Όταν τα δάκρυα ανακατεύτηκαν με τις σταγόνες της βροχής

 

Ήταν 10 χρονών παιδάκι στην Δ΄ του Δημοτικού όταν η δασκάλα έβαλε το Νάσο να διαβάσει κάτι από το βιβλίο. Δεν ήταν πρώτη φορά που έκανε κάτι τέτοιο^. όλοι ήξεραν πως είχε χάρισμα να διαβάζει αργά, καθαρά και με νόημα. Όμως τούτη η φορά ήταν όλως διόλου διαφορετική. Ο Νάσος άρχισε να συλλαβίζει και να μπερδεύει τις λέξεις. Οι συμμαθητές άρχισαν να γελούν, αφού νόμιζαν πως το ’κανε για πλάκα. Το ίδιο κι η δασκάλα του η αγαπημένη^. τον μάλωσε γλυκά γιατί την ξένισε το φέρσιμο τούτο του παιδιού.

Μόνο εκείνος ένιωσε ένα σφίξιμο στην καρδιά, αφού όλες οι προσπάθειες να δει τα τυπωμένα σημαδάκια στο βιβλίο ήταν μάταιες. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει μήτε τα γράμματα μήτε την αγαπημένη του δασκάλα, όντας καθισμένος στο τελευταίο θρανίο.

Τούτο το περιστατικό ήταν η αρχή μιας περιπέτειας που οι γιατροί της έδωσαν όνομα: νόσο του Στάργκαρντ (Stargardt) [*] και που στάθηκε η αιτία να χάσει σιγά-σιγά πρώτα την κεντρική όραση κι ύστερα την περιφερειακή. Ο Νάσος έμεινε τυφλός πριν καν μπει στην εφηβεία.  

Αυτό βέβαια δεν στάθηκε τροχοπέδη στα όνειρά του. Κι ας τον κορόιδεψαν τόσες φορές τα παιδιά στο σχολείο («τα παιδιά καμιά φορά λένε χοντράδες» λέει ο ίδιος) κι ας μην τα κατάφερνε να βρει τους συμπαίκτες του όταν μισότυφλος, συνέχιζε να παίζει ποδόσφαιρο. Τότε ανακάλυψε το στίβο. «Μια μέρα στο μπαρουτάδικο του Αιγάλεω έτρεξα ένα κατοστάρι και ένας προπονητής μου είπε να ασχοληθώ με αυτό».

Μα κι έτσι, δεν είναι απλά τα πράγματα. Γιατί δεν αρκεί να σπριντἀρεις. Δεν τρέχεις στα τυφλά (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Πρέπει να ξέρεις πού είναι η γραμμή του διαδρόμου, πού πρέπει να στρίψεις … Πρέπει να έχεις το φύλακα άγγελό σου (στη γλώσσα του αθλητισμού τον λένε «δρομέα συνοδό - guide») που να σε οδηγεί. Και δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο να βρεθεί ένας τέτοιος.

Κατ’ αρχάς πρέπει να αποδίδει καλύτερα από τον αθλητή, έτσι ώστε να μην τον καθυστερήσει στον αγώνα. Όχι όμως να τρέχει πιο γρήγορα (!) Ακυρώνεται η συμμετοχή αν ο δρομέας συνοδός προπορευτεί από τον αθλητή στο τερματισμό έστω και ελάχιστα εκατοστά.  Έπειτα πρέπει να τον τραβήξει αν πάει να λοξοδρομήσει. Όχι όμως να τον αγγίξει. Γι’ αυτό υπάρχει ένα κορδόνι που ενώνει τους δύο αθλητές. Έτσι, με κατάλληλο συντονισμό, ίδια συχνότητα, ίδιο ρυθμό, ίδια ταχύτητα ο δρομέας συνοδός κατευθύνει τον αθλητή. «Αυτά, -λέει ο 22χρονος σήμερα Θανάσης Γκαβέλας, τεταρτοετής φοιτητής Ψυχολογίας- είναι εύκολα. Το δύσκολο είναι να σε καταλαβαίνει, να σε στηρίζει, να σε βοηθά».  Γι’ αυτό είναι χαρούμενος που στο πρόσωπο του Σωτήρη Γκαραγκάνη, που γνώρισε στις προπονήσεις στον Άγιο Κοσμά, βρήκε τον αχώριστο φίλο και συνοδό του.

  

Μαζί προπονήθηκαν σκληρά, μαζί κουράστηκαν, μαζί πιάστηκαν από το κορδονάκι, που ένωσε τις προσπάθειες και τις ψυχές τους, μαζί ανέβηκαν στο πιο μεγάλο βάθρο των παραολυμπιακών αγώνων του Τόκυο και χάρισαν στην Ελλάδα μας το πρώτο χρυσό μετάλλιο στα 100 μ. και στην κατηγορία Τ11 (τυφλοί), με χρόνο 10,82, συντρίβοντας το παγκόσμιο ρεκόρ που είχε κάνει ο ίδιος στα προκριματικά (10,88).

Την ώρα που έτρεχαν, έπεφτε βροχή στο Ολυμπιακό Στάδιο του Τόκιο. Και συνέχισαν οι στάλες να πέφτουν όταν από τα μεγάφωνα του σταδίου ακούστηκε ο εθνικός μας ύμνος. Κι όταν έπεσε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, τότε ανακατεύτηκαν οι σταγόνες της βροχής με τα δάκρυα των δυο παλικαριών, τότε που ευχαρίστησε ο Νάσος το Σωτήρη για τη μεγάλη του καρδιά, για όσα φαίνονται και για όσα παραλείπουν οι δημοσιογράφοι να πουν. Και δεν είναι λιγότερο σπουδαία αυτά τα δεύτερα. Ίσως να έχουν μεγαλύτερη αξία από το χρυσό μετάλλιο.

Ο Σωτήρης Γκαραγκάνης δεν είναι τυχαίος αθλητής. Είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους νέους Έλληνες σπρίντερ,  αθλητής του ΟΦΚΑ «Οδυσσέας» Αγ. Δημητρίου Αττικής και φοιτητής ΤΕΦΑΑ. Έχει πολλές διακρίσεις στα 100 και στα 200μ., και πολύ καλές ατομικές επιδόσεις, καθώς και διεθνείς διακρίσεις με την εθνική ομάδα 4Χ100 μ.

Όλα αυτά τα έβαλε στην άκρη και ΔΕΝ κατέβηκε στο φετινό πρωτάθλημα στίβου, μόνο και μόνο για να συνεργαστεί και να αφοσιωθεί στο Νάσο Γκαβέλα.

  

Τελικά οι αγώνες δεν είναι θέαμα, είναι μάθημα ζωής που παίρνουμε είτε από τους ΑμεΑ είτε από τους αρτιμελείς! Κι όπως ο Σωτήρης λέει σεμνά: «Όποιος τους παρακολουθήσει θα καταλάβει πολλά. Θα δει πως στη ζωή δεν είναι όλα όμορφα και απλά. […] Ένιωθα περίεργα. Οι αθλητές δεν έδειχναν το πρόβλημα τους. Έβλεπα αθλητές χωρίς χέρια να βάζουν φαγητό μόνοι τους, να εξυπηρετούνται μόνοι τους. Δεν είδα κανέναν στεναχωρημένο, να προβληματίζεται ή να γκρινιάζει γι’ αυτό. Αντίθετα έβλεπα αθλητές να ζουν κανονικά, να αγχώνονται, να γελάνε, να κάνουν τους αγώνες τους…»

Υπ.
αφιερωμένο στη Μαρία 
και σε όλους όσοι παλεύουν με τα θεριά

Επί του πιεστηρίου (που λέγανε παλιά)

Τα δυο «χρυσά» παιδιά στα 100 μ. (Τ11), Νάσος Γκαβέλας και Σωτήρης Γκαραγκάνης, θα είναι οι δύο σημαιοφόροι της Ελλάδας στην τελετή λήξης των Παραολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο.

____________

[*] Η νόσος του Stargardt είναι κληρονομική και οφείλεται σε μετάλλαξη κάποιου γονιδίου. Εμφανίζεται συνήθως σε μικρές ηλικίες και εκδηλώνεται με σταδιακή μείωση της κεντρικής όρασης, λόγω της εκφύλισης των φωτοϋποδοχέων που βρίσκονται στην ωχρά κηλίδα, στο κέντρο δηλαδή του αμφιβληστροειδούς χιτώνα.

Θανάσης Γκαβέλας χρυσός