Έλεγε ο π. Γεράσιμος:
Η Κυριακή της Τυρινής είναι η έξωσις του Αδάμ, η εξορία του ανθρώπου από τον Αγιώτατο Παράδεισο. Τι ωραία τα ψάλλει, τα διεκτραγωδεί το Σάββατο στον εσπερινό η Εκκλησία:
“Εξεβλήθη Αδάμ του Παραδείσου, δια της βρώσεως διο και καθεζόμενος απέναντι τούτου, ωδύρετο ολολλύζων, ελεεινή τη φωνή και έλεγεν οίμοι, τι πέπονθα ο τάλας εγώ! Μίαν εντολήν παρέβην την του Δεσπότου, και των αγαθών παντοίων εστέρημαι. Παράδεισε Αγιώτατε,...”
Η παράβαση, αδελφοί μου, είναι της εντολής της νηστείας. Τι τραγωδία είναι αυτή! Είναι ο αδαμιαίος θρήνος. Θρηνεί ο Αδάμ και ο εκπεσών άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος την φθορά, την ασθένεια, το θάνατο, τα οψώνια της αμαρτίας.
Το Ευαγγέλιο όμως διαγράφει ότι το τέλος της ιστορίας, της παγκοσμίου, της πανανθρώπινης, της ιστορίας του κόσμου, όπως γράφει ο σύγχρονος μεγάλος θεολόγος, ο μακαριστός πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, η ιστορία όλων των κόσμων λέει είναι ένα Πρόσωπο, ο Χριστός. Αυτός είναι το άλφα και το ωμέγα, Αυτός είναι η αρχή και το τέλος, “Ἐγώ εἰμι τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὦμέγα, λέγει κύριος ὁ Θεός, ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ” και παίρνουμε θάρρος και γιγαντώνεται η θέληση και η ελπίδα μας.
Βλέπουμε γύρω μας την κρίση, της ιστορίας την αθλιότητα, βλέπουμε τις αδικίες σε νοσοκομεία, σε ορφανοτροφεία, σε γυναικόπαιδα, σε αθώους ανθρώπους, τόσο μεγάλες αδικίες. Την καταπάτηση του φτωχού, τους φοβερούς πολέμους, επισημαίνουμε με θλίψη την επικράτηση του κακού, τη βασιλεία του κακού, την εξάπλωση του κακού, αλλά ψάλλει η Εκκλησία στον εσπερινό του Μεγάλου Σαββάτου, Μεγάλη Παρασκευή, πριν τα εγκώμια:
“Βασιλεύει αλλ' ου διαιωνίζει το κακό”.
Δεν έχει αιωνιότητα το κακό. Και χτυποκαρδούμε και αγωνιούμε τι θα γίνει, ποιος θα νικήσει; Σε αυτό τον κατήφορο, στην τόση αδικία, στην τόση αμαρτία, ποιος θα έχει τον τελευταίο λόγο; Πού θα βγούμε; Και έρχεται η Εκκλησία και λέει:
“Τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός”, το προεφήτευσε αιώνες πριν ο Προφήτης Δανιήλ ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου