Το
Άκτιστο Φως της Ορθοδοξίας δεν βλάπτεται ποτέ. Ακόμη και οι Τούρκοι που
αιχμαλώτισαν τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά ωφελήθηκαν.
Έλεγε
ο π. Γεράσιμος
Ήτανε
από πολύ πλούσια οικογένεια ο Γρηγόριος Παλαμάς. Ο πατέρας του ήτανε
συγκλητικός και έλαβε πολύ σπουδαία μόρφωση. Μάλιστα ένας Ιταλός είπε ότι τόσο
καλά ξέρει τον Αριστοτέλη που αν ήταν στην ζωή ο Αριστοτέλης δεν θα υπεράσπιζε
τόσο καλά τις θέσεις του, όσο ο Παλαμάς. Μορφώθηκε πάρα πολύ, αλλά είχε δίψα
για κάτι ανώτερο, υψηλότερο, αιώνιο. Κι άφησε και τα πλούτη του, και τη μόρφωση
την κοσμική, και την πείρα, και τη δόξα και πήγε εκεί που είναι ένα άλλο
πανεπιστήμιο, που εκεί είναι πρύτανης και καθηγητής η Κυρία Θεοτόκος, η Παναγία
μας, πήγε στο περιβόλι της, στο Άγιον Όρος. Και εκεί έκανε μεγάλο αγώνα ο
άνθρωπος αυτός. Έκανε μια εργασία πολύ σπάνια, που δυστυχώς στις μέρες μας δεν
ξέρουμε τι είναι αυτή η εργασία, όλοι μας κι εγώ πρώτος. Ολημερίς τρέχουμε και
δεν ξέρουμε πού πάμε. Μας έχουν βάλει σ' αυτό το λούκι να τρέχουμε, έτσι μας
οδηγούνε, και η νοικοκυρά, και ο πατέρας, και τα παιδιά. Δεν παίζουν τα καημένα
τα παιδιά, τα έχουμε στριμώξει και τρέχουμε όλοι και δεν ξέρουμε πού πάμε.
Έκανε αυτή την εργασία την σπουδαία ο Άγιος Παλαμάς: Πήγε στην ερημιά, εκεί
στην ησυχία, και έκανε το πιο σπουδαίο έργο: Τι έκανε, αδελφοί μου, ο Άγιος;
Άρχισε σιγά σιγά το πιο μεγάλο έργο, να ψάχνει, να ελέγχει, να εμβαθύνει, να
ανευρίσκει, να ανακαλύπτει τον εαυτό του. Και λέει εκεί ο Άγιος, όταν έψαξε και
είδε τι χάλι είχε μες στην καρδιά του, σκεφτείτε τι έχουμε εγώ κι εσείς, πού θα
κρυφτούμε εμείς; Είδε μες στην ψυχή του θηρία μεγάλα, λιοντάρια, πάνθηρες,
άρκτους, πάθη φοβερά, και βγήκε και φώναζε ο άνθρωπος του Θεού, εφώναζε στον
Χριστό, όταν είδε αυτή τη συμφορά, αυτά τα μαύρα χάλια, εφώναζε:
“Κύριε
Ιησού Χριστέ, φώτισον μου το σκότος”.
Εκεί
που βρισκόταν, αδελφοί μου, ήταν ηγουμένη, περιβολάρισσα, αφέντρα η Παναγία.
Και ξέρετε ποιο έχει βοηθό η Παναγία; Τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, τον
Ευαγγελιστή. Θυμάστε, όταν ο Χριστός ήταν πάνω στο σταυρό, τι τους είπε:
«Ἰησοῦς
οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα, ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρὶ αὐτοῦ:
ΓΥΝΑΙ,
ΙΔΟΥ Ο ΥΙΟΣ ΣΟΥ. Εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ. ΙΔΟΥ Η ΜΗΤΗΡ ΣΟΥ».
Και
έστειλε η Παναγία εκεί, έχω πάει πολλές φορές, με έχει αξιώσει ο Θεός να πάω σ'
αυτό το μέρος, έστειλε λοιπόν, αδελφοί μου, η Παναγία στον Γρηγόριο τον Άγιο
Ιωάννη και του είπε:
“Γιατί
φωνάζεις”;
Ακούτε,
αδελφοί μου, Μάνα που έχουμε. Να φωνάζουμε κι εμείς. Όμως δεν φωνάζουμε,
ροχαλίζουμε, κοιμόμαστε. Να φωνάζουμε:
“Παναγία
μου, φώτισέ με. Παναγία μου, βοήθησέ με”.
Θα
στείλει η Παναγιά άνθρωπο, θα στείλει άγγελο.
Του
είπε ο Άγιος Ιωάννης: “Τι θέλεις και φωνάζεις ; Με έστειλε η Παναγία, τι
θέλεις”;
Και
λέει ο Γρηγόριος:
“Θέλω
να φύγει το σκότος από την καρδιά μου και να έλθει το φως”.
Και
σιγά σιγά, με την πάροδο του χρόνου, με την άσκηση, με την αγία ζωή, με την
κάθαρση, αυτό σημαίνει νήψις που προέρχεται από το ρήμα νήφω που σημαίνει
αγρυπνώ, παρατηρώ, επιβλέπω. Και έφτασε εκεί που λέει “Μακάριοι οι καθαροί τη
καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται”. Και έφτασε στα μεγάλα χαρίσματα, στο
διορατικό και στο προορατικό, και έβλεπε τον καθένα και ήξερε γι αυτόν. Έβλεπε
τον έναν επίσκοπο, μετά από λίγα χρόνια γινόταν. Έβλεπε τον άλλον μοναχό
Πατριάρχη, μετά από λίγο γινόταν. Είχε το προορατικό και προέβλεπε τι θα γίνει
ο καθένας μέσα στο μοναστήρι.
Και
σήμερα υπάρχει το Άγιο Λείψανο εις το ναό το μητροπολιτικό της Θεσσαλονίκης.
Είναι ολόσωμος σαν τον Άγιο Γεράσιμο μέσα σε λάρνακα, και είναι οι δύο φρουροί
της Θεσσαλονίκης, ο Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης και ο Άγιος Γρηγόριος ο
Επίσκοπος Θεσσαλονίκης, έφθασε μέχρι εκεί.
Η
Εκκλησία αδελφοί μου συνεχίζει την πορεία της, συνεχίζει αυτή την μέχρι
συντελείας αιώνων πορεία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου