Στις 7 Αυγούστου - πριν από 171 χρόνια, εκοιμήθη προς Κύριο ο Ιερομόναχος Ανδριανός (Σεμιονόφσκι) /1800 - 08/07/1853/, ο πρεσβύτερος της Σκήτης της Νότιας Δωροθέας.

 

Στις 7 Αυγούστου - πριν από 171 χρόνια, εκοιμήθη προς Κύριο ο Ιερομόναχος Ανδριανός (Σεμιονόφσκι) /1800 - 08/07/1853/, ο πρεσβύτερος της Σκήτης της Νότιας Δωροθέας.

Ο Γέροντας Ανδριανός ξεκίνησε τη μοναστική του πορεία στο μοναστήρι Adrian Poshekhonsky, όπου ήταν σε υπακοή στον πρεσβύτερο Αθώος. Το 1826 πήρε μοναχικούς όρκους και χειροτονήθηκε ιερομόναχος.

Ο πατέρας Adrian σηκωνόταν πάντα με την ανατολή του ηλίου και ακόμη νωρίτερα. Για αρκετά χρόνια, χτυπούσε το ωριαίο κουδούνι όλο το εικοσιτετράωρο, άλλοτε σκαρφαλώνοντας στο καμπαναριό, άλλοτε χρησιμοποιώντας ένα σχοινί. Με αυτή την άσκηση έμαθε να είναι σε εγρήγορση: ο ύπνος του ήταν σύντομος και ελαφρύς. Συχνά κοιμόταν είτε όρθιος είτε καθισμένος σε μια καρέκλα.

Περνώντας χρόνο στην προσευχή, ο Γέροντας Αδριανός αφιέρωσε πολύ χρόνο στην ανάγνωση του λόγου του Θεού και των γραφών των Πατέρων. Διαβάζοντας συνεχώς τον λόγο του Θεού (ιδιαίτερα, διαβάζοντας ολόκληρο το Ψαλτήρι καθημερινά), του άρεσε ιδιαίτερα να διαβάζει και να απομνημονεύει την Καινή Διαθήκη. «Φιλοκαλία», Τσέτυα-Μινέα, Πρόλογοι - ήταν το καθημερινό του ανάγνωσμα. Ο γέροντας αγαπούσε ιδιαίτερα τη «Κλίμακα» του Αγίου Ιωάννη.

Ο π. Ανδριανός αγαπούσε τη νηστεία από την αρχή των μοναστηριακών του κατορθωμάτων και ήταν πιστός σε αυτήν μέχρι θανάτου. Σε ένα γυάλινο βάζο, ο γέροντας ανακάτεψε κράκερ σίκαλης, λίγο πλιγούρι βρώμης και βύνη σε νερό. Όλα αυτά ήταν αποθηκευμένα σε αυτό για εβδομάδες, και - το αξιοσημείωτο - δεν αλλοιώθηκαν. Έφαγε αυτό το διάλυμα. Αυτό όμως το μέτρησε ακόμη και στην ειδική του ζυγαριά.

Πλούσιοι και φτωχοί, χωρικοί και ευγενείς, έρχονταν στον γέροντα και ο γέροντας δεχόταν όλους εξίσου. Συχνά συνόδευε έναν φτωχό προσκυνητή έξω από τα τείχη του μοναστηριού και, ενώ συνομιλούσε μαζί του, κουβαλούσε ο ίδιος την άθλια τσάντα του.

Οι συμβουλές και οι οδηγίες του, οι επιστολές και μετά τον θάνατό του, τα πορτρέτα του σε πολλές πόλεις και χωριά φυλάσσονταν με ευλάβεια σε κάδρα και κάτω από τζάμια, και σε δύσκολες στιγμές αυτές οι οδηγίες, και μερικές φορές ακόμη και η θέα του γέροντα, έφερναν και παρηγοριά και νουθεσία.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του γέροντα, πολλοί όχι μόνο απλοί άνθρωποι, αλλά και ευγενείς και γαιοκτήμονες άφησαν τις αγαπημένες φωλιές της οικογένειάς τους και εγκαταστάθηκαν κοντά στον γέροντα και ζούσαν σε κατορθώματα νηστείας, προσευχής και ανάγνωσης του λόγου του Θεού.

Όταν θέλησαν να κάνουν ηγούμενο του μοναστηριού τον πατέρα Αδριανό, πήρε πάνω του το κατόρθωμα της ανοησίας για δύο χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, ο γέροντας περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στο δάσος και προσευχόταν εκεί, τρώγοντας είτε αγγελικά είτε κορυφές νεαρών δέντρων. Φορούσε κουρέλια.

Ο πατέρας Αδριανός είχε πολλά πνευματικά παιδιά. Τους δίδαξε αυστηρή νηστεία και ασκητισμό. Τα παιδιά του μεγάλου ήταν σαν μια ιδιαίτερη οικογένεια. Τους διέκρινε η ιδιαίτερη αγάπη και η σεμνότητά τους, η καθαρότητα των ηθών και η υποταγή στον Θεό σε όλα.

Ο νέος ηγούμενος του μοναστηριού του Αδριανού Ποσεχόνσκι, ο οποίος ηγήθηκε του μοναστηριού μετά τον θάνατο του Ηγουμένου Ειρηναίου, ο οποίος ευνόησε τον πρεσβύτερο, δεν μπορούσε να κατανοήσει τη γεροντική υπηρεσία του πατέρα Ανδριανού και από την αρχή ο ηγούμενος του άρχισε να μην έχει εμπιστοσύνη στον ασκητή. Να δέχεται ανθρώπους, και το επέτρεψε μόνο αφού πολλά πνευματικά παιδιά άρχισαν να τον ενοχλούν.

Ο ίδιος ο γέροντας, βλέποντας μεγάλη σύγχυση στους αδελφούς εξαιτίας του, αποφάσισε ταπεινά να φύγει από το μοναστήρι... «Ποιος είμαι», έλεγε, «που εξαιτίας μου, ενός άθλιου, ο ηγούμενος και οι αδελφοί του ντρέπεται η ιερά μονή;»

Το 1851, ο πατέρας Adrian μετακόμισε στο Ερμιτάζ Yugskaya Dorofeev. Εδώ ο πατέρας ηγούμενος επέτρεψε στον γέροντα να δέχεται προσκυνητές και να διεξάγει εκτενή αλληλογραφία.

Ο πατήρ Αδριανός συνέχισε να περνάει τον χρόνο του σε άθλους αγρυπνίας και νηστείας. Η προσευχή του ήταν τόσο συνεχής και έντονη που τα μαλλιά του από τον ιδρώτα κολλούσαν σε ένα είδος καπέλου, τα πουκάμισά του χάθηκαν από τον ιδρώτα σε λίγες μέρες. Έτρωγε μόνο ψωμί, άλλοτε με νερό, άλλοτε με νερό και ξύδι και τσάι.

Αλλά και εδώ ο εχθρός δεν τον άφησε ήσυχο. Και εδώ, ανάμεσα στα αδέρφια, σύντομα μισούσαν τον ασκητή και τον συκοφάντησαν με κάθε δυνατό τρόπο: τον έλεγαν τρελό, οι αφοσιωμένοι μαθητές του ήταν αδύναμοι, τον έλεγαν υποκριτή, καυχησιάρη, απατεώνα, ένα άτομο άχρηστο για το μοναστήρι, που πήγαινε και έπινε τσάι μόνο με προσκυνητές.

Ο ίδιος ο γέροντας, γνωρίζοντας και βλέποντας την έχθρα εναντίον του, ταπεινά υπέμεινε τα πάντα: δεν καταδίκασε κανέναν, δεν παραπονέθηκε για κανέναν, δεν κατηγόρησε κανέναν για τίποτα· και είπε μόνο σε όσους τον συλλυπήθηκαν να προσεύχονται πιο θερμά στον Θεό για αυτόν, και συχνά επαναλάμβανε: «Το τέλος της ζωής μου θα τα πει όλα». Και αφοσιώθηκε έντονα στην προσευχή στο ναό και στο κελί του.

Ο γέροντας ένιωσε το τέλος της επίγειας ζωής του και τον τελευταίο χρόνο της ζωής του συχνά, άλλοτε φανερά, άλλοτε κρυφά, μιλούσε για τον θάνατό του.

«Μη χάνεις χρόνο», είπε, «ρώτησε με τα πάντα, βιάσου, θα σε αφήσω. Θα μεταφερθώ σε άλλο μοναστήρι, όπου το κελί είναι σε μια σκοτεινή σπηλιά (δηλαδή σε έναν τάφο).

Αν δεν βρείτε τον εαυτό σας αληθινό φίλο και πνευματικό οδηγό, επιλέξτε τη «Φιλοκαλία» για φίλο σας και κρατήστε την πιο σφιχτά.

Στις 4 Ιουλίου 1853, έλαβε για τελευταία φορά ταχυδρομείο και άρχισε άγρυπνη προσευχή, χωρίς να φάει φαγητό. Προσευχόταν μέχρι το θάνατό του, πήγαινε στην εκκλησία σχεδόν κάθε μέρα, οδηγούμενος από τα χέρια του.

Βαθιά μετάνοια κατέκλυσε τους αδελφούς. Μετά την ομολογία του γέροντα, ο εξομολόγος της μονής είπε με δάκρυα: «Τι κάναμε; Κάναμε τόσο λάθος για τον πατέρα Adrian!

Α, ήμασταν σε μεγάλο πειρασμό για έναν σπουδαίο άνθρωπο, έναν εξαιρετικό ασκητή... Αυτή είναι η περηφάνια και η ανεμελιά μας! Τουλάχιστον μπορούμε να του μοιάσουμε λίγο στην ψυχή μας!».

Ο δίκαιος πέθανε στις 7 Αυγούστου 1853, ημέρα Παρασκευή, στη μία το μεσημέρι.

Τάφηκε στη Νότια Έρημο, απέναντι από τον βωμό της εκκλησίας του καθεδρικού ναού. Το 1941, η έρημος πλημμύρισε από την τεχνητή δεξαμενή Rybinsk.