Γ ια το σιωπηλό και αόρατο πόλεμο ΟΤΑΝ γνωρίζουμε που γίνεται ό αγώνας πού έχουμε αρχίσε
ι, και ποιο σκοπό έχει, τότε καταλαβαίνουμε και γιατί ό αγώνας μας ονομάζεται αόρατος πόλεμος. Όλα διαδραματίζονται στην καρδιά, μέσα στη βαθιά σιωπή πού βασιλεύει μέσα μας. Ένα σοβαρό ζήτημα, στο οποίο αποδίνουν μεγάλη βαρύτητα οι άγιοι πατέρες, είναι τούτο: Κράτα κλειστά τα χείλη σου για ότι άφορα τα μυστικά σου βάθη. Αν κανείς ανοίξει τις δικλείδες, φεύγει ή θερμότητα πού κρύβεται μέσα στο λέβητα θερμάνσεως. Κανείς δε θέλει πια αυτές τις δικλείδες, πού δεν κάνουν τη δουλειά τους.
ΜΗΝ λες τίποτε σε άλλους για τις καινούργιες σου αποφάσεις πού αφορούν την εσωτερική σου ζωή. Δεν χρειάζεται να φλυαρείς για την καινούργια ζωή πού έχεις αρχίσει και τη βαθιά εμπειρία πού πιστεύεις πώς αποκτάς. Ή πνευματική ζωή είναι μυστική στην ουσία της. Είναι υπόθεση ανάμεσα σε σένα και το Θεό. Ανάμεσα στους δυο σας μονάχα. Ή μοναδική εξαίρεση μπορεί να 'ναι ό πνευματικός σου πατέρας.
ΑΥΤΗ ή σιωπή είναι πολύ αναγκαία και ζωτικής σημασίας για την πνευματική σου πορεία. Γιατί καθένας πού μιλάει για την προσωπική του ζωή δίνει τροφή στο ναρκισσισμό του και τη φιλαυτία του. Και αυτά πρέπει με κάθε τρόπο να κατανικηθούν! Ή σιωπή αντίθετα βοηθάει την αύξηση της εμπιστοσύνης στο Θεό, ό οποίος βλέπει «εν τω κρύπτω». Μέσα από τη σιωπή ασκείται κανείς στο να συνομιλεί με το Θεό, πού ακούει ότι του λέμε χωρίς να χρειάζονται λόγια και λέξεις. Αυτός είναι το στήριγμα σου και σ' αυτόν πρέπει να χεις αποθέσει όλη την εμπιστοσύνη σου. Είσαι αγκυροβολημένος στην αιωνιότητα. Και εκεί δεν υπάρχουν κανενός είδους λόγια.
ΣΥΝΕΠΩΣ θα πρέπει να θεωρείς πώς καθετί πού συναντάς στην πορεία σου, μικρό ή μεγάλο, το στέλνει ό Θεός για να σε βοηθήσει στον αγώνα σου. Μονάχα αυτός γνωρίζει ότι σου είναι ωφέλιμο και ότι χρειάζεσαι σε κάθε περίσταση: επιτυχίες, αναποδιές, πειρασμούς, πτώσεις. Τίποτε δε συμβαίνει τυχαία και χωρίς να αποτελεί πολύτιμη ευκαιρία να διδαχτείς από αυτό. Πρέπει να το αποσαφηνίσεις καλά μέσα σου αυτό, γιατί έτσι μεγαλώνει ή εμπιστοσύνη σου στον Κύριο πού αποφάσισες να ακολουθήσεις.
ΕΝΑ ακόμα παρόμοιο στοιχείο γι' αυτόν τον αγώνα πού μας δίνουν οι άγιοι του Θεού είναι και τούτο. Πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου σαν ένα παιδί πού μαθαίνει τα πρώτα γράμματα και κάνει τα πρώτα ασταθή βήματα του. Όλη ή ανθρώπινη σοφία και όλη ή προετοιμασία πού τυχόν κάνεις, δεν έχει απολύτως καμιά άξια στον αγώνα πού αναλαμβάνεις. Το ίδιο δεν έχει καμιά σημασία ή κοινωνική σου θέση και τα τυχόν γήινα αγαθά που κατέχεις. Ότι δεν τίθεται στην υπηρεσία του Κυρίου είναι περιττό βάρος και κάθε γνώση πού δεν ελευθερώνει τη δραστηριότητα της καρδιάς είναι άκαρπα, και γι' αυτό επιζήμια, γιατί οδηγούν τον κάτοχο τους σε υπερηφάνεια και αυταρέσκεια. Οφείλεις λοιπόν να αφήσεις κατά μέρος όλες τις ανθρώπινες γνώσεις σου και να γίνεις «μωρός», για να γίνεις σοφός. Πρέπει να γίνεις φτωχός, για να γίνεις πλούσιος. Πρέπει να γίνεις «ασθενής», πολύ ασθενής, αν θέλεις να γίνεις ισχυρός.
ι, και ποιο σκοπό έχει, τότε καταλαβαίνουμε και γιατί ό αγώνας μας ονομάζεται αόρατος πόλεμος. Όλα διαδραματίζονται στην καρδιά, μέσα στη βαθιά σιωπή πού βασιλεύει μέσα μας. Ένα σοβαρό ζήτημα, στο οποίο αποδίνουν μεγάλη βαρύτητα οι άγιοι πατέρες, είναι τούτο: Κράτα κλειστά τα χείλη σου για ότι άφορα τα μυστικά σου βάθη. Αν κανείς ανοίξει τις δικλείδες, φεύγει ή θερμότητα πού κρύβεται μέσα στο λέβητα θερμάνσεως. Κανείς δε θέλει πια αυτές τις δικλείδες, πού δεν κάνουν τη δουλειά τους.ΜΗΝ λες τίποτε σε άλλους για τις καινούργιες σου αποφάσεις πού αφορούν την εσωτερική σου ζωή. Δεν χρειάζεται να φλυαρείς για την καινούργια ζωή πού έχεις αρχίσει και τη βαθιά εμπειρία πού πιστεύεις πώς αποκτάς. Ή πνευματική ζωή είναι μυστική στην ουσία της. Είναι υπόθεση ανάμεσα σε σένα και το Θεό. Ανάμεσα στους δυο σας μονάχα. Ή μοναδική εξαίρεση μπορεί να 'ναι ό πνευματικός σου πατέρας.
ΑΥΤΗ ή σιωπή είναι πολύ αναγκαία και ζωτικής σημασίας για την πνευματική σου πορεία. Γιατί καθένας πού μιλάει για την προσωπική του ζωή δίνει τροφή στο ναρκισσισμό του και τη φιλαυτία του. Και αυτά πρέπει με κάθε τρόπο να κατανικηθούν! Ή σιωπή αντίθετα βοηθάει την αύξηση της εμπιστοσύνης στο Θεό, ό οποίος βλέπει «εν τω κρύπτω». Μέσα από τη σιωπή ασκείται κανείς στο να συνομιλεί με το Θεό, πού ακούει ότι του λέμε χωρίς να χρειάζονται λόγια και λέξεις. Αυτός είναι το στήριγμα σου και σ' αυτόν πρέπει να χεις αποθέσει όλη την εμπιστοσύνη σου. Είσαι αγκυροβολημένος στην αιωνιότητα. Και εκεί δεν υπάρχουν κανενός είδους λόγια.
ΣΥΝΕΠΩΣ θα πρέπει να θεωρείς πώς καθετί πού συναντάς στην πορεία σου, μικρό ή μεγάλο, το στέλνει ό Θεός για να σε βοηθήσει στον αγώνα σου. Μονάχα αυτός γνωρίζει ότι σου είναι ωφέλιμο και ότι χρειάζεσαι σε κάθε περίσταση: επιτυχίες, αναποδιές, πειρασμούς, πτώσεις. Τίποτε δε συμβαίνει τυχαία και χωρίς να αποτελεί πολύτιμη ευκαιρία να διδαχτείς από αυτό. Πρέπει να το αποσαφηνίσεις καλά μέσα σου αυτό, γιατί έτσι μεγαλώνει ή εμπιστοσύνη σου στον Κύριο πού αποφάσισες να ακολουθήσεις.
ΕΝΑ ακόμα παρόμοιο στοιχείο γι' αυτόν τον αγώνα πού μας δίνουν οι άγιοι του Θεού είναι και τούτο. Πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου σαν ένα παιδί πού μαθαίνει τα πρώτα γράμματα και κάνει τα πρώτα ασταθή βήματα του. Όλη ή ανθρώπινη σοφία και όλη ή προετοιμασία πού τυχόν κάνεις, δεν έχει απολύτως καμιά άξια στον αγώνα πού αναλαμβάνεις. Το ίδιο δεν έχει καμιά σημασία ή κοινωνική σου θέση και τα τυχόν γήινα αγαθά που κατέχεις. Ότι δεν τίθεται στην υπηρεσία του Κυρίου είναι περιττό βάρος και κάθε γνώση πού δεν ελευθερώνει τη δραστηριότητα της καρδιάς είναι άκαρπα, και γι' αυτό επιζήμια, γιατί οδηγούν τον κάτοχο τους σε υπερηφάνεια και αυταρέσκεια. Οφείλεις λοιπόν να αφήσεις κατά μέρος όλες τις ανθρώπινες γνώσεις σου και να γίνεις «μωρός», για να γίνεις σοφός. Πρέπει να γίνεις φτωχός, για να γίνεις πλούσιος. Πρέπει να γίνεις «ασθενής», πολύ ασθενής, αν θέλεις να γίνεις ισχυρός.
Για την άρνηση του εγώ και το καθάρισμα της καρδιάς
ΜΙΚΡΟΣ, γυμνός και αβοήθητος προχωρείς στην εφαρμογή μιας από τις πιο δύσκολες εντολές: «Να πολεμάς τις εγωιστικές σου επιθυμίες». Τελικά αυτό σημαίνει να «καταδιώκεις τον εαυτόν σου», εναντίον του οποίου στρέφεται ό αγώνας σου. Γιατί όσο κυριαρχεί ή εγωιστική σου θέληση, δεν μπορείς να προσεύχεσαι με καθαρή καρδιά στον Κύριο και να του λες: Γενηθήτω το θέλημα σου. Αν δεν μπορέσεις να απαρνηθείς τη μεγάλη ιδέα πού έχεις για τον εαυτό σου δε θα μπορέσεις με κανένα τρόπο να κατακτήσεις το αληθινό μεγαλείο. Αν δεν αρνηθείς την ελευθερία σου δε θα γευτείς την αληθινή ελευθερία όπου μία μόνο θέληση κυριαρχεί, του Θεού.
ΤΟ βαθύ μυστικό των άγιων είναι τούτο: Μην επιθυμείς κανενός είδους εγωιστική ελευθερία και θα σου δοθεί ή πραγματική ελευθερία.
«ΑΚΑΝΘΑΣ και τριβόλους ανατέλλει σοι ή γη». Έτσι είπε ό Θεός στον πεσόντα άνθρωπο. Με τον ιδρώτα του προσώπου του και με μόχθο πρέπει να δουλέψει τη γη ό άνθρωπος. Και αυτή ή γη είναι ό ίδιος ό εαυτός σου. Με μεγάλο κόπο θα αποκτήσεις τον πνευματικό σου πλούτο, λέγει ό άγιος Μακάριος. Γιατί δε συντελεί στην πραγματοποίηση της σωτηρίας σου το να αποκτήσεις αγαθά χωρίς μόχθο. Αυτό σε κάνει υπερήφανο.
ΠΩΣ μπορεί κανείς να καταπολεμά τον εαυτό του; Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε. Πόλεμος εναντίον του εαυτού σου σημαίνει να απαρνιέσαι τόσο τις μικρές όσο και τις μεγάλες σου εμπαθείς επιθυμίες. Οι άγιοι πατέρες συνιστούν να αρχίζουμε από τα μικροπράγματα, γιατί, λέει ό Έφραίμ ό Σύρος, πώς θα μπορέσεις να σβήσεις μια μεγάλη φωτιά προτού μάθεις να σβήνεις μια μικρή; Θέλεις να απελευθερωθείς από ένα μεγάλο πάθος; Νίκα τις μικρές επιθυμίες, λένε οι άγιοι πατέρες. Μη νομίζεις πώς το ένα είναι δυνατό να χωριστεί από το άλλο. Οι επιθυμίες και τα πάθη είναι δεμένα το ένα με το άλλο σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας.
ΕΠΟΜΕΝΟΣ, δε θα σου αποδώσει μεγάλα πράγματα το να προσβάλλεις μόνο τα μεγάλα ελαττώματα και τις κακές συνήθειες σου, πού δύσκολα υποτάσσονται, χωρίς να καταπολεμάς συγχρόνως και τις μικρές «αθώες» αδυναμίες σου π.χ. τη λιχουδιά για τα γλυκίσματα, τη φλύαρη διάθεση, την περιέργεια σου, τη βιασύνη σου. Στο τέλος τέλος όλες μας οι επιθυμίες, μικρές και μεγάλες, χτίζονται στο ίδιο θεμέλιο, την αχαλίνωτη συνήθεια να ικανοποιούμε μόνο το εγωιστικό μας θέλημα.
Η θέληση μας είναι διεφθαρμένη. Μετά το προπατορικό αμάρτημα, ή θέληση μας κατευθύνεται αποκλειστικά σε ότι εγωιστικό. Γι' αυτό κι ό αγώνας μας έχει σαν στόχο του αύτη τη διεφθαρμένη θέληση μας. Και πρέπει να συνεχίζεται ακούραστα χωρίς διακοπή. Θέλεις π.χ. να ρωτήσεις για κάτι όχι άξιο λόγου; Μη ρωτάς! Επιθυμείς να πιεις δυο φλιτζάνια καφέ; Πιες ένα! θέλεις να κάνεις μια επίσκεψη πού αιτία της έχει μια διάθεση κουτσομπολιού; Μην την κάνεις!
ΑΥΤΟ σημαίνει να κηρύξεις διωγμό εναντίον του ίδιου του εαυτού σου. Έτσι, με τη βοήθεια του Θεού πάντοτε, επιβάλλεις σιωπή στην κραυγαλέα σου κακή θέληση.
ΙΣΩΣ όμως σου δημιουργείται μια απορία. Μα είναι τόσο απαραίτητο αυτό; Οι άγιοι πατέρες απαντούν με μια ερώτηση: Νομίζεις πώς μπορείς πραγματικά να γεμίσεις ένα δοχείο με καθαρό νερό προτού αδειάσεις το ακάθαρτο νερό πού ήδη έχει; Ή μπορείς να υποδεχτείς έναν πολύ αγαπητό σου φιλοξενούμενο σ' ένα δωμάτιο πού είναι γεμάτο με σκουπίδια και παλιοπράματα; Όχι φυσικά. Όποιος ελπίζει, ότι θα μπορέσει να δει τον Κύριο «αγνίζει εαυτόν, καθώς Εκείνος αγνός εστί» (Α' Ίωάν. γ' 3).
ΑΣ καθαρίσουμε λοιπόν τις καρδιές μας. Ας πετάξουμε όλα τα παλιοπράματα πού είναι στοιβαγμένα μέσα της. Ας σκουπίσουμε το λερωμένο πάτωμα, ας καθαρίσουμε τα παράθυρα κι ας τα ανοίξουμε για να μπει φως και καθαρός αέρας στο δωμάτιο πού ετοιμάζουμε το κατάλυμα του Κυρίου μας. Και εμείς οι ίδιοι ας ντυθούμε με καθαρά ρούχα, για να μη μας μολύνει πια ή μούχλα του παλαιού ανθρώπου και δούμε τον εαυτό μας «εκβαλλόμενον έξω» από τη βασιλεία του Θεού. (Λουκά ιγ' 28).
ΜΑΚΑΡΙ όλα αυτά να γίνουν ό κόπος της κάθε στιγμής και της κάθε ώρας της ζωής μας.
με τον τρόπο αυτό πραγματοποιούμε ότι ο ίδιος ο Κύριος μας προσκαλεί με το στόμα του απόστολου Ιακώβου να κάνουμε: «αγνίσατε καρδίας» (Ίακ. δ' 8). Και ό απόστολος Παύλος προτρέπει
«Καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» (Β' Κορ. ζ' 1).
«Εσωθεν γαρ, λέγει ο Κύριος, εκ της καρδίας των ανθρώπων οι διαλογισμοί εκπορεύονται, μοιχείαι, πορνείαι, φόνοι- κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ασέλγεια, οφθαλμός πονηρός, υπερηφανία, αφροσύνη. Πάντα ταύτα τα πονηρά έσωθεν εκπορεύεται και κοινοί τον άνθρωπο» (Μάρκος . ζ' 21-23). Γι' αυτό προτρέπει πάλι το φαρισαίο «Καθάρισον πρώτον το εντός του ποτηριού και της παροψίδος, ίνα γένηται και το έκτος αυτών καθαρόν» (Ματθ. κγ' 26).
ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ την προτροπή του Κυρίου, και αρχίζοντας από το εσωτερικό μας ας θυμούμαστε πώς δεν καθαρίζουμε την καρδιά για μας τους ίδιους. Δε στολίζουμε και δεν περιποιούμαστε το δωμάτιο για τη δική μας απόλαυση αλλά για να μπορέσει να το χαρεί ό φιλοξενούμενος. Κάθε μας σκέψη γυρίζει στο φιλοξενούμενο. Κι όταν αυτός έρθει- αποσυρόμαστε για να ησυχάσει. Φασικά δεν περιμένουν για αυτήν την φιλοξενία πληρωμή.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ τρεις κατηγορίες ανθρώπων λέει ό Νικήτας Στηθάτος: ΟΙ ΣΑΡΚΙΚΟΙ που θέλουν να ζουν μόνο και μόνο για να ικανοποιούν τον εαυτό τους έστω κι αν χρειαστεί να βλάψουν άλλους-
Οι ψυχική, πού θέλουν να ζουν για τον εαυτό τους και για τους άλλους και τέλος οι πνευματικοί, που θέλουν να αρέσουν μόνο στο Θεό, έστω κι αν αυτό αποβαίνει σε βάρος τους.
Η πρώτη κατηγορία βρίσκεται χαμηλότερα απ' αυτό πού λέμε ανθρώπινη φύση. Ή δεύτερη κατηγορία αποτελεί τους συνηθισμένους ανθρώπους και ή τρίτη κατηγορία είναι αυτών πού ζουν υπέρ φύσιν. Ή ζωή αύτη πού ζουν είναι ή εν «Χριστώ ζωή».
Ο πνευματικός άνθρωπος σκέφτεται πνευματικά. Προσδοκία του είναι να μπορέσει να απολαύσει τη χαρά εκείνη πού νιώθουν οι άγγελοι του Θεού «επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκά ιε' 10). Και ό αμαρτωλός αυτός να μην είναι άλλος, παρά αυτός ό ίδιος. Αυτά τα συναισθήματα πρέπει να σε διακατέχουν και με αύτη την ελπίδα να εργάζεσαι, γιατί ό Κύριος μας έχει δώσει την εντολή να είμαστε «τέλειοι, ώσπερ ό Πατήρ ημών ό εν τοις ουρανοίς τέλειος εστί» (Ματθ. ε' 48) και να ζητούμε «πρώτον την βασιλείαν αυτού και την δικαιοσύνην» του (Ματθ. στ' 33).
ΕΠΟΜΕΝΟΣ μη σταθείς ούτε στιγμή. Μη θελήσεις να ξεκουραστείς προτού νεκρώσεις εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου πού σε υποτάσσει στη σαρκική σου φύση. Μάθε να ανιχνεύεις κάθε σημάδι της παρουσίας της σάρκας μέσα σου και καταδίωκε την χωρίς έλεος, γιατί «ή σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος, το δε πνεύμα κατά της σαρκός» (Γαλ. ε' 17).
«ΑΚΑΝΘΑΣ και τριβόλους ανατέλλει σοι ή γη». Έτσι είπε ό Θεός στον πεσόντα άνθρωπο. Με τον ιδρώτα του προσώπου του και με μόχθο πρέπει να δουλέψει τη γη ό άνθρωπος. Και αυτή ή γη είναι ό ίδιος ό εαυτός σου. Με μεγάλο κόπο θα αποκτήσεις τον πνευματικό σου πλούτο, λέγει ό άγιος Μακάριος. Γιατί δε συντελεί στην πραγματοποίηση της σωτηρίας σου το να αποκτήσεις αγαθά χωρίς μόχθο. Αυτό σε κάνει υπερήφανο.
ΠΩΣ μπορεί κανείς να καταπολεμά τον εαυτό του; Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε. Πόλεμος εναντίον του εαυτού σου σημαίνει να απαρνιέσαι τόσο τις μικρές όσο και τις μεγάλες σου εμπαθείς επιθυμίες. Οι άγιοι πατέρες συνιστούν να αρχίζουμε από τα μικροπράγματα, γιατί, λέει ό Έφραίμ ό Σύρος, πώς θα μπορέσεις να σβήσεις μια μεγάλη φωτιά προτού μάθεις να σβήνεις μια μικρή; Θέλεις να απελευθερωθείς από ένα μεγάλο πάθος; Νίκα τις μικρές επιθυμίες, λένε οι άγιοι πατέρες. Μη νομίζεις πώς το ένα είναι δυνατό να χωριστεί από το άλλο. Οι επιθυμίες και τα πάθη είναι δεμένα το ένα με το άλλο σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας.
ΕΠΟΜΕΝΟΣ, δε θα σου αποδώσει μεγάλα πράγματα το να προσβάλλεις μόνο τα μεγάλα ελαττώματα και τις κακές συνήθειες σου, πού δύσκολα υποτάσσονται, χωρίς να καταπολεμάς συγχρόνως και τις μικρές «αθώες» αδυναμίες σου π.χ. τη λιχουδιά για τα γλυκίσματα, τη φλύαρη διάθεση, την περιέργεια σου, τη βιασύνη σου. Στο τέλος τέλος όλες μας οι επιθυμίες, μικρές και μεγάλες, χτίζονται στο ίδιο θεμέλιο, την αχαλίνωτη συνήθεια να ικανοποιούμε μόνο το εγωιστικό μας θέλημα.
Η θέληση μας είναι διεφθαρμένη. Μετά το προπατορικό αμάρτημα, ή θέληση μας κατευθύνεται αποκλειστικά σε ότι εγωιστικό. Γι' αυτό κι ό αγώνας μας έχει σαν στόχο του αύτη τη διεφθαρμένη θέληση μας. Και πρέπει να συνεχίζεται ακούραστα χωρίς διακοπή. Θέλεις π.χ. να ρωτήσεις για κάτι όχι άξιο λόγου; Μη ρωτάς! Επιθυμείς να πιεις δυο φλιτζάνια καφέ; Πιες ένα! θέλεις να κάνεις μια επίσκεψη πού αιτία της έχει μια διάθεση κουτσομπολιού; Μην την κάνεις!
ΑΥΤΟ σημαίνει να κηρύξεις διωγμό εναντίον του ίδιου του εαυτού σου. Έτσι, με τη βοήθεια του Θεού πάντοτε, επιβάλλεις σιωπή στην κραυγαλέα σου κακή θέληση.
ΙΣΩΣ όμως σου δημιουργείται μια απορία. Μα είναι τόσο απαραίτητο αυτό; Οι άγιοι πατέρες απαντούν με μια ερώτηση: Νομίζεις πώς μπορείς πραγματικά να γεμίσεις ένα δοχείο με καθαρό νερό προτού αδειάσεις το ακάθαρτο νερό πού ήδη έχει; Ή μπορείς να υποδεχτείς έναν πολύ αγαπητό σου φιλοξενούμενο σ' ένα δωμάτιο πού είναι γεμάτο με σκουπίδια και παλιοπράματα; Όχι φυσικά. Όποιος ελπίζει, ότι θα μπορέσει να δει τον Κύριο «αγνίζει εαυτόν, καθώς Εκείνος αγνός εστί» (Α' Ίωάν. γ' 3).
ΑΣ καθαρίσουμε λοιπόν τις καρδιές μας. Ας πετάξουμε όλα τα παλιοπράματα πού είναι στοιβαγμένα μέσα της. Ας σκουπίσουμε το λερωμένο πάτωμα, ας καθαρίσουμε τα παράθυρα κι ας τα ανοίξουμε για να μπει φως και καθαρός αέρας στο δωμάτιο πού ετοιμάζουμε το κατάλυμα του Κυρίου μας. Και εμείς οι ίδιοι ας ντυθούμε με καθαρά ρούχα, για να μη μας μολύνει πια ή μούχλα του παλαιού ανθρώπου και δούμε τον εαυτό μας «εκβαλλόμενον έξω» από τη βασιλεία του Θεού. (Λουκά ιγ' 28).
ΜΑΚΑΡΙ όλα αυτά να γίνουν ό κόπος της κάθε στιγμής και της κάθε ώρας της ζωής μας.
με τον τρόπο αυτό πραγματοποιούμε ότι ο ίδιος ο Κύριος μας προσκαλεί με το στόμα του απόστολου Ιακώβου να κάνουμε: «αγνίσατε καρδίας» (Ίακ. δ' 8). Και ό απόστολος Παύλος προτρέπει
«Καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» (Β' Κορ. ζ' 1).
«Εσωθεν γαρ, λέγει ο Κύριος, εκ της καρδίας των ανθρώπων οι διαλογισμοί εκπορεύονται, μοιχείαι, πορνείαι, φόνοι- κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ασέλγεια, οφθαλμός πονηρός, υπερηφανία, αφροσύνη. Πάντα ταύτα τα πονηρά έσωθεν εκπορεύεται και κοινοί τον άνθρωπο» (Μάρκος . ζ' 21-23). Γι' αυτό προτρέπει πάλι το φαρισαίο «Καθάρισον πρώτον το εντός του ποτηριού και της παροψίδος, ίνα γένηται και το έκτος αυτών καθαρόν» (Ματθ. κγ' 26).
ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ την προτροπή του Κυρίου, και αρχίζοντας από το εσωτερικό μας ας θυμούμαστε πώς δεν καθαρίζουμε την καρδιά για μας τους ίδιους. Δε στολίζουμε και δεν περιποιούμαστε το δωμάτιο για τη δική μας απόλαυση αλλά για να μπορέσει να το χαρεί ό φιλοξενούμενος. Κάθε μας σκέψη γυρίζει στο φιλοξενούμενο. Κι όταν αυτός έρθει- αποσυρόμαστε για να ησυχάσει. Φασικά δεν περιμένουν για αυτήν την φιλοξενία πληρωμή.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ τρεις κατηγορίες ανθρώπων λέει ό Νικήτας Στηθάτος: ΟΙ ΣΑΡΚΙΚΟΙ που θέλουν να ζουν μόνο και μόνο για να ικανοποιούν τον εαυτό τους έστω κι αν χρειαστεί να βλάψουν άλλους-
Οι ψυχική, πού θέλουν να ζουν για τον εαυτό τους και για τους άλλους και τέλος οι πνευματικοί, που θέλουν να αρέσουν μόνο στο Θεό, έστω κι αν αυτό αποβαίνει σε βάρος τους.
Η πρώτη κατηγορία βρίσκεται χαμηλότερα απ' αυτό πού λέμε ανθρώπινη φύση. Ή δεύτερη κατηγορία αποτελεί τους συνηθισμένους ανθρώπους και ή τρίτη κατηγορία είναι αυτών πού ζουν υπέρ φύσιν. Ή ζωή αύτη πού ζουν είναι ή εν «Χριστώ ζωή».
Ο πνευματικός άνθρωπος σκέφτεται πνευματικά. Προσδοκία του είναι να μπορέσει να απολαύσει τη χαρά εκείνη πού νιώθουν οι άγγελοι του Θεού «επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκά ιε' 10). Και ό αμαρτωλός αυτός να μην είναι άλλος, παρά αυτός ό ίδιος. Αυτά τα συναισθήματα πρέπει να σε διακατέχουν και με αύτη την ελπίδα να εργάζεσαι, γιατί ό Κύριος μας έχει δώσει την εντολή να είμαστε «τέλειοι, ώσπερ ό Πατήρ ημών ό εν τοις ουρανοίς τέλειος εστί» (Ματθ. ε' 48) και να ζητούμε «πρώτον την βασιλείαν αυτού και την δικαιοσύνην» του (Ματθ. στ' 33).
ΕΠΟΜΕΝΟΣ μη σταθείς ούτε στιγμή. Μη θελήσεις να ξεκουραστείς προτού νεκρώσεις εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου πού σε υποτάσσει στη σαρκική σου φύση. Μάθε να ανιχνεύεις κάθε σημάδι της παρουσίας της σάρκας μέσα σου και καταδίωκε την χωρίς έλεος, γιατί «ή σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος, το δε πνεύμα κατά της σαρκός» (Γαλ. ε' 17).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου