3 Σεπτεμβρίου – Πριν από 21 χρόνια, ο ηγούμενος Θεόδωρος (Trutnev) απεβίωσε προς τον Κύριο /†09.13.2003/, έζησε στο Ερημητήριο τής Optina από την αρχή των εγκαινίων του, καλύπτοντας την άκρως πνευματική του ζωή με ελαφριά ανοησία.
Μερικές φορές ο γέροντας μπορούσε να απαντήσει σε ένα αίτημα για προσευχή ως εξής: - Πατέρα προσεύχομαι. - Και μην είσαι τεμπέλης.
Ο γέροντας συχνά υποδείκνυε κρυφά τις αμαρτίες των γειτόνων του για να τους ενθαρρύνει να καθαρίσουν τον εαυτό τους με τη μετάνοια. Ο πατέρας Θεόδωρος ήταν δύσκολος άνθρωπος. Όλοι στην Optina το ήξεραν, μικροί και μεγάλοι.
Μπορούσε να κάνει λίγο θόρυβο με τους ανωτέρους του όταν έβλεπε κάποιο είδος αδικίας. Κι όμως, πίσω από την ασυνήθιστη συμπεριφορά του για τους γύρω του, κρυβόταν ένας εξαιρετικά πνευματικός σοφός-θεραπευτής. Λένε ότι το κελί του γέροντα ήταν απλώς γεμάτο με ξερά βότανα. Χρησιμοποιούσε αυτά τα βότανα για τη θεραπεία ασθενειών.
Ήταν ο πατέρας Θεόδωρος, όπως λένε, που ήταν πάντα στο προσκήνιο. Θεράπευε ψυχές και ταυτόχρονα η προσευχή του γέροντα βοηθούσε περισσότερο από τα βότανα.
Μια μέρα ο αδελφός Δ. αρρώστησε πολύ. Έρχεται από το αναρρωτήριο, και τον συναντά ο πατέρας Θεόδωρος. «Καλή διασκέδαση, καλή διασκέδαση», χαιρέτησε ο γέρος τον απελπισμένο αδελφό. - Η ελεκαμπάνη θα σου δώσει δύναμη. Έλα σε μένα το βράδυ, θα σου δώσω μια δόση. Τα βότανα είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.
Ο αδελφός κοίταξε τον γέροντα το βράδυ και έμεινε άναυδος. Τι έλειπε εδώ; Ολόκληρο το κελί ήταν γεμάτο σακούλες, κουτιά και διάφορα πράγματα, μόνο το στενό πέρασμα προς το κρεβάτι παρέμενε ελεύθερο. Ωστόσο, ο γέροντας ανακάλυψε γρήγορα τη φαρμακευτική ρίζα, μετά άνοιξε το βιβλίο, διάβασε τον μύθο του Κρίλοφ, ο οποίος έλεγε ότι οι δυνατοί φταίνε πάντα για τους ανίσχυρους και, αφού εξήγησε πώς να το παρασκευάσει, έδωσε τη λαϊκή θεραπεία στον άρρωστο αδελφό του. . Όταν ήρθε στο κελί του, ένιωθε απόλυτα υγιής.
Ο π. Θεόδωρος έβλεπε τη ρίζα κάθε ασθένειας στην πνευματική αδιαθεσία. Έτσι τον θυμούνται πολλοί. Παρ' όλη την εξωτερική αυστηρότητα του γέροντα, ήταν αδύνατο να μην παρατηρήσει την ιδιαίτερη αγάπη του για τους γείτονές του.
Η ζωή του π. Θεοδώρου ήταν αισθητή για τους Οπτίνους. Σχεδόν κάθε εβδομάδα, τα βράδια της Κυριακής, ο γέροντας έκανε ομιλίες για τους προσκυνητές στον ναό του Αγίου Ιλαρίωνα του Μεγάλου. Πάντα μαζευόταν πολύς κόσμος για αυτές τις συζητήσεις. Εδώ διάβασε αποσπάσματα πνευματικών βιβλίων και μίλησε για την Ορθοδοξία. Ο Ηγούμενος Θεόδωρος μίλησε με τόλμη και χωρίς περιστροφές, αποκαλώντας τα πράγματα με το όνομά τους. «Η σωτηρία είναι δυνατή μόνο στην Ορθόδοξη πίστη, μερικοί άνθρωποι συμπονούν τώρα τους Λατίνους, ειδικά οι οπαδοί του Νικόδημου (Ροτόφ), αλλά για την Optina Pustyn ήταν πάντα ένα προπύργιο της Ορθοδοξίας και αν δεχόταν εκπροσώπους των Λατίνων, ήταν μόνο με έναν στόχο - τη μεταστροφή στην Ορθοδοξία
Κανένας από τους Πρεσβύτερους της Όπτινας δεν είχε συμπάθεια για τους καθολικούς αιρετικούς, ούτε και οι σεβασμοί πατέρες της Όπτινας κληροδότησε να τηρεί αυστηρά την αποστολική διαθήκη: Όποιος έρθει σε εσάς και δεν φέρει αυτήν την (Ορθόδοξη) διδασκαλία, μην τον δεχθείτε στο σπίτι και μην τον καλωσορίσετε, γιατί αυτός που τον υποδέχεται συμμετέχει στις κακές του πράξεις (Β' Ιωάννη. 1:10-11).
Λένε ότι λίγο πριν το θάνατό του, ο πατέρας Θεόδωρος μίλησε για τη μελλοντική μοίρα της Optina Pustyn. Είπε ότι ο Γέροντας Αμβρόσιος προέβλεψε την πτώση του μοναστηριού. «Όπως έγινε διάσημη η Optina, έτσι θα ατιμαστεί», είπε ο Γέροντας Αμβρόσιος. Αυτά τα λόγια, τρομερά για έναν Ορθόδοξο, γίνονται κάθε χρόνο πιο κοντά και πιο ξεκάθαρα.
Ο Θεός του αποκάλυψε την ημέρα της μετάβασής του στην αιώνια ζωή. Λένε ότι περίπου μια εβδομάδα πριν από το θάνατό του, ο πατέρας Θεόδωρος είπε στον κοσμήτορα: «Μένω σε αυτό το κελί δέκα χρόνια, ήρθε η ώρα να μετακομίσω σε άλλο».
«Λοιπόν, θα μιλήσω με τον ηγούμενο για να μπορέσετε να μεταφερθείτε», είπε ο πατέρας Ντιν.
«Μίλα, φρόντισε να μιλήσεις», ρώτησε ο Γέροντας.
Σύντομα ο πατέρας Θεόδωρος αρρώστησε. Μια μέρα πριν την αναχώρησή του από αυτόν τον κόσμο, μεταφέρθηκε στο αναρρωτήριο. Όταν ο κόσμος στεκόταν στα κατώφλια της εκκλησίας του Βλαντιμίρ και θαύμαζε τη θέα της Optina. Ξαφνικά είδαμε κάποιον να μεταφέρεται από το αδελφικό κτίριο με φορείο «πρώτα τα πόδια». Συνήθως έτσι φέρονται οι νεκροί και επομένως οι προσκυνητές που στέκονταν εκεί κοντά σταυρώνονταν, βγάζοντας τα καπέλα τους.
Όταν τους πρόλαβαν οι κουβαλητές, είδαν τον πατέρα Θεόδωρο στο κρεβάτι του. Το δεξί του χέρι πετάχτηκε πίσω πίσω από το κεφάλι του. Έγινε σαφές ότι ο γέροντας ήταν ζωντανός. Όλοι ανέπνευσαν ανακουφισμένοι.
Στο αριστερό του χέρι ο γέροντας κρατούσε το ξύλινο ραβδί του, που δεν το αποχωρίστηκε ποτέ. Λένε ότι ο πατέρας Φιόντορ διατάχθηκε να μεταφερθεί στο αναρρωτήριο και έπεισε τους αδελφούς να τον μεταφέρουν πρώτα μπροστά, εξηγώντας ότι ο μοναχός ήταν νεκρός και επομένως ήταν απαραίτητο να τον μεταφέρουν έτσι.
Ο γέροντας ξάπλωσε σε ένα φορείο σε μια αυτάρεσκη κατάσταση, δείχνοντας την περιφρόνησή του για αυτήν την προσωρινή, φθαρτή ζωή, για την παράταση της οποίας ανησυχούμε τόσο εμείς οι αμαρτωλοί.
Στο ιατρείο του μοναστηριού, ο π. Θεόδωρος αρνήθηκε τις ενέσεις και τα χάπια.
- Πατέρα, μήπως μπορούμε να σου κάνουμε μια ένεση τελικά; - επέμεινε ο γιατρός, - και θα γίνει πιο εύκολο.
«Δεν χρειάζεσαι τίποτα», απάντησε ο γέροντας, «αύριο θα είναι εντελώς εύκολο».
Και, πράγματι, την επόμενη μέρα ο γέροντας έλαβε ειδική μεταχείριση, κοινωνούσε και αναχώρησε ειρηνικά στον Θεό. Πέθανε ήσυχα, ήρεμα και εύκολα. Μέχρι το θάνατό του είχε πλήρως τις αισθήσεις του, αλλά συμπεριφερόταν μόνο σαν ανόητος όπως πάντα.
Μερικές φορές ο γέροντας μπορούσε να απαντήσει σε ένα αίτημα για προσευχή ως εξής: - Πατέρα προσεύχομαι. - Και μην είσαι τεμπέλης.
Ο γέροντας συχνά υποδείκνυε κρυφά τις αμαρτίες των γειτόνων του για να τους ενθαρρύνει να καθαρίσουν τον εαυτό τους με τη μετάνοια. Ο πατέρας Θεόδωρος ήταν δύσκολος άνθρωπος. Όλοι στην Optina το ήξεραν, μικροί και μεγάλοι.
Μπορούσε να κάνει λίγο θόρυβο με τους ανωτέρους του όταν έβλεπε κάποιο είδος αδικίας. Κι όμως, πίσω από την ασυνήθιστη συμπεριφορά του για τους γύρω του, κρυβόταν ένας εξαιρετικά πνευματικός σοφός-θεραπευτής. Λένε ότι το κελί του γέροντα ήταν απλώς γεμάτο με ξερά βότανα. Χρησιμοποιούσε αυτά τα βότανα για τη θεραπεία ασθενειών.
Ήταν ο πατέρας Θεόδωρος, όπως λένε, που ήταν πάντα στο προσκήνιο. Θεράπευε ψυχές και ταυτόχρονα η προσευχή του γέροντα βοηθούσε περισσότερο από τα βότανα.
Μια μέρα ο αδελφός Δ. αρρώστησε πολύ. Έρχεται από το αναρρωτήριο, και τον συναντά ο πατέρας Θεόδωρος. «Καλή διασκέδαση, καλή διασκέδαση», χαιρέτησε ο γέρος τον απελπισμένο αδελφό. - Η ελεκαμπάνη θα σου δώσει δύναμη. Έλα σε μένα το βράδυ, θα σου δώσω μια δόση. Τα βότανα είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.
Ο αδελφός κοίταξε τον γέροντα το βράδυ και έμεινε άναυδος. Τι έλειπε εδώ; Ολόκληρο το κελί ήταν γεμάτο σακούλες, κουτιά και διάφορα πράγματα, μόνο το στενό πέρασμα προς το κρεβάτι παρέμενε ελεύθερο. Ωστόσο, ο γέροντας ανακάλυψε γρήγορα τη φαρμακευτική ρίζα, μετά άνοιξε το βιβλίο, διάβασε τον μύθο του Κρίλοφ, ο οποίος έλεγε ότι οι δυνατοί φταίνε πάντα για τους ανίσχυρους και, αφού εξήγησε πώς να το παρασκευάσει, έδωσε τη λαϊκή θεραπεία στον άρρωστο αδελφό του. . Όταν ήρθε στο κελί του, ένιωθε απόλυτα υγιής.
Ο π. Θεόδωρος έβλεπε τη ρίζα κάθε ασθένειας στην πνευματική αδιαθεσία. Έτσι τον θυμούνται πολλοί. Παρ' όλη την εξωτερική αυστηρότητα του γέροντα, ήταν αδύνατο να μην παρατηρήσει την ιδιαίτερη αγάπη του για τους γείτονές του.
Η ζωή του π. Θεοδώρου ήταν αισθητή για τους Οπτίνους. Σχεδόν κάθε εβδομάδα, τα βράδια της Κυριακής, ο γέροντας έκανε ομιλίες για τους προσκυνητές στον ναό του Αγίου Ιλαρίωνα του Μεγάλου. Πάντα μαζευόταν πολύς κόσμος για αυτές τις συζητήσεις. Εδώ διάβασε αποσπάσματα πνευματικών βιβλίων και μίλησε για την Ορθοδοξία. Ο Ηγούμενος Θεόδωρος μίλησε με τόλμη και χωρίς περιστροφές, αποκαλώντας τα πράγματα με το όνομά τους. «Η σωτηρία είναι δυνατή μόνο στην Ορθόδοξη πίστη, μερικοί άνθρωποι συμπονούν τώρα τους Λατίνους, ειδικά οι οπαδοί του Νικόδημου (Ροτόφ), αλλά για την Optina Pustyn ήταν πάντα ένα προπύργιο της Ορθοδοξίας και αν δεχόταν εκπροσώπους των Λατίνων, ήταν μόνο με έναν στόχο - τη μεταστροφή στην Ορθοδοξία
Κανένας από τους Πρεσβύτερους της Όπτινας δεν είχε συμπάθεια για τους καθολικούς αιρετικούς, ούτε και οι σεβασμοί πατέρες της Όπτινας κληροδότησε να τηρεί αυστηρά την αποστολική διαθήκη: Όποιος έρθει σε εσάς και δεν φέρει αυτήν την (Ορθόδοξη) διδασκαλία, μην τον δεχθείτε στο σπίτι και μην τον καλωσορίσετε, γιατί αυτός που τον υποδέχεται συμμετέχει στις κακές του πράξεις (Β' Ιωάννη. 1:10-11).
Λένε ότι λίγο πριν το θάνατό του, ο πατέρας Θεόδωρος μίλησε για τη μελλοντική μοίρα της Optina Pustyn. Είπε ότι ο Γέροντας Αμβρόσιος προέβλεψε την πτώση του μοναστηριού. «Όπως έγινε διάσημη η Optina, έτσι θα ατιμαστεί», είπε ο Γέροντας Αμβρόσιος. Αυτά τα λόγια, τρομερά για έναν Ορθόδοξο, γίνονται κάθε χρόνο πιο κοντά και πιο ξεκάθαρα.
Ο Θεός του αποκάλυψε την ημέρα της μετάβασής του στην αιώνια ζωή. Λένε ότι περίπου μια εβδομάδα πριν από το θάνατό του, ο πατέρας Θεόδωρος είπε στον κοσμήτορα: «Μένω σε αυτό το κελί δέκα χρόνια, ήρθε η ώρα να μετακομίσω σε άλλο».
«Λοιπόν, θα μιλήσω με τον ηγούμενο για να μπορέσετε να μεταφερθείτε», είπε ο πατέρας Ντιν.
«Μίλα, φρόντισε να μιλήσεις», ρώτησε ο Γέροντας.
Σύντομα ο πατέρας Θεόδωρος αρρώστησε. Μια μέρα πριν την αναχώρησή του από αυτόν τον κόσμο, μεταφέρθηκε στο αναρρωτήριο. Όταν ο κόσμος στεκόταν στα κατώφλια της εκκλησίας του Βλαντιμίρ και θαύμαζε τη θέα της Optina. Ξαφνικά είδαμε κάποιον να μεταφέρεται από το αδελφικό κτίριο με φορείο «πρώτα τα πόδια». Συνήθως έτσι φέρονται οι νεκροί και επομένως οι προσκυνητές που στέκονταν εκεί κοντά σταυρώνονταν, βγάζοντας τα καπέλα τους.
Όταν τους πρόλαβαν οι κουβαλητές, είδαν τον πατέρα Θεόδωρο στο κρεβάτι του. Το δεξί του χέρι πετάχτηκε πίσω πίσω από το κεφάλι του. Έγινε σαφές ότι ο γέροντας ήταν ζωντανός. Όλοι ανέπνευσαν ανακουφισμένοι.
Στο αριστερό του χέρι ο γέροντας κρατούσε το ξύλινο ραβδί του, που δεν το αποχωρίστηκε ποτέ. Λένε ότι ο πατέρας Φιόντορ διατάχθηκε να μεταφερθεί στο αναρρωτήριο και έπεισε τους αδελφούς να τον μεταφέρουν πρώτα μπροστά, εξηγώντας ότι ο μοναχός ήταν νεκρός και επομένως ήταν απαραίτητο να τον μεταφέρουν έτσι.
Ο γέροντας ξάπλωσε σε ένα φορείο σε μια αυτάρεσκη κατάσταση, δείχνοντας την περιφρόνησή του για αυτήν την προσωρινή, φθαρτή ζωή, για την παράταση της οποίας ανησυχούμε τόσο εμείς οι αμαρτωλοί.
Στο ιατρείο του μοναστηριού, ο π. Θεόδωρος αρνήθηκε τις ενέσεις και τα χάπια.
- Πατέρα, μήπως μπορούμε να σου κάνουμε μια ένεση τελικά; - επέμεινε ο γιατρός, - και θα γίνει πιο εύκολο.
«Δεν χρειάζεσαι τίποτα», απάντησε ο γέροντας, «αύριο θα είναι εντελώς εύκολο».
Και, πράγματι, την επόμενη μέρα ο γέροντας έλαβε ειδική μεταχείριση, κοινωνούσε και αναχώρησε ειρηνικά στον Θεό. Πέθανε ήσυχα, ήρεμα και εύκολα. Μέχρι το θάνατό του είχε πλήρως τις αισθήσεις του, αλλά συμπεριφερόταν μόνο σαν ανόητος όπως πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου