν. Θύμωσα πολύ! Τό βράδυ τόν πῆγα σ’ ἕνα παγωμένο δωμάτιο. Τόν ἔγδυσα καί γυμνό τόν ἔριξα σ’ ἕνα τραπέζι. Τόν ἔδεσα καί τόν ἄφησα ὅλη τή νύχτα. Ὄχι, δέν πέθανε ἀπό τό κρύο. Τό δωμάτιο ἦταν γεμάτο ἀρουραίους, οἱ ὁποῖοι τόν κατασπάραξαν ζων­τανό. Τό πρωί βρήκαμε μόνο τά κόκκαλά του μέσα στά αἵματα. Νά, τέτοια ἔχω κάνει καί γι’ αὐτό δέν μοῦ βγαίνει ἡ ψυχή… Θέλω νά μέ συγχωρήσεις…
Ὅταν τήν ἄλλη μέρα ὁ ἱερέας πῆγε πάλι νά τόν ἐπισκεφθεῖ, τό κρεβάτι του ἦταν ἄδειο. Ὁἄρρωστος ἀπεβίωσε τό ἴδιο βράδυ.

Διαβάζοντας αὐτό τό περιστατικό, ὁ νοῦς μας τρέχει στούς πρωτοχριστιανικούς χρόνους, τότε πού οἱ διῶκτες ἔδειξαν ὅλα τά ἀπάνθρωπα σαδιστικά τους ἔνστικτα, τότε πού ἐφευρέθηκαν καί χρησιμοποιήθηκαν τά πιό ἀπίστευτα βασανιστήρια γιά νά καμφθοῦν οἱ μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό κείνους τούς πρώτους διῶκτες ἐμπνεύστηκαν καί οἱ σύγχρονοι διῶκτες. Καί ὄχι μόνο θέλησαν νά τούς μιμηθοῦν, ἀλλά καί νά τούς ξεπεράσουν. Ἔγραφαν μέ κομπασμό στό περιοδικό ‘Ἀντιθρησκευτικός’ τό 1938: «Σέ μᾶς ἀπομένει νά διορθώσουμε τά σφάλματα τοῦ Διοκλητιανοῦ καί τῶν ἄλλων διωκτῶν τοῦ χριστιανισμοῦ».
Ποιός ἦταν αὐτός ὁ σύγχρονος διώκτης δέν μᾶς ἔγινε γνωστό. Ἐλπίζουμε ὁ Θεός νά δεχθεῖ τή μετάνοιά του καί νά δείξει τό ἔλεός Του.


Ποιός ἦταν αὐτός ὁ ἱερομάρτυρας ἀρχιερέας πού ὑπέστη αὐτό τόν ἀργό καί τόσο βασανιστικό θάνατο; Ἄγνωστος σέ μᾶς, γνωστός ὅμως στόν Θεό. Ὅπως καί ἀμέτρητοι ἄλλοι κληρικοί καί πιστοί χριστιανοί, πού γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θυσίασαν τή ζωή τους καί βρίσκονται κοντά στό θρόνο τοῦ Θεοῦ. Αὐτούς τούς ἄγνωστους μάρτυρες γιορτάζει ἡ Ἐκκλησία τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων ἀπό πολύ παλιά. Γνωρίζουμε τά ὀνόματα χιλιάδων ἁγίων, τούς τιμοῦμε, τούς γιορτάζουμε. Ὅμως πολύ περισσότεροι εἶναι οἱ ἀνώνυμοι, αἱ ἄγνωστοι ἅγιοι, γιά τούς ὁποίους δέν διασώθηκαν πληροφορίες, δέν γράφτηκαν τά συναξάριά τους. Γι’ αὐτό καί τήν Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστή «τήν τῶν ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης ἐν Ἀσίᾳ, Λιβύῃ καί Εὐρώπῃ, Βορρᾷ τε καί Νότῳ, ἁγίων πάντων ἑορτήν ἑορτάζομεν».


Στό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ ’80 ἔληξε ἡ 70χρονη περίοδος τῶν διωγμῶν τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τῶν ἄλλων χωρῶν τοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ. ἩἘκκλησία ἀναγεννήθηκε μέσα ἀπό τίς στάχτες «στολισαμένη ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα» τῶν μαρτύρων. Ἀνακαλύφθηκαν τόποι μαρτυρικοί, λείψανα μαρτύρων, γράφτηκαν οἱ βίοι τους καί συνεχίζουν νά γράφονται. Ἀρκετοί μεταφράστηκαν στά ἑλληνικά κι ἔτσι οἱ φιλάγιοι καί φιλομάρτυρες συμπατριῶτες μας μποροῦν νά γνωρίσουν τίς ἅγιες αὐτές μορφές πού δόξασαν τόν Θεό μέ τή ζωή καί τό μαρτύριό τους.

(π. Νεκτάριος Ἀντωνόπουλος)

Απόσπασμα από το βιβλίο
Τά μαρτύρια τῆς οἰκογένειας Κλεβτσώφ

Ἔφτασε τό 1929, ἡ χρονιά τῶν μεγάλων μεταρρυθμίσεων. Ὁ λαός λύγισε. Ἡ χρονιά αὐτή ἦταν μοιραία γιά τόν Δημήτρη. Τόν συνέλαβαν καί τόν καταδίκασαν οἱ ἴδιοι οἱ συγχωριανοί του. Στή δίκη ὁ δικαστής τοῦ ἔθεσε καί πάλι τό ἴδιο δίλημμα: «Ἄν ἀπαρνηθεῖς τήν πίστη καί μπεῖς στό κολχόζ, οὔτε θά σέ δικάσουμε, ἀλλά καί δουλειά θά σοῦ δώσουμε καί μάλιστα σέ διοικητική θέση». Ὁ Δημήτρης ὅμως ἀπάντησε μέ παρρησία: «Μέ δικάζετε λοιπόν γιά τήν πίστη μου; Ἔ, λοιπόν, εἶμαι πανέτοιμος γιά τέτοια δίκη. Δέν πρόκειται νά δουλέψω γιά τόν ἀντίχριστο. Ἀντίχριστοι εἶστε ἐσεῖς καί οἱ πράξεις σας». Δέν χρειάζονταν παραπάνω στοιχεῖα γιά νά καταδικαστεῖ. Χαρακτηρίστηκε ὡς ἐχθρός τοῦ λαοῦ καί καταδικάστηκε σέ δέκα χρόνια.

Στή συνέχεια οἱ ἀρχές τοῦ κολχόζ ἀνάγκασαν τήν Εἰρήνη νά ὑπογράψει ἕνα χαρτί, ὅτι ἀφήνει στήν ἐξουσία τους τό σπίτι καί τή μοναδική ἀγελάδα πού εἶχε. Προσπάθησε νά ἀρνηθεῖ καί τήν ἀπείλησαν πώς ἄν δέν φύγει ἀπό μόνη της, θά τήν πετάξουν μέ τή βία ἔξω – γυναίκα ἑνός «ἐχθροῦ τοῦ λαοῦ» δέν ἔχει καμία θέση μέσα στό σπίτι.
Σύντομα ἡ ἀπειλή ὑλοποιήθηκε. Ὅταν τούς εἶδε ἡ Εἰρήνη, ἔπεσε στό κρεβάτι μαζί μέ τά τριῶν μηνῶν δίδυμά της, ἐνῶ τά ἄλλα παιδιά, μή μπορώντας νά καταλάβουν τί συμβαίνει, διαισθανόμενα ὅμως τόν κίνδυνο, μαζεύτηκαν γύρω της. Μάταια ἔλπιζε πώς θά λυπηθοῦν τά παιδιά καί θά τούς ἀφήσουν. Δυστυχῶς ἡ νέα ἠθική, πού φώτιζε μέσα ἀπό τίς λάμπες τοῦ Λένιν, εἶχε ὁλοκληρωτικά διαβρώσει τή συνείδησή τους. Ἔτσι, ἡ Εἰρήνη καί τά παιδιά βρέθηκαν στό δρόμο, μέσα στόν παγωμένο Νοέμβρη πού ἀποχαιρετοῦσε τό χρόνο, παίρνοντας μαζί του καί τίς πιό ἀχνές ἐλπίδες τους.
Τό κρύο τρυποῦσε βασανιστικά τό κορμί τους, ἀλλά δέν ἦταν τίποτε μπροστά στήν παγωνιά πού ἔζωσε τήν ψυχή τους, ὅταν ἀντίκρισαν τούς μεθυσμένους κομσομόλ κάτω ἀπό τούς ρυθμικούς ἤχους τοῦ ἀκορντεόν νά καταλαμβάνουν, γλεντώντας καί χορεύοντας, τό σπίτι τους. Κανείς ἀπό τούς χωρικούς δέν τολμοῦσε νά βάλει στό σπίτι του τήν «οἰ­κογένεια τοῦ ἐχθροῦ». Κάτι τέτοιο, θά τραβοῦσε πάνω τους τά μάτια τῆς σταλινικῆς ἐξουσίας καί θά πλήρωναν ἀκριβά τήν καλοσύνη ἤ τόν οἶκτο τους. Περιπλανήθηκαν ἀπελπισμένοι ὥς τήν ἄκρη τοῦ χωριοῦ. Μιά τυφλή καί φτωχή γριά, ξεχασμένη ἀπό τόν χρόνο καί τούς ἀνθρώπους, τούς ἔβαλε στή φτω­χή καλύβα της. Εἶχαν τουλάχιστον μιά στέγη πάνω ἀπ’ τό κεφάλι τους, ἄν καί μέ τήν πρώτη παγωνιά καλύφθηκε ὁλόκληρη μέ πάχνη. Οἱ συνθῆκες ἦταν ἰδιαίτερα δύσκολες. Ἡ ζωή τούς ἔδειχνε τό πιό σκληρό της πρόσωπο.
Πέρασαν μερικές ἑβδομάδες. Σέ μιά ἀπεγνωσμένη προσπάθεια νά βρεῖ κάποια διέξοδο, γιά νά μήν πεθάνουν ἀπό τήν πείνα τά παιδιά της, ἡ Εἰρήνη πῆγε στήν πόλη, ἐλπίζοντας νά μπορέσει νά ἀποκαταστήσει τήν ἀλήθεια. Τήν πῆγαν σ’ ἕνα νομικό πού τή συμβούλεψε νά γράψει ἐπιστολή ἔφεσης. Ἔδωσε ἔτσι καί τά τελευταῖα τρία ρούβλια πού τῆς εἶχαν ἀπομείνει καί ξεκίνησε μέ τά δίδυμα ἀγκαλιά νά πάει στό Χάρκοβο, τήν τότε πρωτεύουσα τῆς Οὐκρανίας καί νά συναντήσει τόν Γενικό Γραμματέα τῆς Κ.Ε. τῆς Οὐκρανίας, τόν Γ. Ι. Πετρόφσκι. 

Δέν χρειάστηκε νά μπεῖ στή σειρά. Τό παρουσιαστικό της προκαλοῦσε τέτοιο οἶκτο, πού ­ὅλοι παραμέρισαν ὅταν ἐμφανίστηκε. Ὁ Πετρόφσκι τή δέχθηκε «μέ ἰδιαίτερη χαρά». Ἦταν πλέον καθαρά θέμα συνήθειας ἐπαγγελματικῆς νά ὑποδέχεται μέ «χαρά», τήν ἐργατική ἀγροτιά. Διάβασε τήν ἐπιστολή καί στηρίζοντας τό κεφάλι στά χέρια του, τή ρώτησε:

–Τί ζητάτε;


–Νά μοῦ ἐπιστρέψουν τό σπίτι καί τήν ἀγελάδα, ψιθύρισε ἡ Εἰρήνη.
Πάνω στήν ἐπιστολή ὁ Πετρόφσκι σημείωσε ἐνυπόγραφα, νά ἀποκατασταθεῖ ἄμεσα ἡ σοσιαλιστική δικαιοσύνη καί στή συνέχεια τή ρώτησε ἄν εἶχε τά χρήματα γιά νά ἐπιστρέψει. Πετώντας τό προσωπεῖο τῆς προσποιητῆς χαρᾶς, μέ ἀνθρώπινη πιά φωνή, βάζοντας στά χέρια τά χρήματα γιά τήν ἐπιστροφή, τήν προέτρεψε νά γυρίσει κοντά στά παιδιά της.

Ἡ Εἰρήνη γυρνώντας πίσω, παρέδωσε τό πολύτιμο χαρτί στό τοπικό σοβιέτ τοῦ χωριοῦ. Ὁ πρόεδρος τό διάβασε ἀνόρεχτα καί τό ἔριξε στό συρτάρι του, χωρίς νά πεῖ κουβέντα. Μόλις κατά τήν ἄνοιξη ἔδωσε στήν Εἰρήνη ἕνα δωμάτιο σ’ ἕνα ἐγκαταλειμμένο σπίτι καί, ἀντί γιά τήν ἀγελάδα, ἕνα ἀσθενικό ἄλογο πού μετά ἀπό λίγο ψόφησε. Ἧταν ἀδύνατον νά μείνει πλέον στό χωριό.Ἡ διαδικασία τῆς κολεκτιβοποίησης εἶχε ὑποσκάψει τελείως τή ζωή τῶν χωρικῶν. Οἱ ἀγρότες, ἐγκαταλείποντας τά σπίτια πού ἔζησαν οἱ παπποῦδες καί οἱ γονεῖς τους, τή γῆ πού καλλιέργησαν καί τούς ἔθρεψε γιά χρόνια καί χρόνια, παραπατώντας ἀπό τήν πείνα, κατέφευγαν στίς πόλεις νά δουλέψουν στά ἐργοστάσια καί στίς οἰκοδομές γιά νά μπορέσουν νά συντηρηθοῦν.

Πῆγε λοιπόν καί ἡ Εἰρήνη στήν πόλη μαζί μέ τά παιδιά της. Μά ποιός νά δώσει δουλειά σέ μιά ταλαίπωρη πολύτεκνη μάνα; Τριγυρνοῦσε ἄπρακτη, χωρίς κάτι νά καταφέρνει. Πάνω στήν ἀπελπισία της ἄφησε μιά μέρα τούς δύο γιούς της, τόν Λεωνίδα καί τόν Ἀλέξανδρο, ἔξω ἀπό ἕνα μαγαζί νά ζητιανεύουν. Δέν τούς ξαναβρῆκε καί κανείς ποτέ δέν ἔμαθε τί ἀπέγιναν. Ποτέ δέν συγχώρησε ἡ Εἰρήνη τόν ἑαυτό της γιά τήν πράξη αὐτή καί βασανιζόταν σ’ ὅλη τήν ὑπόλοιπη ζωή της.

Ὁ ἄλλος γιός της, ὁ Δημήτρης, ὁ συνονόματος τοῦ πατέρα του, μέ προτροπή τῆς μητέρας του πῆγε στό ὀρφανοτροφεῖο λέγοντας πώς εἶναι ὀρφανός καί παρακαλοῦσε νά τόν κρατήσουν μήπως καί καταφέρει ἔτσι νά ἐπιβιώσει. Δέν τόν πίστεψαν στήν ἀρχή, τόν χτυποῦσαν ἀλύπητα μέχρι νά πεῖ τό ἐπίθετό του, μά ἐκεῖνος δέν ἄντεξε, ὥσπου πῆρε καινούργιο ἐπίθετο, Ἀντόνωφ. Ἡ ζωή ὅμως ἐκεῖ μέσα ἦταν κάτι σάν φυλακή. Κάποια μέρα, μή ἀντέχοντας ἄλλο, τό ἔσκασε ἀπό τούς «εὐ­εργέτες» του καί ἄρχισε νά περιπλανιέται στούς δρόμους. 

Καταπεινασμένο τόν συνάντησε ἕνα ἄ­γνωστο ζευγάρι καί τοῦ πρότεινε νά δειπνήσουν μαζί. Τοῦ φάνηκε παράξενη ἡ πρόταση, ἀλλά τό στομάχι του δέν τοῦ ἄφηνε περιθώρια νά ἀρνηθεῖ μιά τέτοια «εὐκαιρία». Τούς ἀκολούθησε στό σπίτι τους, ὅπου ἀντί γιά δεῖπνο τοῦ ζήτησαν νά ξεντυθεῖ. Δέν μποροῦσε νά καταλάβει τί γίνεται, διαισθανόταν ὅμως ἔντονα πώς πρόκειται γιά κάτι κακό. Κάποια στιγμή, τούς ἄκουσε νά λένε μεταξύ τους: «Ἀδύνατος εἶναι, ὅλο κόκκαλα, ἐλάχιστο κρέας…». Τότε κατάλαβε, πώς τό γεῦμα ἦταν ὁ ἴδιος καί τό ἔβαλε στά πόδια. Κατάφερε νά τούς ξεφύγει, ἀλλά στό ὀρφανοτροφεῖο δέν ξαναγύρισε. Τά ἴχνη του χάθηκαν ὁριστικά στά χρόνια τοῦ πολέμου. Ἀλλά καί τά ὑπόλοιπα παιδιά πού ἔμειναν κοντά στή μητέρα τους ἐπιβίωναν μέ δυσκολία. Πείνα, ψεῖρες, μά τό χειρότερο ὁ διαρκής φόβος πού σύγχυζε τό μυαλό καί τούς ἀκολουθοῦσε παντοῦ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΕΝ ΠΛΩ"
...αγάπη για το βιβλίο

+ Γερόντισσα Φωτεινή (Ντέμου) Πέντε χρόνια από τήν κοίμησή της




Τήν 10η Δεκεμβρίου συμπληρώνεται μιά πενταετία από τήν κοίμηση τής μακαριστής Γερόντισσας Φωτεινής (κατά κόσμον Χαρούλας Ντέμου) Ηγουμένης τής Ιεράς Μονής Γενεθλίου τής Θεοτόκου (Πελαγίας), τής Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών καί Λεβαδείας, τής Μονής πού επιμελείται τήν έκδοση τών βιβλίων τού Σεβασμιωτάτου κ. Ιεροθέου.
Αντί άλλου μνημοσύνου η Εφημερίδα μας δημοσιεύει κατωτέρω δύο κεφάλαια από τίς αναμνήσεις τών Μοναχών τής Μονής, οι οποίες εκδόθηκαν σέ ειδικό αφιερωματικό τευχίδιο.
Γίνεται δέ γνωστόν στούς αναγνώστες μας ότι ο Σεβασμιώτατος κ. Ιερόθεος συνέγραψε βιβλίο γιά τήν Γερόντισσα Φωτεινή, τό οποίο πρόκειται νά εκδοθή προσεχώς.

* * *

Η διακονία της στούς προσκυνητές

Γράφουν οι Μοναχές τής Ιεράς Μονής Γενεθλίου τής Θεοτόκου (Πελαγίας)

Μέ πολλή χαρά δεχόταν όλους τούς προσκυνητές. Πολλοί από αυτούς πού τήν επισκέπτονταν στό Μοναστήρι εξέφραζαν μέ ποικίλους τρόπους τήν αγάπη τους και τήν χαρά τους, όταν τήν έβλεπαν. Ιδιαίτερα τήν επισκέπτονταν από τούς τόπους πού έζησε καί εργάσθηκε ως εκπαιδευτικός. Από τά Γιάννενα, τήν Θεσσαλονίκη, τό Μέτσοβο, τήν Έδεσσα.


 Διαβεβαίωναν στίς μοναχές ότι τήν εκτιμούσαν γιά τήν απλότητά της καί τό αυθόρμητο τού χαρακτήρα της. Πραγματικά, η Γερόντισσα Φωτεινή, από τήν μικρή της ηλικία καί έως τό τέλος τής ζωής της, δέν τά πήγαινε καλά μέ τόν καθωσπρεπισμό καί τήν ψεύτικη ευγένεια. Δέν μπορούσε ποτέ νά κολακέψη άνθρωπο. Δέν μπορούσε νά υποκριθή. Είχε απλή καί ανεπιτήδευτη συμπεριφορά. Μιλούσε δίχως ευσεβισμούς, αλλά πηγαία καί αυθόρμητα. Είχε ευθύτητα καί μεγάλη αμεσότητα μέ τόν συνομιλητή της. Ήταν ξεκάθαρη καί ειλικρινής. Ήταν πάντα αληθινή. Έλεγε:


«Δέν μπορώ νά αγαπώ έναν άνθρωπο καί νά ξέρω ότι ζή στήν αμαρτία. Δέν τό αντέχω. Θά κάνω τά αδύνατα δυνατά».
«Νά αγαπήσουμε τόν Χριστό. Αυτός καί εγώ. Κανείς άλλος μεταξύ μας».
«Γιά δύο λόγους ήθελα νά γίνω μοναχή: γιά νά ζώ πιό πολύ μέ τόν Θεό καί γιά τούς ανθρώπους πού αγαπώ. Δέν θά μπορούσα διαφορετικά νά τούς βοηθήσω παρά μόνο μέ τήν προσευχή».


Σέ αγαπητό της πρόσωπο έλεγε: «Δέν θέλω νά φοβάσαι, όταν θά πεθάνης, γι’ αυτό πρόσεχε πώς ζής. Δέν μπορώ νά τό διανοηθώ ότι εσύ δέν θά σωθής».
Στούς «αντιδραστικούς» μέ τήν Εκκλησία έλεγε τήν χαρακτηριστική φράση: «Αυτόν θά τόν «εκδικηθώ» μέ τήν αγάπη». Καί, πράγματι, αυτή η «εκδίκηση» πάντα είχε θετικό αποτέλεσμα.


Άνθρωποι πονεμένοι, απελπισμένοι, προβληματισμένοι καί τραυματισμένοι από αστοχίες, δοκιμασίες καί αμαρτίες, συζητώντας μαζί της εύρισκαν ελπίδα. Τούς έβλεπε μέ ιδιαίτερη αγάπη καί σεβασμό καί τούς μετέδιδε αισιοδοξία, παρηγοριά καί μιά αίσθηση χαράς. Πολλοί τής έδιναν υπόσχεση ότι θά αλλάξουν τρόπο ζωής. Ακούραστη πάντα άκουγε τά προβλήματά τους καί συμμετείχε στόν πόνο τους. Τούς μιλούσε γιά τήν ζωή μέσα στήν Εκκλησία, γιά τήν υπέρβαση τών προβλημάτων καί τού θανάτου.
Έλεγε ότι πρέπει νά προσγειωθούμε γιατί στήν ζωή ποτέ δέν μπορούμε νά βρούμε ό,τι επιθυμούμε.


Η Γερόντισσα Φωτεινή απάντησε σέ επιστολή πού τής έστειλε φίλη της από τό εξωτερικό καί τής ζητούσε συμβουλή καί βοήθεια σέ μιά δυσκολία πού περνούσε:
"...Ευχαριστώ γιά τήν εμπιστοσύνη πού μού δείχνεις. Μή στενοχωριέσαι. Πολλές φορές, όταν είμαστε καλά ψυχολογικά, λύνονται καλύτερα τά προβλήματα καί ο Θεός ενεργεί διαφορετικά σέ μιά χαρούμενη καί ελπιδοφόρα καρδιά. Νά δοξάζης τόν Άγιο Θεό, πού έχεις τήν υγεία σου σωματική καί διανοητική. Βλέπεις καθημερινά τί φοβερά πράγματα συμβαίνουν παντού. Χίλιες δόξες πού έχουμε σωστά τά μυαλά μας καί μπορούμε νά λέμε ένα «Κύριε, ελέησον» καί νά ελπίζουμε στό έλεος τού Θεού. Αυτό είναι η ζωή! Έχει ο Θεός. Νά αφήνουμε απλά τήν ζωή μας στήν πρόνοιά Του καί Εκείνος έχει τόν τρόπο νά μάς καθοδηγή καί νά μάς σώζη.


Μή περιμένεις από τόν εαυτό σου τέλεια πράγματα καί βασανίζεσαι. Τό ορθόδοξο είναι νά κάνουμε καί λάθη καί νά ζητάμε συγγνώμη. Μή περιμένουμε τά πράγματα όπως θά τά θέλαμε εμείς. Όχι, ο Θεός έχει άλλη λογική. Εκεί πού εμείς βλέπουμε κατάρα μπορεί αυτό νά είναι ευλογία καί τό αντίθετο.


Εύχομαι ο Θεός καί η Παναγία μας νά σέ φωτίζη ώστε νά δέχεσαι τίς ενέργειες τών άλλων σάν ευλογία, έστω καί άν τίς βλέπης αρνητικές. Η ζωή τού Χριστιανού είναι πόνος, δυσκολία καί υπομονή. Ίσως μόνο έτσι ωριμάζουμε καί γινόμαστε άξιοι τού Χριστού. Τόν ίδιο δρόμο βάδισε καί Εκείνος κι άς ήταν Θεάνθρωπος!
Χαίρομαι γιατί σκέπτεσαι καί προβληματίζεσαι σάν Ρωμηά, δηλαδή ορθόδοξη. Ο Θεός, είμαι σίγουρη, ότι θά σέ βοηθήση όπως δέχεται η ψυχή σου κι όπως ξέρει Εκείνος».


Τά τελευταία χρόνια επισκέπτονταν τό Μοναστήρι πολλοί προσκυνητές μέ λεωφορεία, είτε από Ενορίες μέ Ιερείς, είτε από τουριστικά Γραφεία. Όσο απασχολημένη καί άν ήταν θά κατέβαινε στό αρχονταρίκι γιά νά χαιρετήση καί νά απευθύνη λόγο πού ανέπαυε καί παρηγορούσε τούς προσκυνητές.


Μερικοί, βλέποντας τήν απλότητα πού διέκρινε τήν Γερόντισσα στήν φιλοξενία, καί τήν αγάπη της στόν κάθε άνθρωπο πού έπασχε, γίνονταν απαιτητικοί μέ τίς συχνές επισκέψεις τους στήν Μονή. Παρουσίαζαν γιά αλήθεια τίς πιό απίθανες ιστορίες πού πάντα ήταν δακρύβρεχτες. Έτσι, συνήθιζαν νά έρχωνται διάφοροι «ζητιάνοι», επαγγελματίες, γιά ελεημοσύνη πού έπρεπε όμως νά φύγουν όλοι μέ γεμάτα τά χέρια από τό Μοναστήρι. Ενδεικτικό είναι ένα περιστατικό:


Μιά μέρα ήρθε κάποιος τσιγγάνος μέ τήν μάνα του. Οδηγούσε ένα πολυτελέστατο αυτοκίνητο, τελευταίας τεχνολογίας, σέ μεταλλικό ασημί χρώμα. Επειδή εκείνη τήν περίοδο η Νομαρχία φρόντιζε τόν δρόμο γιά τό Μοναστήρι, νομίσαμε πώς ήρθε ο Νομάρχης. Όταν καταλάβαμε τόν σκοπό τής επισκέψεως μερικές αδελφές πού βρέθηκαν εκείνη τήν στιγμή εκεί δυσανασχέτησαν. Η Γερόντισσα τούς ετοίμασε μόνη της τόν δίσκο μέ τόν καφέ, τούς έδωσε τρόφιμα καί τούς πλήρωσε τήν βενζίνη πού χρειάσθηκε γιά νά έρθουν στό Μοναστήρι.

Η αντιμετώπιση τής ασθένειάς της

Μετά τήν διάγνωση τής μαγνητικής εξέτασης είπε: «Δέν είναι τυχαία αυτή η ασθένεια. 

Ο Θεός τήν επέτρεψε. Έχει τούς λόγους Του. Προσευχηθείτε νά τήν αντιμετωπίσω σωστά. Ταλαιπωρώ τόσους ανθρώπους. Τόσοι ενδιαφέρονται καί προσεύχονται γιά μένα! Σάν μοναχές, όπου καί άν πάμε, όλοι μάς σέβονται καί μάς εξυπηρετούν. Πόσο ταλαιπωρείται όμως ο κόσμος!».
Αντιμετώπισε τήν ασθένεια μέ πίστη στόν Θεό καί δοξολογία. Ο θάνατός της ήταν μία κοίμηση. Είχε πλήρη συναίσθηση μέχρι τήν τελευταία στιγμή. Έφυγε προσευχομένη εν μέσω προσευχομένων αδελφών καί μέ τήν ευχή τού Πνευματικού της Πατέρα, τήν στιγμή πού στό Μοναστήρι της προσεύχονταν θερμά όλες οι αδελφές.


Πολλές φορές η Γερόντισσα μιλούσε γιά τόν θάνατο καί γιά τήν μνήμη τού θανάτου πού πρέπει νά καλλιεργή ο Μοναχός. Έλεγε: «Όλη τήν ζωή μας πρέπει νά τήν θεωρούμε σάν προετοιμασία γιά τήν ώρα τού θανάτου. Όταν ο Θεός θά πή τό STOP νά μή φοβόμαστε».



Κάθε χρόνο τήν ημέρα τού Πάσχα επανελάμβανε προτάσεις από τόν Κατηχητικό Λόγο τού αγίου Ιωάννου τού Χρυσοστόμου. Έλεγε συγκεκριμένα: «Μηδείς φοβείσθω θάνατον ηλευθέρωσε γάρ ημάς ο τού Σωτήρος θάνατος». Έψαλλε μέ όλη τήν δύναμη τής ψυχής της καί τής φωνής της τόν Αναστάσιμο Κανόνα τού Πάσχα.


Τό Μέγα Σάββατο αυτήν τήν χρονιά λειτούργησε στό Μοναστήρι ο Μητροπολίτης κ. Ιερώνυμος. Τήν στιγμή κατά τήν οποία ο Σεβασμιώτατος έψαλλε τό «Ανάστα ο Θεός...» καί πετούσε στόν Ναό τίς δάφνες, η Γερόντισσα, κατά κοινή ομολογία, ζούσε τήν χαρά τής Αναστάσεως καί, όταν ο Σεβασμιώτατος μπήκε μέσα στό Άγιο Βήμα, πήρε στά χέρια της τό πανέρι καί μέ πολλή χαρά καί ενθουσιασμό σκόρπισε η ίδια τίς υπόλοιπες δάφνες πού είχαν απομείνει. Όταν επέστρεψε στήν θέση της είπε: «Τί μεγαλείο ζούμε μέσα στήν Ορθοδοξία! Είναι τιμή γιά μάς νά είμαστε παιδιά Θεού ζώντος».

Όταν, μετά τό τέλος τής Θείας Λειτουργίας καί τήν συζήτηση πού είχε μέ τόν Σεβασμιώτατο, τής προτάθηκε νά αναπαυθή λίγο, γιατί ήταν ταλαιπωρημένη καί από τήν xημειοθεραπεία καί από τήν ορθοστασία, είπε: «Δέν αισθάνομαι καθόλου κουρασμένη. Ο Απόστολος, πού ακούσαμε σήμερα στήν Θεία Λειτουργία, δέν μ’ αφήνει σέ ησυχία, «ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών διά τής δόξης τού Πατρός, ούτω καί ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν"».

 Όσοι τήν έζησαν εκείνες τίς ώρες, αισθάνονταν ότι είχαν κοντά τους μία μάρτυρα τής Αναστάσεως τού Χριστού, όχι μόνον «εξ ακοής» αλλά καί «από θέας», μιά μαθήτρια καί ευαγγελίστρια Χριστού.
Παρακαλούμε τόν Κύριο, πού γνωρίζει πιό καλά από τόν καθένα όλη της τήν ζωή, Τόν έχοντα ζωής καί θανάτου τήν εξουσία, νά τήν συναριθμήση «εν τή Εκκλησία τών πρωτοτόκων» καί «εν ταίς λαμπρότησι τών Αγίων». Νά τής χαρίση τήν ανώδυνη καί ατελεύτητη ζωή, όπου λάμπει τό φαιδρό καί ανέσπερο Φώς.

 http://www.parembasis.gr/2012/12_11_14.htm