Ο μεγαλόσχημος αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Κουργκάνοφ* (1933), ήταν πνευματικό παιδί των Πατέρων της Όπτινα, του Γέροντα Anatoly (Potapov). Ο Μεγαλόσχημος Μοναχός Αμβρόσιος ήταν ο ζωντανός ήλιος της Μονής Μίλκοβο και ζούσε αγία ζωή. Είχε το χάρισμα της αδιάλειπτης προσευχής και ζούσε μέσα σε αδιάκοπη μνήμη θανάτου. Εξέπεμπε την ειρήνη και τη χαρά της Βασιλείας του Θεού. Ο π. Θαδδαίος, που μέχρι τέλους της επίγειας ζωής του έτρεφε φλογερή αγάπη για τον πνευματικό του δάσκαλο, έλεγε: «Ο π. Αμβρόσιος ακτινοβολούσε μια απίστευτη και καθαρή αγάπη. Είχε λάβει την πολυτιμότερη δωρεά από όλους τους Γέροντες της Όπτινα — το χάρισμα της αγάπης.
Ποτέ δεν νευρίαζε με οποιονδήποτε απ’ τους μοναχούς ή τους δοκίμους, και ποτέ δεν τους απευθυνόταν με λόγια αιχμηρά. Ανεχόταν τα πάντα με υπομονή και συγχωρούσε τους πάντες. Απόθετε όλες τις φροντίδες και τα βάρη του στα πόδια του Κυρίου και μόνο σε Εκείνον εμπιστευόταν τις θλίψεις του. Αγωνιζόταν να το περάσει αυτό στην αδελφότητα της μονής του, και πολλοί από τους μοναχούς έμαθαν πώς να καλλιεργούν και να τηρούν στην καθημερινή τους ζωή μια τέτοια απαθή αγάπη, που αγκαλιάζει τους πάντες».
Ερώτηση: Θα θέλαμε να μας πείτε κάτι για τον πατέρα Αμβρόσιο, τον πρώτο σας πνευματικό;
Πατήρ Θαδδαίος: Ο αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος δίδασκε αυτό, που ο ίδιος είχε διδαχθεί από τους γέροντες του, δηλαδή ότι ο Κύριος ζητάει από μας να έχουμε αγάπη. Αυτήν την αγάπη την είχε ο πατήρ Αμβρόσιος. Είχε αγάπη και υπομονή για όλους. Δεν κατηγορούσε, ούτε διόρθωνε ποτέ κανέναν, ούτε μοναχό ούτε δόκιμο. Δεν τιμωρούσε, ούτε κατέκρινε κανένα, παρ’ όλο που στο μοναστήρι του υπήρχανε πολλά προβλήματα και ενοχλητικά γεγονότα, σαν αυτά που υπάρχουν σε κάθε σπίτι. Ποτέ, για παράδειγμα δεν επέπληττε κανένα για τον τρόπο που εργαζόταν.
Ο πατήρ Αμβρόσιος όλα τα άφηνε στον Κύριο. Δεν προσπαθούσε να αλλάξει κανένα. Αυτό το έζησα κι εγώ ο ίδιος προσωπικά. Όταν πρωτοήρθα στο μοναστήρι, η πρώτη υπακοή που έπρεπε να κάνω, ήταν να προσέχω το αμπέλι. Παρ’ όλο όμως που το πρόσεχα, ήρθανε κάποιοι και έκλεψαν σταφύλια. Στη συνέχεια, αφού απέτυχα να προσέχω το αμπέλι μου ανέθεσαν να προσέχω τα πρόβατα.
Το μοναστήρι είχε ένα λιβάδι δίπλα στο ποτάμι Μόραβα και εκεί μου ανέθεσαν να οδηγήσω τα πρόβατα για να βοσκήσουν. Την ώρα όμως που τα πρόσεχα, επειδή είχα ένα βιβλίο να διαβάζω, αποκοιμήθηκα. Ξαφνικά ξύπνησα. Κοιτάω και τι να δω! Τα πρόβατά έγιναν άφαντα. Έφυγαν! Πήγαν στο διπλανό χωράφι και έφαγαν όλα τα φασόλια!
Ήξερα μετά από αυτό ότι θα έρθει ο χωριάτης, που είχε μισό μισό το χωράφι με το μοναστήρι και θα παραπονεθεί γι’ αυτό στον ηγούμενο Αμβρόσιο.
Έφτασε λοιπόν ο χωριάτης και παραπονέθηκε στον ηγούμενο. Εμένα κανένας δεν μου παραπονέθηκε. Ήρθε μόνο ο άνθρωπος, που ήταν υπεύθυνος για τα οικονομικά και μου είπε: «Ο ηγούμενος σε ευλόγησε για άλλη υπακοή. Σε στέλνει να φυλάγεις τις αγελάδες».
Έτσι ανέλαβα να προσέχω τις αγελάδες. Και με αυτή όμως την υπακοή δεν τα πήγα καλύτερα. Την ώρα που πρόσεχα τις αγελάδες, επειδή διάβαζα το προσευχητάρι, μια γριά αγελάδα μου έφυγε. Πέρασε σε ένα χωράφι, που μόλις είχαν αρχίσει να φυτρώνουν τα λάχανα. Τα έφαγε, με αποτέλεσμα ο ιδιοκτήτης να έρθει αργότερα στο μοναστήρι και να παραπονεθεί για τον κατεστραμμένο κήπο.
Εμένα όμως πάλι κανείς δεν μου παραπονέθηκε. Ήρθε μόνο ο άνθρωπος που φρόντιζε για τα οικονομικά του μοναστηρίου και μου είπε: «ο ηγούμενος σε ευλόγησε με άλλη υπακοή. Θα βοηθάς στην κουζίνα και θα φέρνεις στην εκκλησία θυμιατό. Εγώ απόρησα πως δεν ήρθε κανείς να μου παραπονεθεί. Δεν ήρθε κανείς να μου πει: «Βρε άνθρωπε, γιατί δεν πρόσεχες τις αγελάδες; Τι έκανες εκείνη την ώρα;»
Από τον πατέρα Αμβρόσιο πάντα ξεχείλιζε μία ξεχωριστή και απίστευτη αγάπη! Αυτήν την αγάπη ο πατήρ Αμβρόσιος την διδάχτηκε από τους γέροντες στο μοναστήρι της Όπτινα. Εκεί διδάχθηκε πως το πιο σημαντικό από όλα είναι η αγάπη.
από το βιβλίο: Πνευματικές Συζητήσεις, του Γέροντος Θαδδαίου Βιτόβνιτσας, εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη,σελ. 144-145
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου