Συνέχεια...
Για να καταλάβουμε κάπως τι είναι έθνος και ποια πρέπει να είναι η σχέση Χριστιανισμού και εθνικής ταυτότητας, μου φαίνεται ότι πρέπει να στραφούμε στη μόνη αληθινή πηγή μαςπνευματική γνώση - η Αγία Γραφή. Η Βίβλος είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο. Σε αυτό, τα γεγονότα του παρελθόντος ως πολλά υποσχόμενες προφητείες επαναλαμβάνονται στο παρόν και αποκαλύπτονται στο μέλλον. Ο χρόνος κατευθύνεται από το μέλλον στο παρελθόν και οι προφητείες κατευθύνονται από το παρελθόν στο μέλλον. Στη Βίβλο βρίσκουμε απαντήσεις στις ερωτήσεις, τις προειδοποιήσεις, τις απειλές, τις υποσχέσεις, τις κατάρες και τις ευλογίες μας. Και σε αυτό μπορούμε να βρούμε τουλάχιστον σύντομες και αποσπασματικές οδηγίες που θα έπρεπε να λειτουργήσουν ως οδηγός και ένα είδος νήματος της Αριάδνης στον μπερδεμένο λαβύρινθο των εθνικών θεμάτων.
Η πορεία μας γίνεται ιδιαίτερα δύσκολη γιατί περνά από το πεδίο των ανθρώπινων παθών και της περηφάνιας. Από τη μια πλευρά, η εθνική ταυτότητα είναι μια μορφή διατήρησης των ιστορικών παραδόσεων και του πολιτισμού των ανθρώπων, χωρίς την οποία θα μετατρεπόταν σε νοητικό επίπεδο σε μια κοινωνία ζητιάνων ή παιδιών από ορφανοτροφείο που δεν γνωρίζουν τα ονόματα των γονιών τους.
Από την άλλη, ένα λεπτό και εύθραυστο όριο χωρίζει αυτό το συναίσθημα από τον εθνικό εγωκεντρισμό - εξύψωση του δικού του μόνο επειδή είναι δικός του - από τον ίδιο, στην ουσία, επαιτιανό επαρχιωτισμό. Επομένως, το εθνικό αίσθημα είναι ένα ξίφος με το οποίο μπορεί κανείς να υπερασπιστεί τα ιστορικά δικαιώματα και την αξιοπρέπεια της εθνικής του ομάδας και ένα ξίφος με το οποίο μπορεί κανείς να χτυπήσει την καρδιά του, στεγνώνοντας την αγάπη για τους άλλους λαούς σε αυτήν, ξεχνώντας ότι κάθε έθνος είναι μόνο μέρος μιας ενιαίας ανθρώπινης οικογένειας.
Μια φορά κι έναν καιρό, η ανθρωπότητα βρισκόταν στην πιο στενή ένωση με τον αγγελικό κόσμο. Μετά την Άλωση των προγόνων μας - αυτή η καταστροφή που συνέβη στην αυγή της ιστορίας - οι άνθρωποι έγιναν εξωγήινοι στη γη.
Η αμαρτία είναι μια φυγόκεντρη δύναμη που δεν μπορεί να ενώσει, αλλά μόνο διαιρεί. Ακόμη και πριν από τον κατακλυσμό, εντοπίστηκαν δύο φυλές: ο Σεθ και ο Κάιν. Η φυλετική αρχή, προφανώς, ήταν ισχυρότερη από την προσωπική, έτσι ο ένας λαός έγινε φορέας του καλού και ο άλλος - του κακού. Το κακό εκείνη την εποχή δεν είχε εκείνο το πνευματικό φράγμα που λέμε χάρη. Ο Καλός έπρεπε να προστατεύεται ακόμα και σωματικά, θα λέγαμε, σε υλικές μορφές. Επομένως, η σύγχυση αυτών των γεννών ήταν μια νέα πτώση. Δεν υπήρχε χάρη ως ενοποιητική δύναμη, επομένως το κακό, σαν πνευματικός κατακλυσμός, κάλυψε ολόκληρη τη γη ακόμη και πριν από τον παγκόσμιο κατακλυσμό. Σαν να παρέμενε η οικογένεια του Νώε ένα μικρό νησί σε αυτόν τον ωκεανό, δεν ήταν απαλλαγμένες από τον ζυγό του κακού και της αμαρτίας. Οι τρεις γιοι του Νώε έγιναν οι ιδρυτές των ανθρώπινων φυλών. Το ιστορικό πεπρωμένο αυτών των φυλών καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από την ευλογία που έδωσε ο Νώε στους γιους του. Αλλά υπήρχε μόνο μία γλώσσα, επομένως τα έθνη ως τέτοια δεν υπήρχαν ακόμη. Πριν από την πτώση του Αδάμ, ο άνθρωπος είχε το κέντρο της ύπαρξής του στον Θεό. Ένιωθε συνεχής εξάρτηση από τον Θεό, όπως ένα ρεύμα από μια πηγή ή μια ακτίνα από ένα φωτιστικό. Μετά την Άλωση ο άνθρωπος έχασε αυτό το πνευματικό κέντρο και ψυχολογικά έγινε ο ίδιος το κέντρο της ύπαρξής του.
Στη Βαβυλώνα, λαμβάνει χώρα ένα νέο στάδιο της Πτώσης: η ανθρωπότητα αιχμαλωτίζεται από ένα δαιμονικό πεδίο όχι πλέον προσωπικής, αλλά συλλογικής υπερηφάνειας. Αντλεί τη δύναμή του από αυτή την περηφάνια και προσπαθεί να στήσει έναν πύργο του ανθρώπινου πολιτισμού που θα έφτανε στους ουρανούς και θα έκανε τους ανθρώπους θεούς. Εδώ, ένας ακόμη πιο τρομερός κίνδυνος διαφαίνεται πάνω από την ανθρωπότητα απ' ό,τι στην εποχή του Νώε - να γίνει σαν δαιμονικά πλάσματα, να εισέλθει σε ένα είδος ενότητας με τον σατανικό κόσμο.
Και έτσι ο Κύριος καταστρέφει αυτή την απατηλή ενότητα του κακού. Η ανθρωπότητα χάνει την κοινή της γλώσσα, το εσωτερικό λογότυπο παύει να λειτουργεί, μπαίνει σε μια θανατηφόρα κατάσταση και οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πια ο ένας τον άλλον. Εδώ προκύπτουν πολυάριθμες λεγόμενες «προφητικές» - εξωτερικές γλώσσες, γλώσσες ήχων και σημείων, γλώσσες συμβόλων. Ταυτόχρονα, η ίδια η ανθρώπινη σκέψη εκφυλίζεται, γίνεται πιο επιφανειακή και εξωτερική, δεν διεισδύει πλέον στην αληθινή ουσία των αντικειμένων και των φαινομένων, αλλά, μεταφορικά μιλώντας, γλιστρά μόνο πάνω από το «δέρμα» τους. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, αυτό που ονομάζεται στη Βίβλο η διασπορά των εθνών ήταν μια μεγάλη ευλογία για την ανθρωπότητα, την έσωσε από το να γίνει εντελώς σαν δαίμονες και την εμπόδισε να μετατρέψει τη γη σε κόλαση, όπου βασιλεύει μια γλώσσα του κακού.
Συνέχεια...
Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν), 1999
Από την άλλη, ένα λεπτό και εύθραυστο όριο χωρίζει αυτό το συναίσθημα από τον εθνικό εγωκεντρισμό - εξύψωση του δικού του μόνο επειδή είναι δικός του - από τον ίδιο, στην ουσία, επαιτιανό επαρχιωτισμό. Επομένως, το εθνικό αίσθημα είναι ένα ξίφος με το οποίο μπορεί κανείς να υπερασπιστεί τα ιστορικά δικαιώματα και την αξιοπρέπεια της εθνικής του ομάδας και ένα ξίφος με το οποίο μπορεί κανείς να χτυπήσει την καρδιά του, στεγνώνοντας την αγάπη για τους άλλους λαούς σε αυτήν, ξεχνώντας ότι κάθε έθνος είναι μόνο μέρος μιας ενιαίας ανθρώπινης οικογένειας.
Μια φορά κι έναν καιρό, η ανθρωπότητα βρισκόταν στην πιο στενή ένωση με τον αγγελικό κόσμο. Μετά την Άλωση των προγόνων μας - αυτή η καταστροφή που συνέβη στην αυγή της ιστορίας - οι άνθρωποι έγιναν εξωγήινοι στη γη.
Η αμαρτία είναι μια φυγόκεντρη δύναμη που δεν μπορεί να ενώσει, αλλά μόνο διαιρεί. Ακόμη και πριν από τον κατακλυσμό, εντοπίστηκαν δύο φυλές: ο Σεθ και ο Κάιν. Η φυλετική αρχή, προφανώς, ήταν ισχυρότερη από την προσωπική, έτσι ο ένας λαός έγινε φορέας του καλού και ο άλλος - του κακού. Το κακό εκείνη την εποχή δεν είχε εκείνο το πνευματικό φράγμα που λέμε χάρη. Ο Καλός έπρεπε να προστατεύεται ακόμα και σωματικά, θα λέγαμε, σε υλικές μορφές. Επομένως, η σύγχυση αυτών των γεννών ήταν μια νέα πτώση. Δεν υπήρχε χάρη ως ενοποιητική δύναμη, επομένως το κακό, σαν πνευματικός κατακλυσμός, κάλυψε ολόκληρη τη γη ακόμη και πριν από τον παγκόσμιο κατακλυσμό. Σαν να παρέμενε η οικογένεια του Νώε ένα μικρό νησί σε αυτόν τον ωκεανό, δεν ήταν απαλλαγμένες από τον ζυγό του κακού και της αμαρτίας. Οι τρεις γιοι του Νώε έγιναν οι ιδρυτές των ανθρώπινων φυλών. Το ιστορικό πεπρωμένο αυτών των φυλών καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από την ευλογία που έδωσε ο Νώε στους γιους του. Αλλά υπήρχε μόνο μία γλώσσα, επομένως τα έθνη ως τέτοια δεν υπήρχαν ακόμη. Πριν από την πτώση του Αδάμ, ο άνθρωπος είχε το κέντρο της ύπαρξής του στον Θεό. Ένιωθε συνεχής εξάρτηση από τον Θεό, όπως ένα ρεύμα από μια πηγή ή μια ακτίνα από ένα φωτιστικό. Μετά την Άλωση ο άνθρωπος έχασε αυτό το πνευματικό κέντρο και ψυχολογικά έγινε ο ίδιος το κέντρο της ύπαρξής του.
Στη Βαβυλώνα, λαμβάνει χώρα ένα νέο στάδιο της Πτώσης: η ανθρωπότητα αιχμαλωτίζεται από ένα δαιμονικό πεδίο όχι πλέον προσωπικής, αλλά συλλογικής υπερηφάνειας. Αντλεί τη δύναμή του από αυτή την περηφάνια και προσπαθεί να στήσει έναν πύργο του ανθρώπινου πολιτισμού που θα έφτανε στους ουρανούς και θα έκανε τους ανθρώπους θεούς. Εδώ, ένας ακόμη πιο τρομερός κίνδυνος διαφαίνεται πάνω από την ανθρωπότητα απ' ό,τι στην εποχή του Νώε - να γίνει σαν δαιμονικά πλάσματα, να εισέλθει σε ένα είδος ενότητας με τον σατανικό κόσμο.
Και έτσι ο Κύριος καταστρέφει αυτή την απατηλή ενότητα του κακού. Η ανθρωπότητα χάνει την κοινή της γλώσσα, το εσωτερικό λογότυπο παύει να λειτουργεί, μπαίνει σε μια θανατηφόρα κατάσταση και οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πια ο ένας τον άλλον. Εδώ προκύπτουν πολυάριθμες λεγόμενες «προφητικές» - εξωτερικές γλώσσες, γλώσσες ήχων και σημείων, γλώσσες συμβόλων. Ταυτόχρονα, η ίδια η ανθρώπινη σκέψη εκφυλίζεται, γίνεται πιο επιφανειακή και εξωτερική, δεν διεισδύει πλέον στην αληθινή ουσία των αντικειμένων και των φαινομένων, αλλά, μεταφορικά μιλώντας, γλιστρά μόνο πάνω από το «δέρμα» τους. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, αυτό που ονομάζεται στη Βίβλο η διασπορά των εθνών ήταν μια μεγάλη ευλογία για την ανθρωπότητα, την έσωσε από το να γίνει εντελώς σαν δαίμονες και την εμπόδισε να μετατρέψει τη γη σε κόλαση, όπου βασιλεύει μια γλώσσα του κακού.
Συνέχεια...
Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν), 1999
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου