Ὁ Δίκαιος Συμεών, ὁ θεόπτης ἀχθοφόρος τοῦ Πειραιῶς

Ὁ Δίκαιος Συμεών, 

ὁ θεόπτης ἀχθοφόρος τοῦ Πειραιῶς

Ὁδίκαιος καὶ εὐλογημένος Συμεών, ἡ πυξίδα μας γιὰ ἐπιστροφὴ στὴν θεάρεστη καὶ διασώζουσα ἁπλότητα, εἶναι ἕνας σύγχρονός μας ἀφανὴς ἅγιος, μὲ τὴν πρωτεύουσα σημασία τῆς λέξεως, ποὺ σημαίνει τὸν πιστὸ ἀγωνιστή, τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει δώσει ὁλόκληρη τὴν καρδιά του στὸν Κύριο. Ἡ ὑποδειγματική του πίστη «ἐν ἀφελότητι καρδίας» (Πράξ. β΄ 46)  μᾶς ἔγινε γνωστή, χωρὶς νὰ εἶναι ἡ μοναδική. Οἱ περισσότεροι πρόσφυγες, πιστοὶ στὴν Ὀρθόδοξη παράδοση, μὲ τὸν πόνο ζωγραφισμένο στὸ πρόσωπο καὶ στὴν καρδιά, ἔζησαν ζωὴ μαρτυρικὴ ὑπομένοντας τὶς κακουχίες καὶ τὶς στερήσεις καὶ πῆραν στεφάνια δικαίων καὶ μαρτύρων.  

Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν ὁ γερο-Συμεών, ὁ εὐλαβὴς ἀχθοφόρος τοῦ Πειραιᾶ, ὁ ὁποῖος κουβαλοῦσε ὄχι μόνο τὰ φορτία τῶν ἐπιβατῶν στὰ καράβια, ἀλλὰ καὶ τὸ φορτίο τοῦ πόνου, τῆς προσφυγιᾶς, τοῦ θανάτου τῆς συζύγου του καὶ τῶν παιδιῶν του, τῆς φτώχειας καὶ τῆς μοναξιᾶς. Ἦταν, ὅμως, παλληκάρι. Τὰ σήκωνε ὄχι μόνος, ἀλλὰ μὲ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ μας. Εἶχεἀσφαλίσει καλὰ μεσ’ στὴν καρδιά του τὰ λόγια ποὺ μὲ τόσο προσφυῆ τρόπο βάζει στὸ στόμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ὁ χρυσορρήμων Ἰωάννης. 

«Ἐγὼ πατέρας γιὰ σένα καὶ φίλος καὶ ἀδελφὸς καὶ ἀδελφή… Ἔγινα πένης διὰ σέ, ἀκόμη καὶ ἀλήτης· ἀνέβηκα γιὰ σένα στὸν σταυρό... Εἶμαι τὰ πάντα διὰ σέ. Τί πλέον θέλεις;». 

Αὐτὸς ἦταν ὁ μόνιμος σύντροφός του καὶ μὲ τὴν δύναμή Του πορευόταν τὸν γήϊνο Γολγοθᾶ του.

Ὁ γερο-Συμεὼν  εἶχε ἔρθει τὸ 1922 ἀπὸ τὴν Μικρασία μὲ τοὺς πρόσφυγες ἕνα ὀρφανὸ Ἑλληνόπουλο, ποὺ ἐγκαταστάθηκε στὸν Πειραιᾶ, σὲ μιὰ παραγκούλα, καὶ ἐκεῖ μεγάλωσε μόνο του. Εἶχε ἕνα καροτσάκι καὶ ἔκανε τὸν ἀχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα ἐπιβατῶν στὸ λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ. Ἦταν γέννημα τῆς πολύπαθης καὶ ἀλησμόνητης, τῆς αἱματοβαμμένης Μικρᾶς Ἀσίας μας, τῆς γῆς τῶν ἡρώων καὶ μαρτύρων, τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀποκαλύψεως, τῶν Ἁγίων καὶ Διδασκάλων τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Γράμματα δὲν ἤξερε οὔτε πολλὰ πράγματα ἀπὸ τὴν πίστη μας, ἀφοῦ οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του ἔφυγαν γρήγορα κατὰ τὴν Μικρασιατικὴ  καταστροφὴ γιὰ τὸν οὐρανὸ καὶ τὸν ἄφησαν μόνο στὰ χέρια καὶ στὴν πρόνοια τοῦ οὐράνιου Πατέρας, τοῦ Χριστοῦ μας. Εἶχε, ὅμως, τὴν μακαρία ἁπλότητα καὶ πίστη ἁπλὴ καὶ ἀπερίεργη.

Ὅταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκεμιὰ καλὴ κοπέλλα καὶ ὁ Θεὸς τοὺς χάρισε δύο παιδιά. Ἡ οἰκογένεια τοῦ Συμεὼν ἔμενε στὴν Νίκαια, ἀπὸ τὴν ὁποία κάθε πρωῒ πήγαινε στὸ λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ, γιὰ νὰ βγάλει τὸ ψωμάκι του. Εἶχε ὅμως τὴν καλὴ συνήθεια κάθε πρωῒ νὰ περνᾶ ἀπὸ τὸνΝαὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, νὰ μπαίνει μέσα, νὰ στέκεται μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ βγάζοντας τὸ καπελάκι του νὰ λέει:

-Καλημέρα, Χριστέ μου, ὁ Συμεὼν εἶμαι. Βοήθησέ με, νὰ βγάλω τὸ ψωμάκι μου! 

Τὸ βράδυ ποὺ τελείωνε τὴν δουλειά του περνοῦσε πάλι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστὰ στὸ τέμπλο καὶ ἔλεγε:

-Καλησπέρα, Χριστέ μου, ὁ Συμεὼν εἶμαι. Σ᾿ εὐχαριστῶ ποὺ μὲ βοήθησες καὶ σήμερα!

Καὶ ἔτσι περνοῦσαν τὰ χρόνια τοῦ εὐλογημένου Συμεών.Περίπου τὸ ἔτος 1950 καὶ ἡ σύζυγος καὶ τὰ παιδιά του ἀρρώστησαν ἀπὸ φυματίωση καὶ κοιμήθηκαν ἐν Κυρίῳ.Ἔγινε νέος Ἰώβ, χάνοντας κάθε τί τὸ ἀγαπημένο στὴν γῆ. Ὅμως, εἶχε γεννηθεῖ στὸν πόνο καὶ ἄντεχε, γιατὶ δὲν ἔνοιωθε μόνος. Εἶχε στήριγμα, παρηγοριὰ καὶ συντροφιὰ οὐράνια. Ἂν καὶ  ὁλομόναχος ὁ Συμεὼν συνέχισε ἀγόγγυστα τὴν δουλειά του,ἀλλὰ καὶ δὲν παρέλειπε νὰ περνᾶ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα, νὰ καλημερίζει καὶ νὰ καλησπερίζει τὸν Χριστό, ζητώντας τὴν βοήθειά Του καὶ εὐχαριστώντας Τον.

 Ὅταν γέρασε ὁ Συμεών, ἀρρώστησε. Μπῆκε στὸ Νοσοκομεῖο καὶ νοσηλεύθηκε περίπου γιὰ ἕνα μῆνα. Μιὰ εὐσεβὴς προϊσταμένη τὸν ρώτησε κάποτε:

-Παππού, τόσες μέρες ἐδῶ μέσα δὲν ἦρθε κανεὶς νὰ σὲ δεῖ. Δὲν ἔχεις κανένα δικό σου στὸν κόσμο;

-Ἔρχεται, παιδί μου, κάθε πρωῒ καὶ ἀπόγευμα ὁ Χριστὸς καὶ μὲ παρηγορεῖ.

-Καὶ τί σοῦ λέει, παππού;

-Καλημέρα Συμεών, ὁ Χριστὸς εἶμαι, κᾶνε ὑπομονή! Καλησπέρα Συμεών, ὁ Χριστὸς εἶμαι, κᾶνε ὑπομονή!

 Ἡ Προϊσταμένη παραξενεύθηκε καὶ κάλεσε τὸν Πνευματικὸ τοῦ Νοσοκομείου νὰ ἔρθει νὰ δεῖ τὸν Συμεὼν νομίζοντας ὅτι αὐτὸς ἔχασε τὰ λογικά του. Ὁ πνευματικὸς τὸν ἐπισκέφθηκε καὶ σὲ ἐρώτησή του  πῆρε τὴν ἴδια ἀπάντηση.

Τὶς ἴδιες ὧρες πρωῒ καὶ βράδυ, ποὺ ὁ Συμεὼν πήγαινε στὸνΝαὸ καὶ χαιρετοῦσε τὸν Χριστό, τώρα καὶ ὁ Χριστὸς χαιρετοῦσε τὸν Συμεών. Τὸν ρώτησε ὁ Πνευματικός:

-Μήπως εἶναι φαντασία σου;

-Ὄχι, πάτερ, δὲν εἶμαι φαντασμένος, ὁ Χριστὸς εἶναι.

-Νά, ἦρθε καὶ σήμερα;

-Καὶ τί σοῦ εἶπε;

- Μοῦ εἶπε, Καλημέρα Συμεών, ὁ Χριστὸς εἶμαι. Κᾶνε ὑπομονή, σὲ τρεῖς μέρες θὰ σὲ πάρω κοντά μου πρωῒ-πρωΐ.

 Ὁ Πνευματικὸς ἔκτοτε κάθε μέρα πήγαινε στὸ Νοσοκομεῖο, μιλοῦσε μαζί του καὶ ἔμαθε γιὰ τὴν ζωή του. Κατάλαβε ὅτι πρόκειται περὶ εὐλογημένου ἀνθρώπου. Τὴν τρίτη ἡμέρα πρωῒ-πρωῒ πάλι πῆγε νὰ δεῖ τὸν Συμεὼν καὶ νὰ διαπιστώσει ἂν θὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ πρόρρηση, ὅτι θὰ πεθάνει. Πράγματι ἐκεῖ ποὺ κουβέντιαζαν, ὁ Συμεὼν φώναξε ξαφνικά: 

-Ἦρθε ὁ Χριστός! Καὶ κοιμήθηκε τὸν ὕπνο τοῦ δικαίου.

Τὸ δωμάτιο τοῦ Νοσοκομείου ἀμέσω πλημμύρισε ἀπὸ ἄρρητη εὐωδία καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ κοιμηθέντος γερο-Συμεὼν ἄστραψε ἀπὸ οὐράνια λάμψη.

Ὁ γερο-Συμεὼν ἦταν καθαρὸς στὴν καρδιά, σὰν μικρὸ παιδί, γι’ αὐτὸ καὶ ἀξιωνόταν καθημερινῆς θεοφανείας. Ὁ Χριστός μας, ποὺ τὸν ἐπισκεπτόταν μᾶς εἶπε: «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθ. ε΄ 8) καὶ τὸν πῆρε μαζί Του, ὅπως πάλι μᾶς εἶχε πεῖ: «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ε΄ 3).

 Ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶςτοῦ παπποὺ Συμεὼν ἂς μᾶς παραδειγματίσει καὶ ἡ ἁπλότητα τοῦ βίου του ἂς μᾶς γίνει τρόπος ζωῆς, γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε καὶ ἐμεῖς τῆς οὐράνιας Βασιλείας Του, αὐτῆς ποὺ ζοῦν ἐδῶ στὴν γῆ τὰ μικρὰ παιδιὰ καὶ οἱ ἀφελεῖς, οἱ ταπεινοὶ στὴν καρδιά.

 

                        Συμεὼν ὁ ἀχθοφόρος τοῦ Πειραιῶς

Ἀπολυτίκιον.Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Πειραιῶς ἀχθοφόρον ἁπλοῦν καὶ ἄκακον,

σταυρὸν ἐπαίροντα πίστει

βιοτικὸν ἐκ παιδός,

ἀνεχείας καὶ οἰκείων ἐκδημήσεως,

μέλψωμεν ὕμνοις Συμεών,

ὁμιλοῦντα τῷ Χριστῷ

ὡς φίλος σεμνὸς πρὸς φίλον,

ἔχοντα νῦν παῤῥησίαν

ἐκδυσωπεῖν Αὐτόν, τὸν εὔσπλαγχνον.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις, ἀχθοφόρε τοῦ Πειραιῶς,

Συμεών, Κυρίῳ

ὁ τῆς δόξης ἀξιωθεὶς

ὁμιλεῖν καὶ βλέπειν 

ἰδίοις ὄμμασί σου

Αὐτόν, Οὖ τὴν πτωχείαν,

μάκαρ, ἠγάπησας.

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας