Ἀντωνίου Οἰκονόμου. Ὁ ταπεινὸς Ἱερέας, ὁ οἰκουμενικὸς Δάσκαλος τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσής μας.

Τὸν παπά-Γιώργη τὸν γνώρισα 

μιὰ Πέμπτη ἀπόγευμα

στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντίπα, 

ποὺ βρίσκεται στὸν

περίβολο τῆς Ὀδοντιατρικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, 

μετὰ ἀπὸ προτροπὴ ἑνὸς Καλύμνιου φίλου μου. 

Ἡ ἐκκλησία δὲν ἦταν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη 

στὸ ἐπίκεντρο 

τῆς φοιτητικῆς μου ζωῆς, 

γι’ αὐτὸ πήγαινα διστακτικός, 

ἀμφιβάλλοντας γιὰ τὸ τί θὰ μποροῦσα 

νὰ ἀκούσω ἀπὸ ἕναν παπά. 

Ἡ ἔκπληξή μου ἦταν μεγάλη 

ὅταν εἶδα αὐτὸν τὸν ψηλό, 

εὔχαρη καὶ γεμάτο ζωντάνια παπὰ 

νὰ κάθεται σὲ μιὰ ἁπλή ξύλινη καρέκλα 

μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ 

καὶ νὰ συνδιαλέγεται 

μὲ νέους κυρίως ἀνθρώπους,

φοιτητὲς ἀπὸ διάφορες σχολές, 

ἰατρικῆς, φιλοσοφικῆς, 

θεολογικῆς, πολυτεχνείου κ.ἄ.

Τὰ θέματα τῶν ὁμιλιῶν αὐτῶν ἦταν πολλά: ἱστορικά,  θεολογικά, 

σύγχρονη πολιτικὴ πραγματικότητα, κοινωνιολογικά. 

Τὸ πρῶτο πράγμα ὅμως 

ποὺ μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἦταν 

ὅτι ὁ παπά-Γιώργης δὲν κουκούλωνε, 

δὲν ἐξωράιζε τὴν πραγματικότητα, 

ἀλλὰ μὲ μεγάλη εὐθύτητα 

καὶ συνεχὴ αὐτοκριτικὴ 

ἀντιμετώπιζε τοὺς προβληματισμούς, 

τὶς ἀμφιβολίες καὶ τὴν ἄγνοιά μας 

σεβόμενος ἀπόλυτα 

τὴν ἐλευθερία μας.

Ἔνιωσα ὅτι πράγματι βρῆκα 

πηγὴ δροσεροῦ καὶ καθαροῦ νεροῦ,

ἀπ’ τὴν ὁποία μποροῦσα νὰ δροσίσω 

καὶ νὰ ξεδιψάσω τὴν ψυχή μου.

Συνδέθηκα μαζί του, 

ἔγινε ὁ πνευματικός μου 

καὶ βίωσα αὐτὸ 

ποὺ ἀναφέρουν οἱ Πατέρες 

ὡς τὸ μεγαλύτερο θαῦμα, 

τὸ θαῦμα τῆς μετάνοιας, 

τῆς μεταστροφῆς, δηλαδὴ 

ὅλης τῆς στοχοθεσίας τῆς ζωῆς μου.

Ἀντωνίου Οἰκονόμου

Ὁ ταπεινὸς Ἱερέας, ὁ οἰκουμενικὸς Δάσκαλος 

τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσής μας

Τεῦχος 331, Δεκέμβριος 2020