Ο Σαμαρείτης και τα Παράσιτα της Αγάπης

Ο Σαμαρείτης και τα Παράσιτα της Αγάπης

 Μια από τις πιο γνωστές παραβολές που είπε ο Χριστός ο Σωτήρας είναι η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη.  Είναι αφοπλιστικά απλό, δεν χρειάζεται λόγιο ερμηνευτικό, είναι αυτονόητο.  Και αυτό εξηγεί ολόκληρη τη δομή του κόσμου που δημιούργησε ο Θεός.

 Οι άνθρωποι κατανοούν ότι η αγάπη είναι η ραχοκοκαλιά του σύμπαντος που δημιουργήθηκε από αγάπη και η βάση της ζωής στη γη και στον ουρανό.  Στην πραγματικότητα, η αγάπη δεν είναι δημιουργημένο πράγμα, αλλά είναι ο ίδιος ο Θεός (Α' Ιωάννου 1, 4) που εκχέει τη χάρη του στα πλάσματά του για να τα φέρει σε ένωση μαζί του.

 Οι άνθρωποι ζουν με αγάπη, αλλά η αγάπη τους είναι τις περισσότερες φορές σχετική και ατελής, παρασιτισμένη από ευχαρίστηση, έλεγχο ή εγωισμό.  Η αγάπη είναι αιώνια, αλλά τελειώνει στους θνητούς ανθρώπους, όταν πετάγεται έξω και αντικαθίσταται από υποκατάστατα της αγάπης.

 Ο σωτήρας Χριστός δείχνει σε αυτή την παραβολή την αληθινή διάσταση της αγάπης προς τον Θεό και τους ανθρώπους.  Τα δύο είναι συμπληρωματικά και αλληλοεξαρτώμενα.  Η αληθινή αγάπη είναι πάντα κατανόηση (δηλαδή νοερά και συνειδητή) θυσία για το αγαπημένο πρόσωπο.

 Η αγάπη είναι καθαρή προσφορά χωρίς να περιμένει επιβεβαίωση, ξεχειλίζει το ον στην άρρητη λαχτάρα για ένωση με το απόλυτο, είναι η γέννηση της ζωής και η πηγή της καλοσύνης και της χαράς, είναι η σωτηρία από τη σκόνη του πόνου που προκαλούν οι ληστές στο τρόπος.

 Η αγάπη είναι θεϊκά απλή: ταπεινοφροσύνη και βοήθεια προς τους γύρω σας, αναμονή και ακούραστη δουλειά, συμμετοχή και λεπτότητα, αυτοδοσία και μεταμόρφωση των άλλων μέσω της χάρης του Θεού.

 Οποιαδήποτε εκδήλωση της ανθρώπινης πτώσης που αυτοαποκαλείται αγάπη είναι πτώση από την αγάπη και θάνατος αγάπης, αποξένωση από αυτήν.

 Στην πραγματικότητα, η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, όντας ένα δενδρύλλιο χάριτος από τον Θεό, οι άνθρωποι πεθαίνουν μη κατανοώντας την αιωνιότητα και τον σκοπό της και μη νιώθοντας την ψυχοφθόρα φωτιά της.

 Έτσι, ας δούμε μερικές από τις ανωμαλίες που προκαλεί η αμαρτία που μας αποξενώνει από την αληθινή αναπαραγωγική και ευχαριστιακή αγάπη.

 Όταν η αγάπη είναι μόνο ένα πλέγμα στο δρόμο της ευχαρίστησης, ο άνθρωπος πέφτει σε παρεκκλίνουσα κοσμοποίηση, αποχαύνωση των αισθήσεων προς στιγμιαία ωφέλεια του σώματος.  Είναι ζωώδης που ασκείται μέχρι να γίνει εθισμός και να χρησιμοποιεί τα σώματα των ανθρώπων για την παραγωγή θανάτου.

 Ο αδέσποτος άνθρωπος μολύνει τη φύση, ακυρώνει τις δυνάμεις χάρης του ανθρώπινου σώματος, πέφτει στον επαναλαμβανόμενο παραλογισμό της ζωοποίησης και πεθαίνει ο ίδιος, σώμα και ψυχή.

 Η ανωμαλία, η διαστρέβλωση, το ερωτογενές χάος, η μόνιμη αναζήτηση δυνατών αισθήσεων, είναι βέβαιοι στόχοι αυτοαπώλειας και οδηγούν πάντα στην εσωτερική δολοφονία της αγάπης στις ψυχές ή μάλλον της ίδιας της ψυχής.

 Όταν η αγάπη υποκύπτει μπροστά στην κυριαρχία, ο άνθρωπος υποφέρει τρομερά από ζήλια ή κτητικότητα, όπως η ανικανότητα της εμπιστοσύνης στον άλλον και ο θάνατος της ανιδιοτελούς αγάπης.

 Ο ζηλιάρης αντανακλάται τερατώδες στην εικόνα του εαυτού του, ανίκανος να βρει κάποιον να επιβεβαιώσει τις υπερβολικά υψηλές προσδοκίες του, που δημιουργούνται από ένα υπερμεγέθη εγώ στο τίποτα.

 Η ζήλια είναι η έλλειψη κατανόησης -λόγω υπερηφάνειας- του απείρως διαφορετικού στον άλλον, η επιθυμία για απόλυτη αντιγραφή στον απέναντι, μιμητισμός και έλλειψη ελευθερίας, ουρλιαχτό πόνου και ερωτοτροπία.

 Η αγάπη μπορεί επίσης να αντικατασταθεί από τη βία, ως οδυνηρός τρόπος απάντησης του ανθρώπου στους δικούς του αξιακούς ακρωτηριασμούς.  Οι τρομερές και βαθιές πληγές της αμαρτίας μέσα μας μπορούν να καλυφθούν μόνο από τον πόνο των άλλων, συνήθως των πολύ κοντινών, του ίδιου μας του αίματος.

 Η αποτυχία του να είσαι εκδηλώνεται μέσα από μια βίαιη στάση απέναντι στους άλλους και στον εαυτό σου.  Η αγάπη που παρασιτίζεται από τη βία γίνεται βιασμός και φέρνει θάνατο, βάσανα και κακοποίηση στις καρδιές όλων.

 Τις περισσότερες φορές η αγάπη περιλαμβάνει πολλά, πολλά βάσανα.  Και αυτό γιατί είναι αυτοθυσία, δηλαδή το ολοκληρωτικό κάψιμο του εγωισμού στην καρδιά.  Είναι απόλυτο δόσιμο στον άλλον, άρα το εσωτερικό σχίσιμο της ουσιαστικής εγωλατρείας.

 Είναι η γέννηση της ζωής, και κάθε γέννηση γίνεται με πόνο και θλίψη.  Είναι ο θάνατος της εγωκεντρικής σύμβασης και η μυστηριώδης ανάσταση του Θεού μέσα μας, στον βαθύ τάφο όπου Τον θάψαμε από φόβο και ανικανότητα, που σηκώθηκε για να μας φέρει φως στο σύμπαν».  -