Φύγε μακριά από τον παράδεισο
Η περίοδος της Τριόδου είναι η περίοδος της κατ’ εξοχήν μετανοίας, η ώρα της αξιοποίησης της ψυχής, η ανάπαυλα για τη βαθιά σκέψη για πτώση στην αμαρτία, η ώρα του θρήνου και της προσευχής.
Την περίοδο αυτή γίνεται η Μεγάλη Σαρακοστή των Παθών του Κυρίου, η οποία ξεκινά με την Κυριακή της Εκδίωξης του Αδάμ από τον Ουρανό. Αφού είδαμε την αξία της ταπεινοφροσύνης στην προσευχή ως αρχή της Βασιλείας του Θεού στην ψυχή (μέσω του τελώνη), αφού μάθαμε το μυστικό της μετάνοιας από τον άσωτο γιο, η Εκκλησία μας έδειξε ότι το μόνο κλειδί που ανοίγει την πόρτα του Ουρανού είναι η ελεημοσύνη, που αντιστρέφει τους λόγους της ιστορίας και επαναφέρει την ανθρωπότητα στην κατάσταση της χάρης του Θεού.
Τώρα, όμως, η Εκκλησία θυμάται την εκδίωξη του Αδάμ από τον Παράδεισο. Μια στιγμή οντολογικού σταυροδρόμι στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπου ο άνθρωπος χάνει οικειοθελώς τη Χάρη του Θεού μέσω της αμετανοησίας, φεύγει από την κατάσταση του εσωτερικού φωτός και της υπακοής, βυθίζεται στη λάσπη των γήινων παθών, αρνείται το χέρι του Θεού. Είναι στην πραγματικότητα καλύτερο να πούμε μια αποχώρηση από τον Παράδεισο, μια ανεπάρκεια για την αιωνιότητα, παρά μια αποβολή, που απεικονίζεται έτσι για παιδαγωγικούς λόγους. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε πια να παραμείνει στην κατάσταση του Ουρανού, που πλήγωσε την πονηριά και την κακία του, ένιωσε το στοργικό βλέμμα του Πατέρα σαν μαστίγιο, έβλεπε τα δώρα του Κυρίου ως τιμωρίες, το συγχωρητικό χέρι του Θεού τον έβλεπε ως τιμωρό.
Ο ξεπεσμένος άνθρωπος δεν αισθάνεται πια τη Χάρη του Θεού, ξεριζώνει τις ρίζες της χαράς από την καρδιά του, βυθίζει τις πηγές της αγάπης μέσα από την τεμπελιά, θολώνει τα μάτια του από κακία. Για αυτόν, ελεύθερη υπακοή σημαίνει απαράδεκτη σκλαβιά, η αξιοπρέπεια ενός γιου ισοδυναμεί με βασανιστήρια, η κληρονομιά του Πατέρα δεν είναι καλύτερη από το να ξοδευτεί γρήγορα στη χώρα των χοίρων, ο Παράδεισος τον στοιχειώνει μέσω της τελειότητάς του που τον προσβάλλει. Οι χορωδίες των Αγγέλων ηχούν επιπλήξεις, η φωνή των γονιών είναι δύσπεπτη, τα δέντρα του Ουρανού, λαμβανόμενα ως δώρο, πρέπει να κοπούν και να τεθούν στη φωτιά των παθών που τους καίνε τα σπλάχνα, ως προφητεία της εσωτερικής κόλασης.
Υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους μια αγκαλιά ισοδυναμεί με ασφυξία, που δεν αντέχουν άλλο την ενοχλητική εντολή της αγάπης, για τους οποίους η κατάσταση υπακοής στον Παράδεισο είναι απλώς ένα βαρετό στάδιο στον δρόμο τους να δαιμονοποιούν τη φύση και να χάνουν το φως. Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Αδάμ, απασχολημένος με λόγους κυριαρχίας, να γίνει όμοιος με τον Θεό, αν και δεν δημιούργησε τίποτα στη ζωή του, εμμονικός με την ιδιοκτησία του κόσμου και όχι με τη μεταμόρφωσή του. Τον είχε κυριεύσει το πάθος για αδιάκοπη κατανάλωση ύλης. Μέσω της ευχαρίστησης (το δέντρο της γνώσης ήταν καλό, όμορφο στο βλέμμα και άξιο επιθυμίας), με τη συμβουλή της εύπιστης γυναίκας σκυμμένη στη γη, ο Αδάμ αρνείται την ευλογία του ουρανού, αποκληρώνει τον εαυτό του από τον Παράδεισο, αναζητά τον χωρισμό από τον Θεό και Του αγάπη.
Η Σαρακοστή ξεκινά με την αναχώρηση του Αδάμ στη χώρα των αγκαθιών και των δακρύων. Είναι ένα ταξίδι εσωτερικής δυστυχίας στο οποίο οι πειρασμοί από τους πονηρούς διπλασιάζονται σε αριθμό και ένταση. Ακολουθεί μια θανατηφόρα περιπέτεια, στην οποία ο Πύργος της Βαβέλ (ως εμμονή για κυριαρχία), οι τρομακτικές αμαρτίες που δημιουργούν τέρατα, η κακία των Σοδόμων και το καταστροφικό poptop περιμένουν στα όρια της ξεπεσμένης ιστορίας. Ο άνθρωπος της Εκκλησίας καλείται να αντιστρέψει τα όρια της ιστορίας, να ξαναγράψει τη Γραφή στις σαρκώδεις πλάκες της καρδιάς του.
Να δώσει ελεημοσύνη για να γκρεμίσει από αυτόν τη Βαβυλώνα της ύλης, να αρνηθεί τον πειρασμό της σάρκας για να καταστρέψει τους ασεβείς γίγαντες του νου, να σβήσει τη σοδομισμένη φωτιά μέσα του με νηστεία του σώματος και με δάκρυα, να γυρίσει μακριά την οργή του Θεού, δηλαδή τα βάσανα του αιώνιου να αγαπούν για πάντα και να απορρίπτονται μέχρι τέλους.
Στο τέλος αυτού του ταξιδιού της ξαναγραμμένης ιστορίας, υπάρχει το πιο τρομερό έγκλημα στην ιστορία: οι άνθρωποι σκότωσαν τον ενσαρκωμένο Θεό. Εκεί, κανείς δεν μπορεί να είναι ουδέτερος: είτε βρίσκεσαι στα πόδια του Σταυρού και κλαίς, ραντισμένος με το λυτρωτικό Αίμα, είτε στο πλευρό εκείνων που γελούν και χλευάζουν τους πόνους που έχουν πλύνει ολόκληρο το σύμπαν από αμαρτίες. Η σκέψη του Βασιλιά των αιώνων δεν ξεγελιέται: όσοι σκότωσαν τον Υιό Του δεν θα Τον δουν ποτέ να ανασταίνεται, φεύγοντας για την αιωνιότητα στο απώτατο σκοτάδι. Και όσοι έκλαψαν στους πρόποδες του Σταυρού, πλένοντας τα μάτια τους με το Αίμα του Αρνίου, θα Τον δουν στο θαυματουργό φως της Ανάστασης και θα Τον αγκαλιάσουν τόσο σφιχτά που δεν θα Τον αφήσουν ποτέ να φύγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου