Πάνω από την πόρτα προς τη μέσα πλευρά του κελιού του είχε σχεδιάσει κι ένα θέμα με τον θάνατο.
Η σκέψη του θανάτου και η αποδοχή της ήταν η
μοναδική διέξοδος από τις καθημερινές προκλήσεις
που κατάστρωναν οι υιοί του κακού. Έλεγε σε μια
από τις πνευματικές του κόρες: Αυτή τη χαρά της
ηρεμίας την παίρνω μόνο σαν σκέφτομαι τον κόσμο
δίχως τέλος, τα Ουράνια που τόσο τα έχουν υμνήσει
και τόσο τα έχουν κλάψει. Στα αλήθεια σκέφτομαι
το τέλος μου ως ένα πρώτο βήμα προς την αιωνιότητα. Και, εξάλλου, ποιος είμαι εγώ για να απαντήσω
τι θα είναι και πώς θα είναι;
Στο κελί του έμενε επίσης επειδή ήταν άρρωστος.
Είχε ένα πρόβλημα στο συκώτι, μια πάθηση που δε
γινόταν να βελτιωθεί, επειδή δεν μπορούσε να βρει τα
απαραίτητα φάρμακα. Το πρόβλημά του ήταν αποτέλεσμα της ζωής του στις φυλακές, οι συνέπειες της
οποίας θα τον ταλαιπωρούσαν για όλη του τη ζωή,
Παρά όμως τα βάσανα και τις μηχανορραφίες
εναντίον του, εξακολουθούσε να επιτελεί το μεγαλειώδες έργο της προσφοράς, πολλές φορές σε
σημείο ολικής πτώσεως. Με λίγα λόγια, είμαι πτώμα
από την κούραση, έγραφε
σε μια ανέκδοτη επιστολή
του από εκείνα τα χρόνια, μερόνυχτα ολόκληρα και
κυρίως τη Μεγάλη Εβδομάδα η εξάντληση είναι τρομερή. Με βοήθησε η χάρη του καλού Θεού. Γυρνούσα στα χωριά και έβλεπα λεχώνες, αρρώστους, ετοιμοθάνατους και νεκροταφεία! Είμαι ευτυχής και νιώθω πάρα πολύ όμορφα που τα κάνω όλα αυτά, έχον-
τας τη σκέψη μου αποκλειστικά στη Μέρα της Κρίσης
και στον ειλικρινή μου πόθο να βρεθώ δίπλα στην Αγία Θεοτόκο. Μεγάλη γαλήνη μου έδωσε αυτή η κόπωση
και τα δάκρυα πολλών που πιστεύουν ότι εγώ είχα τη
δικαιοδοσία και την οδηγία να τους τα σκουπίσω. Εν πάση περιπτώσει, υπάρχει πολύς κόσμος που πονάει
και αναζητεί τη γαλήνη κοντά στον Χριστό.
Ψυχικά αισθάνομαι πολύ καλά. Τον περισσότερο χρόνο ζω με έναν δικό μου τρόπο την Έσχατη Κρίση,
τον Κόσμο τον Μεγάλο, τα πράγματα τα υπερβατικά και ειδικά πολλά από εκείνα τα πράγματα που
μπορούν να μου κάνουν οι αδελφοί και οι όμοιοί μου. Θέλω να ωφεληθώ απ' όλα και αυτό μπορεί
μόνο να γίνει μόνο αν παραμείνω στον σταυρό μου
με αγάπη, μόνο αν παραμείνω στον σταυρό με τον
νου μου στην ημέρα της κρίσης. Θέλω να είμαι καλός
και υπομονετικός ως τον τάφο, πεπεισμένος ότι ο
τάφος αυτός θα βγάλει στο τέλος μια φωνή απελευθέρωσης. Πίστεψέ με, σε παρακαλώ! Περιπλανήθηκα σε τόσες ψυχές και βάσανα που το μόνο που σχεφτομαι είναι ο Παράδεισος. Ας είναι όπως είναι.
Αρκεί να είναι μια απελευθερωμένη ζωή για όλους
και από όλα όσα είναι δικά μας ή μπλέκονται στην
πορεία μας. Δεν επιθυμώ την απομόνωση, αλλά
περισσότερο την αφοσίωση για κάθε άνθρωπο η
μπορεί να καταλάβει το νόημα του να είμαστε ο ένας
δίπλα στον άλλο. Η καρδιά του ήταν ανοιχτή και
που
ήθελαν να κάνουν χρήση του πλούτου
της, έβρισκαν τη χάρη του Θεού, ενώ άλλοι που επιθυμούσαν να τη βλάψουν, πληγώνονταν.
Είχε ήσυχο πνεύμα, αλλά στις σχέσεις με τους
άλλους βρισκόταν πάντοτε σε πίεση. Είμαι πολύ
ήσυχος σε ό,τι αφορά τη ζωή μου, έγραφε σε μια άλλη
αδημοσίευτη επιστολή, αλλά γεμάτος ένταση για όσα
γνωρίζω εδώ. Πρέπει να κρατήσω τη χαρά και το
θάρρος μου και για την επόμενη μέρα, έχοντας ως
φάρο ό,τι συμβαίνει εδώ (....). Στον σταυρό σου, λοιπόν, Αρσένιε! Μόνο έτσι θα καταλάβεις τον πόνο και
τον φόβο του κόσμου. Ήταν σίγουρος πως όλα όσα
υπέφερε σ' αυτή τη ζωή ήταν η ασφαλέστατη επένδυση για την αιωνιότητα. Πόσα κερδίζει κανείς για
τη μέρα που έρχεται, προχωρώντας με τον πνευματικό ρεαλισμό του σήμερα! Μην περιμένετε να βγουν
μόνα τους τα φτερά σας για να πετάξετε. Λιώστε
πρώτα τα παπούτσια σας μέσα στα γαμψά δόντια
της γης και έτσι θα αποκτήσετε φτερά υγιή που θα
σας εξυψώσουν. Ας είμαστε αληθινοί πιστοί και ας
κατανοήσουμε τη σημασία και την ομορφιά των
δύσκολων αυτών ημερών και το πόσο ακριβά θα
εκτιμηθούν οι προσβολές και οι εξευτελισμοί του
παρόντος χρόνου! Τουλάχιστον για τώρα επιλέγω
την καλύτερη μέθοδο, αυτή της σιωπής και της υπομονής. Στοχάζομαι με σοβαρότητα και αυστηρότητα
τη μέρα της κρίσης της ζωής μου. Τι καλύτερη ευκαιρία, λοιπόν, για μένα από το να με χτυπούν με δολιότητα και εγώ να θέτω σε δοκιμασία δυνάμεις ισχυρές
με κρύα, αλλά αναζωογονητικά, χαμόγελα και με
ιδιαίτερα όμορφους αγγέλους πλάι μου.
εκείνοι που
Πέρα από την κάθε ίντριγκα και δολοπλοκία, η
ματιά του παρέμενε γαλήνια, καθώς πάντοτε υπήρξε ειλικρινής, άσχετα αν όλα αυτά τον έθλιβαν και
τον πονούσαν. Έγραφε σε μια άλλη επιστολή από
αυτή την περίοδο: Η καρδιά μου είναι γεμάτη χαρά
στον αγώνα της ζωής πάνω στην ομορφότερη δυνατή
διαδρομή, αυτήν της προσφοράς με τους Αγγέλους,
προς την αιωνιότητα του Θεού. Η διαδρομή έχει
μπροστά νύχια, σταυρό και χολή. Πολλές φορές έχω
αναρωτηθεί από ποιο ζώο ήταν η χολή που έδωσαν
στον Ιησού πάνω στον σταυρό... Δεν μπορώ να
απαντήσω, αλλά διαπιστώνω ότι η χολή του ανθρώπου είναι πολύ πικρή.
Όπως ομολογούσε σε μια επιστολή προς τις
καλόγριες του μοναστηριού που επέκριναν την εν
λόγω κατάσταση, είχε αφήσει τον εαυτό του να
«σκοτωθεί» από αυτούς που τον αντιμάχονταν: Μην
σκοτώνετε κανέναν, ούτε καν με τα λόγια, αλλά να
αφήνετε να σας σκοτώνουν. Αμυνθείτε πρώτα,
όμως. Η Γραφή σας δίνει αυτή την ελευθερία πέρα
από κάθε πονηρό τέχνασμα των ανθρώπων. Αυτοί
δεν καταλαβαίνουν και πολλά από την αέναη θυσία
της ζωής. Για την ακρίβεια, δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Αυτό που μένει είναι η ατόφια πράξη της θυσίας
σου. Προστατεύστε τον εαυτό σας, ακόμα κι αν σας
έρχεται θυμός, αλλά να μην μισείτε. Και εδώ κράτησε την ίδια στάση, το να δέχεται δηλαδή το χτύπημα με αγάπη. Αυτή του η στάση του χάριζε τη νίκη
καθώς και μια θέση στο Βιβλίο των Ουρανών. Για να
γραφτείτε στα βιβλία αυτής της γης, που εξυμνούν
το μέγεθος και τη δόξα των ανθρώπων, πόσους
ανθρώπους πρέπει να σκοτώσετε! Αν θέλετε να βρίσκεστε στις ουράνιες σελίδες, πρέπει οπωσδήποτε
να αφήσετε να σας σκοτώσουν
Στο Ντίντρουν Λεμν υπήρχαν κάτι μεγάλες βελανιδιές τόσο παχιές που χρειαζόσουν επτά ανθρώπους, αν ήθελες να αγκαλιάσεις τον κορμό τους.
Από μια τέτοια βελανιδιά χτίστηκε η παλιά εκκλη-
σία, η οποία είχε δώσει και το όνομά της στη μονή.
Το κελί μου ήταν ακριβώς δίπλα σ' αυτές τις βελανιδιές. Κάποτε, σε μια καταιγίδα, ένα μεγάλο κλαδί
έσπασε και έτσι όπως έπεφτε, σίγουρα θα έβρισκε
το κελί μου και θα το διέλυε, αν ο άνεμος δεν το
φύσαγε λίγα μέτρα παραδίπλα. Ο Θεός με βοήθησε!
Δίπλα στην ξύλινη εκκλησία βρισκόταν το νεκρο-
ταφείο. Ο π. Αρσένιος πήγαινε συχνά εκεί για να
προσευχηθεί. Ήταν εκεί και μια καλόγρια που η
δουλειά της ήταν να φροντίζει τους τάφους, και όταν
οι νεκροί ξεθάβονταν, τους έπλενε τα οστά και τα
επανατοποθετούσε κατά τα ειωθότα. Όταν λοιπόν
κάποια στιγμή ξέθαψαν μια άλλη καλόγρια, αυτή
είδε ότι δεν είχε σαπίσει ακόμα ο εγκέφαλός της.
Πήγε στον π. Αρσένιο και του είπε για το συμβάν.
Τον ρώτησε ποια ήταν η αιτία ενός τόσο ασυνήθιστου
πράγματος. Αυτή η μοναχή θα είχε αμαρτήσει πολύ με
το μυαλό της, όσο ζούσε, απάντησε ο Γέροντας. Μια
παρόμοια κατάσταση είχε συναντήσει και στην Αγάπια. Η ηγουμένη της μονής αρνούνταν να υποδεχτεί
τον επίσκοπο και του το είπε αυτό κατάμουτρα.
Τότε ο επίσκοπος την καταράστηκε και αυτή, μέχρι
να πεθάνει, δεν ζήτησε ποτέ συγχώρεση. Όταν την
ξέθαψαν, βρήκαν το σώμα της άλιωτο. Την έθαψαν
και την ξέθαψαν τρεις φορές, αλλά το σώμα της δεν
σάπιζε και είχε μια πράσινη όψη. Στη συνέχεια κάλεσαν τον π. Αρσένιο να διαβάσει μια προσευχή, έτσι
ώστε να συγχωρεθεί. Σε τέτοιες περιπτώσεις τρεις
θα μπορούσαν να είναι οι αιτίες για την μη αποσύν
θέση του σώματος: η σύσταση του χώματος, ο αέρας
του εδάφους και οι αμαρτίες.
Κάποιες από τις μοναχές σεβάστηκαν τον τρόπο
ζωής του Γέροντα, παρά το γεγονός ότι ζούσε αποτραβηγμένος. Είχαν καταλάβει τη βαθιά πνευματική
ζωή του, άλλες όμως όχι. Αυτή η κατάσταση ανησυχίας που δημιουργήθηκε εντός της μονής έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από την Ασφάλεια, η οποία
τελικά απαίτησε τη μετάθεσή του. Ο πατριάρχης με
προστάτευσε, όσο μπορούσε. Έλεγε: «Αυτός ο ιερέας με υπερασπίστηκε στη φυλακή, όταν οι άλλοι με
κακολογούσαν. Πώς να τον μετακινήσω τώρα»; Αλλά
δεν είχε άλλη επιλογή και με τους κομμουνιστές δεν
μπορούσες να βγάλεις άκρη. Έκανε ό,τι μπορούσε.
Έτσι, οι αρχές του γνωστοποίησαν ότι στις 9 Οκτωβρίου 1974 έπρεπε να εγκαταλείψει το μοναστήρι.
Έφυγε και από εκεί, αλλά δεν χώρισε ποτέ από
τις πνευματικές του κόρες, με τις οποίες διατήρησε
τους ίδιους αρμονικούς και αληθινά φωτεινούς
πνευματικούς δεσμούς. Δεν αποχωριστήκαμε, έλεγε
σε μια επιστολή. Σας έχω στην καρδιά μου, σας έχω
και στο πνευματικό μου έργο, το οποίο είναι μεν
μικρό, αλλά είναι καθαρό και γεμάτο τόλμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου