ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ
Ο Γέροντας Αἰμιλιανός κατά κόσμο Ἀλέξανδρος Βαφείδης γεννήθηκε στή Νίκαια του Πειραιᾶ 5 Ὀκτωβρίου 1934. Μικρός, μόλις 7 ἐτῶν πῆγε κοντά στή κατά σάρκα γιαγιά ἀπό πατέρα, Εὐδοξία , μετέπειτα μοναχή Εὐταξία, στά Νέα Σήμαντρα Χαλκιδικής, ὅπου ὑπηρετοῦσε ὡς δασκάλα, ἐρχόμενη ἀπό την Μικρά Ἀσία μετά την ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν. Κοντά της ἔμαθε τά γράμματα του δημοτικοῦ ἀλλά κυρίως νά χρησιμοποιεῖ τήν Ἁγία Γραφή, τό Ὡρολόγιο, τό Ψαλτήρι καί τά ὑπόλοιπα λειτουργικά βιβλία. Ἔμαθε νά διαβάζει βίους Ἁγίων, Γεροντικό, Εύεργεντινό καί ἀργότερα Κλίμακα, Μέγα Βασίλειο καί Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο στούς ὁποίους μυήθηκε καί ἀγάπησε . Ὅταν τελείωσε ὁ Ἐμφύλιος πόλεμος ἐπιστρέφει γιά τό Γυμνάσιο στή Νίκαια τοῦ Πειραιᾶ κοντά στούς γονεῖς του.
Ἦταν καλός μαθητής , παιδί τῆς ἐκκλησίας, τοῦ κατηχητικοῦ . Τελειώνοντας τό Γυμνάσιο πέρασε στή Νομική Σχολή, φοίτησε μόνο ἕνα χρόνο ἀλλά βλέποντας τήν κλήση του γιά μιά ζωή ἀφιερωμένη στό Θεό, συνέχισε στή Θεολογία. Σύγχρονοι του μέ τούς ὁποίους συνδέθηκε οἱ μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοποι Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, Ἀμερικῆς Δημήτριος, Σινᾶ Δαμιανός καί πολλοί ἄλλοι καταξιωμένοι κληρικοί μας. Ο Γέροντας πρίν ξεκινήσει την ἱεραποστολική, ἱερατική σταδιοδρομία ἤθελε νά προετοιμαστεῖ σέ κάποιο μοναστήρι καί ἔτσι γνωρίσθηκε μέ τόν Μητροπολίτη Τρίκκης καί Σταγῶν Διονύσιο ὁ ὁποῖος ἦταν φιλομόναχος. Μικρασιάτης καί αὐτός, ἀπό 16 χρονῶν ἐγκαταστάθηκε στή Μεγίστη Λαύρα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἔγινε μοναχός. Σπούδασε στήν Άθωνιάδα σχολή καί στή συνέχεια στήν θεολογική σχολή Χάλκης. Ὅλη του ἡ ζωή ἦταν μοναχική, ἁγιαστική . Ἔγραψε ἕναν ὀγκώδη τόμο «Ἀνατολικός Ὀρθόδοξος Μοναχισμός» καί μιά αὐτοβιογραφία «Μάρτυρες» πού περιγράφει την ζωή του στά στρατόπεδα συγκέντρωσης τῶν Γερμανῶν Στάϊν καί Μπερντάου ὡς αἰχμάλωτος. Ἀξίζει αὐτά τά βιβλία νά τά διαβάσετε, γιά νά δεῖτε πού στηρίχτηκε ὁ Γέροντας Αἰμιλιανός.
Μοναχός ἔγινε ὁ Γέροντας Αἰμιλιανός στίς 09/12/1960, Διάκονος στίς 11/12 καί ἱερεύς 15/08 στήν Ἱερά Μονή Βιτουμά. Το 1961 ἔζησε λίγους μῆνες στήν Ἱερά Μονή Δούσικου . Ἐκεῖ προσεύχεται καί ἀναζητάει τὸν Θεὸ στὸ κελλάκι του, ὅπου τὸν ἐπισκέφτηκε ἡ Χάρις καὶ ἀπέκτησε τὴν νοερὰ προσευχή. Τα περιγράφει ὁ ἴδιος σε τρίτο πρόσωπο (Προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, Σφραγὶς Δωρεᾶς) νά βλέπει τὴν φύση γύρω του λουσμένη μὲς στὸ φῶς καί θυμίζει Νικήτα Στηθάτο τόν βιογράφο τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ νέου Θεολόγου. «Η Χάρις τοῦ Πνεύματος εὑροῦσα τήν τούτου ψυχήν ἐλευθέραν τῆς ὕλης καί τῷ πόθῳ πυρπολουμένην τοῦ Κτίσαντος ἥρπασεν αὐτήν ἀπό γῆς πτερώσαντα τῇ τῶν νοητῶν ἐπιθυμία καί πρός ὀπτασίαν καί ἀποκαλύψεις Κυρίου ἀνύψωσεν. Τοίνυν καί ὡς ἱστάμενος ἥν εἰς προσευχήν ἐν μιᾷ τῶν νυκτῶν...φῶς ἄνωθεν εἶδε λάμψαν ἐξ αἴφνης ἐξ οὐρανῶν ἐπ αὐτόν εἰλικρινές τε καί ἄπλετον το πᾶν τε καταφωτίσαν καί καθαράν ὥσπερ ἡμέραν ἀπεργασάμενον.» Ηἐμπειρία αὐτή τον συγκλονίζει.“Ταύτην οὖν ὡς ἑόρακε τήν θεωρίαν ὁ θαυμάσιος ἐπυρπολεῖτο τα ἔνδον ἔτι πλέον ὑπό τοῦ Θείου πυρός”.
Ἔτσι ἀντί γιά ἱεραπόστολος καί λοιπή ἐκκλησιαστική σταδιοδρομία ἀποφάσισε τήν μοναχική ἀποστολή ἐμφορούμενος ἀπό πόθο καί ζῆλο νά ζεῖ μέ τόν Χριστό, μόνο αὐτόν νά ἀγαπᾶ, μόνον Αὐτός νά τοῦ γεμίζει τή ζωή. Την 01/01/1962 γίνεται Ἀρχιμανδρίτης καί ὁρίζεται ἡγούμενος στήν Ἱερά Μονή Μεταμορφώσεως ( Μεγάλο Μετέωρο). Τά Μετέωρα τότε ἦταν χῶρος τουριστικός. Κι ὅμως ὁ Γέροντας Αἰμιλιανός ἔχοντας τήν ἠρεμία τοῦ Θεοῦ ζοῦσε στόν βράχο τοῦ μεγάλου Μετεώρου ἀσκούμενος στήν προσευχή, μελέτη καί νίψη. Δύο μέρες τήν ἑβδομάδα κατέβαινε στά Τρίκαλα καί Καλαμπάκα γιά το μυστήριο της ἱερᾶς ἐξομολογήσεως. Την Κυριακή κήρυττε ὡς ἱεροκήρυκας στά Τρίκαλα. Τόν περιστοιχίζουν ἔτσι πολλά παιδιά ἀγόρια- κορίτσια καί τό ἐξομολογητήριο εἶναι πάντα γεμᾶτο. Δέν τό θεωροῦσε χάσιμο χρόνου ἀλλά ἀξιοποιοῦσε τόν χρόνο ἀφοῦ τόν Χριστό πού ζοῦσε μποροῦσε νά τόν μεταδώσει στά παιδιά πού Τόν ἔψαχναν. Ἦταν πεποίθηση του ὅτι ὅποιος ἀγαπάει τήν ἐκκλησία πρέπει νά μάθει νά ἀσχολεῖται μέ τά παιδιά γιατί αὐτά εἶναι το μέλλον τῆς ἐκκλησίας. Οἱ νέοι βρῆκαν στό πρόσωπο του κάποιον νά τούς ἀκούσει, μποροῦσαν νά τοῦ μιλήσουν γιά ὅποιο θέμα θέλανε. Ἔδινε ἀπαντήσεις, μᾶλλον ἔδειχνε διεξόδους καί ἡ ἀπόφαση ἦταν δική τους. Η συμβουλή του δέν καταργοῦσε τήν ἐλευθερία τους ,οὔτε τήν εὐθύνη τῆς ἀποφάσεως, ὁ σεβασμός καί ἡ ἐλευθερία τοῦ ἄλλου ἦταν το πιό χαρακτηριστικό στήν προσωπικότητα του. Μιλοῦσε στά μικρά παιδιά με σοβαρότητα, ὅπως στούς μεγάλους . Ἔλεγε πάντοτε ὅτι ἀδικοῦμε τα παιδιά ὅταν δὲν τα παίρνουμε στά σοβαρά. Το παιδί μπορεῖ νά καταλάβει καί δογματικά θέματα ἀρκεῖ ἐμεῖς νά τοῦ τά ποῦμε με ἁπλότητα. Τόν ρώτησε ἕνα παιδάκι, Τί εἶναι ὁ Θεός ; καί ἐκεῖνος τοῦ εἶπε, Νά σάν μιά θάλασσα στήν ὁποία χωρᾶνε καράβια, καραβάκια, βᾶρκες, βαρκοῦλες.
Ο Γέροντας δέν κυνηγοῦσε τά πνευματικοπαίδια, οὔτε ἔψαχνε νά τά βρεῖ, ἐκεῖνα τόν ζητοῦσαν καί ἐκεῖνος ἀνταποκρινόταν. Ἔλεγε , «Τί εἶναι Γέροντας; Ἕνα σκαμνί, πατᾶς καί φτάνεις στό Θεό. Τοῦ δίνεις μιά κλωτσιά καί μένεις κρατημένος ἀπό τον Θεό. Καί ἔτσι δέν εἶναι ἐκεῖνος πού κρατοῦσε τά παιδιά ἀλλά ἐκεῖνος πού τούς ἔδινε την δυνατότητα νά κρατιοῦνται ἀπό τόν Θεό. Αὐτὸ ἦταν τό πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας του. Δέν ξεχώριζε τα παιδιά του ἀλλά τούς βοηθοῦσε ὁ καθένας νά βρεῖ τον δρόμο του ἀρκεῖ νά εἶναι κοντά στό Θεό χαρούμενος καί εὐτυχισμένος. Δέν προέτρεπε νά γίνεις μοναχός, δέν ἀπέτρεπε νά παντρευτεῖς, μόνο βοηθοῦσε. Πράγματι δέν μας ἔβλεπε σάν παιδάκια ἀλλά σάν ὑποψήφιους Ἁγίους.
Ἀπό το έξομολογητήριο του Γέροντα Αἰμιλιανοῦ πέρασαν σε μιά δεκαετία ἑκατοντάδες, ἄν ὄχι χιλιάδες νέοι τῆς εὐρύτερης περιοχῆς των Μετεώρων.
Ο Γέροντας σε δυό δεκάδες ἀγόρια καί ἄλλα τόσα κορίτσια διέγνωσε την κλίση του Θεοῦ γιά ἀφιέρωση πού εἶχε καί ὁ ἴδιος παιδιόθεν. Ἦταν οἱ «χωροῦντες τον λόγον». Καλλιέργησε την κλίση τους με μιά ἀγωγή πνευματικῆς λατρευτικῆς ζωῆς , συνάξεις καί κατηχήσεις στόν ἁγιασμένο καί ἀσκητικό χῶρο των Μετεώρων καί τους εἰσήγαγε στόν μοναχισμό. Ο Γέροντας ἦταν πάντοτε ἤρεμος, εὔχαρις, προσηνής, ἱεροπρεπής, ἀρχοντικός ,λειτουργικός. Λειτουργοῦσε σχεδόν κάθε μέρα κάτι πού διατήρησε μέχρι την ἀσθένεια του.
Το 1963 ἄρχισε ἡ ἐπάνδρωση τοῦ Μεγάλου Μετεώρου .
Την μεταπολεμική περίοδο καί μέχρι τῆς ἐμφάνισης τῆς μετεωρητικῆς ἀδελφότητος τοῦ Γέροντα Αἰμιλιανοῦ εἴχαμε στήν ἑλληνική ὀρθόδοξη ἐκκλησία μεγάλη μείωση του μοναχισμοῦ. Ἐπικρατοῦσε ἡ ἄποψη ὅτι γιά νά γίνει κανείς μοναχός θά πρέπει πρῶτα νά «ἔχει πήξει το μυαλό του» ,νά ἔχει γνωρίσει την ζωή ὥστε νά εἶναι ὥριμη ἡ ἀπόφαση του. Ὅμως ὁ Ὅσιος Έφραίμ Κατουνακιώτης δέν δέχτηκε στήν συνοδεία του τον νῦν μητροπολίτη Μεσογαίας Νικόλαο γιατί ἦταν πολύ μεγάλος (33 χρονῶν). Τό 1970-73 ὅταν ἡ πρώτη φουρνιά νέων προσχώρησαν στόν Μοναχισμό κοντά στόν Γέροντα Αἰμιλιανό στόν βράχο του Μεγάλου Μετεώρου ἔγινε σεισμός στήν Θεσσαλία με ἀπόηχο σε ὅλη την Ἑλλάδα. Ο Γέροντας Αἰμιλιανός κατηγορήθηκε ὄχι μόνο ἀπό ἐξαγριωμένους γονεῖς πού «χάνανε τα παιδιά τους» ἀλλά καί ἀπό ἐκκλησιαστικούς κύκλους πού ὑποτιμοῦσαν τον μοναχισμό.
Ἦταν ἡ πρώτη φορά πού ἀντικρύσαμε στά πανεπιστήμια νεαρούς μοναχούς με ἐντυπωσιακή κοινωνικότητα γιατί ὁ Γέροντας Αιμιλιανός ἦταν ὑπέρ των θεολογικῶν σπουδῶν καί ὄχι του “μαντρώματος” των δοκίμων μήν του φύγουν. Ἦταν τά καλύτερα μυαλά, οἱ ἐπιμελέστεροι φοιτητές πού θά μποροῦσαν νά διαπρέψουν σε ὁποιοδήποτε ἐπιστημονικό πεδίο ἤ ἐκκλησιαστική καριέρα. Ἦταν οἱ “πρίγκιπες” πού άκολουθοῦσαν την βασιλική ὁδό πού ὁδηγεῖ εὔκολα στόν Θεό. Ἔτσι ἔβλεπε ὁ Γέροντας τον Μοναχισμό. Πλατιά Λεωφόρο Θέωσης. Ο Γέροντας δέν κυνηγοῦσε τά πνευματικοπαίδια, οὔτε ἔψαχνε νά τά βρεῖ, ἐκεῖνα τόν ζητοῦσαν καί ἐκεῖνος ἀνταποκρινόταν.
Ἄν ἔχεις κάποια δυσκολία τώρα πού σπουδάζεις στήν Ἀθήνα καί δέν με βρίσκεις νά πᾶς νά βρεῖς τον πατέρα Έπιφάνιο Θεοδωρόπουλο εἶπε στόν πατέρα Ἀθανάσιο Μετεωρίτη (μετέπειτα Σιμωνοπετρίτη).
Ἔλεγε , «Τί εἶναι Γέροντας; Ἕνα σκαμνί, πατᾶς καί φτάνεις στό Θεό. Τοῦ δίνεις μιά κλωτσιά καί μένεις κρατημένος ἀπό τον Θεό. Καί ἔτσι δέν ἦταν ἐκεῖνος πού κρατοῦσε τά παιδιά ἀλλά ἐκεῖνος πού τούς ἔδινε την δυνατότητα νά κρατιοῦνται ἀπό τόν Θεό. Αὐτὸ ἦταν τό πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας του. Το παράδειγμα του ἀκολούθησαν καί ἄλλοι φωτισμένοι Γεροντάδες καί σύντομα ξαναζωντάνεψαν τα μοναστήρια καί γέμισαν νεανικές ψυχές.
Δέν ἔκανε ὅμως ποτέ τοῦ κεφαλιοῦ του. Κάθε φορά ρωτοῦσε τούς σύγχρονους Γέροντες του, τόν πατέρα Ἀθανάσιο Χαμακιώτη, τον πατέρα (Ὅσιο) Άμφιλόχιο τῆς Πάτμου, πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο, Σίμωνα Αρβανίτη, Δαμασκηνό Κατρακούλη του Μακρινοῦ καί τὸν Ἅγιο ἔγγαμο ἱερέα παπα - Δημήτρη Γκαγκαστάθη, ποὺ εὐωδίαζε ἡ Ἁγία Τράπεζα, ὅταν λειτουργοῦσε στὴν ἐκκλησία τῶν Ταξιαρχῶν στὸν Πλάτανο, τὸ χωριό του, κοντὰ στὰ Μετέωρα.
Ἐπισκέφτηκε τότε ὁ Γέροντας Αἰμιλιανός τό Ἅγιο Ὄρος γιά νά συλλέξει πλοῦτο πνευματικῶν ἐμπειριῶν. Συναντήθηκε με τον Ἅγιο Παϊσιο, μέ τόν Γέροντά του πατέρα Τύχωνα τον Ρῶσο, καί με τον ἀθλητή της ὑπακοῆς παπα Έφραίμ στά Κατουνάκια. Διορατικὸς ὁ Γέροντας Ἐφραίμ, ἐντυπωσιάστηκε ἀπὸ τὸν Γέροντα Αἰμιλιανό, ὅταν τὸν ἐπισκέφτηκε στὰ Κατουνάκια, νεαρὸς τριανταπεντάρης. Ὅπως ὁ Γέροντας Ἰωσήφ, ὅταν πρωτογνώρισε τὸν παπα - Ἐφραίμ, κατάλαβε τὴν προχωρημένη πνευματική του κατάσταση, ἔτσι καὶ ὁ παπα - Ἐφραίμ, βλέποντας ἕνα ἀτσαλάκωτο καὶ πεντακάθαρο νεαρὸ ἱερέα, ἐντυπωσιάστηκε. Πληροφορήθηκε διά προσευχῆς πὼς ἔχει μπροστά του ἕναν μύστη τῆς Θείας Χάριτος, ποὺ εἶχε ἐμπειρία νοερᾶς προσευχῆς καὶ συνδέθηκε μαζί του διὰ βίου. Ἀπό τότε ἀναπτύχθηκε μεταξύ τους μία ἰδιαίτερη πνευματική σχέση ἡ ὁποία κράτησε μέχρι τέλους. Βρῆκα τον ἀπολεσθέντα Γέροντα μου ελεγε χαρακτηριστικά ὁ παπα Εφραίμ . Ἕναν ἄλλον Γέροντα Ἰωσήφ Ἡσυχαστή. Τον ἀποκαλοῦσε Χρυσόγλωσσο καί Γέροντα. Φῶς ὁ Γέροντας Αἰμιλιανός, λαμπάδα ἀπὸ γῆ ἕως ψηλὰ στόν οὐρανό μας ἔλεγε ἀργότερα χαρακτηριστικά.
Το 1972 δημιουργήθηκε ὁ πρῶτος πυρῆνας της γυναικείας ἀδελφότητας του Γέροντα Αἰμιλιανοῦ πού ἐγκαταστάθηκε στό παλιό μοναστήρι τῶν Ἁγίων Θεοδώρων ἐντός μικροσκοπικοῦ βράχου τῶν Μετεώρων.,
Τό Μάϊο του 1973 ἀποφάσισαν ὁ Γέροντας καί οἱ πατέρες γιά ποικίλους λόγους νά μεταφερθοῦν στήν Σιμωνόπετρα . Ὅλα ἔγιναν κατά την ἐκκλησιαστική τάξη χωρίς προβλήματα. Στίς 25/11/1973 ἐκλέχθηκε ἡγούμενος της Σιμωνόπετρας ἀπό την παλιά ἀδελφότητα . Ἀπό τα Μετέωρα στό Ἅγιον Ὄρος πῆγαν 11 μοναχοί καί 7 δόκιμοι ἡλικίας ἀπό 17-38 χρονῶν. Ἐκεῖ βρήκανε 12 πατέρες ἀπό 50-100 χρονῶν. Ἔτσι ἄρχισε ἡ ἐπάνδρωση τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀφοῦ το παράδειγμα τοῦ Γέροντα Αἰμιλιανοῦ ἀκολούθησαν κι ἄλλοι καταξιωμένοι Γεροντάδες. Ἄκουσα χαρακτηριστικά τον Ἡγούμενο της Ι.Μ. Γρηγορίου Γέροντα Χριστοφόρο (11/5/2019) στὴν Τράπεζα της Σιμωνόπετρας νά λέει“Ὁ Γέροντας μου,(μακαριστός Γεώργιος Καψάνης), πολὺ τὸν ἀγαποῦσε καὶ εὐλαβεῖτο τὸν Γέροντα Αἰμιλιανό, γιατὶ τὸν βοήθησε νὰ πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ μονάσει καὶ νὰ παρατήσει τὴν ἀκαδημαϊκὴ καριέρα στὴν θεολογία καί νά ἐγκατασταθεῖ στό Ἅγιον Ὄρος ἐπανδρώνοντας την Ι.Μ. Γρηγορίου.
Την νεοσυσταθεῖσα γυναικεία μοναστηριακή ἀδελφότητα ἐγκατέστησε ὁ Γέροντας σε παλιό μετόχι της Ἱεράς Μονῆς Βατοπαιδίου κοντά στήν Ορμύλια Χαλκιδικῆς, ( Ἱερό κοινόβιο Ευαγγελισμοῦ της Θεοτόκου , Πατριαρχικό μετόχι της Σιμωνόπετρας), ὅπου ὁ Γέροντας ἐπί σειρά ἐτῶν μοίραζε τον χρόνο του μέ τήν Σιμωνόπετρα ἐξομολογῶντας καί κατηχῶντας τις πολυπληθεῖς ἀδελφές καί τις οἰκογένειες των πνευματικῶν του τέκνων. Εἶχε χάρισμα ὁ Γέροντάς Αἰμιλιανός, χειριζόταν τὴν γλῶσσα τέλεια, ἔπλαθε λέξεις καὶ προπαντὸς ὁ στόμφος του ὅταν μιλοῦσε σὲ κοινὸ σὲ γοήτευε, γιατὶ ὁ λόγος του δὲν ἤτανε ξηρός, τὰ ζοῦσε αὐτὰ ποὺ ἔλεγε. Οἱ ἀπομαγνητοφωνήσεις ἀπό τις ἄοκνες ἀδελφές μας της Ορμύλιας ,προσέφεραν το πεντάτομο ἔργο “Κατηχήσεις καί Λόγοι” πού ἔκανε γνωστό τον Γέροντα Αἰμιλιανό σέ ὅσους δέν πρόλαβαν νά τον γνωρίσουν.
Ο Γέροντας ἐργάσθηκε πολύ γιά την ἐσωτερική του τελειότητα μέσα στήν σιωπή καί την ταπείνωση , ἀποδεχόμενος ὅλα ὅπως τά ἔφερνε ὁ Θεός. Ὑπῆρξε μεγάλος νηστευτὴς.
― «Αὐτὸς εἶναι πραγματικός ἀσκητής! Νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή!!! Ἐμεῖς δὲν κάνουμε τίποτα σὲ σύγκριση μαζί του», εἶπε μὲ θαυμασμὸ ὁ Γέροντας (Ὅσιος)Ἰάκωβος Τσαλίκης
ὅταν τον ἐπισκέφτηκε ὁ Γέροντας Αἰμιλιανὸς , στὸν ὑποτακτικό του πατέρα Ἱλαρίωνα, (Ἡγούμενος στὴν Μονή Θεοτόκου Μακρυμάλλης στὰ Ψαχνά Εὐβοίας).
Ἀπορούσαμε, πόσες ὧρες κοιμᾶται , ἀφοῦ συνέχεια ἔβλεπε κόσμο. Ὅλο καφέδες καὶ ἀμύγδαλα, γιὰ νὰ ἔχει διαύγεια.... Τόν παρακολουθήσαμε κάποτε μὲ ἕνα φίλο ἀπό το μπαλκόνι τῆς κουζίνας τῆς Σιμωνόπετρας πού κάνει ὀρθὴ γωνία μὲ τὸ ἡγουμενεῖο. Ἀπὸ ἐκεῖ βλέπαμε μὲ βάρδιες τὸν Γέροντα, νὰ ἐξομολογεῖ καὶ νὰ ἀναπαύει κόσμο, εἴκοσι τρεῖς ὧρες τὸ εἰκοσιτετράωρο! Τὴν μιὰ ὥρα, ποὺ ξεκουραζότανε, ξεδίπλωνε μιὰ κουβέρτα ποὺ ἦταν κυλινδρικὰ τυλιγμένη στὸ γραφεῖο του καὶ γιὰ μαξιλάρι χρησιμοποιοῦσε ἕνα ξύλινο κουτὶ ἀπὸ λουκούμια. Εἶχε μάλιστα καὶ μαξιλαροθήκη ἀπὸ τρίχινο ταγάρι φτιαγμένο.
Με την σκληρή αὐτή ἄσκηση τροφῆς καί ὕπνου ,ἀναζητοῦσε το μαρτύριον. Τό 1995 κλονίστηκε ἡ ὑγεία του καί ἔμεινε ἐξ ἀνάγκης ἐκτός τῆς ἀγαπημένης του Σιμωνόπετρας γιά 25 χρόνια ἕως το τέλος του. Στήν κηδεία του ὁ μακαριστός Ἀθανάσιος Γέφτιτς , Σέρβος ἱεράρχης, εἶπε « Το μεγάλος ὕψος τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ Γέροντα Αἰμιλιανοῦ ὀφείλεται στό ὅτι 1ον ἦταν μικρασιάτης , 2ον ζοῦσε ἀπό τήν ἀρχὴ γνήσια καί ἀληθινή τήν πνευματική ζωή καί 3ον τον ἔλουσε ἡ Θεία Χάρις.
Καρπός τοῦ φωτισμοῦ του ἀπό τήν Θεία Χάρη εἶναι οἱ περίφημες ἑρμηνεῖες του σε μεγάλους ἀσκητικούς πατέρες.
Στόν Ἅγιο Μάξιμο Ὁμολογητή (Περί Ἀγάπης με πρόλογο τοῦ πατρός Νικολάου Λουδοβίκου). Στὸν Ὅσιο Νεῖλο τον Ἀσκητή (Περὶ Προσευχῆς, με πρόλογο του Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου στόν ὁποῖο ὁ Γέροντας Αἰμιλιανός εἶχε ἐμπιστευτεῖ την θέση του Οἰκονόμου του Σιμωνοπετρίτικου μετοχίου της Ἀνάληψης στόν Βύρωνα ἐπί σειρά ἐτῶν , μέχρι τῆς χειροτονίας του σε Ἀρχιερέα). Στόν Ἅγιο Ἡσύχιο τον ἀνατόμο της ψυχῆς καί της Θεότητος (Περί Νήψεως, ἀσκητική καί μυστική Θεολογία με πρόλογο του Μητροπολίτου Διοκλείας Κάλλιστου Ware). Στόν Ὅσιο Θεόγνωστο (Θεία Ἀνάβασις). Στόν Ὅσιο Νεῖλο τον Καλαμβρό (Χαρισματική Ὁδός). Στόν Ἀββᾶ Ησαϊα (Λόγοι Ἀσκητικοί) με πρόλογο του Ἀρχιμανδρίτου Πλακίδα Deseille τόν ὁποῖο ἐβάπτισε μαζί με τους Γάλλους συνασκητές του, Γέροντες Σεραφείμ καί Ἠλία τήν 19/6/1977 στήν Σιμωνόπετρα καί ὑποστήριξε στήν ἵδρυση τῶν Ἁγιορείτικων, Σιμωνοπετρίτικων Μετοχίων στήν Γαλλία. (Ἅγιος Ἀντώνιος, στίς Ἄλπεις, Ἁγία Σκέπη στό Σολάν τῆς Προβηγκίας, Μεταμόρφωση στήν Terrason, Ὁσία Μαρία Αἰγυπτία στό νησάκι Πορκερόλ)
Τήν 10/5/19 ἔγινε ἡ κηδεία τοῦ Γέροντα Αἰμιλιανοῦ στὴν Ὁρμύλια στό Μοναστήρι τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου με τις 120 περίπου Μοναχές τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε κτήτορας.
Παρών ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, τριάντα Ἀρχιερεῖς, σαράντα ἡγούμενοι, ήγουμένισες, ἀμέτρητοι κληρικοί, μοναχοὶ, μοναχὲς καὶ λαϊκοὶ.
Ὑπῆρξε κλίμα χαρμολύπης. Χαρὰ ποὺ τελείωσε τὸ μακροχρόνιο μαρτύριο του καὶ λύπη ποὺ ἔφυγε ἀπὸ κοντά μας. Σάν ἀδέλφια μιᾶς μεγάλης οἰκογένειας ποὺ ἑνώθηκαν νὰ ξεπροβοδίσουν τὸν κοινὸ πατέρα. Μορφωμένοι, ἐπιστήμονες , καθηγητὲς πανεπιστημίων, μὰ καὶ ἁπλοὶ ἄνθρωποι τοῦ μόχθου, κληρικοὶ , μοναχοὶ καὶ κοσμικοὶ.
Καὶ ἦταν σὰν εἶχαν ἀνοίξει οἱ οὐρανοὶ καὶ ὑποδέχονταν ἕναν ἀκόμα σύγχρονο Ἅγιο. Ἢ μᾶλλον ὁσιομάρτυρα, γιατὶ ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς «Ὁ ὑπομείνας χρονίαν νόσον ἀγογγύστως μάρτυρας λογίζεται».
Ἕνα τέταρτο τοῦ αἰῶνα ἡ ἀθάνατη ψυχή του διηνεκῶς προσεύχονταν γιὰ τὰ τέκνα του τὰ πνευματικά. Καὶ ὅλοι ἐμεῖς ἔχουμε περιστατικά νὰ διηγηθοῦμε, ποὺ θὰ γραφτοῦν εἶμαι σίγουρος, ὅταν ἔλθει τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου.
Θά ἤθελα νά τελειώσω με την ἀπολογία Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου στήν Ἱερά Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως γιά την ἀπόδοσιν τιμῆς Ἁγίου πρός τον Γέροντα του Συμεών τον Εὐλαβῆ πού δέν εἶχε ἀκόμα ἁγιοκαταταχτεῖ
Τους «δι’ ὕδατος ἡμᾶς άναγεννήσαντας»,
τους τῷ ἁγίῳ Πνεύματι πληρώσαντας,
τους τῷ λόγῳ γαλακτοτροφήσαντας,
τους ἐν τῇ διδασκαλία ἀναθρεψάμενους,
τους ἐν ταῖς νουθεσίαις στηρίξαντας,
τούς τοῦ σωτηρίου σώματος καί τοῦ τιμίου αἵματος άξιώσαντας,
τούς τῶν ἁμαρτιῶν λύσαντας καί τῆς ἁγίας καί ἱεράς εὐχαριστίας μετόχους ποιήσαντας
καί τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ κοινωνούς καί συγκληρονόμους θεμένους ἡμᾶς.
Τούτους εὐλαβούμενους τιμᾶτε παντοίαις τιμαῖς οὗτοι γάρ παρά Θεοῦ ζωῆς καί θανάτου ἐξουσίαν είλήφασι.
Θερμές εὐχαριστίες στόν σεβαστό Παπα Μύρωνα Σιμωνοπετρίτη
Στέφανος Δημόπουλος, Ἀναγνώστης- Ἰατρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου