ΠΑΤΉΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΣΤΡΑΤΙ
Στην Εκκλησία έρχονται κάθε είδους άνθρωποι. Τα άρρωστα παιδιά, με αυτισμό, με σοβαρές ελλείψεις ή με καρκίνο με τελειώνουν περισσότερο. Η καρδιά μου κλαίει δυνατά. Βήχω ξανά ή καθαρίζω το λαιμό μου για να μην ξεσπάσω σε κλάματα. Σφίγγω τα δόντια μου λίγο ακόμα.
Υπάρχει τόσος πόνος σε αυτούς τους αγγέλους του Θεού, αθώους, καθαρούς σαν δάκρυ, που κουβαλούν τις βαριές αμαρτίες των πατέρων και των προπατόρων τους. Τόσο μεγάλο είναι το χάσμα μεταξύ τους και οι ανομίες που φωνάζουν στον ουρανό. Και οι γονείς αυτών των παιδιών είναι μάρτυρες αυτής της ζωής. Νιώθω την ατελείωτη έρημο της αμαρτίας και τη φλεγόμενη ζέστη ενός έθνους που έδιωξε τον Θεό από τη ζωή του.
Περισσότερο από αυτό, νιώθω την απόλυτη αδυναμία μου να ρίξω φως στο μυαλό τους για να θεραπευτούν. Μπορώ μόνο να καλέσω το Άγιο Πνεύμα σε αυτούς τους Ευχαριστιακούς αγγέλους και την ελπιδοφόρα βοήθεια της Μητέρας του Θεού και των αγίων.
Ψιθυρίζω τότε: Θεέ μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Μπορείς να τα κάνεις όλα. Ξέρεις τα πάντα. Τους θεραπεύεις. Αν μ 'αγαπάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου