Ανάμεσα στις πολλές παραβολές για την αρετή της υπακοής, μου έρχεται πάντα στο μυαλό μια, ίσως επειδή πρόκειται για έναν αδελφό συγγραφέα.
Λέγεται ότι ένας αδελφός που ασχολούνταν με τη συγγραφή χειρογράφων ζούσε με υπακοή σε έναν άγιο Γέροντα. Κάποτε, θέλοντας να δείξει στους άλλους την αρετή εκείνου του αδελφού συγγραφέα, ο Γέρος τον φώναξε ενώ έγραφε. Φεύγοντας αμέσως από τον αδελφό, ο Γέροντας κάλεσε τα άλλα αδέρφια να μπουν στο κελί του συγγραφέα. Στο τραπέζι γραφής, το τελευταίο γράμμα ήταν ημιτελές...
Εκείνος ο αδερφός συγγραφέας είχε τόση αγάπη για τον Γέροντα, που, ακούγοντας τη φωνή του να τον καλεί, τα παράτησε όλα την ίδια στιγμή, μη φέρνοντας το αγκίστρι του τελευταίου γράμματος στο τέλος.
Για όσους δεν γνωρίζουν καλλιγραφία, αυτό το γράμμα δεν μπορεί να επαναληφθεί, γιατί παραμένει κηλίδα, οπότε πρέπει να γραφτεί ξανά ολόκληρο το φύλλο.
Πόσο διάφανη είναι αυτή η παραβολή, ένα θεϊκό ποίημα για την υπακοή και την αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου