ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΡΟΥΣΦΈΤΙ.

«Συχνά γιά νά λύσουμε κάποιο πρόβλημά μας (συνήθως οἰκονομικό) καταφεύγουμε στό ρουσφέτι. Πλησιάζουμε τούς ἀνθρώπους πού βρίσκονται σέ θέσεις-κλειδιά, καί τούς ζητᾶμε νά μᾶς “ἀνοίξουν πόρτες” γιά τήν ἱκανοποίησι τοῦ αἰτήματός μας. Ὄχι σπάνια “λαδώνουμε” αὐτά τά “κλειδιά” γιά νά ἀνοίξουν οἱ πόρτες σίγουρα καί γρηγορότερα.

Ἴσως αὐτή ἡ μέθοδος λύσεως προβλημάτων νά μήν εἶναι τόσο δίκαιη, ὅσον ἀφορᾶ τήν κοσμική ζωή. Στήν πνευματική, ὅμως, ζωή τά πράγματα εἶναι λιγάκι διαφορετικά. Τουλάχιστον ἔτσι φαίνεται ἀπό τό περιστατικό τό ὁποῖο διαβάζουμε στή ζωή τοῦ Ἀββᾶ Ναζαρίου, ἑνός Ρώσου ἀσκητοῦ.

Ἐπί αὐτοκρατορίας τοῦ Παύλου τοῦ Α´, κάποιος ἀνώτατος ἀξιωματικός εἶχε πέσει στή δυσμένεια τοῦ τσάρου. Κάλεσε τότε τόν γέροντα Ναζάριο στό σπίτι του, στήν Πετρούπολι. Ἡ γυναῖκα τοῦ οἰκοδεσπότη παρακάλεσε τό γέροντα:

—Πάτερ Ναζάριε, προσευχήσου ὥστε ἡ περίπτωσι τοῦ συζύγου μου νά ἔχη καλό τέλος.

—Πολύ καλά, ἀπάντησε ὁ γέροντας. Πρέπει νά προσεύχεται κανείς στόν Κύριο νά φωτίση τόν τσάρο. Ἀλλά πρέπει καί νά παρακαλέση ἐκείνους πού βρίσκονται κοντά στόν τσάρο.

Ἡ γυναῖκα, νομίζοντας ὅτι ὁ γέροντας ἐννοοῦσε τούς προϊσταμένους τοῦ ἄντρα της, εἶπε:

—Τούς παρακαλέσαμε ὅλους, ἀλλά δέν ἔχουμε πολλές ἐλπίδες ἀπό αὐτούς!

—Δέν πρέπει νά παρακαλῆ κανείς μέ αὐτό τόν τρόπο, εἶπε ὁ π. Ναζάριος. Αὐτοί θέλουν ἄλλο τρόπο. Δῶσε μου λίγα χρήματα, εἶπε τείνοντας τό χέρι πρός τήν ἔκπληκτη οἰκοδέσποινα.

Ὁ π. Ναζάριος πῆρε τά χρήματα καί ἔφυγε ἀπό τό σπίτι. Ὁλόκληρη τήν ἡμέρα περπατοῦσε στούς δρόμους καί τά σημεῖα, ὅπου πίστευε νά βρῆ φτωχούς ἀνθρώπους καί ζητιάνους. Σ᾽ αὐτούς μοίρασε τά νομίσματα. Κατά τό βράδυ ἐμφανίσθηκε στό σπίτι τοῦ ἀξιωματικοῦ καί εἶπε ἐμπιστευτικά στή γυναῖκα του:

—Δόξα τῶ Θεῶ, ὅλοι ὅσοι βρίσκονται κοντά στόν τσάρο ὑποσχέθηκαν νά μεσολαβήσουν.

Ἡ γυναῖκα πληροφόρησε μέ χαρά τόν ἄνδρα της, πού εἶχε ἀρρωστήσει ἀπό τή λύπη του. Ὁ ἴδιος στή συνέχεια κάλεσε τόν π. Ναζάριο καί τόν εὐχαρίστησε γιά τή μεσολάβησί του πρός τούς ὑψηλούς ἀξιωματούχους.

Δέν εἶχε καλά-καλά ἀπομακρυνθῆ ἀπό τό κρεβάτι τοῦ ἀρρώστου ὁ π. Ναζάριος καί ἔφθασαν τά νέα γιά τήν εὐτυχῆ ἔκβασι τῆς περιπτώσεως τοῦ ἀξιωματικοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἀπό τή χαρά του δυνάμωσε ἀμέσως καί ρωτοῦσε τόν π. Ναζάριο ποιός ἀπό τούς ἀξιωματούχους τοῦ τσάρου εἶχε δείξει τό μεγαλύτερο ἐνδιαφέρον γι᾽ αὐτόν. Καί τότε διαπίστωσε ὅτι “ἀξιωματοῦχοι” ἦσαν οἱ ζητιάνοι. Ἐκεῖνοι πού ἦταν κοντά στόν ἴδιο τόν Κύριο, ὅπως ἔλεγε ὁ π. Ναζάριος.

Νά, λοιπόν, πού ἐπιτρέπεται, ἤ μᾶλλον ἐπιβάλλεται τό ρουσφέτι στήν πνευματική ζωή».