Μου ἔκανε ἐντύπωση τὸ εὗρος καὶ οἱ τεράστιες κοινωνικὲς καὶ οἰκονομικὲς διαφορὲς στὰ πνευματικοπαίδια ποὺ έβλεπα νὰ ἐπισκέπτονται (τόν Γέροντα Αμβροσιο Λάζαρη)καὶ ἀναπαύονταν στὴν τρυφερὴ τὴν ἀγκαλιά του.
Ἀπὸ Ἀλβανούς ποὺ βαπτιζε Ὀρθόδοξους καὶ τοὺς εὕρισκε δουλειὲς νὰ κάνουν καὶ ὀλιγογράμματους ἀγρότες καὶ ἐργάτες, μέχρι τὸν πρόεδρο τῶν Ἑλλήνων ἐφοπλιστῶν καὶ τῆς Ἑλληνικῆς κυβέρνησης, γιατροὺς καὶ καθηγητὲς Πανεπιστημίου, ἀρχιερεῖς καὶ ἡγουμένους σὲ μοναστήρια…
Κάποτε μὲ πῆρε στὸ τηλέφωνο, νὰ μὲ παρακαλέσει νὰ δῶ ἕνα… παιδάκι του ποὺ εἶχε ζάχαρο καὶ ἦταν καὶ καλογεράκι, τὸ καημένο… Τοῦ εἶπα νὰ τὸ στείλει κατευθεῖαν, ἄνοιξε ἡ πόρτα καὶ μπαίνει ὁ νεοεκλεγμένος τότε ἡγούμενος τοῦ Βατοπαιδίου…
Μὲ τὸν Γέροντα Ἐφραὶμ Βατοπαιδινὸ εἴμαστε συνομήλικοι καὶ γνωριζόμασταν χρόνια. Τὸν ἔβλεπα συχνά, ὅταν ἐπισκεπτόμουνα στὰ Κατουνάκια τὸν συνονόματό του Γέροντα Ἐφραὶμ Κατουνακιώτη. Ὁ παπα -Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης ἦταν παράδελφος μὲ τὸν Γέροντα Ἰωσήφ, τὸν Κύπριο. Πολλὲς φορὲς στὰ Κατουνάκια ἔβλεπα ἐπισκέπτες ἀδελφοὺς τῆς συνοδείας του. Ὁ μετέπειτα ἡγούμενος Ἐφραὶμ ἦταν πάντα ἀνάμεσά τους. Ὅταν τὸν εἶδα, μετὰ ἀπὸ χρόνια, ἔπεσα στὴν ἀγκαλιά του γελώντας.
«―Βρὲ ἅγιε ἡγούμενε, ἐσὺ εἶσαι τὸ… παιδάκι τοῦ Γερο - Ἀμβρόσιου;;;»
Τὰ μάτια του ἦταν καθαρὰ στὴν βυθοσκόπηση, ὅπως καὶ ἡ ψυχή του ἡ παιδική, ποὺ ἔτρεχε μιὰ ζωὴ πίσω ἀπὸ Γεροντάδες ἁγίους, νὰ πάρει τὴν εὐχή τους καὶ ὄχι, ὅπως ἄδικα τὸν κατηγόρησαν, πίσω ἀπὸ τὸ χρῆμα...
Ὁ παπα - Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης τὸν ξεχώριζε, τὸν ἀγαποῦσε, εἶχε πάρει τὸ ὄνομά του. Ὁ Γέροντας Ἀμβρόσιος τὸν ἀγαποῦσε, σὰν παιδάκι του.
Συνάντησα, πρὶν ἕνα μήνα, τὸν ἡγούμενο Ἐφραὶμ στὴν Μονὴ Ταξιαρχῶν, στὴν Ἐπίδαυρο. Εἶχα πάει νὰ ἐπισκεφθῶ τὴν ἡγουμένη Γερόντισσα Μακαρία, ποὺ εἴχαμε πρόσφατα χειρουργήσει στὸ ἕνα μάτι. Κόσμος πολὺς συνωστίζονταν νὰ ἐξομολογηθοῦν στὸν ἅγιο καθηγούμενο, πρόσφατα χειρουργημένο στὴν καρδιά, βαρειὰ ἐγχείρηση, πέντε Bypass ἀπὸ ὅτι ἔμαθα. Ἀκάματος, μὲ ἐλάχιστη ξεκούραση, ἔβλεπε μὲ τὶς ὧρες τὸν κάθε ἀναγκεμένο ἄνθρωπο. Γκρίνιαζαν οἱ καλογριοῦλες ἀπ’ ἔξω ἀπὸ τὸ ἐξομολογητήριο.
― «Ἐμᾶς πότε θὰ μᾶς δεῖ; Αὔριο φεύγει!!!»
Μὲ ὑποδέχτηκε μὲ ἀνοικτὲς ἀγκάλες, τὰ ἴδια γαλανὰ ἀθῶα μάτια, τὸ ἴδιο χαμογελαστὸ καὶ ἀγέραστο πρόσωπο. Δὲν ἤθελα νὰ τὸν καθυστερήσω καθόλου, πήραμε τὴν εὐχή του κι ἐγὼ καὶ ἡ κυρία Σταυριανή, ἡ σύζυγός μου, μᾶς ἐφόρτωσε καὶ εὐλογίες γιὰ παιδιὰ καὶ ἐγγόνια .
Δυὸ ἑβδομάδες ἀργότερα ἦταν ἡ γιορτὴ τῶν Ταξιαρχῶν. Ἔχω εὐλάβεια στοὺς Ταξιάρχες, ἀπὸ τότε ποὺ τελειόφοιτος ἰατρικῆς γνώρισα καὶ συνδέθηκα μὲ τὸν παπα - Δημήτρη Γκαγκαστάθη, τὸν τελευταῖο κληρικὸ τῆς ἐποχῆς του, ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος. Εἶχε μιὰ καντήλα μπροστὰ στὸ εἰκόνισμα τῶν Ταξιαρχῶν στὴν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ του, στὸν Πλάτανο, κοντὰ στὰ Τρίκαλα, στὴ Θεσσαλία. Ἔκανε ἀτελείωτα σαρανταλείτουργα, πάντα νύχτα, καὶ δὲν πλησίαζαν τὰ δαιμόνια.
Μιὰ χωριανή του πῆγε σὲ μάγισσα, σὲ γειτονικὸ χωριό, καὶ αὐτὴ τῆς εἶπε πὼς δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τίποτα στὸν Πλάτανο, τὴν ἐμποδίζουν οἱ λειτουργίες τοῦ παπα - Δημήτρη στοὺς Ταξιάρχες… Καὶ ὅταν οἱ κομμουνιστὲς ἐρχόντουσαν μὲ κακὸ σκοπὸ στὸ χωριό τους, τότε, στὸν ἀδελφοκτόνο ἐμφύλιο πόλεμο, ἡ καντήλα κουνιόταν σὰν νὰ γινόταν σεισμὸς καὶ ἔτσι φεύγανε στὰ βουνά, κρυβόντουσαν καὶ σώζονταν.
Καὶ μιὰ φορά, ὅπου δὲν πρόλαβαν, καὶ οἱ κομμουνιστὲς φθάνανε στὸν Πλάτανο, ὁ παπα - Δημήτρης ἔτρεξε μπροστὰ στοὺς Ταξιάρχες καὶ ἀπαίτησε νὰ γίνει θαῦμα!!!
―«Τόσα χρόνια σᾶς διακονῶ, τώρα ἀπαιτῶ νὰ κάνετε ἕνα θαῦμα καὶ νὰ μᾶς σώσετε», εἶπε μὲ παρρησία…
Καὶ εὐθὺς ἔπεσε ὁμίχλη, σὰν σύννεφο, στὸ χωριὸ καὶ τὰ τάγματα πέρασαν δίπλα ἀπὸ τὸ χωριὸ καὶ δὲν τὸ εἶδαν....
Μεγάλη ἡ χάρη τῶν Ταξιαρχῶν!
Τὸ μοναστήρι στὴν Ἐπίδαυρο τὸ βρῆκε ἐρείπιο ἡ προκάτοχος τῆς Γερόντισσας Μακαρίας, ἡ Γερόντισσα Χριστονύμφη Παναγιωτοπούλου, ὅταν ἦλθε ἀπὸ τὴν Ζούρβα, τὸ ἀσκητικὸ Ὑδραίϊκο μοναστήρι. Σκεφτόταν νὰ τὰ παρατήσει, νὰ γυρίσει πίσω στὴν Ζούρβα! Ἦταν καὶ δυὸ νέοι ἄντρες ποὺ τριγύρναγαν στὰ πόδια τους, οὔτε μάντρες βλέπεις ὑπῆρχαν, τότε, οὔτε πόρτες. Ἡ Γερόντισσα τοὺς εἶχε κάνει παρατήρηση.
― «Σᾶς παρακαλῶ, δὲν ξέρω πῶς εἴχατε συνηθίσει ὣς τώρα, ἀλλὰ ἐδῶ εἶναι τώρα γυναικεῖο μοναστήρι. Δὲν μπορεῖτε νὰ μπαινοβγαίνετε ἐδῶ πέρα.»
Αὐτοὶ ὅμως ἐκεῖ!
Τοὺς βλέπει ἡ Γερόντισσα ἀπὸ μακρυὰ νὰ κρατοῦν κάτι σχοινιὰ καὶ νὰ μετρᾶνε. Ὅρμησε κατὰ πάνω τους θυμωμένη καὶ ὅταν πλησίασε ἄκουσε τὸν ἕνα νὰ λέει στὸν ἄλλο:
―«Kράτα τὸ μέτρο πιὸ ὑψηλά, Γαβριήλ!
― «Ναί, Μιχαήλ, ἀπάντησε ὁ ἄλλος.
Καὶ εὐθύς ἀνοίξανε τὰ μάτια τῆς Γερόντισσας καὶ πρόλαβε νὰ δεῖ τοὺς Ταξιάρχες σὲ ὅλη τους τὴν δόξα, πρὶν ἐξαφανιστοῦν...
Πήγαμε, λοιπόν, στὴ γιορτή τους, νὰ γιορτάσουμε μαζὶ μὲ τὶς φιλόξενες ἀδελφές, καμμιὰ εἰκοσαριὰ τὸν ἀριθμό, καὶ τὶς ρώτησα ἂν πρόλαβαν νὰ δοῦν καθόλου καὶ αὐτὲς τὸν πνευματικὸ τῆς Μονῆς, ἡγούμενο Ἐφραὶμ Βατοπαιδινό.
― «Βέβαια!», μοῦ ἀπάντησαν χαρούμενες. «Μᾶς πρόλαβε ὅλες…»
― «Μὰ καλά. Πότε σᾶς εἶδε;;»
― «Μέχρι τὸ πρωί, γιατρέ μου, ποὺ ἔφυγε. Δὲν κοιμήθηκε καθόλου…»
Ἄκουσα τυχαίως μιὰ ἐκπομπὴ στὴν τηλεόραση τοῦ Δημήτρη Καμπουράκη. Ὁ Καμπουράκης εἶναι γνωστὸς καὶ ἔγκριτος δημοσιογράφος καὶ ἡ γλῶσσα του μοῦ ἀρέσει, γιατὶ δὲν χαρίζει κάστανα. Μὲ τὸ κρητικὸ ταμπεραμέντο του, κάθε ἄλλο παρὰ θεοῦσο δὲν θυμίζει ὁ λόγος του.
Εἶχε, λοιπόν, ἕνα πρώην φυλακισμένο ἀπὸ τὶς φυλακὲς Πολύγυρου, ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ποὺ φυλακίστηκαν γιὰ χρέη πρὸς τὸ Δημόσιο. Ἄνθρωποι νοικοκοιραῖοι, οἰκογενειάρχες, ποὺ στὴν οἰκονομικὴ κρίση ποὺ μαστίζει ἐδῶ καὶ ἑφτὰ χρόνια τὴν πατρίδα μας μείνανε ἄνεργοι καὶ φυλακίστηκαν γιὰ ποσὰ μικρότερα τῶν 10.000€.
Τὸν κάλεσε ὁ διευθυντὴς τῶν φυλακῶν, ποὺ δὲν εἶχε χῶρο νὰ τοὺς βάλει ὅλους αὐτοὺς τοὺς σύγχρονους Ἁγιάννηδες καὶ τοῦ πρότεινε νὰ ἀπευθυνθεῖ καὶ αὐτὸς στὸν ἡγούμενο.
― «Ποιόν ἡγούμενο;» ρώτησε ὁ φουκαρᾶς, ἀπορημένος…
― «Μὰ τὸν Ἐφραίμ, τὸν ἡγούμενο στὸ Βατοπαίδι», ἀπάντησε ὁ διευθυντής, ἀπορώντας γιὰ τὴν ἄγνοιά του. «Ἔχει βγάλει ἑκατοντάδες ἀπὸ ἐδῶ μέσα, πληρώνοντας τὰ χρέη τους…»
Ὁ Καμπουράκης τὸ ἔψαξε, νὰ βρεῖ στατιστικὰ στοιχεῖα, ἀλλὰ ἔπεσε σὲ τοῖχο!!!
«Ἐμεῖς βοηθᾶμε ὅσους μποροῦμε, ἀπὸ χρήματα ποὺ μᾶς περισσεύουν, δὲν τὰ ἀποθηκεύομε οὔτε κάνουμε στατιστικές, πόσα ξοδέψαμε καὶ πόσους βγάλαμε ἀπὸ τὴν φυλακή.... Ὁ Χριστὸς μᾶς ἔχει διδάξει «μὴ γνώτω ἡ δεξιά σου, τὶ ποιεῖ ἡ ἀριστερὰ σου», ὅσον ἀφορᾶ τὶς ἐλεημοσύνες μας. Καὶ ἐπίσης "παντὶ τῷ αἰτοῦντι δίδου…"»
Παρὰ ταῦτα ὁ Καμπουράκης τὸ ἔψαξε ἀπὸ πηγὲς ἐκτὸς Βατοπεδίου. Ἦταν χιλιάδες… Ἐν φυλακῇ ήμην καὶ ἐπισκέψασθέ με…
Καὶ ἕνα άλλο ποὺ ὑπέπεσε στὴ γνώση μου ἀπὸ πρῶτο χέρι. Ἤθελε ὁ Γέροντας Αἰμιλιανὸς νὰ φτιάξει παιδικὴ κατασκήνωση στὴν Ὁρμυλία Χαλκιδικῆς. Εἶχε ἐντοπίσει ἕνα ὡραῖο κτῆμα στὸ βουνό, ποὺ ἀνῆκε στὸ Βατοπαίδι, ὅπως ὅλη ἡ περιοχὴ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς «Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου», τὸ γυναικεῖο μοναστήρι δηλαδὴ τοῦ Γέροντα Αἰμιλιανοῦ ἀνάμεσα στὰ χωριὰ Ὁρμυλία καὶ Βατοπαίδι, στὴν Κασάνδρα Χαλκιδικῆς. Ἡ τρέχουσα τιμή, ὅμως, ἦταν ἀκριβὴ καὶ ὁ Γέροντας Αἰμιλιανὸς ἀπευθύνθηκε στὸν παπα - Ἐφραίμ Κατουνακιώτη καὶ αὐτὸς στὸν Γέροντα Ἰωσὴφ τὸν Βατοπαιδινό. Τὸ Βατοπαίδι χάρισε τὴν περιοχὴ κυριολεκτικὰ στὴν Σιμωνόπετρα…
Καὶ ἕνα τελευταῖο, γιὰ νὰ κλείσω τὸ κεφάλαιο τοῦ Βατοπαιδίου. Μὲ παρακάλεσαν κάτι φίλοι ἀπὸ τὸ ΠΑΣΟΚ νὰ ἐξετάσω ὀφθαλμολογικὰ ἕναν ὑπουργό. Ἦταν στὴ φούρια τότε ἡ σκανδαλολογία γιὰ τὴν λίμνη Βιστονίδα.
― «Πῆγα αὐτοπροσώπως, γιατρέ μου, σὰν ὑπουργός, νὰ κάνω αὐτοψία. Μὲ τόσα ποὺ λεγόντουσαν, δὲν ἐμπιστευόμουνα κανένα ὑπηρεσιακὸ παράγοντα. Εἶδα ἐρείπια ἐκκλησιαστικά, σπασμένα κιονόκρανα μὲ σταυροὺς σκαλισμένα ἐπάνω. Φαινόταν πεντακάθαρα σὲ ποιόν ἀνήκει αὐτὴ ἡ λίμνη ἀπὸ αἰῶνες. Δὲν μποροῦσα νὰ ἐθελοτυφλήσω γιὰ καμμία σκοπιμότητα.»
Εἶχε καὶ τίμιους ἀνθρώπους τὸ ΠΑΣΟΚ.
Ὅμως ξεστράτησα ἀπὸ τὸν Γέροντα Ἀμβρόσιο, τὸν γίγαντα μὲ τὴν τρυφερὴ καρδιά. Θυμᾶμαι τὴν συμπόνια ποὺ ἔπαιρνε ἡ ἔκφρασή του μπροστὰ στὸν ἀνθρώπινο πόνο, τὴν ἀρρώστια, τὴν σωματικὴ ἀδυναμία.
― «Μανούλα μου, ἔλεγε στὴν Γερόντισσα Παρθενία «Μανούλα μου», σὲ κάθε ἄρρωστη καὶ ἀναγκεμένη. Μέχρι καὶ σὲ ὁμοφυλόφιλο μὲ AIDS!
Φιλοξενιόμουνα στὸ Μοναστηράκι στὸ Δαδί, καὶ εἶχα μιὰ συζήτηση μὲ τὸν Γέροντα, ποὺ μὲ ἔκανε σκουπίδι!
―«Τί; Νομίζεις ὅτι θὰ προσεύχομαι ἐγὼ γιὰ σένα; Ἐσὺ νὰ πᾶς στὸ δωμάτιό σου καὶ νὰ προσευχηθεῖς γιὰ τὴν ψυχή σου. Αὐτὸ ἔχει ἀξία! Τί; Νομίζεις ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη μόνο καὶ οἱ καλὲς πράξεις εἶναι ἀρκετά; Θέλει καὶ προσευχή! Ἄντε, ποὺ ἔμαθες καὶ ἔρχεσαι ἐδῶ καὶ τριγυρνᾶς στὸ μοναστήρι, χωρὶς νὰ κάνεις λίγη ὥρα προσευχή!!!!»
Ἔφυγα λυπημένος καὶ κλείστηκα στὸ ὑγρό, κρύο δωμάτιο, γιὰ μιὰ ἀκόμα ἀποτυχημένη προσπάθεια ἐνδοστρέφειας καὶ προσευχῆς… Εὐτυχῶς, σὲ μισὴ ὥρα, ἄκουσα τὸ συρτὸ βάδισμα τῆς ἀδελφῆς Νεκταρίας, ποὺ ἦταν κουτσὴ ἡ καημενούλα, ἀλλὰ τὸ παιδὶ γιὰ ὅλες τὶς δουλειὲς στὸ μοναστήρι, ἡ πιὸ ταπεινὴ καλογριούλα ποὺ γνώρισα ποτέ! (Θεὸς σχωρέσοι τὴν ψυχούλα της).
― «Κύριε Στέφανε, ὁ Γέροντας σᾶς θέλει ἐπειγόντως.»
Βρῆκα τὸν Γέροντα ἀλλαγμένο...
― «Παιδί μου, Στέφανε, ἦλθε ἐδῶ ἕνα παιδάκι, τὸ καημένο εἶναι ἄρρωστο ἀπὸ AIDS ἡ καημένη ἡ ψυχούλα, καὶ χρειάζεται βοήθεια νὰ χειρουργηθεῖ. Ἔχω 50.000 δρχ, δὲν ἔχω ἄλλα, δῶσε μου καὶ ἐσὺ ἄλλα 50.000, νὰ τὰ κάνουμε ἑκατό, νὰ τὸ βοηθήσουμε.»
― «Γιατί νὰ βοηθήσω;» τὸν ἐπείραξα. «Ἐσὺ δὲν μοῦ εἶπες, πὼς αὐτὸ δὲν ἔχει καμμία ἰδιαίτερη ἀξία στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ;;;»
Ἐπακολούθησε ὁ μεγαλύτερος πανηγυρικὸς λόγος περὶ ἐλεημοσύνης. Οὔτε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων νὰ ἤτανε.
Καλύπτει πλῆθος ἁμαρτιῶν ἡ ἐλεημοσύνη!!! Ἐλέησε καὶ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς, Θεέ μου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου