Μην συκοφαντείς
Αυτό μας καλεί να κάνουμε η ένατη εντολή . Στη σλαβική γλώσσα ακούγεται πολύ πιο βαθύ και ακριβές: Μην δίνεις ψευδή μαρτυρία εναντίον του φίλου σου .
Υπάρχουν δύο σκέψεις, ή δύο αρχές, εδώ: ένα άλλο άτομο είναι φίλος, και κάθε ψεύτικη λέξη γι 'αυτόν είναι συκοφαντία.
Το άμεσο νόημα της εντολής: «Μην πείτε συνειδητά ψέματα με σκοπό την απαξίωση ενός ατόμου, μην λέτε ψέματα στο δικαστήριο, μην διαδίδετε κρυφά ψευδείς φήμες, μην μετατρέπετε τη γλώσσα σας σε τσίμπημα φιδιού που τσιμπάει τους ανθρώπους». Αλλά αν το φίδι χτυπήσει μόνο ένα από τα θύματά του, απελευθερώνοντας δηλητήριο στο αίμα του οποίου, τότε ο συκοφάντης δηλητηριάζει πολλούς, δηλητηριάζει τις ψυχές όσων τον ακούν και επικοινωνούν μαζί του. Η συκοφαντία είναι σαν μια μεταδοτική ασθένεια που μεταδίδεται από τον έναν ασθενή στον άλλο. Γι' αυτό ο βασιλιάς Δαβίδ είπε για την οικοδόμησή μας: Θα διώξω αυτόν που συκοφαντεί κρυφά τον πλησίον του . Οι Άγιοι Πατέρες είπαν: «Μη ντρέπεσαι να διακόπτεις έναν συκοφάντη. Με το να τον ακούς, είσαι συνένοχος στη συκοφαντία».
Οι άνθρωποι, όντας οι ίδιοι ταλαιπωρημένοι από την αμαρτία, κρίνουν τους άλλους από μόνοι τους, και ως εκ τούτου πιστεύουν εύκολα τη συκοφαντία. Επιπλέον, δύο κακά που είναι εγγενή σε εμάς - υπερηφάνεια και φθόνος - επιθυμούν κρυφά την ταπείνωση και την ντροπή των άλλων ανθρώπων, έτσι ώστε ένα άτομο να μπορεί να απολαμβάνει τη σκέψη ότι είναι καλύτερος από τους άλλους. Γι' αυτό οι άνθρωποι συνήθως αρπάζουν τη συκοφαντία σαν να ήταν μια νόστιμη μπουκιά.
Ο Κύριος πρόσταξε: Μην κρίνετε. Κάθε καταδίκη ενός ανθρώπου περιέχει συκοφαντία. Δίνουμε σε έναν άνθρωπο βαθμό, όπως ο δάσκαλος δίνει εξετάσεις σε έναν μαθητή, τον καταδικάζουμε, όπως ο δικαστής έναν εγκληματία, μιλάμε για αυτόν σαν να βλέπουμε το ίδιο το μυστικό της ψυχής του ή σαν να μας αποκαλύπτεται ολόκληρη η ζωή του. Επιβεβαιώνουμε τις υποθέσεις μας για ένα άτομο, λανθασμένες και ασταθείς, βασισμένες όχι τόσο σε γεγονότα όσο στην προσωπική μας στάση απέναντί του, συμπάθεια ή αντιπάθεια, όσο στην πραγματικότητα. Βαθιά μέσα μας, θεωρώντας τους εαυτούς μας αλάνθαστους αναλυτές των δυνατών και των αδυναμιών των άλλων, περιγράφουμε την προσωπικότητα ενός άλλου ατόμου όπως ένας επιστήμονας περιγράφει μια εγχυτήρια που εξετάζει στο μικροσκόπιο.
Η καταδίκη είναι μια από τις εκδηλώσεις υπερηφάνειας, είναι ένα πάθος που δίνει τη δυνατότητα σε ένα άχρηστο άτομο να θαυμάζει τον εαυτό του ενώ δυσφημεί τους άλλους. Συχνά οι άνθρωποι συγκεντρώνονται ακριβώς για λόγους καταδίκης. Πώς ζωντανεύουν τα πρόσωπά τους, πώς λάμπουν τα μάτια τους από χαρά όταν μιλούν για ανθρώπινες αδυναμίες ή κακίες! Με τι θρίαμβο φέρνουν νέα των γειτόνων τους, σαν να ήταν λεία του κοινού τραπεζιού! Σχεδόν πάντα, όταν καταδικάζουν και συκοφαντούν τους άλλους, δικαιολογούνται λέγοντας ότι «μάχονται για την αλήθεια». Στην πραγματικότητα όμως δεν πρόκειται για καταδίκη του κακού, αλλά για παθολογική εσωτερική βρωμιά των ίδιων των συκοφάντων δικαστών. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σαν τις μύγες που σέρνονται σε έναν πάγκο όπου βρίσκεται το κρέας ή σαν τα σκουλήκια που τρώνε ένα πτώμα.
Η δουλειά μας είναι να υπακούμε στις εντολές, όχι να κρίνουμε. Εμείς οι ίδιοι είμαστε καταδικασμένοι (από τις δικές μας αμαρτίες) και χρειαζόμαστε συγχώρεση. Επομένως, καταδικάζοντας τους άλλους, ζητάμε από τον Θεό τιμωρία για τις αμαρτίες μας, παρόμοια με αυτές για τις οποίες μιλάμε. Γράφει ο σοφός: Στο βερμπαλισμό δεν μπορεί κανείς να αποφύγει την αμαρτία επομένως οι άγιοι πατέρες, σαν ζυγαριά, ζύγιζαν κάθε λόγο τους.
Υπάρχει όμως και άλλου είδους συκοφαντία. Αυτό είναι συκοφαντία κατά του νεκρού. Η εκτίμησή μας για τους ανθρώπους που ζουν γύρω μας είναι πολύ αναξιόπιστη και οι κρίσεις μας για αυτούς είναι επιφανειακές και μονόπλευρες. Στο μεταξύ, με σιγουριά κρίνουμε και καταδικάζουμε ακόμη και αυτούς που έζησαν πριν από αιώνες, συκοφαντούμε δηλαδή όχι μόνο τους ζωντανούς, αλλά και τους πεθαμένους. Πνευματικά, η συκοφαντία είναι φόνος και κλοπή: η δολοφονία του καλού ονόματος ενός ανθρώπου και η κλοπή της τιμής του. Συκοφαντώντας έναν άνθρωπο, τον μεταμορφώνουμε από γείτονα σε άγνωστο προς εμάς, αφαιρούμε από τον εαυτό μας την ευκαιρία να τον αγαπήσουμε, όπως μας έχει διατάξει ο Χριστός, και με μια μυστικιστική έννοια διαπράττουμε αδελφοκτονία.
Η ψυχή ενός ανθρώπου (τόσο η δική μας όσο και των άλλων) είναι ένα μυστήριο. Μπορούμε πραγματικά να γνωρίσουμε την καρδιά ενός ανθρώπου, να δούμε τις φιλοδοξίες του, τις επιθυμίες του, τον αγώνα του με τα πάθη του, τις καλές πράξεις που έκανε, τις συνθήκες που βρισκόταν, τη δαιμονική δύναμη που έδρασε πάνω του και πολέμησε μαζί του; Φυσικά και όχι. Επομένως, η κρίση μας για ένα άτομο δεν θα είναι ποτέ απαλλαγμένη από συκοφαντίες, γι' αυτό οι άγιοι πατέρες δίδαξαν: «Προσέχετε τον εαυτό σας, κρίνετε τον εαυτό σας, καταδικάστε τον εαυτό σας». Η δική σου ψυχή είναι ένα χωράφι κατάφυτο από αγριόχορτα και αγκάθια, πάνω στο οποίο πρέπει να δουλεύεις όλη σου τη ζωή. Οι Άγιοι Πατέρες είπαν: «Αν κάποιος καταλάβαινε τι σημαίνει: με τα λόγια σου θα δικαιωθείς και με τα λόγια σου θα καταδικαστείς τότε θα προτιμούσε τη σιωπή». Αλλά πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι ο άνθρωπος είναι η εικόνα και η ομοίωση του Θεού. κατά συνέπεια, η ταπείνωση της εικόνας ισχύει και για το Πρωτότυπο, και γίνεται, σαν να λέμε, ταπείνωση του Δημιουργού.
Πώς μπορούμε να πολεμήσουμε ενάντια στη συκοφαντία και την καταδίκη - αυτό το έθιμο των χαμηλών ψυχών, αυτή την επιθυμία να επιβληθεί κανείς στα μάτια του εις βάρος του ταπείνωσης και της εξευτελισμού των άλλων; Πρώτα απ' όλα, η συκοφαντία και η καταδίκη είναι η έλλειψη αγάπης, το θεμέλιο του Ευαγγελίου. Επομένως, εάν κάποιος θέλει πραγματικά να πολεμήσει το πάθος της καταδίκης, πρέπει να κάνει κρυφά το καλό στους γείτονές του και να προσευχηθεί για εκείνους που στην ψυχή του θα ήθελε να καταδικάσει. Έπειτα, στις πράξεις του, πρέπει να έχει συνεχώς την προσευχή του Ιησού, υπό το φως της οποίας η καρδιά θα αναγνωρίζει όλη τη βδελυγμία και το βδέλυγμα της καθημερινής μας συκοφαντίας. Η καταδίκη είναι μια κρυφή επιθυμία να καταστρέψεις έναν άλλον, αλλά η προσευχή γεννά ένα αίσθημα ζωντανής, άμεσης συμπόνιας για κάθε άτομο, όταν ο γείτονάς μας γίνεται, σαν να λέγαμε, ο «διπλός» μας.
Ένας συκοφάντης βλάπτει τουλάχιστον τρία άτομα. Πρώτα απ' όλα στον εαυτό του, γιατί η βρωμιά της συκοφαντίας, πριν ενσαρκωθεί στα λόγια, περνάει από την ίδια του την καρδιά. Μετά σε αυτόν που συκοφαντεί, γιατί λίγοι είναι αυτοί που αντέχουν τη συκοφαντία ήρεμα και μεγαλόψυχα: οι περισσότεροι πέφτουν σε απόγνωση και θυμό και συχνά απαντούν στους παραβάτες τους με τον ίδιο τρόπο. Και τέλος, σε αυτόν που ακούει συκοφαντίες: αρχίζει νοερά να καταδικάζει τον εαυτό του, σαν να τον ρουφούν σε βαλτότοπο. Έχοντας ακούσει τον συκοφάντη, χάνει την αγάπη του για το άτομο και συμμετέχει σε μια εσκεμμένα άδικη δίκη του αδελφού του. Αυτός που πιστεύει άνευ όρων κάθε λέξη του συκοφάντη τις περισσότερες φορές δεν είναι καν συνεργός, αλλά ένα είδος «μέσου» συκοφαντίας, σαν να έχει ζομβιστεί από συκοφαντία. Γι' αυτό αγαπούσαν οι άγιοι πατέρες να επαναλαμβάνουν τον ψαλμικό στίχο: ας μη μιλήσει το στόμα μου για τα έργα των ανθρώπων.
Η μόνη τέλεια αλήθεια που βγαίνει από τα χείλη του ανθρώπου είναι τα λόγια της προσευχής.
Ως συμπλήρωμα
Ερώτηση : Τι αμαρτίες διαπράττει ο άνθρωπος με τη γλώσσα του;
Απάντηση : Η γλώσσα είναι σαν μια φλόγα, η οποία φαίνεται μικρή, αλλά αν τη χειριστείς απρόσεκτα, μπορεί να κάνει στάχτη μια ολόκληρη πόλη. Η γλώσσα είναι σαν το μικρό πηδάλιο ενός πλοίου: είναι αόρατη στο νερό, αλλά μια λάθος στροφή της δίνει στο πλοίο μια λανθασμένη κατεύθυνση, και όσο περισσότερο το πλοίο πλέει, τόσο απομακρύνεται από τον στόχο του . Ο άνθρωπος ονομάζεται λεκτικό ον. Με τον λόγο στρέφει την ψυχή του στον Θεό στην προσευχή, με τον λόγο που επικοινωνεί με τους ανθρώπους, με τον λόγο αποκτά γνώση, και ταυτόχρονα ο απρόσεκτος χειρισμός του λόγου, η ασέβεια της γλώσσας βυθίζει την ψυχή του ανθρώπου σε πολλές αμαρτίες. Σχεδόν οι μισές από όλες τις αμαρτίες που διαπράττει ένα άτομο συμβαίνουν λόγω της κατάχρησης του μεγάλου δώρου του Θεού - του λόγου. Μπορούμε να πούμε ότι η ζωή και ο θάνατος της ψυχής μας είναι στη δύναμη της γλώσσας.
Το πιο τρομερό αμάρτημα στα λόγια είναι η ψευδορκία. Όταν ένας άνθρωπος ορκίζεται ψεύτικα, ειδικά στο όνομα του Θεού, και καλεί τον Θεό να μάρτυρα τα λόγια του, βάζει, σαν να λέγαμε, την ίδια του την ψυχή σε ενέχυρο. Υποβάλλει τον εαυτό του στην κρίση του Θεού τόσο στην αιωνιότητα όσο και εδώ στη γη. Επομένως, το αμάρτημα της ψευδορκίας ονομάζεται κλάμα αμαρτία: όπως το χυμένο ανθρώπινο αίμα, φωνάζει στον ουρανό για εκδίκηση. Ο ψευδορκιστής πουλάει την ψυχή του στο δαίμονα, η σφραγίδα του Ιούδα βρίσκεται αόρατα στα χείλη του. Αυτός που απαρνείται τον Θεό είναι ψευδορκιστής: έχει απαρνηθεί τους όρκους του βαπτίσματος, έχει απαρνηθεί τη χάρη του Θεού, που έλαβε στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Έχασε το όνομά του ως χριστιανός.
Υπάρχει ένα άλλο είδος απάρνησης του Θεού – η απάρνηση των μοναστικών όρκων. Ένας μοναχός που ζει στην πορνεία είναι μόνιμος ψευδορκιστής. Σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς κανόνες, εάν ένας τέτοιος άνθρωπος πεθάνει χωρίς μετάνοια και επιστρέφοντας στη μοναστική ζωή, τότε δεν μπορεί καν να ταφεί με χριστιανικό τρόπο. Είναι ιδιαίτερα τρομακτικό όταν ένα τέτοιο άτομο είναι ιερέας και τελεί τη λειτουργία: σε κάθε προσευχητικό επιφώνημα φαίνεται να προφέρει ανάθεμα στον εαυτό του. Σύμφωνα με την αποκάλυψη που δόθηκε στον μοναχό Μακάριο της Αιγύπτου , οι ψυχές τέτοιων ανθρώπων πηγαίνουν στα βάθη της κόλασης. (Μ., 1999. Σ. 298. – Εκδ .).
Το δεύτερο αμάρτημα είναι μια κατάρα που προφέρει ένα άτομο σε κατάσταση θυμού ή αγανάκτησης, μερικές φορές ακόμη και προς τους κοντινούς του ανθρώπους. Το να καταριέσαι έναν άνθρωπο σημαίνει να του ευχηθείς τιμωρία στη γη και θάνατο στην αιωνιότητα. Ιδιαίτερα τρομερή είναι η κατάρα του κλήρου και μετά των γονέων προς τα παιδιά τους. Μια άδικη κατάρα στρέφεται εναντίον αυτού που την προφέρει, αλλά μια άξια σκοτεινιάζει την ήδη δύσκολη ζωή αυτού που την έφερε πάνω του, φαίνεται να του τρώει στα κόκαλα και την κουβαλάει παντού μαζί του. Η κατάρα είναι αμαρτία κατά της ευαγγελικής εντολής: αγαπάτε τους εχθρούς σας , κατά των λόγων του αποστόλου: ευλογείτε και μην καταριέστε. Συχνά εκείνος που καταράστηκε άλλον μετανοεί πικρά για αυτό που έκανε, αλλά η λέξη έχει ήδη ειπωθεί, οι κολασμένες φλόγες έχουν ξεσπάσει από τα χείλη του.
Το τρίτο αμάρτημα στα λόγια είναι η συκοφαντία, ένα εσκεμμένο ψέμα με το οποίο θέλουμε να απαξιώσουμε ένα άλλο πρόσωπο, τα δίχτυα που του στήσαμε. Στην Αγία Γραφή ο έκπτωτος άγγελος ονομάζεται διάβολος, δηλαδή συκοφάντης. Αυτός που συκοφαντεί, που υφαίνει ίντριγκες, που προσπαθεί να δυσφημήσει έναν άλλον, γίνεται ένα πνεύμα με τον διάβολο. Η συκοφαντία είναι μια μορφή φόνου μέσω των λέξεων.
Το τέταρτο αμάρτημα είναι η καταδίκη. Ο Κύριος είπε: Η εκδίκηση και η ανταπόδοση ανήκουν σε μένα , αλλά ο άνθρωπος αναλαμβάνει να κρίνει τους άλλους αντί για τον Θεό. Κάθε καταδίκη περιέχει ένα ψέμα, ακόμα κι αν φαίνεται εξωτερικά εύλογο. Εξάλλου, ο Κύριος θα κρίνει ένα άτομο όχι μόνο από τις πράξεις του, αλλά και από την κατάσταση της καρδιάς του, και τα βάθη της καρδιάς κάποιου άλλου είναι κλειστά σε εμάς, επομένως, αυτός που καταδικάζει τον αδελφό του είναι τυφλός κριτής. Ο Κύριος είπε: με όποια κρίση κρίνεις, θα κριθείς. και με τι μέτρο συναντάς θα σου μετρηθεί πάλι . Αυτό σημαίνει ότι ένα άτομο που καταδικάζει τους άλλους καταδικάζει στην πραγματικότητα τον εαυτό του. Φαίνεται να απαιτεί τιμωρία από τον Θεό για τις αμαρτίες του. Το να καταδικάζεις σημαίνει να μην συγχωρείς, και να μην συγχωρείς σημαίνει να παραμένεις ασυγχώρητος. Πρέπει να ειπωθεί ότι δεν υπάρχει σαφής γραμμή μεταξύ συκοφαντίας και καταδίκης, και ένα κακόβουλο άτομο σχεδόν πάντα αποδεικνύεται συκοφάντης.
Το πέμπτο είδος αμαρτίας είναι το ψέμα και η προσποίηση. Στην προσευχή του Κυρίου ο διάβολος ονομάζεται ο κακός, το δεύτερο όνομα του διαβόλου είναι ψεύτης. Ο Κύριος είπε για τον εαυτό Του ότι το όνομά Του είναι Αλήθεια και όποιος είναι της αλήθειας θα ακούσει τη φωνή Του . Εδώ βρισκόμαστε, σαν να λέγαμε, ανάμεσα σε δύο πόλους: η αλήθεια οδηγεί στον Χριστό, το ψέμα στον Σατανά. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ξεχάσει πώς να είναι ο εαυτός του. Βάζει συνέχεια μάσκες, παίζει συνέχεια και λέει ψέματα. Στην εποχή μας, το ψέμα έχει γίνει ένα είδος καθολικής αμαρτίας που καλύπτει τα πάντα. Ένα άτομο έχει πάψει να εμπιστεύεται ένα άλλο άτομο, αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους είναι τόσο δύσκολο να ζεις στον σύγχρονο κόσμο. Με τα ψέματα ο άνθρωπος έχει νεκρώσει την καρδιά του και έσβησε την αγάπη. Ένα ψέμα κάνει την προσευχή αδύναμη: στον ουρανό ακούγεται μόνο η φωνή της καρδιάς και η καρδιά είναι κλειστή στα λόγια της προσευχής. Αυτός που λέει συνειδητά ψέματα στον άνθρωπο θα πει ψέματα άθελά του στον Θεό. Ένα ψέμα γεμίζει το κεφάλι σου με ένα ολόκληρο σύννεφο από σκέψεις. Ένας άντρας κρύβει ένα ψέμα με ένα άλλο ψέμα. Ένα από τα είδη ψεμάτων ενώπιον του Θεού είναι η αυτοδικαίωση. Οι Άγιοι Πατέρες έλεγαν: «Αν προστεθεί η υποκρισία στις αμαρτίες, τότε η ψυχή παραμένει ανίατη».
Ο έκτος τύπος αμαρτίας στα λόγια είναι τα χυδαία ανέκδοτα και η βρώμικη γλώσσα. Σε αυτή την περίπτωση, ένα άτομο σκορπάει πνευματική δυσωδία γύρω του με τα λόγια του. Είναι σαν μια βόμβα φορτωμένη με χώμα, που σκάει με το παραμικρό άγγιγμα και μέσα από το αυτί μολύνει τις ψυχές άλλων ανθρώπων. Ιδιαίτερα άθλιες είναι οι κατάρες με την αναφορά ιερού τόπου ή τα βλάσφημα αστεία. Αυτή η αμαρτία τιμωρείται συχνότερα εδώ στη γη. Μιλήσαμε για βλάσφημα ανέκδοτα, αλλά κάθε αστείο και κοροϊδία μοιάζει και με βλασφημία. Ο πλακατζής είναι ο μικρότερος αδερφός του κακοπροαίρετου: ο άνθρωπος είναι η εικόνα του Θεού, και στα αστεία αυτή η εικόνα παραμορφώνεται και παραμορφώνεται. Το αστείο είναι η εκδήλωση μιας ασεβούς και ποθητής ψυχής.
Ο επόμενος τύπος λεκτικής αμαρτίας είναι η άσκοπη συζήτηση, η συνήθεια να μιλάς για τα περιττά και κενά, να γεμίζεις τη μνήμη του ατόμου και των άλλων με τυχαία σκουπίδια. Η κενή ομιλία είναι η επιθυμία να μιλήσεις που γίνεται συνήθεια. Αν ένας φλύαρος δεν μιλάει, νιώθει άρρωστος και συντετριμμένος, σαν αλκοολικός χωρίς κρασί. Η κενή ομιλία αφαιρεί τη χάρη του Θεού. Ένας κενός ομιλητής γίνεται βάρος για τους άλλους, γι' αυτό πρέπει να μάθουμε τη μεγάλη επιστήμη της σιωπής. Ένας κενός ομιλητής είναι εχθρός της ψυχής του και κλέφτης του χρόνου κάποιου άλλου. Η πολυλογία σχετίζεται στενά με την άσκοπη συζήτηση, αλλά εξακολουθεί να διαφέρει από αυτήν κατά κάποιο τρόπο.
Ένας πολύπλοκος άνθρωπος μπορεί να μιλήσει για ό,τι είναι απαραίτητο και χρήσιμο, αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιεί τόση αφθονία λέξεων που δεν είναι καθόλου απαραίτητες. Ένας πολυλογικός άνθρωπος δεν μπορεί να διαχωρίσει το σημαντικό από το δευτερεύον. φαίνεται ότι κάθεται σε ένα καρότσι που κινείται τόσο αργά που δεν ξέρεις πότε θα φτάσει εκεί που πηγαίνει. Μια συζήτηση με ένα τέτοιο άτομο σας αφήνει να αισθάνεστε εξαντλημένοι και κουρασμένοι, η προσοχή σας γίνεται θαμπή και σταδιακά σταματάτε να καταλαβαίνετε τι σας λέει. Ο βερμπαλισμός είναι τόσο υπερηφάνεια που αγαπά να εκφράζεται όσο και η απουσία μιας κουλτούρας σκέψης. Σε αυτό προστίθεται και η έλλειψη σεβασμού προς τον συνομιλητή, ο οποίος δεν ρωτιέται αν θέλει να ακούσει ή δεν ξέρει πώς να βγει στην ακτή από αυτό το ρεύμα λέξεων.
Με ποιον πρέπει να προσπαθήσετε ιδιαίτερα να μην είστε πολυλογείς; Πρώτον, με ένα άτομο μεγαλύτερο από εσάς. δεύτερον, με κάποιον που ξέρει το θέμα για το οποίο μιλάς καλύτερα από εσένα και το καταλαβαίνει με μια ματιά. Τρίτον, με έναν μοναχό που, σύμφωνα με το βαθμό του, πρέπει να ασχολείται με την εσωτερική προσευχή, και κάθε επιπλέον λέξη παρεμβαίνει στο εσωτερικό του έργο. Τέταρτον, με τον εχθρό που θέλει να σε πιάσει στα λόγια σου για να σε δυσφημήσει. Πέμπτον, με τον άρρωστο που ήρθες να επισκεφτείς. έκτο, με ένα άτομο που έχει λίγο χρόνο και κάθε λεπτό είναι προγραμματισμένο. έβδομο, με κάποιον που σε διακόπτει συνεχώς, κοιτάζει γύρω σου κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας και πιο συχνά το ρολόι του, που απαντά ακατάλληλα (σίγουρο σημάδι ότι είσαι βαρετός και το άτομο δεν σε ακούει), ο οποίος στην παρουσία σου θυμώνει με τη γυναίκα και τα παιδιά του ή διώχνει αγενώς τη γάτα, η οποία, χαϊδεύοντας, τρίβεται στα πόδια του όλα, κατά τη διάρκεια μιας ενδιαφέρουσας συνομιλίας, τα μάτια του συνομιλητή είναι ορθάνοιχτα και κατευθύνονται προς την κατεύθυνση σας). Και ακόμα κι αν δεν υπάρχουν όλα τα παραπάνω, καλύτερα να μην μιλάμε πολύ.
Δεν πρέπει να μιλάτε για πράγματα που δεν γνωρίζετε, για τα οποία δεν είστε σίγουροι, που συνδέονται με πνευματική βλάβη σε όσους σας ακούν. Πρέπει να μιλήσετε για αυτά που γνωρίζετε, τι είναι χρήσιμο για τους άλλους και ταυτόχρονα να μιλήσετε σύντομα. Είναι καλύτερο για τους ανθρώπους να θέλουν να μιλήσετε περισσότερο παρά να θέλουν να σιωπήσετε. Ακόμη και στα καλά πράγματα πρέπει να τηρεί κανείς το μέτρο. Σύμφωνα με τον λόγο του Σοφού, βρήκες το μέλι να τρως όσο χρειάζεσαι, για να μη χορταίνεις με αυτό και να μην το κάνεις εμετό .
Ερώτηση : Πότε μπορεί να είναι χρήσιμη η συζήτηση;
Απάντηση : Όταν και τα δύο μέρη θέλουν να μοιραστούν πληροφορίες μεταξύ τους και θέλουν να μάθουν την αλήθεια και πότε ένα άτομο πρέπει να υπερασπιστεί δημόσια τα πιστεύω του.
Ερώτηση : Μπορούν οι συζητήσεις και οι συζητήσεις να οδηγήσουν ένα άτομο στην πίστη;
Απάντηση : Υπάρχουν δύο είδη απιστίας: από άγνοια και από διαφθορά της θέλησης (και το χειρότερο εδώ είναι η πνευματική υπερηφάνεια). Αλλά αν στην πρώτη περίπτωση είναι δυνατόν να ενθαρρύνουμε ένα άτομο να πάρει πιο σοβαρά τις ερωτήσεις της κοσμοθεωρίας, τότε στη δεύτερη περίπτωση, η πληγωμένη υπερηφάνεια αρχίζει να μιλάει σε ένα άτομο, καθιστώντας τον κωφό (αλλά όχι χαζό).
Ερώτηση : Ποιον δεν μπορείς να εμπιστευτείς;
Απάντηση : Σε ένα άτομο που:
1 . υπόσχεται πολλά?
2 . μιλά συνεχώς για την τιμή και τα πλεονεκτήματά του.
3 . επαινεί τους ανθρώπους κατάματα και τους επικρίνει πίσω από την πλάτη τους.
4 . Σε κάθε ευκαιρία ορκίζεται αγάπη και αφοσίωση.
5 . χρησιμοποιεί πάρα πολλά αστεία και παροιμίες στον λόγο του.
Ερώτηση : Πότε πρέπει να τελειώσει μια συζήτηση;
Απάντηση : Όταν ένα άτομο επιδιώκει να μην καταλάβει το άτομο με το οποίο μιλάει, αλλά να ισχυριστεί τη δική του γνώμη. Όταν το θέμα της συζήτησης είναι άγνωστο και δεν ενδιαφέρει τον συνομιλητή. Όταν το ένα διακόπτει το άλλο. Όταν ένα άτομο επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα. Όταν δεν μιλάει, αλλά δηλώνει, σαν καλλιτέχνης στη σκηνή (αυτό σημαίνει ότι δεν έχει στοιχεία και τα συναισθήματα ενεργούν μέσα του αντί για λογική). Όταν ένα άτομο αγνοεί τα γεγονότα και, αντί να απαντήσει σε μια ερώτηση, μεταπηδά από το ένα θέμα στο άλλο. Όταν θεωρεί ότι έχει δίκιο σε όλα και δεν παραδέχεται ότι κάνει λάθη. Όταν ένα άτομο ενεργεί σαν να τα ξέρει όλα. Όταν μιλάει όχι για αρχές, αλλά για προσωπικότητες. Όταν η καυστική γελοιοποίηση βγαίνει μπροστά αντί για στοιχεία. Όταν ένα άτομο απαντά εκτός θέματος. Όταν κάποιος μιλάει πολύ, χωρίς καν να αφήνει τον άλλον να πει λέξη (αυτό είναι σημάδι ενός ναρκισσιστή ανόητου που δεν έχει καθαρή σκέψη, αλλά ακούει με ευχαρίστηση τη φωνή του, σαν μουσικόφιλος την άρια του Καρούζο· σε αυτήν την περίπτωση, αν συνεχιστεί η συζήτηση, δεν θα είναι πλέον διάλογος, αλλά δύο μονόλογοι απομονωμένοι ο ένας από τον άλλο). Εάν κάποιος επιτρέψει την ανακρίβεια στην προσφώνησή του, τον προσβλητικό τόνο και τις εκφράσεις του (η ανοησία χωρίς αγιότητα χάνει τη γοητεία της και μετατρέπεται σε συνηθισμένη χαζομάρα). Γενικά, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η ζωή ενός ατόμου συνοψίζεται στην καρδιά και σε μια συνομιλία, πρώτα απ 'όλα, ακούγεται το περιεχόμενο της καρδιάς και το πάθος της ψυχής. Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε διαφορετικά πνευματικά κύματα σταματούν να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον: μια τέτοια συζήτηση δεν φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, αλλά μάλλον οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη απόκλιση.
Σε όλες τις περιπτώσεις θα πρέπει να θυμάται κανείς την ομολογία του αιδεσιμότατου Αρσενίου του Μεγάλου : «Μετά από κουβέντες πολλές φορές μετανόησα, αλλά μετά σιωπής – ποτέ» .
* * *
.jpg)
.jpg)
.jpg)
