ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ . ΠΑΝΑΓΙΑ ΧΡΥΣΙΝΟΥ. ΦΟΒΕΡΈΣ ΔΙΗΓΉΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΈΡΟΝΤΑ. ΑΚΟΎΣΤΕ ΤΗΝ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!!

 

Ασύλληπτο Θαύμα στην Πάρο

 

π. Νικόλαος Λουδοβίκος - Θεία Χάρις, Θεία Δωρεά και Θείο Χάρισμα στη ζωή της Εκκλησίας

 

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους - Γάμος-Οικογένεια με το φακό ενός κοσμικού ερημίτη

 

Γεώργιος Φίλης: Το μεγάλο παιχνίδι ξεκίνησε & δεν είναι καλό για την Τουρκία- Ισραήλ παίζει Κουρδικό

 

Λεμεσού ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ. "Το αιώνιο χαμόγελο του γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού". Κατερίνη 24-10-2022

 

Ο Άγιος Σωφρόνιος και ο μελλοντικός Κύπριος αρχιμανδρίτης Παύλος (Βενέδικτος) Εγγλεζάκης - πιθανότατα 1990/91.

Νέα φωτογραφία: Ο Άγιος Σωφρόνιος εργάζεται στον κήπο, δεκαετία 1906!

ΑΛΚΙΒΙΆΔΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΎ.ΕΝΑ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΌΝ ΣΑΛΟΣ.ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ.

Ιερομόναχου Σωφρόνιου Γ. Μιχαηλίδη

 

Tόν Γενάρη του 2014 κλείνουν 35 χρόνια από τον άδικο χαμό του Αλκιβιάδη Κυριάκου από τη Λάρνακα, πού έχασε, σε ηλικία 37 χρόνων, τη ζωή του όταν το υπό κράτηση πλοιάριο στο όποιο είχε τοποθετηθεί φρουρός στο λιμάνι της Λάρνακας, απήχθηκε από τους λαθρέμπορους ναύτες του και διέφυγε στις ελληνικές θάλασσες. Ό αείμνηστος Αλκιβιάδης άφησε ανεξίτηλη τη μνήμη του στην καρδιά όλων όσοι τον γνώριζαν, γιατί ήταν μια ομολογιακή μορφή. Το ασίγαστο πάθος του για τη μυστική συνάντηση με το Θεό, ή άσβεστη φλόγα της αγάπης του για το Χριστό, ή διαρκής μέριμνα του για τη διαφύλαξη του θείου θελήματος, ή συνειδητή «σταύρωση» του για τα του κόσμου και ή διαρκής ενατένιση του προς τον κόσμο της αιωνιότητας, θα αποτελούν για μας μια διαρκή ζωντανή υπόμνηση βασικών αληθειών της πίστης μας, αλλά ταυτόχρονα κι ένα δυνατό έλεγχο για τη δική μας ραθυμία και αμέλεια Αληθινός αγιορείτης (πολύ πριν εμείς γνωρίσουμε το Αγιον Όρος) ήταν μέσα στην κοινωνία μας ή ενσάρκωση του ορθοδόξου ασκητικού ιδεώδους.

 

 

Ό Αλκιβιάδης δεν ήταν μια συνηθισμένη ψυχή κι ας ήταν το εξωτερικό του γνώρισμα μηδαμινό κι ασήμαντο. Γιατί κάτω από το ταπεινό του παρουσιαστικό κρυβόταν ένας αληθινός δούλος του ζώντος Θεού. Στο πρόσωπο του επαλήθευε για πολλοστή φορά ό λόγος της Αγίας Γραφής ότι «στην κλήση του θεού δεν ανταποκρίθηκαν πολλοί σοφοί κατά κόσμο, ούτε πολλοί δυνατοί, ούτε πολλοί ευγενείς την καταγωγή, αλλά εκείνους πού ό κόσμος θεωρεί μωρούς διάλεξε ό Θεός για να καταισχύνει τούς σοφούς, και τούς αδυνάτους κατά κόσμο διάλεξε ό Θεός να καταισχύνει τούς δυνατούς, και ανθρώπους πού έχουν ταπεινή καταγωγή κατά κόσμο, και τούς περιφρονημένους…, ώστε να μη καυχηθεί κανείς άνθρωπος ενώπιον του Θεού» (Α’ Κορ. α’ 28).

 

Αν θα επιχειρούσε κανείς να σκιαγραφήσει την προσωπικότητα του Αλκιβιάδη, θα τόνιζε την αληθινά Χριστιανική ψυχή του, την απλότητα και ταπείνωση του, την ασυνήθιστη για την εποχή μας αυταπάρνηση του, την συνεχή θυσία των προσωπικών του συμφερόντων για την εξυπηρέτηση των άλλων, την απόλυτη περιφρόνηση του για τα χρήματα και τα υλικά αγαθά (αληθινό «πετεινό του ουρανού, πού ούτε σπείρει, ούτε θερίζει ουδέ συνάγει εις αποθήκας και ό Πατήρ ό ουράνιος τρέφει αυτό»). Μα προ παντός θα τόνιζε τη φλογισμένη αγάπη του για τον Θεό και την με πάθος αναζήτηση της Χάριτος του, την ασυνήθιστα ασκητική για τις μέρες μας ζωή του με τις συνεχείς νηστείες, αγρυπνίες και αδιάλειπτες με το κομποσκοίνι προσευχές του. Όλα αυτά, μαζί με την από χρόνια κλονισμένη και βασανισμένη υγεία του, συνθέτουν την τραγική μορφή του: τραγική για μας τούς κοσμικούς ανθρώπους, μα αγιασμένη και ηρωική για τα μάτια του Θεού.

 

 

Πάνω στον ανθό της νιότης του, στα είκοσι του χρόνια, πήγε στο Αγιον Όρος, πυρπολημένος από θείον έρωτα, και μόνασε για 2,5 χρόνια στη Μονή Διονυσίου. Όμως ή σοβαρά κλονισμένη υγεία του τον ανάγκασε να εγκαταλείψει το άγιώνυμον Όρος και να επιστρέψει στο σπίτι του στη Λάρνακα, όπου ζούσε περισσότερο σαν μοναχός και ασκητής παρά σαν κοσμικός, γιατί ό καημός του μοναχισμού και της τελείας αφιερώσεως στο Θεό δεν τον είχε εγκαταλείψει ποτέ. Ή ολοένα και περισσότερο κλονισμένη υγεία του έγινε αφορμή να απολυθεί από τη δουλειά του στα Δημόσια Έργα Λάρνακος’ από τότε, τον φώναζαν κάπου κάπου στο λιμάνι για να εκτελεί χρέη φρουρού σε πλοία υπό κατάσχεση, απασχόληση πού τελικά του στοίχισε το θάνατο.

 

 

Ή αληθινά χριστιανική και ταπεινή, μα συγχρόνως βασανισμένη, ζωή του πού επισφραγίστηκε μ’ ένα τόσο τραγικό τέλος μέσα σε ξένες θάλασσες, αποκτά στα μάτια μας τη διάσταση του δραματισμού, κι αγγίζει τα όρια του μαρτυρίου. Κι αλήθεια! Ποιος ξέρει αν στην εν ούρανοίς «θριαμβεύουσαν Έκκλησίαν» δεν κατέλαβεν ήδη μια θέση, έστω και την ταπεινή, μεταξύ των μαρτύρων και ομολογητών της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης! Γιατί, όπως λέγει ό άγιος Ισαάκ ό Σύρος, «δεν είναι μάρτυρες μόνοι εκείνοι, οίτινες έδέξαντο τον θάνατον διά την πίστιν του Χριστού, αλλά και όσοι άποθνήσκουσι τηρούντες εις την ζωήν των τάς έντολάς Αυτού».

 

Θα ήταν παράλειψη αν τελειώναμε χωρίς να αναφέρουμε και μερικά άλλα λόγια του αγίου Ισαάκ από τούς περίφημους Ασκητικούς Λόγους του, λόγια πού αποτελούν την πιο χαρακτηριστική περιγραφή πού θα μπορούσε κανείς να δώσει για τον Αλκιβιάδη.

 

 

«Οι αληθείς δίκαιοι, τούτο συλλογίζονται πάντοτε, ότι δεν είναι άξιοι δούλοι του θεού, και θεωρούσιν εαυτούς ταλαίπωρους και αναξίους της επιμέλειας του Θεού… Τον δέ καιρόν της αναπαύσεως αυτών έφύλαξεν ό Θεός εις τον μέλλοντα αιώνα. Και όλοι οι έχοντες τον Κύριον ένοικον, δεν έπιθυμούσι την άνάπαυσιν εις αυτήν την ζωήν, απαλλασσόμενοι έκ των θλίψεων, αν και ενίοτε δίδεται μυστικώς εις αυτούς παρηγοριά εις τούς πνευματικούς κόπους».

 

«Την αληθή ταπείνωσιν δύναται τις να αποκτήσει εάν αδιαλείπτως ένθυμήται τας εαυτού αμαρτίας και την πλησιάζουσαν ώραν τού θανάτου και εάν ένδύηται ευτελή ενδύματα, και εις πάσαν περίστασιν προτιμά τον έσχατον τόπον και έργάζηται τα ευτελή έργα, και εάν υπακούει προθύμως ή σιωπά πάντοτε, και θέλει πανταχού να είναι άγνωστος και άψήφιστος… Ό ταπεινόφρων δεν είναι εκ τούτου του κόσμου, επειδή ούτε εις τας Λύπας φοβείται και μεταβάλλεται, ούτε εις τας χαράς ευχαριστείται και αναπαύεται, άλλ’ όλη αυτού ή ευχαρίστησης και ή χαρά συνίσταται εις την άπόλαυσιν του δεσπότου Χριστού…»

 

«Καταφρόνησον, λοιπόν, σεαυτόν διά την άγάπην του Θεού, και ό Θεός θέλει αύξηση την δόξαν σου καθ’ ολην σου την ζωήν, χωρίς σύ να το γνωρίζεις. Έχε σεαυτόν άμαρτωλόν, ίνα δικαιωθής. Έξευτέλισον σεαυτόν, και θέλεις Ίδή την δόξαν του Θεού εις εαυτόν, διότι όπου πλημμυρεί ή ταπείνωσις, εκεί ακμάζει και ανθεί ή δόξα του Θεού. Σπούδασον να καταφρονηθής υπό των ανθρώπων, όπως χορτασθής της δόξης του Θεού. Καταφρόνησον την τιμήν του κόσμου, ίνα τιμηθής παρά του Θεού…».

 

 

 

Ποιος αλήθεια, από τούς φίλους και γνωστούς του Αλκιβιάδη δεν αναγνωρίζει σ’ αυτόν μια εκπληκτική αληθινή και πιστήν ενσάρκωση των πιο πάνω λόγων του αγίου Ισαάκ;

 

Αγαπημένε μας φίλε και σύντροφε στον κοινό χριστιανικό αγώνα Όσο κι αν πονούμε για τον πρόωρο χαμό σου, τον πόνο μας τον απαλύνει ή βεβαιότητα ότι τώρα, επί τέλους, απολαμβάνεις στις «ουράνιες μονές», το κάλλος του Δεσποτικού προσώπου πού το αγαπούσες και πού με τέτοιο ασίγαστο πάθος αναζητούσες.

 

 

Ιερομόναχος ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ

 

http://www.diakonima.gr/2013/07/06/%ce%bf-%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b7%cf%84%ce%ae%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d-%ce%b1%ce%bb%ce%ba%ce%b9%ce%b2%ce%b9%ce%ac%ce%b4%ce%b7%cf%82-%ce%ba/

 

Ο μεγαλομάρτυς Δημήτριος ο Μυροβλύτης - π. Νικόλαος Χαμαμτζόγλου

 

ΞΕΝΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ;

 ΞΕΝΟΙ  ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ;

ΑΜΑ δεν προσλαμβάνουμε και νοιώσουμε την Εκκλησία ως φιλί και θάλπος φιλόστοργο στην παγωνιά του κόσμου.

Αν δεν την καταλάβουμε ως  λυσίπονο  χάδι και έλεος ,τόσο που όλα τα κύτταρά σου να πανηγυρίζουν σαν γυρίζουν γύρω από τον Εσταυρωμένο που στέκεται όλος  αδιεκδίκητη αγάπη και μητρική υπομονή στην πλάτη της Αγίας Τραπέζης και με τα άγια χέρια του κάνει μία απερινόητη  αγκαλιά όλη την πλάση, τότε είμαστε ξένοι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι και κολασμένοι εντός του ίδιου του παραδείσου.

 

π.Διονύσιος Ταμπάκης

Γερόντισσα Φιλοθέη - Καταφυγή Διαλόγου | ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2024

 

Ο Μητροπολίτης Λεμεσού π. Αθανάσιος για τον Frank Atwood (μακαριστό μοναχό Εφραίμ)

 

Γέροντας Γαβριήλ: Ληστής - Σύγχρονοι θεολόγοι - Αβάπτιστα παιδιά

 

"Όλα του Γάμου Δύσκολα" Ελευθέριος Ελευθεριάδης - Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου

 

Ο Άθεος Υπουργός H.D.

 

Adam reviens! un entretien spirituel avec mère Aimiliani

 

8η Πανελλήνια Σύναξη Ἑ.Ρω - ΙΕΡΙΣΣΟΣ 2024 - Ομιλία Γέροντος Εφραίμ Βατοπεδινού

 

ΕΚΔΡΟΜΗ.Είναι καθορισμένο το ραντεβού μας με αυτό τον Άγιο γέροντα Κυριάκο 92 ετών σήμερα στο ησυχαστήριο του μέσα στο δάσος στην Μικρομηλιά Δράμας μία απόσταση 230 χιλιομέτρων απο την Θεσσαλονίκη στα σύνορα της Βουλγαρίας. Κλείστε άμεσα τις θέσεις σας.

Πήραμε τηλεφωνικά την έγκριση και ευλογία του

      (ΠΡΏΤΑ Ο ΚΑΛΌΣ ΘΕΌΣ)

  ΣΑΒΒΑΤΟ  16-ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ )          

 Είναι καθορισμένο το ραντεβού μας με αυτό τον Άγιο γέροντα Κυριάκο 92 ετών σήμερα στο ησυχαστήριο του μέσα στο δάσος στην Μικρομηλιά Δράμας μία απόσταση 230 χιλιομέτρων απο την Θεσσαλονίκη στα σύνορα της Βουλγαρίας. Κλείστε άμεσα τις θέσεις σας. 

       

Πληροφορίες στα τηλέφωνα μάς 2314.024395 -6971 653 871. 

       ΜΌΝΟ ΜΕ 25 ΕΥΡΏ 

πληρωμή επάνω στο λεωφορείο την ημέρα της Αναχ. 

BALKAN EXPRESS TRAVEL 

ΤΣΙΜΙΣΚΗ 16 ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ.

ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΊΟ 

    (Πρόγραμμα Εκδρομής)

Αναχώρηση από Θεσσαλονίκη στις 7,00 πμ και παίρνοντας τον κόσμο μέσα από διάφορες στάσεις Στην πόλη μας αναγκαστική στάση λίγο έξω από την πόλη της Δράμας για καφέ, εν συνεχεία Θα κάνουμε απαραίτητη στάση στον ποταμό Νέστο για να απολαύσουμε  ένα πανέμορφο  τοπίο βγάζοντας καταπληκτικές φωτογραφίες, συνεχίζουμε για να βρεθούμε έξω από το χωριό μικρομηλιά Δράμας μέσα στο δάσος όπου μάς περιμένει εκεί ένας αληθινός Παράδεισος το Μοναστηράκι της Αγίας Κυριακής. Θα έχουμε εκτός τού Αγίου γέροντα Κυριάκο την παρουσία ενός καταξιωμένου ιερομονάχου τον πατέρα δαμάσκηνο. Θα αφήσουμε όλο τον χρόνο στον Άγιο ταπεινό γέροντα να μάς μιλήσει όλο το γκρουπ και εν συνεχεία Θα μάς ευλογήσει όλους με το θαυματουργό πετραχήλι του, θα έχουμε την δυνατότητα για να μιλήσουμε με τον ίδιο, εκεί μην εκπλαγείτε ότι και αν δει και σάς πει. Να είστε προετοιμασμένοι για αυτά πού θα σάς πει. Ολοκληρώνοντας όσος χρόνος ελεύθερος υπάρξει για όλους μάς. Θα αποχαιρετίσουμε με ευλάβεια τον αγαπημένο μάς Γέροντα και εν συνεχεία παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής Θα κάνουμε απαραίτητη στάση  μέσα στο χωριό βολακας. για φαγητό και ξεκούραση σε ένα πανέμορφο τοπίο στον δρόμο για επιστροφή μία τελευταία στάση για ένα καφέ. Και αργά το απόγευμα πρώτα ο Θεός θα είμαστε πίσω στην πόλη μάς με τις καλύτερες εντυπώσεις και από αυτήν την εκδρομή.

Το θαύμα της εξομολόγησης. Αληθινές ιστορίες για το Μυστήριο της Μετάνοιας!Pylneva Galina Aleksandrovna.26

 

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος

Δόξα στον Κύριο που μας έδωσε μετάνοια, και μέσω της μετάνοιας θα σωθούμε όλοι ανεξαιρέτως. Μόνο όσοι δεν θέλουν να μετανοήσουν δεν θα σωθούν. Κάθε ψυχή που έχει χάσει την ειρήνη πρέπει να μετανοήσει, και ο Κύριος θα συγχωρήσει τις αμαρτίες, και τότε θα υπάρξει χαρά στην ψυχή και ειρήνη. Αυτό είναι σημάδι της άφεσης των αμαρτιών: αν μισήσατε την αμαρτία, τότε ο Κύριος θα σας συγχωρήσει τις αμαρτίες σας.

Άγιος Σιλουανός του Άθω

Περί γενικής ομολογίας

Η ίδια η έννοια της «γενικής» ομολογίας δεν φαίνεται να υπήρχε πριν από τον αιώνα μας. Κάποιοι λένε ότι έγινε πράξη από τον πατέρα Ιωάννη της Κρονστάνδης, αλλά αξίζει να διαβάσετε την περιγραφή της ομολογίας ότι ο π. Ιωάννης για να βεβαιωθεί ότι αυτό ήταν μια ατομική ομολογία. Έτσι μίλησε ο ιερέας Vasily Shustin.

«Ήταν δύσκολο να πείσω τον πατέρα να έρθει σε μένα (ήταν Σαρακοστή) και έπρεπε να το εξομολογηθώ σε μια γενική εξομολόγηση. Ο πατέρας μου και εγώ φτάσαμε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Ανδρέα πριν χτυπήσει το κουδούνι. Ήταν σκοτεινά: μόλις τέσσερις και μισή το πρωί. Ο καθεδρικός ναός ήταν κλειδωμένος και αρκετοί άνθρωποι στέκονταν ήδη γύρω του. Έπρεπε να σταθούμε στο δρόμο για μισή ώρα και περάσαμε από μια ειδική είσοδο κατευθείαν στο βωμό. Σύντομα έφτασε ο ιερέας και άρχισε να υπηρετεί στο ιερό. Όταν έφτασε, ο καθεδρικός ναός ήταν ήδη γεμάτος. Και φιλοξένησε πολλές χιλιάδες άτομα. Υπήρχε μια αρκετά ψηλή σχάρα κοντά στον άμβωνα για να συγκρατήσει την πίεση. Υπήρχε ήδη μια συντριβή στον καθεδρικό ναό. Κατά τη διάρκεια του Όρθρου, ο ιερέας διάβαζε ο ίδιος τον κανόνα. Μετά το κανόνα άρχισε η γενική εξομολόγηση. Πρώτα, ο ιερέας διάβασε προσευχές πριν από την εξομολόγηση, μετά είπε λίγα λόγια για τη μετάνοια και φώναξε δυνατά σε ολόκληρο τον καθεδρικό ναό: "Μετανοήστε!" Κάτι απίστευτο άρχισε να συμβαίνει εδώ. Κραυγές, κραυγές, προφορική εξομολόγηση κρυφών αμαρτιών. Κάποιες, κυρίως γυναίκες, προσπάθησαν να φωνάξουν όσο πιο δυνατά γινόταν για να τις ακούσει ο ιερέας και να προσευχηθεί γι' αυτές. Και εκείνη την ώρα ο ιερέας γονάτισε μπροστά στο θρόνο, έβαλε το κεφάλι του στο θρόνο και προσευχήθηκε. Σταδιακά οι κραυγές μετατράπηκαν σε κλάματα και λυγμούς. Αυτό συνεχίστηκε για περίπου 15 λεπτά. Στη συνέχεια, ο ιερέας σηκώθηκε όρθιος, με ιδρώτα να κυλήσει στο πρόσωπό του. Βγήκε στον άμβωνα. Προέκυψαν αιτήματα για προσευχή, αλλά άλλες φωνές άρχισαν να τους ηρεμούν. Ο καθεδρικός ναός υποχώρησε. Και ο ιερέας σήκωσε το επιτραχήλιο με το ένα χέρι, διάβασε την προσευχή της συγχώρεσης και κύκλωσε πρώτα ημικύκλιο στον άμβωνα και μετά στο βωμό και άρχισε η λειτουργία... 12 ιερείς υπηρέτησαν πίσω από τον θρόνο, και στον θρόνο υπήρχαν 12 τεράστια κύπελλα . Ο πατέρας υπηρέτησε νευρικά, σαν να φώναζε ορισμένες λέξεις, σαν να έδειχνε ιδιαίτερη τόλμη. Άλλωστε πόσες ψυχές μετανοημένων πήρε πάνω του! Διαβάσαμε τις προσευχές πριν την Κοινωνία για πολύ καιρό: έπρεπε να ετοιμάσουμε πολλά σωματίδια. Ο πατέρας βγήκε γύρω στις 9 το πρωί και άρχισε να κοινωνεί. Πρώτα πλησίασαν όσοι ήταν στο βωμό. Ανέβηκα ανάμεσά τους. Πήγα (έχοντας κοινωνήσει) στη χορωδία και άρχισα να παρακολουθώ πώς κοινωνούσε ο κόσμος. Υπήρχε μια τρομερή συντριβή κοντά στην ωραία Πύλη.Ο πατέρας στάθηκε με το κύπελλο, το οποίο άλλαξε πολλές φορές, από τις 9 το πρωί μέχρι τις τρεις και μισή το μεσημέρι... Η λειτουργία και η Θεία Κοινωνία έδωσαν τόση δύναμη και σθένος που ο πατέρας μου και εγώ δεν νιώσαμε κούραση».

«Ο Ιωάννης της Κρονστάνδης στα απομνημονεύματα των σαμοβιδών» Μ., 1997

Γενική εξομολόγηση με τον Μητροπολίτη Αντώνιο

Το έχουμε (εξομολόγηση) 4 φορές το χρόνο. Πριν από τη γενική εξομολόγηση, διεξάγω 2 συνομιλίες που στοχεύουν στο να καταλάβω τι είναι η εξομολόγηση, η αμαρτία, η αλήθεια του Θεού και η εν Χριστώ ζωή. Κάθε μία από αυτές τις συνομιλίες διαρκεί 3/4 ώρες. Όλοι οι συγκεντρωμένοι κάθονται πρώτα και ακούν, μετά ακολουθεί μισή ώρα σιωπή, κατά την οποία ο καθένας πρέπει να σκεφτεί αυτό που άκουσε, να σκεφτεί την αμαρτωλότητά του, να κοιτάξει την ψυχή του. Και μετά υπάρχει μια γενική ομολογία: μαζευόμαστε στη μέση της εκκλησίας, βάζω το πετραδάκι, το Ευαγγέλιο είναι μπροστά μας και συνήθως διαβάζω τον κανόνα της μετανοίας στον Κύριο Ιησού Χριστό. Κάτω από την επιρροή αυτού του κανόνα, προφέρω δυνατά τη δική μου ομολογία, όχι για τυπικότητες, αλλά για όσα με κατηγορεί η συνείδησή μου, και όσα μου αποκαλύπτει ο κανόνας που διάβασα. Κάθε φορά η εξομολόγηση είναι διαφορετική, γιατί τα λόγια αυτού του κανόνα κάθε φορά με καταδικάζουν διαφορετικά για κάτι άλλο. Μετανοώ ενώπιον όλων των ανθρώπων, αποκαλώντας τα πράγματα με το όνομά τους, όχι για να με κατηγορήσουν στη συνέχεια ειδικά για αυτήν ή εκείνη την αμαρτία, αλλά για να τους αποκαλυφθεί κάθε αμαρτία ως δική μου. Αν, ενώ προφέρω αυτήν την ομολογία, δεν αισθάνομαι ότι είμαι αληθινός μετανοητής, τότε το προφέρω ως ομολογία. «Συγχώρεσέ με, Κύριε. Έτσι είπα αυτά τα λόγια, αλλά δεν έφτασαν στην ψυχή μου».

Αυτή η εξομολόγηση διαρκεί συνήθως 3/4 της ώρας, ή μισή ώρα, ή 40 λεπτά, ανάλογα με το τι μπορώ να εξομολογηθώ στους ανθρώπους. Την ίδια στιγμή, οι άνθρωποι εξομολογούνται σιωπηλά μαζί μου και μερικές φορές φαίνεται να λένε δυνατά: «Ναι, Κύριε, συγχώρεσέ με, Κύριε. Και εγώ φταίω για αυτό». Αυτή είναι η προσωπική μου ομολογία, και, δυστυχώς, είμαι τόσο αμαρτωλός και τόσο όμοιος με όλους κάτω από αυτή τη δράση που τα λόγια μου αποκαλύπτουν στους ανθρώπους τη δική τους αμαρτωλότητα. Μετά από αυτό προσευχόμαστε. διαβάσαμε μέρος του μετανοητικού κανόνα, διαβάσαμε προσευχές πριν από τη Θεία Κοινωνία: όχι όλες, αλλά επιλεγμένες, που σχετίζονται με όσα μίλησα και πώς εξομολογήθηκα. Τότε όλοι γονατίζουν και λέω μια γενική προσευχή άδειας, έτσι ώστε όλοι όσοι θεωρούν απαραίτητο να ανέβουν και να μιλήσουν χωριστά για αυτήν ή την αμαρτία να το κάνουν ελεύθερα. Γνωρίζω εκ πείρας ότι μια τέτοια εξομολόγηση διδάσκει τους ανθρώπους να κάνουν ιδιωτική εξομολόγηση. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που μου λένε ότι δεν ξέρουν με τι να εξομολογηθούν, ότι έχουν αμαρτήσει ενάντια σε πολλές από τις εντολές του Χριστού, έχουν κάνει πολλά κακά πράγματα, αλλά δεν μπορούν να το συνθέσουν σε μια μετανοημένη ομολογία. Και μετά από μια τέτοια γενική εξομολόγηση, οι άνθρωποι έρχονται σε μένα και λένε ότι ξέρουν πλέον πώς να ομολογούν την ψυχή τους, ότι το έμαθαν, στηριζόμενοι στις προσευχές της Εκκλησίας, στον κανόνα της μετανοίας, στο πώς ο ίδιος ομολογήθηκα. παρουσία την ψυχή σου και στα συναισθήματα άλλων ανθρώπων που αντιλήφθηκαν αυτή την ίδια ομολογία ως δική τους. Νομίζω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό: η γενική ομολογία γίνεται μάθημα για το πώς να ομολογείς προσωπικά...

Νομίζω ότι ο καθένας μας μπορεί να μάθει να μετανοεί και να εξομολογείται κάθε φορά με μια νέα νίκη και με ένα νέο όραμα για το πεδίο της μάχης που ανοίγεται όλο και πιο βαθιά μπροστά του. Και μπορούμε να λάβουμε άφεση των αμαρτιών μας από τον Χριστό, συγχώρεση για ό,τι έχουμε ήδη αρχίσει να κατακτάμε μέσα μας, και χάρη - νέα δύναμη για να ξεπεράσουμε αυτά που δεν έχουμε κατακτήσει ακόμα...

ΑΘΩΝΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ

ΑΘΩΝΙΚΕΣ  ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ 

Ησύχια και γαληνόλευκη ημέρα και σήμερα παιδιά της Χριστού Βασιλείας.

Οι σύζυγοι δέν σηκώνουν μόνο τον ίδιο ζυγό, μα είναι και «συγκληρονόμοι χάριτος ζωῆς.»(Α΄Πέτρου γ΄-7)

Ο Γάμος λοιπόν που ενώνει τους συζύγους με όλες τις ίνες της υπάρξεώς τους ,δεν είναι ένα απλό εφήμερο γεγονός που τελειώνει στον τάφο,αλλά αναπλέει ατερμάτιστος ως ιερό Μυστήριο και στην αιωνία ζωή ,εκεί όπου ,με έναν ακατάληπτο τρόπο για την νόησή μας , ο καλός Θεός θα έχει το ζευγάρι και πάλι μαζί, να συναπολαμβάνουν χέρι χέρι τα αγαθά της του Χριστού Βασιλείας.

Πατήρ Διονύσιος Ταμπακης.

Δρ. Βενέδικτος Εγγλεζάκης.Ο Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού θρόνου π. Παύλος.

  Δρ. Βενέδικτος Εγγλεζάκης.

Ο Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού θρόνου π. Παύλος.

Κύπριος αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου. Ένας από τους πιο μορφωμένους κληρικούς που είχε ποτέ η Κύπρος. Γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1947 στη Λεμεσό και το λαϊκό του όνομα ήταν Βενέδικτος.

Στις 2 Φεβρουαρίου 1990 εισήλθε ως μοναχός στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας. Τον ίδιο χρόνο χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και τον Οκτώβριο του 1992 προεχειρίσθη σε αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου. Πέθανε στις 13 Νοεμβρίου  1992 από ανίατη ασθένεια.

Ἐκεῖ, στόν ἀπέριττο τάφο, στο κοιμητήριο της

Από σημειώσεις μου στις παραδόσεις του στο

Παιδαγωγικό Ινστιτοῦτο (1980-81):

* Τον καθηγητή – θεολόγο πού δέν μπορεῖ νά ἀνταποκριθεῖ στό γνωσιολογικό τομέα μέσα στην τάξη, δέν τόν ἐμπιστεύονται οἱ μαθητές στά προσωπικά τους προβλήματα.

* Ὁ χριστιανός εἶναι μαθητής καί ὁδοιπόρος, γιατί βαδίζει συνεχῶς.

*

Ορισμένοι μόνο ὀνομαστῆκαν διδάσκαλοι, γιατί ὁ «Διδάσκαλος» εἶναι χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

• Ο καθηγητής – θεολόγος ἔχει εἰδικήν κλήση, να διδάσκει τά νεαρά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, πράγμα πιό δύσκολο.

* Ἡ κλήση, τήν ὁποίαν καλεῖται νά κάνει ὁ θεολόγος μεσ' τά σχολεῖα, θά πρέπει νά εἶναι ὅπως τήν κλήση τῆς Μάρθας πρός τή Μαρία: «Ὁ Κύριος πάρεστι καί φωνεῖ σε». Νά εἶναι ἀγγελιαφόρος.

«Ὁ Διδάσκαλος εἶναι ἐδῶ καί σέ καλεῖ». Ἀπό τή στιγμή πού ἀρχίζει προσωπικό ἔργο («ἐγώ εἰμι καί καλῶ σε») ἀρχίζουν τά προβλήματα, παιδαγωγικά καί θεολογικά.

• Οἱ θεολόγοι στα σχολεῖα ὀφείλουν να καταλάβουν ὅτι κρατοῦν γιά τά παιδιά «τά κλειδιά τῆς Βασιλείας». Ἡ εὐθύνη εἶναι μεγάλη. Ὡστόσο, δέν ἔγκειται σ᾽ αὐτούς ἄν θά πιστέψουν ἤ ὄχι, ἀλλά στό να σπείρουν σωστά.

. Ἡ ἡλικία τῶν 12 – 18 χρόνων εἶναι ἡ πιό πρόσφορη ἡλικία, γιατί πιστεύει στην αλλαγή. Οἱ πιό μεγάλοι δέν ἔχουν πιά τή δύναμη. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ποτέ τόσο συστηματικά μπροστά της τόν ἄνθρωπο, και ὅσο στήν ἡλικία αὐτή.

*

Στήν ἡλικία τῶν 10 – 13 χρόνων τό παιδί θεωρεῖ τό Θεό σάν πατέρα. Ὑπάρχει ἡ ἰδέα τῆς Ἐκκλησίας σάν ἰδέα τοῦ πατρικοῦ σπιτιοῦ.

- * Ἡ Χριστιανική Ἠθική εἶναι ὀντολογική. Δέν ἀφορᾶ στο σχῆμα ἀλλά στό εἶναι. Τό ΠΩΣ τῆς ζωῆς κι ὄχι στό ΤΙ (τί θά κάνω; Τί ...). Όταν κατανοήσει τό πῶς θά κάνει τό τί.

*

Ἦθος = τό ποιόν. Τό εἶναι κι ὄχι τό ἐξωτερικό

Λ σχῆμα. Η φιλοσοφική ἠθική κινεῖται μεταξύ καλοῦ- κακοῦ. Ἡ Χριστιανική ηθική μεταξύ εἶναι – μηδέν, Ζωῆς – θανάτου.

* Ἡ ἀγάπη εἶναι πέρα ἀπό τίς ἀξίες, γιατί δέν ἔχει μέτρο. Εἶναι ὅπως ἡ ἁγιότητα.

* Ἡ εἰκόνα εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Θεοῦ.

* Τήν Ἀλήθεια τήν προσεγγίζει μόνο ὁ «μετά πράξεως γινώσκων καί μετά γνώσεως πράττων».

* Ἡ Παλαιά Διαθήκη ἔχει ἀξία καί καθ᾿ ἑαυτήν κι ὡς τύπος.

* Πρίν τή δημιουργία δέν ὑπῆρχε τίποτα ἐκτός τοῦ Θεοῦ. Ἡ δημιουργία εἶναι ἤδη μία κένωση τοῦ Θεοῦ.

«Ἡ ἐπιστήμη εἶναι γνώση. Κι ὅταν ἡ γνώση ἐφαρμόζεται λέγεται Τεχνολογία.

* Γιά ν' ἀφυπνισθεῖ ἡ συνείδηση πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἔλθει εἰς ἑαυτόν.

* Η Θρησκεία δέν εἶναι θέμα συζητήσεων αλλά βιώματος. Ἡ αὐθεντία εἶναι ἐξωτερικό φαινόμενο, ἡ ἀλήθεια πηγάζει εσωτερικά.

* Το θάμβος καί ἡ ἀπελπισία εἶναι τά δυό πρῶτα βήματα γιά τήν πορεία πρός τό Θεό,

* Δέν ὑπάρχουν πραγματικοί ἄθεοι στην εφηβική ἡλικία. Ὁ ἀθεϊσμός τους εἶναι σημασιολογικός – ἀπορρίπτουν μία σημασία τοῦ Θεοῦ ὅπως ἐμεῖς Τόν παρουσιάζομε. Δέν πρέπει νά τιμωρούνται γιά τήν ἀθεΐα τους.

* Ὁ χρυσοῦς κανόνας τῆς παιδαγωγικῆς: ὅ,τι ξέρει και μαθητής τό λέει ὁ μαθητής κι ὅ,τι δέν ξέρει τό λέει ὁ δάσκαλος.

Από τίς σημειώσεις μου στις μηνιαίες συνάξεις (1980 – 1981) στόν ἅγιο Λάζαρο

Αποσπασματικά σημεῖα, βασισμένα στους στίχους τῶν Καθολικῶν ἐπιστολῶν τοῦ Ἰωάννη.

* Η μαρτυρία τῶν Ἀποστόλων, τῶν παλαιοτέρων καί συγχρόνων ἁγίων εἶναι ἀληθής γιά ὅσους ἔχουν τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα μ' ἐκείνους.

* Κανείς δέν μπορεῖ ν' ἀπαντήσει στίς ἐπικρίσεις τῶν κατηγόρων, ὅτι δέν ὑπάρχει αἰώνια ζωή ἤ Ἀνάσταση, γιατί εἶναι θέμα ἐσωτερικῆς Χάριτος οπού διώχνει τό θάνατο καί νικᾶ ἡ ζωή. Ἄν δέν νιώθουμε μέσα μας νά νικᾶ ἡ ζωή (ἀγάπη, ἀρετές, καλοσύνη), ἀλλά μένουμε στο θάνατο (πάθη,

ἐγωισμός) σημαίνει πώς δέν πᾶμε καλά. Ὁ θάνατος τά  πάθη νικᾶται μέ τή μυστηριακή ζωή καί τόν ἀγώνα.

* Τα σαρκικά πάθη δέν εἶναι τά μεγαλύτερα ἀλλά τά πρῶτα, πού θά πρέπει νά νικηθοῦν γιά νά προχωρήσουμε. Υπάρχουν μεγαλύτερα πάθη, ὅπως ὁ ἐγωισμός. Ἡ πρώτη ἀρετή εἶναι ἡ ἀγάπη.

* Ἡ Ἐκκλησία πρῶτα «θεᾶται», «ψηλαφεῖ» τό Θεό καί μετά ἀναγγέλλει. Ἐκεῖνοι πού κηρύττουν πρέπει νά ἔχουν πεῖρα τοῦ Θεοῦ, νά ἔχουν τήν αἰώνια Ζωή. Ὁ κόσμος ἄν δέν πιστεύει, ἄν δέν δέχεται τή μαρτυρία μας, ἄς ξαναδοῦμε τή δική μας μαρτυρία. Ἄν εἶναι αὐτή πού πρέπει ὁ κόσμος θά τή δεχτεῖ, τουλάχιστον ἡ πλειοψηφία. Υπάρχουν καί οἱ ἀρνητές, ὅπως ὑπῆρχαν καί στό Χριστό.

* Ὁ κάθε πιστός πρέπει νά μαρτυρεῖ εἴτε μέ τά λόγια (ἄν μπορεῖ) εἴτε μέ τή ζωή εἴτε μέ τή διακονία.

Ἡ διακονία εἶναι μαρτυρία, σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Κυρίου: «ἵνα ἴδωσι τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέραν ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Ἐάν διακονοῦμε χωρίς να δίνουμε μαρτυρία Χριστοῦ, τό ἔργο μας εἶναι ἀνθρωπιστικό. Ἄν δέν τό κάνουμε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τό κάνουμε ὡς φιλάνθρωποι. Ὁ ἀνθρωπιστής ἐλεεῖ ἀπό οἶκτο. Ὁ χριστιανός βλέπει το συνάνθρωπό του σάν τό Χριστό.Επειδή ἀγαπᾶ τό Χριστό γι' αὐτό καί ἐλεεῖ τόν φτωχό, ἔστω κι ἄν τόν κοροϊδεύει ὅπως τό παράδειγμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦἐλεήμονος μέ τόν φτωχό πού τόν ἐκμεταλλεύετο κι ὁ ἅγιος εἶπε: «μήπως εἶναι ὁ Κύριός μου καί μέ δοκιμάζει». Ἡ ἀγάπη εἶναι ὑπέρβαση τῆς δικαιοσύνης.

• Τό Εὐαγγέλιο εἶναι τό χαρμόσυνο μήνυμα πού πῆρε ὁ Υἱός ἀπό τόν Πατέρα καί τό ἔδωσε στούς Μαθητές Του κι αὐτοί στήν Ἐκκλησία.

- * Ὅταν λέμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι μυστήριο, δέν ἐννοοῦμε ὅτι εἶναι πρόβλημα. Το πρόβλημα ἔχει λύση. Τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει λύση. Το μυστήριο δέν λύνεται· προσεγγίζεται. Ὅσοι θέλουν νά γνωρίσουν το μυστήριο πρέπει νά μποῦν μέσα σ' αὐτό.

Πρέπει να ζήσουν μέσα στό Θεό, γιά νά γνωρίσουν κατό Θεό. Καί γιά νά Τόν γνωρίσουν, πρέπει ν'ἀποφασίσουν νά ἀρχίσουν τήν πορεία πρός τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι θέμα καρδιᾶς, ὄχιΤου  λογικοῦ.

* «Ὁ Θεός φῶς ἐστι καί σκοτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία»: Φαίνεται πώς ὑπῆρχαν ἄνθρωποι πού θεωροῦσαν κάποιαν «σκοτία» στό Θεό. Όπως καί σήμερα νομίζουν μερικοί ὅτι ὁ Θεός έχει κάποιο «σκότος», ὅπως ὀργή ἤ νά θέλει να τιμωρήσει.

Ἀκοῦμε νά λένε: «Ο Θεός τιμωρεῖ τούς κακούς, ὁ Θεός ὀργίζεται». Βέβαια παιδαγωγεῖ, που στή δική μας γλώσσα αὐτό ὀνομάζεται ὀργή. Ακόμα, παρουσιάζουν τό Θεό σάν ὑπεράνθρωπο τιμωρόν  πού ἀπαιτεῖ τήν τιμήν Του. Ἔτσι ἀποδίδουν στό Θεό «σκοτία». Ὅμως ὁ Θεός εἶναι Φῶς καί «δέν ὑπάρχει σ' αὐτόν καθόλου σκοτάδι». Ἔτσι θά πρέπει να βλέπουμε τό Θεό καί στήν προσωπική μας ζωή, ὄχι ὡς τιμωρόν πού ἐκδικεῖται, τύραννο, δικαστή, ἀλλά σάν πατέρα πού πρέπει νά Τόν ἐμπιστευόμαστε καί στή χαρά καί στή λύπη. Πίσω ἀπό τή φαινομενική του εγκατάλειψη υπάρχει τό φῶς Του, γιατί εἶναι φῶς.

* Ἡ κοινωνία μέ τό Θεό σημαίνει δόσιμο καρδιᾶς, ἀγώνα γιά κάθαρση, ἴσως ισόβια, ἀλλά σημασία ἔχει ν᾿ ἀγωνιζόμαστε.

* «Ἐάν περιπατῶμεν ἐν τῷ φωτί», ἐάν ἀγωνιζόμαστε ὅσο μποροῦμε, τότε τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ θά μᾶς καθαρίσει ἀπό κάθε ἁμαρτία. Δέν λέει ὅτι θα γίνουμε ἀναμάρτητοι.

* «Όποιος λέει πώς μένει σταθερά ἑνωμένος μαζί του ὀφείλει νά ζεῖ ὅπως ἀκριβῶς ἔζησε ἐκεῖνος»:

Κανείς δέν πειράχτηκε καί ὑπέφερε περισσότερο ἀπό τόν Ἰησοῦ. Ἔζησε σαν τέλειος ἄνθρωπος, ἔχοντας ἀνθρώπινη θέληση καί ἀνθρώπινες ἀνάγκες. Γι' αὐτό καί θά κρίνει Ἐκεῖνος κι ὄχι ὁ Πατέρας. Ὅσοι θέλουν να μένουν, να περιπατοῦν μέ τό Θεό, ὀφείλουν νά ἀκολουθήσουν τόν Ἰησοῦ, να ζήσουν ὅπως Ἐκεῖνος ἔζησε.

* «Ὅποιος λέει πώς βρίσκεται ἤδη μέσα στό φῶς ἀλλά μισεῖ τόν ἀδελφό του, αὐτός βρίσκεται ἀκόμα μέσα στο σκοτάδι»· τρίτη κατάσταση μεταξύ μίσους καί ἀγάπης δέν ὑπάρχει. Η ἀγάπη, ἤ μίσος εἶναι γεμάτη ἡ καρδιά. «Ὁ ἄνθρωπος ἢ εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἤ φορεῖ τή μάσκα τοῦ διαβόλου» (Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης). Κανείς ἀπό τούς Πατέρες δέν δέχεται τή μέση κατάσταση.

* Ο «κόσμος» εἶναι ὁ τρόπος ζωῆς ἔξω ἀπό τό Θεό. Φανερώνει τή σφαίρα τῆς ζωῆς πού δέν δέχεται τό Θεό κι ἀντιτίθεται σ' αὐτόν. Εἶναι ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας.

* «Μήν ἐμπιστεύεστε ὅλους ἐκείνους πού ἰσχυρίζονται πώς ἔχουν τό Πνεῦμα, ἀλλά δοκιμάζετέ τους για να διαπιστώσετε ἄν τό Πνεῦμα ποὺ ἔχουν, προέρχεται ἀπό τό Θεό»: Ἔργον κάθε ποιμένος καί κάθε χριστιανοῦ εἶναι ἡ δοκιμασία τῶν πνευμάτων. Η βάση τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ διάκριση, ὡς χάρισμα τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ο φωτισμός τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀναγκαῖος γιά νά μήν πέφτουν στά ἄκρα· εἴτε ἀριστερά μέ τά διάφορα πάθη, εἴτε δεξιά μέ τό φανατισμό.

* Ο Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ Χάρις, γιά νά κατέβει στο βάθος τοῦ ἀνθρώπου χρειάζεται χρόνος καί «κούνημα». Όπως τό λάδι, γιά νά κατεβεῖ στό βάθος τοῦ νεροῦ πρέπει να κουνηθεῖ τό ποτήρι, ἔτσι καί γιά νά κατεβεῖ ἡ Χάρις στο βάθος τοῦ ἀνθρώπου καί νά τόν θεραπεύσει μέχρι τέλους, πρέπει να «κουνηθεῖ» ὁ ἄνθρωπος, νά δοκιμαστεῖ ἀπό τό Θεό.

* Όσο πιό πολύ καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ, τόσο πιό πολύ Τόν ἀγαποῦμε καί τόσο πιό πολύ ἀγαποῦμε τους συνανθρώπους μας. Τό πρῶτο μήνυμα πού θά πρέπει να φέρουμε στούς ἔξω ἤ στούς πρό τῶν πυλών τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι τό «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (κι άλλες Θρησκεῖες τό λέγουν, ὅπως καί οἱ ἀνθρωπιστές) οὔτε τό «ἀγάπα τό Θεό» (πῶς θά Τόν ἀγαπήσει ἀφοῦ δέν Τόν ξέρει;), ἀλλά ὅτι ὁ Θεός σέ ἀγαπᾶ· σέ ἀγαπᾶ ἔμπρακτα μέχρι θανάτου, στο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* Ἡ ἀγάπη πρός τούς ἄλλους πηγάζει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδή Ἐκεῖνος μᾶς ἀγάπησε, γι' αὐτό κι ἐμεῖς ἀγαποῦμε τούς ἄλλους. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει καθόλου τό κατοχυρωτικό – κατακτητικό στοιχεῖο, ἀλλά εἶναι τελείως ἀνιδιοτελής.

Μᾶς ἀγαπᾶ γιά ν' ἀγαπήσουμε τούς ἄλλους.

Βιβλιογραφία.

Συναντήσεις - Αναζητήσεις - Αποκαλύψεις

Πατήρ Ανδρέας Αγαθοκλέους.

Ἀρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Ο πιστός τηρητής των κανόνων πού ζούσε την ελευθερία!

Ἀρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Ο πιστός τηρητής των κανόνων πού ζούσε την ελευθερία!

Καθοριστική γιά τήν πορεία μου ὡς κληρικός ἦταν ἡ συνάντηση πού εἶχα στο γραφεῖο του, στο διαμέρισμα τῆς ὁδοῦ Μακεδονίας 24, τόν Ὀκτώβριο του 1979, καθ᾽ ὁδόν πρός τό Ἅγιο Ὄρος, ὅπου πῆγα λίγο πρίν τή χειροτονία μου σέ διάκονο, γιά πνευματική προετοιμασία. Ἀφοῦ τηλεφωνηθήκαμε, μέ περίμενε «πνιγμένος» στα βιβλία του, τόν παντοτινό σύντροφο τῆς ζωῆς του. Ἡ ὅλη ἀτμόσφαιρα ἦταν ἄνετη καί μπορῶ νά πῶ φιλική. Ἡ ἰδιότητά του ἤ, μᾶλλον, τό χάρισμα πού εἶχε ὡς πατέρας, δέν ἄφηνε περιθώρια ἀποξένωσηςκαί διάστασης. Ἔτσι, ὁ διάλογος πού ἐξελίχτηκε φυσιολογικά, μοῦ καθόριζε – σε γενικές γραμμές– τήν ἱερατική μου διακονία.

– Συμφωνεῖτε νά χειροτονηθῶ στά 26 μου χρόνια;

Ἄν ὁ πνευματικός σου στην Κύπρο σοῦ τό ἐπιτρέπει, ναί. Γιά κανένα, ὅμως, λόγο να χειροτονηθεῖς ἱερέας πρίν τά 30. Οἱ κανόνες ἐκδικοῦνται καί μάλιστα σκληρά.

Κι ἐγώ, θέλοντας νά τόν «πειράξω», τοῦ εἶπα:

- Ποιός ἐφαρμόζει τούς κανόνες; Ὅλοι τούς παραβαίνομεν.

– Θά σοῦ πῶ κάτι φοβερό: Εγώ τούς τηρῶ! Ἐγώ τούς τηρῶ! Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νά ἐρχόταν καί νά μοῦ ἔλεγε νά τόν χειροτονήσω πρίν τά 30, ἀποκλείεται νά τό ἔκαμνα. Ἄν ἤμουν, βέβαια, Ἐπίσκοπος.

- Τί ἀρχές νά βάλω ὡς διάκονος;

- Ὅπως ζεῖς τώρα ὡς πιστός χριστιανός καί κάτι παραπάνω.

- Ποιά βιβλία μοῦ συνιστᾶτε γιά νά μελετῶ;

· Τοῦ ἁγίου Νικοδήμου «Περί φυλακῆς τῶν πέντε αἰσθήσεων», τοῦ ἰδίου «Πνευματικά Γυμνάσματα», τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου «Περί ἱερωσύνης λόγοι».

- Ἀφοῦ θά πρέπει να κλείσω τά 30 γιά νά γίνω

ἱερέας, θά ἦταν καλύτερα να περιμένω μέχρι τα 28 μου ἤ νά γίνω τώρα διάκονος;

· Να γίνεις τώρα. Εἶναι ἡ καλύτερη προετοιμασία γιά ἱερέας. Μαθαίνεις καί τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας.

- Λένε μερικοί πώς σάν διάκονος δέν προσφέρεις.

Προσφέρεις στόν ἑαυτό σου, γιά νά προσφέρεις αὔριο στούς ἄλλους. Α... μ' αὐτή τήν «προσφορά».

Προσφορά... προσφορά!

Βιβλιογραφία.

Συναντήσεις - Αναζητήσεις - Αποκαλύψεις

Πατήρ Ανδρέα Αγαθοκλέους 

Ανδριανή Κυριάκου«Η τυφλή και ορώσα το Θεό»

Ανδριανή Κυριάκου«Η τυφλή και ορώσα το Θεό»

Στο βιβλίο τοῦ Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου για τον Άγιο Νεκτάριο, ὑπάρχει καί ἡ φωτογραφία τῆς πρώτης ἡγουμένης τῆς Ἁγίας Τριάδος, κάτω ἀπό τήν ὁποία γράφει: «Ἡ πρώτη ἡγουμένη τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ ὄντως ὁσία Ξένη, ἡ τυφλή καί ὁρῶσα τόν Θεό». Αὐτό θυμήθηκα καί αἰσθάνθηκα ἐπισκεφτόμενος γιά πρώτη φορά τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2011 τή γιαγιά Ἀνδριανοῦ, στο σπίτι τῆς κόρης της στά Λειβάδια.

Μ' ἕνα κομποσχοίνι στο χέρι, χωρίς μιζέρια, μέ τό συνεχές «Δόξα σοι ὁ Θεός!», να βιώνει τήν τυφλότητα ὡς δυνατότητα «θέας Θεοῦ». Φαίνεται πώς ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου κρύβει το μυστήριο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Ἀκατανόητος στούς ἄλλους, ἀποκαλυπτικός σ᾿ αὐτόν πού τό σηκώνει.

Σκοπός τῆς ἐπίσκεψής μου ἦταν να μπορέσω να γνωρίσω, ὅσο εἶναι δυνατό, τό μυστήριο τοῦ σταυροῦ της, πού τήν κάνει νά ἐκπέμπει χαρά καί νά θέλουν οἱ ἄλλοι – συγγενεῖς, φίλοι, γνωστοί καί ἄγνωστοι - νά εἶναι κοντά της. Αὐτή ἡ γνώση γίνεται μέ τό λόγο καί τή σιωπή. Ἴσως πιο πολύ αυτή ν' ἀποκαλύπτει το μυστήριο, πού ὄντως, γνωρίζεται - ὅπως ὅλα τά μυστήρια «ἐν σιωπῇ».

– Πῶς πάεις;

- Καλά, πάτερ Ανδρέα, καλά. Δόξα σοι ὁ Θεός! Καλύτερα δέν γίνεται ἀπὸ δῶ καί πέρα. Νά πάρω τήν εὐχή σου, ἴσως καί γίνει ἡ μέρα καλύτερα.

– Γιατί εἶναι ἄσχημη ἡ μέρα;

- Ἐξαρτᾶται ἀπό τό τί θά κάνουμε ἐμεῖς, ἐν νά πάει καλύτερα.

Το κομποσχοίνι πού ἔχει στο χέρι της είναι προσευχές «ὑπέρ ὅλου τοῦ κόσμου», ἀρχίζοντας ἀπό τούς «οἰκείους». Προσευχές πού πηγάζουν ἀπό τήν ἀγάπη, ἡ ὁποία γιά τήν ἴδια, ὅπως μᾶς λέει, «ἦταν πάντα στην καρδιά της» χωρίς νά ξέρει πῶς τήν ἀπόκτησε. Τό ἀποδίδει, ὡστόσο, στον πατέρα της Μανώλη που «ἦταν ἄνθρωπος πού ἀγαποῦσε ὅλο τόν κόσμο». Αὐτό το καταλάβαινε καί τό ἔβλεπε από μικρή, ὅταν «τήν ἐποχή πού νοικιάζαμε περβόλια κι ἦταν ὁ καιρός πού βγαίνουν τα σύκα καί τά χρυσόμηλα, την πρώτη δόση πού ἔκοβε, τήν ἔδινε στους φίλους και γνωστούς του.

Ἔβαζε τή μητέρα μου νά τοῦ κάνει μικρά καλαθάκια καί τά γέμιζε λέγοντας “αὐτό εἶναι τοῦ τάδε... τοῦ τάδε...”

Ἀγαποῦσε ὅλο τόν κόσμο κι ἔτσι πιάσαμε τό σύστημα».

Το να σκέφτεται πρῶτα τούς ἄλλους καί μετά τόν ἑαυτό του, δέν ἦταν κάτι τό περιστασιακό ἀλλά συνηθισμένο. Κάθε πού ἑτοιμάζονταν γιά νά καθίσουν στό τραπέζι, πρίν βάλει φαγητό στο δικό του πιάτο, ἔστελλε πρῶτα στις γιαγιάδες, στούς ἐμπερίστατους γείτονες.

Ἡ δέ μητέρα Εὐρυδίκη, συμπορευόμενη μέ τό σύζυγό της, ποτέ δέν τσακώθηκε μέ κανέναν, ἀγαποῦσε τόν κόσμο, πήγαινε τακτικά ἐκκλησία.

Τήν ἀγάπη πού ἔχει στήν καρδιά της γιά ὅλους, τήν αἰσθάνεται ὡς «κληρονομική», ὅτι τήν πῆρε ὡς «προῖκα» ἀπό τούς γονεῖς της. Αὐτή θεωρεῖ ὡς βάση γιά τήν εἰρήνη που νιώθει στήν καρδιά της, παρόλο ὅτι γιά 30 - 40 χρόνια βλέπει μόνο σκοτάδι. Ὅταν, μάλιστα, ξέρει τί σημαίνει νά βλέπεις τόν κόσμο, τούς ἀνθρώπους, τή φύση. Χωρίς να δυσανασχετεῖ, χωρίς νά ἔχει μέσα της άναστάτωση. Βέβαια, προσεύχεται καθημερινά καθώς μᾶς εἶπε, γιά νά τῆς δίνει ὁ Κύριος ὑπομονή καί ταπείνωση.

- Τί εἶναι ταπείνωση; Πῶς ἀποκτᾶται;

- Μόνο μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀποκτῶνται ὅλα.

Ὅταν εἶσαι ἐγωιστής, όταν νομίζεις ὅτι ἐσύ εἶσαι καί κανένας ἄλλος τίποτα δεν γίνεται.

· Καλά, ὁ ἄνθρωπος νά μήν κάνει τίποτα; Όλα

ἀπό τό Θεό;

- Ὁ Θεός ὅταν εἶναι μέσα στόν ἄνθρωπο καί ὁ

ἄνθρωπος ἐλπίζει στό Θεό, ὁ Θεός θά τα κάνει όλα ὅταν, βέβαια, θέλει καί ὁ ἄνθρωπος.

Ἡ Ὀρθοδοξία δέν γνωρίζει μόνο Πατέρες, αλλά καί Μητέρες, πού μέ τό λόγο τους τόν ἐμπειρικό καί γεμάτο Πνεῦμα ἅγιο, γεννοῦν ἀναγεννοῦν τέκνα γιά τή Βασιλεία. Μπροστά μας βρισκόταν μία τέτοια Μητέρα πού μποροῦσε ἀθόρυβα καί ἀληθινά ν᾿ ἀποκαλύψει «ὁδόν σωτηρίας».

- Μέ ποιόν τρόπο μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος ν᾿ ἀποκτήσει τήν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς; Ποιό εἶναι τό σημαντικό πού χρειάζεται νά κάνει, γιά νά ἔχει τέτοιο καρπό;

- Πρῶτα πρέπει ν' ἀγαπήσει τό Θεό καί μετά τόν κόσμο. Ὅταν ἀγαπᾶς τό Χριστό, τήν Παναγία καί τό Θεό, ἀπό κεῖ καί πέρα εἶναι ὅπως τό νερό όταν το βάζεις στο αὐλάκι καί πάει. Νά ἀγαπᾶς ὅλο τόν κόσμο· καί αὐτούς πού σοῦ φταῖνε καί αὐτούς πού δέν σοῦ φταῖνε. Ἀκόμη καί αὐτούς πού δέν σε θέλουν. Τούς ἀγαπᾶς ὅλους.

Βιβλιογραφία

Συναντήσεις - Αναζητήσεις - Αποκαλύψεις.

Πατήρ Ανδρέας  Αγαθοκλέους!!!

ΕΛΕΝΗ ΚΟΥΣΙΑΠΠΑ - ΛΥΣΙΩΤΙΣΣΑ. ΜΙΑ ΠΊΣΤΗ ΜΑΘΉΤΡΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΝΑΗ ΑΝΑΦΈΡΕΙ.

- Τελειώνω μέ κάποια σκόρπια λόγια, ἀπ' ὅσα μᾶς ἔλεγε:

« Ὥσπου γερνᾶ ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει δυνάμεις, ὅπως ὁ νέος. Ὅπως δέν ἔχει δυνάμεις γιά ἁμαρτίες, ἔτσι δέν ἔχει δυνάμεις καί γιά τή μετάνοια.

* Λέω καί ἐγώ, ὁ ληστής μέ ἕνα «Μνήσθητι μου Κύριε...», πῆγε στή Βασιλεία. Πρῶτος! Δέν φτάνει πού ἦταν ληστής καί ἅρπαζε, ἅρπαξε καί τόν παράδεισο πρῶτος! Μακάρι καί ἐμεῖς νά ἔχουμε τή μετάνοιά του.

* Ὁ ἄνθρωπος εἶναι καλά νά ἔχει τό νοῦ του καί τήν ὥρα πού θά πεθάνει, φυσικά, νά εἶναι μέ τόν Θεό καί νά προσεύχεται. Ό,τι ξέρει. Καί τό «Κύριε ἐλέησον» νά λέει, νομίζω, πώς σώζεται. Ἄν δέν ξέρει τίποτα άλλο. Αν ξέρει νά λέει.

* Δέν εἶναι τά ὕστερά μου τώρα. Σκέφτομαι, ἄν ἔρθουν ἄλλα ὕστερα καί χάσω το μυαλό μου; Δεν ξέρω. Μπορεῖ καί νά εἶναι αὐτά τά ὕστερά μου. Δέν θα παραγγείλω τοῦ Θεοῦ τί θά κάμει. Φοβᾶμαι ὅτι κολάζομαι πού λέω ἔτσι.

* Δέν βαρέθηκα. Ὄχι! Νά πῶ βαρέθηκα τη μοναξιά, τίς δοκιμασίες; Ὄχι. Οἱ ἄλλοι ἔχουν τα παιδιά τους, τούς συζύγους τους, τα προβλήματά τους ὅλα.

*Ἄλλοι μέ τίς φτώχες. Εγώ «δόξα σοι ὁ Θεός», εἶμαι μία ψυχή ἐδῶ. Δέν ἔμεινα νηστική καμιά μέρα.

Ἄν ἔμεινα νηστική καμιά φορά εἶναι πού ἔκαμα τό τριμέρι πού ἤμουν νέα. Τώρα δέν μέ ἀφήνουν νηστική. Οὔτε τριμέρια μπορῶ νά κάμνω.

* Δέν μπορεῖς νά πάρεις τόν ἄλλο μέ τό ζόρι καί νά τόν πάρεις στό πνευματικό νά ἐξομολογηθεῖ καί νά πάει να κοινωνήσει. Δέν γίνεται. Πρέπει νά πεῖ ὁ

ἴδιος. Νά ἀποφασίσει. Δέν εἶναι ὅτι ἐμεῖς σωθήκαμε ἐπειδή κοινωνοῦμε. Εχει φορά πού κοινωνοῦμε καί δέν πρέπει να κοινωνήσουμε.

Σκέφτομαι: Σκότωσα κανέναν; Πηγαίνω καί βρίσκω κοπέλια καί κάνω ἁμαρτίες; Ἀφοῦ μία κοτζάκαρη εἶμαι. Μία ἄχρηστη. Μόνο πρέπει να κοινωνῶ, Κοινωνῶ καί χαίρομαι ὅτι κοινώνησα. Ξέρω καί ἐγώ τί κάμνω;

* Τώρα πού ἔρχονται τά ἅγια καί στα πόδια μου...Ὅταν δῶ τό Ἅγιο ποτήριο καί τόν πάτερ νά ἔρχεται, Παναγία μου, γίνομαι ρεζίλι. Λέω μία παλιοκοτζάκαρη ἁμαρτωλή, πού δέν ἔμεινε ἁμαρτία πού δέν ἔκανα καί νά ἔρχονται στα πόδια μου γιά νά κοινωνῶ, μά

εἶναι εὔκολο πράγμα; Ε μά νά μείνω ἀκοινώνητη;

Βιβλιογραφία:Συναντήσεις - Αναζητήσεις - ΠΑΤΉΡ ΑΝΔΡΈΑΣ ΑΓΑΘΟΚΛΈΟΥΣ.

Μοναχός Γεννάδιος Σταυροβουνιώτης ἐξασκώντας ἔτσι τήν «πνευματική ἐλεημοσύνη: αναφέρει!

Μοναχός Γεννάδιος Σταυροβουνιώτης

ἐξασκώντας ἔτσι τήν «πνευματική ἐλεημοσύνη: αναφέρει!

* Δέν μπορεῖς νά διορθώσεις κανέναν ἄνθρωπο, γιατί πρέπει να θέλει ὁ ἴδιος. Ἡ διόρθωση χρειάζεται κόπο καί ἅμα εἶναι περικυκλωμένος ἀπό κοσμική ἐπιθυμία δέν μπορεῖ.

* Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν

Ἐκκλησία, ὁ διάβολος γίνεται πλέον ὁ κύριός

του. Γιά νά ἐλευθερωθεῖ πρέπει νά ἔχει θέληση καί κάποιον νά στηρίζεται, νά τόν καθοδηγεῖ.

Μόνος του θά δυσκολευτεῖ. Ἔρχεται ἐδῶ πολύς κόσμος καί βλέπω ὅτι διψᾶ νά ἀκούσει, να γνωρίσει τήν ἀλήθεια.

* Θέλει ἐνθάρρυνση ὁ κόσμος. Νομίζω ὅτι μία

δυνατή ἐνθάρρυνση εἶναι οἱ ἀγρυπνίες πού κάμνουν κάποιοι ἱερεῖς. Οἱ ἀγρυπνίες δημιουργούν μία νέαν κατάσταση μέσα μας, σάν νά σκαλίζουν μες' τήν ψυχή μας.

* Τί δέν ἔχουμε γιά νά παραπονεθοῦμε; Εἴμαστε οἱ εὐτυχέστεροι τῶν θνητῶν, εὐλοημένε! Υπάρχει ἄλλη φυλή στον κόσμο μέ τόση εὐλογία ὅσο οἱ Ορθόδοξοι Χριστιανοί;

* Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἀπροσμέτρητῃ γιά τόν

ἄνθρωπο. Ἀπερίγραπτη. Ἐν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος να πλησιάσει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ.ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΝΑΖΗΤΉΣΕΙΣ ΑΠΟΚΆΛΥΨΕΙΣ ΠΑΤΉΡ ΑΝΔΡΈΑ ΑΓΑΘΟΚΛΈΟΥΣ.

Το θαύμα της εξομολόγησης. Αληθινές ιστορίες για το Μυστήριο της Μετάνοιας!Pylneva Galina Aleksandrovna.25

Λόγος περί μετάνοιας από τον Μητροπολίτη Sourozh Αντώνιο

Όταν πράττουμε λάθος, όταν λέμε πράγματα που δεν πρέπει, όταν σκοτεινές σκέψεις συρρέουν στο κεφάλι μας ή σκοτάδι πέφτει στην καρδιά μας, αν έστω και λίγο διαφωτιστούμε, αρχίζουμε να νιώθουμε τύψεις. Αλλά οι τύψεις δεν είναι ακόμη μετάνοια, πρέπει να προστεθεί κάτι άλλο, δηλαδή να στρέφεις το πρόσωπό σου στον Θεό με την ελπίδα να Τον καλέσεις για βοήθεια. Αλλά αυτό δεν είναι μόνο, γιατί πολλά στη ζωή μας εξαρτώνται από εμάς τους ίδιους. Πόσο συχνά λέμε: «Κύριε, βοήθησε! Κύριε, δώσε μου υπομονή, δώσε μου αγνότητα, δώσε μου καθαρότητα καρδιάς, δώσε μου έναν αληθινό λόγο!». Και όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία να ενεργήσουμε σύμφωνα με τη δική μας προσευχή, σύμφωνα με την κλίση της καρδιάς μας, δεν έχουμε αρκετό θάρρος, δεν έχουμε αρκετή αποφασιστικότητα να αρχίσουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να κάνουμε αυτό που ζητάμε από τον Θεό. Και τότε η μετάνοιά μας, η ανάβασή μας της ψυχής μένει άκαρπη.

Η μετάνοια πρέπει να ξεκινά ακριβώς με αυτήν την ελπίδα στην αγάπη του Θεού και μαζί με ένα κατόρθωμα, ένα θαρραλέο κατόρθωμα, όταν αναγκάζουμε τους εαυτούς μας να ζήσουμε όπως πρέπει, και όχι όπως ζήσαμε μέχρι τώρα. ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ, ο Θεός δεν θα μας σώσει, γιατί, όπως λέει ο Χριστός, δεν είναι όλοι όσοι λένε «Κύριε, Κύριε!». θα εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού, και αυτός που φέρει τον καρπό της. Και γνωρίζουμε αυτούς τους καρπούς: ειρήνη, χαρά, αγάπη, υπομονή, πραότητα, αποχή, ταπεινοφροσύνη - όλα αυτά τα θαυμαστά φρούτα που θα μπορούσαν να μετατρέψουν τη γη μας σε παράδεισο τώρα, αν μόνο, σαν καρποφόρο δέντρο, μπορούσαμε να τα φέρουμε... Έτσι λοιπόν , η μετάνοια ξεκινά με το ότι η συνείδησή μας χτυπάει ξαφνικά στην ψυχή, μιλάει, μας φωνάζει ο Θεός και λέει: «Πού πας; Μέχρι θανάτου; Αυτό θέλεις; Και όταν απαντάμε: «Όχι, Κύριε, συγχώρεσε, ελέησε, σώσε!» - και ας στραφούμε προς Αυτόν, μας λέει ο Χριστός: «Σε συγχωρώ! Κι εσύ - από ευγνωμοσύνη για μια τέτοια αγάπη, όχι από φόβο, όχι για να σώσεις τον εαυτό σου από το μαρτύριο, αλλά επειδή ως απάντηση στην αγάπη Μου είσαι ικανός για αγάπη, άρχισε να ζεις διαφορετικά...» Και τι μετά;

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθουμε είναι να αποδεχόμαστε ολόκληρη τη ζωή μας: όλες τις περιστάσεις της, όλοι οι άνθρωποι που μπήκαν σε αυτήν - μερικές φορές τόσο οδυνηρά - αποδέχονται και όχι απορρίπτουν. Μέχρι να δεχτούμε τη ζωή μας, όλο το περιεχόμενό της χωρίς ίχνος, σαν από το χέρι του Θεού, δεν θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε από το εσωτερικό άγχος, από την εσωτερική αιχμαλωσία και από την εσωτερική διαμαρτυρία. Όπως και να λέμε στον Κύριο: Θεέ, θέλω να κάνω το θέλημά Σου! - μια κραυγή θα σηκωθεί από τα βάθη μας: αλλά όχι σε αυτό! 

Οχι πως! Ναι, είμαι έτοιμος να δεχτώ τον διπλανό μου - αλλά όχι αυτόν τον γείτονα! Είμαι έτοιμος να δεχτώ ό,τι μου στείλεις - αλλά όχι αυτό που μου στέλνεις πραγματικά. Πόσο συχνά σε στιγμές κάποιου είδους φώτισης λέμε: Κύριε, τώρα καταλαβαίνω τα πάντα! Σώσε με, σώσε με πάση θυσία! Αν εκείνη τη στιγμή εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μας ο Σωτήρας ή έστελνε τον Άγγελό του ή έναν άγιο που μας φώναξε με έναν τρομερό λόγο, που μας ζητούσε μετάνοια και αλλαγή στη ζωή, ίσως το είχαμε αποδεχτεί. Όταν όμως, αντί για άγγελο, αντί για άγιο, αντί να έρθει ο ίδιος, ο Χριστός μας στέλνει τον πλησίον μας, και αυτόν που δεν σεβόμαστε, δεν αγαπάμε, και που μας δοκιμάζει, που μας θέτει ένα ΖΩΤΙΚΟ ερώτημα: η μετάνοιά σου στα λόγια ή στην πραγματικότητα; - ξεχνάμε τα λόγια μας, ξεχνάμε τα συναισθήματά μας, ξεχνάμε τη μετάνοιά μας και λέμε: Φύγε μακριά μου! 

Δεν είναι από εσένα ότι πρέπει να λάβω την τιμωρία ή την οδηγία του Θεού, δεν είσαι εσύ που θα μου ανοίξεις μια νέα ζωή... Και περνάμε από εκείνο το περιστατικό και από εκείνο το άτομο που μας έστειλε ο Κύριος να μας γιατρέψει, για να εισέλθουμε στη Βασιλεία του Θεού με ταπεινοφροσύνη και θα υποστούμε τις συνέπειες της αμαρτωλότητάς μας με υπομονή και ετοιμότητα να δεχτούμε τα πάντα από το χέρι του Θεού.

Αν δεν δεχθούμε τη ζωή μας από το χέρι του Θεού, αν δεν δεχθούμε ό,τι υπάρχει μέσα της σαν από τον ίδιο τον Θεό, τότε η ζωή δεν θα είναι ο δρόμος μας προς την αιωνιότητα. θα ψάχνουμε πάντα άλλο δρόμο, ενώ ο μόνος δρόμος είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αλλά αυτό δεν είναι ακόμα αρκετό. Περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους με τους οποίους οι σχέσεις μας μερικές φορές είναι δύσκολες. Πόσο συχνά περιμένουμε να έρθει κάποιος άλλος για να μετανοήσει, να ζητήσει συγχώρεση και να ταπεινωθεί μπροστά μας. Ίσως συγχωρούσαμε αν νιώθαμε ότι ταπείνωσε τον εαυτό του τόσο πολύ που θα ήταν εύκολο για εμάς να τον συγχωρήσουμε. Αλλά δεν είναι αυτός που αξίζει συγχώρεση, πώς μπορούμε να περιμένουμε από τον Θεό να συγχωρήσει κάποιον που το αξίζει; Είναι όταν πάμε στον Θεό και λέμε: Κύριε, σώσε! Κύριε, συγχώρεσέ με! Κύριε, ελέησον! - μπορούμε να προσθέσουμε: γιατί το αξίζω;! Ποτέ! Αναμένουμε συγχώρεση από τον Θεό μέσα από την αγνή, θυσιαστική αγάπη του Χριστού στο σταυρό...

Ο Κύριος το περιμένει αυτό από εμάς σε σχέση με τον καθένα από τους γείτονές μας. όχι επειδή χρειάζεται να συγχωρήσουμε τον πλησίον μας επειδή αξίζει συγχώρεση, αλλά επειδή είμαστε του Χριστού, επειδή μας έχει δοθεί στο όνομα του ίδιου του Ζωντανού Θεού και του σταυρωμένου Χριστού να ΣΥΓΧΩΡΗΣΟΥΜΕ. Αλλά συχνά φαίνεται: αν ήταν δυνατό να ΞΕΧΑΣΩ την προσβολή, τότε θα συγχωρούσα, αλλά δεν μπορώ να ΞΕΧΑΣΩ, - Κύριε, δώσε μου τη λήθη!.. 

Αυτό δεν είναι συγχώρεση. το να ξεχνάς δεν σημαίνει να συγχωρείς. Το να συγχωρείς σημαίνει να κοιτάς έναν άνθρωπο όπως είναι, στην αμαρτία του, στην αφόρητη του, τι βάρος είναι για εμάς στη ζωή, και να λες: Θα σε κουβαλήσω σαν σταυρό. Θα σε φέρω στη Βασιλεία του Θεού, είτε το θέλεις είτε όχι. Είτε είσαι καλός είτε κακός, θα σε πάρω στους ώμους μου και θα σε φέρω στον Κύριο και θα πω: Κύριε, αυτόν τον άνθρωπο τον κουβαλούσα όλη μου τη ζωή, γιατί τον λυπόμουν για να μην πεθάνει! Τώρα συγχώρεσέ τον για χάρη της συγχώρεσής μου!.. Τι ωραία θα ήταν να αντέχαμε ο ένας τα βάρη του άλλου έτσι, αν μπορούσαμε να κουβαλάμε και να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον, να μην προσπαθούμε να ξεχάσουμε, αλλά, αντίθετα, να θυμόμαστε. Θυμήσου ποιος έχει τι αδυναμία, ποιος έχει τι αμαρτία, σε ποιον κάτι δεν πάει καλά, και ΜΗΝ τον ΠΕΙΡΑΖΕΙΣ με αυτό, προστάτευσέ τον για να μην μπει στον πειρασμό στο ίδιο πράγμα που μπορεί να τον καταστρέψει... Αν μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε αυτό τρόπος, φίλος σε φίλο! Αν, όταν ένας άνθρωπος είναι αδύναμος, τον περιβάλλαμε με αγάπη, στοργική αγάπη, πόσοι άνθρωποι θα συνέρχονταν, πόσοι άνθρωποι θα γίνονταν άξιοι της συγχώρεσης που τους δόθηκε ως ΔΩΡΟ...

Αυτός είναι ο δρόμος της μετάνοιας: να εισέλθεις στον εαυτό σου, να σταθείς ενώπιον του Θεού, να δεις τον εαυτό σου καταδικασμένο, που δεν αξίζει ούτε συγχώρεση ούτε έλεος, και αντί, όπως ο Κάιν, να φύγεις μακριά από το πρόσωπο του Θεού, στραφείς σε Αυτόν και πες: ΠΙΣΤΕΥΩ, Κύριε, στην αγάπη Σου, πιστεύω στον Σταυρό του Υιού Σου - πιστεύω, βοήθησε την απιστία μου! Και μετά ακολούθησε το δρόμο του Χριστού: δέξου τα ΠΑΝΤΑ από το χέρι του Θεού, από όλα φέρε τον καρπό της μετάνοιας και τον καρπό της αγάπης, και πρώτα απ' όλα συγχώρεσε τον αδελφό μας, χωρίς να περιμένεις τη διόρθωσή του, σήκωσέ τα σαν σταυρό, σταύρωσε , αν χρειαστεί, πάνω του για να έχεις ΔΥΝΑΜΗ, όπως ο Χριστός, πες: «Συγχώρεσέ τους, Πατέρα, δεν ξέρουν τι κάνουν...». Και τότε ο ίδιος ο Κύριος, που μας είπε: «Με το μέτρο που μετράτε, θα σας μετρηθεί... συγχωρήστε, όπως ο Επουράνιος Πατέρας σας συγχωρεί», δεν θα μείνει χρεωμένος: Θα συγχωρήσει, θα διορθώσει, θα σώσει. , και ήδη στη γη, σαν άγιοι, θα μας δώσει ουράνια χαρά. Ας είναι έτσι, ας ξεκινήσει αυτός ο δρόμος της μετάνοιας στη ζωή του καθενός μας σήμερα, τώρα τουλάχιστον ΛΙΓΟ, γιατί ΑΥΤΗ είναι ήδη η αρχή της Βασιλείας του Θεού. Αμήν".

Το θαύμα της εξομολόγησης. Αληθινές ιστορίες για το Μυστήριο της Μετάνοιας!Pylneva Galina Aleksandrovna.24

 

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος. «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». κηρύγματα. 1982

Οι σύγχρονοι πνευματικοί ηγέτες μιλούν για μετάνοια

Μέσω της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ δίνεται η πίστη: ο Κύριος αποκαλύπτεται μόνο σε εκείνους που αναγνωρίζουν την αμαρτωλότητά τους.

Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Κίρικ

Η ανταμοιβή της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ είναι η ζωντανή πίστη και ελπίδα. Με ελπίδα η ψυχή νιώθει δύναμη μέσα της, και εκεί - αγάπη για τον Θεό!

Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Δανιήλ

Η αμαρτία παραλύει την ελεύθερη βούληση, αλλά η ΜΕΤΑΝΟΙΑ προσθέτει, ελευθερώνει τη θέληση για καλοσύνη και διευρύνει την καρδιά στην αγάπη, στην αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον.

Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Δανιήλ

Μπορείς να σωθείς με το συνεχές αίσθημα της μετάνοιας και μόνο, αφού η ανάμνηση της μετάνοιας δεν σου δίνει τη θέληση για αμαρτία.

Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Κίρικ

Ζητήστε από τον Κύριο με κάθε επιμέλεια το μεγαλύτερο και πιο απαραίτητο από όλα τα δώρα - να δείτε τις αμαρτίες σας και να κλάψετε για αυτές. Αυτός που έχει αυτό το χάρισμα έχει τα πάντα!

Hegumen Nikon

... Η εξομολόγηση δεν είναι απλώς μια συζήτηση με έναν πνευματικό πατέρα, ούτε αναζήτηση παρηγοριάς, ούτε ιστορία για αμαρτίες, ούτε δικαίωση του εαυτού του, ούτε συλλυπητήρια για τον εαυτό του, ούτε παράπονα για τους άλλους, ούτε μια διαμάχη με πνευματικό πατέρα, αλλά συνείδηση της ενοχής κάποιου. Εάν κατακρίνετε τους άλλους και όχι τον εαυτό σας, δεν θα υπάρξει ανακούφιση.

Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Δανιήλ

Δεν υπήρξε περίπτωση που ο Κύριος να αρνηθεί ποτέ τη συγχώρεση σε κάποιον που μετανοεί. Μόνο ο Κύριος δεν μας συγχωρεί όταν εμείς οι ίδιοι δεν συγχωρούμε τους άλλους. Ας κάνουμε λοιπόν ειρήνη με όλους, για να ειρηνεύσει ο Κύριος μαζί μας. Ας συγχωρήσουμε όλους για να μας συγχωρήσει ο Κύριος.

Hegumen Nikon

Δεν μπορείτε να εμπιστευτείτε τον εαυτό σας (προαισθήματα, σιγουριά ότι δεν θα ωφελήσω), αλλά είναι απαραίτητο να εργαστείτε στη μετάνοια. Ο Κύριος ήρθε να σώσει τους αμαρτωλούς, αλλά εκείνους που μετανοούν. Μόνο οι μετανοούντες καταλογίζονται στην καθολική θυσία του Σωτήρα στον σταυρό.

Hegumen Nikon

Ο πατέρας Alexy Mechev στην εξομολόγηση δεν ζήτησε έναν κατάλογο αμαρτιών, αλλά μια συνειδητή στάση απέναντι στις πράξεις του, βαθιά μετάνοια για αυτές και μια σταθερή πρόθεση να βελτιωθεί. Όταν εξομολογείτε, δεν χρειάζεται να αγγίζετε άλλους και να λέτε περιττές λεπτομέρειες.

Ο πατέρας Alexy Mechev πίστευε ότι ήταν καλύτερο να εξομολογηθεί κανείς χωρίς ένα κομμάτι χαρτί (όπου είναι γραμμένες οι αμαρτίες), γιατί αν κάποιος δεν θυμάται τις αμαρτίες του, τότε η ψυχή του δεν πονάει γι 'αυτές. Αυτό που νοιάζεσαι στην ψυχή σου δεν θα ξεχαστεί.

Όλος ο εσωτερικός μας αγώνας πρέπει να συγκεντρωθεί στη μετάνοια και σε ό,τι συμβάλλει στη μετάνοια, και το θέλημα του Θεού έρθει από μόνο του όταν ο τόπος είναι καθαρός και αν ο Κύριος θέλει.

Hegumen Nikon

Στα νοσοκομεία δεν κρίνουν ο ένας τον άλλον για τη συγκεκριμένη ή την άλλη ασθένεια. Και είμαστε όλοι άρρωστοι με ψυχικές ασθένειες - αμαρτίες. Ένα πράγμα πρέπει να γνωρίζετε με βεβαιότητα: δεν μπορείτε να απελπίζεστε σε καμία περίπτωση. Η απόγνωση είναι ο θάνατος της ψυχής. Οι πιο σοβαρές αμαρτίες μπορούν να μετανοηθούν και να συγχωρηθούν. Πολλοί από τους πιο απελπισμένους ληστές και δολοφόνους όχι μόνο έλαβαν συγχώρεση, αλλά πέτυχαν και αγιότητα.

Hegumen Nikon

Μη δικαιολογείς τον εαυτό σου σε καμία αμαρτία, όσο μικρή κι αν φαίνεται. Κάθε αμαρτία είναι παραβίαση του θελήματος του Θεού, ένδειξη αντιπάθειας προς τον Θεό. Επομένως, κάθε αμαρτία που διαπράττεται πρέπει να καθαρίζεται με μετάνοια.

Hegumen Nikon

Από το κλάμα και τη μετάνοια για τις αμαρτίες γεννιέται ο φόβος του Θεού, δηλαδή ο φόβος της προσβολής του Θεού, μετά γεννιέται το αίσθημα της εγγύτητας του Θεού μαζί μας και μετά σταδιακά γεννιέται μια σταθερή αποφασιστικότητα - καλύτερα να πεθάνεις παρά να προσβάλει τον Κύριο, παρά να χάσει την εγγύτητα Του, εμφανίζεται σταθερότητα στις θλίψεις, όχι μόνο να τις αντέχει, αλλά και ευγνωμοσύνη γι' αυτές, δηλαδή η καρδιά θα νιώσει τη χαρά της κάθαρσης από τις λύπες και την ικανοποίηση για κάτι που μπορεί να αντέξει. για χάρη του Θεού και ως εκ τούτου αγαπήστε Τον.

Hegumen Nikon

Κατηγορήστε τον εαυτό σας για κάθε αμαρτία, κάθε κακή σκέψη, έλλειψη πίστης, αμφιβολία, ανόητο φόβο θανάτου, μομφή και μετάνοια ακριβώς εκεί και θα αποκτήσετε έτσι ηρεμία και ψυχική γαλήνη, αφοσίωση στο θέλημα του Θεού.

Hegumen Nikon

Στην ιδιωτική, προσωπική εξομολόγηση, πρέπει να έρθει ένας άνθρωπος να ξεχυθεί η ψυχή του. Μην κοιτάς ένα βιβλίο και μην επαναλαμβάνεις τα λόγια των άλλων. Πρέπει να κάνει τον εαυτό του το ερώτημα: αν στεκόμουν μπροστά στο πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού και απέναντι σε όλους τους ανθρώπους που με γνωρίζουν, τι θα ήταν ντροπή για μένα, τι δεν θα μπορούσα να ανοίξω εύκολα μπροστά από όλους, επειδή θα ήταν πολύ τρομακτικό να με βλέπουν όπως βλέπω τον εαυτό μου; Αυτό πρέπει να το ομολογήσεις.

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος

Τι είναι η μετάνοια; Ένα άτομο που έχει απομακρυνθεί από τον Θεό ή έχει ζήσει μόνος του ξαφνικά ή σταδιακά συνειδητοποιεί ότι η ζωή του δεν μπορεί να είναι πλήρης με τη μορφή που τη βιώνει. Η μετάνοια είναι να στρέψεις το πρόσωπό σου στον Θεό.

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος

Μόλις ένας πιστός στον Χριστό συνειδητοποιήσει τις αδυναμίες και τις αμαρτίες του και ζητήσει συγχώρεση, η αγάπη του Θεού καθαρίζει και θεραπεύει όλες τις αμαρτωλές πληγές. Οι αμαρτίες όλου του κόσμου πνίγονται στη θάλασσα της αγάπης του Θεού, σαν μια πέτρα που ρίχνεται στο νερό. Δεν πρέπει να υπάρχει χώρος για απελπισία, απελπισία, απόγνωση! Αυτές οι γήινες θλίψεις, οι ασθένειες και οι κακουχίες του γήρατος θα μας ευχαριστήσουν στη μελλοντική ζωή. Αν ο Κύριος υπέφερε για μας, τότε πώς να μην συμμετέχουμε, τουλάχιστον σε μικρό βαθμό, στα παθήματα του Χριστού! Η ψυχή μας, η εικόνα του Θεού που ζει μέσα μας, επιθυμεί να συμμετάσχει στα παθήματα του Χριστού, μόνο η δειλία και η αδυναμία μας τα φοβάται, αν και η δύναμη, ίσως, θα ήταν αρκετή για υπομονή.

Hegumen Nikon

Η μετάνοια αναζωογονεί την καρδιά και παρατείνει τη ζωή.

Άγιος Νικόλαος της Σερβίας (Βελιμίροβιτς)

Ο μετανοημένος έχει τα μάτια του ανοιχτά σε δύο δρόμους: αυτόν που πηγαίνει και αυτόν που πρέπει να πάει.

Άγιος Νικόλαος της Σερβίας (Βελιμίροβιτς)

Κύριε μου, σπεύσε και δείξε ένα νέο μονοπάτι στον μετανοημένο όταν μισεί το παλιό του μονοπάτι.

Άγιος Νικόλαος της Σερβίας (Βελιμίροβιτς)

Για όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες μετανοώ σε Σένα, ω πολυέλεε! Μετανοώ για όλους εκείνους που είναι φορτωμένοι, που λυγίζουν κάτω από το βάρος των ανησυχιών και που δεν ξέρουν πώς να ρίξουν όλες τους τις ανησυχίες πάνω σου. Ένας αδύναμος άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει ούτε το παραμικρό βάρος, αλλά για εσάς ένα βουνό ατυχίας είναι σαν ένα κομμάτι χιονιού που ρίχνεται σε ένα πύρινο καμίνι.

Άγιος Νικόλαος της Σερβίας (Βελιμίροβιτς)

Ο Τίμιος Πρόδρομος του Κυρίου Ιωάννης είναι διδάσκαλος της μετανοίας. Υπάρχουν πολλοί δάσκαλοι της μετάνοιας, αλλά ο Αγ.  Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι διαφορετικός από αυτούς. Διδάσκουν μόνο μετάνοια, αλλά ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος όχι μόνο διδάσκει, αλλά ΔΙΝΕΙ δύναμη στη μετάνοια σε όσους καταφεύγουν σε αυτόν.

Αρχιμανδρίτης Boris (Kholchev)

Θυμηθείτε: «μετάνοια» που μεταφράζεται στα ρωσικά σημαίνει «αλλαγή».

Αρχιμανδρίτης Boris (Kholchev)

Ο πυρήνας της μετάνοιας είναι η στροφή προς τον Θεό με ελπίδα, με τη σιγουριά ότι ο Θεός έχει αρκετή αγάπη για να συγχωρήσει και δύναμη για να μας αλλάξει. Η μετάνοια είναι εκείνη η στροφή της ζωής, μια στροφή σκέψης, μια αλλαγή καρδιάς που μας κάνει να αντιμετωπίσουμε τον Θεό με χαρούμενη και ευλαβική ελπίδα, με την πεποίθηση ότι, αν και δεν αξίζουμε το έλεος του Θεού, ο Κύριος ήρθε στη γη όχι για να κρίνει, αλλά για να σώσει, ήρθε στη γη όχι στους δίκαιους, αλλά στους αμαρτωλούς.

Το θαύμα της εξομολόγησης. Αληθινές ιστορίες για το Μυστήριο της Μετάνοιας!Pylneva Galina Aleksandrovna.23

 

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος. «Η αγάπη κατακτά τα πάντα». Αγία Πετρούπολη, 1994

Τρεις κουβέντες για την εξομολόγηση Μητροπολίτη Αντωνίου

Συνομιλία 1

Πώς πρέπει να εξομολογηθεί κανείς; Η απάντηση σε αυτό είναι η πιο άμεση, η πιο αποφασιστική: εξομολογηθείτε σαν να ήταν η ώρα του θανάτου σας. Ομολογήστε σαν να είναι η τελευταία φορά στη γη που θα μπορείτε να φέρετε μετάνοια σε ολόκληρη τη ζωή σας προτού εισέλθετε στην αιωνιότητα και να σταθείτε ενώπιον της αυλής του Θεού, σαν να είναι η τελευταία στιγμή που μπορείτε να πετάξετε το βάρος μιας μακράς ζωής η αναλήθεια και η αμαρτία από τους ώμους σου, για να μπεις ελεύθερος στη Βασιλεία του Θεού. Αν σκεφτόμασταν έτσι για την ομολογία, αν στεκόμασταν μπροστά της, ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ -όχι μόνο φανταζόμενοι, αλλά ΠΡΩΤΑ γνωρίζοντας- ότι θα μπορούσαμε να πεθάνουμε ανά πάσα ώρα, ανά πάσα στιγμή, τότε δεν θα θέταμε τόσα πολλά άχρηστα ερωτήματα στον εαυτό μας. Η ομολογία μας θα ήταν τότε ανελέητα ειλικρινής και αληθινή. Θα ήταν άμεσο, δεν θα προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τα βαριά, προσβλητικά, ταπεινωτικά λόγια. θα τα προφέραμε με όλη τη σκληρότητα της αλήθειας, δεν θα σκεφτόμασταν τι να πούμε ή τι να μην πούμε, θα λέγαμε όλα όσα στο μυαλό μας φαίνονται αναληθή, αμαρτία: ό,τι με κάνει ανάξιο του ανθρώπινου τίτλου μου, Μικρό όνομα. Δεν θα υπήρχε κανένα συναίσθημα στις καρδιές μας ότι χρειάζεται να προστατευτούμε από αυτά ή εκείνα τα σκληρά, ανελέητα λόγια, γιατί θα ξέραμε με τι μπορούμε να μπούμε στην αιωνιότητα και με τι δεν μπορούμε να μπούμε στην αιωνιότητα.

Έτσι πρέπει να ομολογούμε, και είναι απλό, είναι τρομερά απλό, και δεν το κάνουμε γιατί φοβόμαστε την ανελέητη, απλή αμεσότητα ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων. Τώρα έρχεται η ώρα που θα σταθεί μπροστά μας είτε την ώρα του θανάτου μας είτε την ώρα της τελικής Κρίσης. Και τότε θα σταθεί μπροστά μας ως ο σταυρωμένος Χριστός, με χέρια και πόδια τρυπημένα από καρφιά, πληγωμένο στο μέτωπο από αγκάθια, και θα Τον κοιτάξουμε και θα δούμε ότι Σταυρώθηκε επειδή αναρτήσαμε. Πέθανε γιατί μας άξιζε η καταδίκη του θανάτου. επειδή ΕΙΜΑΣΤΕ άξιοι της αιώνιας καταδίκης από τον Θεό, ήρθε σε μας, έγινε ένας από εμάς, έζησε ανάμεσά μας και πέθανε εξαιτίας μας.

Τι θα πούμε τότε; Η κρίση δεν θα είναι ότι μας καταδικάζει. η κρίση θα είναι ότι θα δούμε Αυτόν που ΣΚΟΤΩΣΑΜΕ με την αμαρτία μας, και που στέκεται μπροστά μας με όλη Του την αγάπη... Τώρα, για να αποφύγουμε αυτή τη φρίκη, πρέπει να στεκόμαστε σε ΚΑΘΕ εξομολόγηση, σαν να είναι αυτό η τελευταία μας ετοιμοθάνατη ώρα, η τελευταία στιγμή της ελπίδας, πριν τη δούμε.

Συνομιλία 2

Σας είπα ότι κάθε εξομολόγηση πρέπει να είναι σαν να ήταν η τελευταία ομολογία στη ζωή μας και ότι με αυτήν την ομολογία πρέπει να συνοψιστεί το τελικό αποτέλεσμα, γιατί κάθε συνάντηση με τον Κύριο, με τον ζωντανό Θεό μας, είναι προκαταρκτική της τελευταίας. , οριστική, καθοριστική η μοίρα του δικαστηρίου. Δεν μπορείς να σταθείς μπροστά στο πρόσωπο του Θεού και να  φύγεις ούτε δικαιωμένος ούτε καταδικασμένος. Και τώρα τίθεται ένα άλλο ερώτημα: πώς να προετοιμαστούμε για την εξομολόγηση; Ποιες αμαρτίες πρέπει να φέρουμε στον Κύριο;

Πρώτον, κάθε ομολογία πρέπει να είναι εξαιρετικά προσωπική, ΔΙΚΗ ΜΟΥ, και όχι κάποια γενική, δική μου, γιατί τελικά η μοίρα μου κρίνεται. Και επομένως, όσο ατελής κι αν είναι η κρίση μου για τον εαυτό μου, πρέπει να ξεκινήσω με αυτό θέτοντας στον εαυτό μου το ερώτημα: για τι ντρέπομαι στη ζωή μου; Τι θέλω να κρύψω από το πρόσωπο του Θεού, και τι θέλω να κρύψω από την κρίση της συνείδησής μου, τι φοβάμαι;

Και αυτό το ερώτημα δεν είναι πάντα εύκολο να επιλυθεί, γιατί έχουμε συνηθίσει τόσο συχνά να κρυβόμαστε από τη δική μας δίκαιη κρίση που όταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας με ελπίδα και την πρόθεση να βρούμε την αλήθεια για τον εαυτό μας, μας είναι εξαιρετικά δύσκολο αλλά εδώ πρέπει να ξεκινήσουμε. Και αν δεν είχαμε φέρει κάτι άλλο στην ομολογία, τότε θα ήταν ήδη μια αληθινή ομολογία, δική μου.

Αλλά εκτός από αυτό, υπάρχουν πολλά περισσότερα. μόλις κοιτάξουμε γύρω μας και θυμηθούμε τι σκέφτονται οι άνθρωποι για εμάς, πώς αντιδρούν σε εμάς, τι συμβαίνει όταν βρεθούμε ανάμεσά τους - και θα βρούμε ένα νέο πεδίο, μια νέα βάση για να κρίνουμε τον εαυτό μας... Ξέρουμε ότι δεν φέρνουμε πάντα χαρά και ειρήνη, αλήθεια και καλοσύνη στη μοίρα των ανθρώπων. Αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στον αριθμό των πιο κοντινών μας γνωστών που μας συναντούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και γίνεται σαφές πώς είναι η ζωή μας: πόσους έχω πληγώσει, πόσους έχω παρακάμψει, πόσους έχω προσβάλει, πόσους έχω αποπλανήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Και τώρα στέκεται μπροστά μας μια νέα κρίση, γιατί ο Κύριος μας προειδοποιεί ότι αυτό που κάναμε σε ένα από αυτά τα μικρά, δηλαδή σε έναν από τους ανθρώπους, τον μικρότερο από τους αδελφούς Του, το κάναμε σε Αυτόν.

Και μετά ας θυμηθούμε πώς μας κρίνουν οι άνθρωποι, συχνά η κρίση τους είναι καυστική και δίκαιη. Συχνά δεν θέλουμε να ξέρουμε τι πιστεύουν οι άνθρωποι για εμάς, γιατί είναι η αλήθεια και η καταδίκη είναι δική μας. Αλλά μερικές φορές συμβαίνει κάτι άλλο: οι άνθρωποι και μας μισούν και μας αγαπούν άδικα. Μισούν άδικα, γιατί μερικές φορές συμβαίνει να ενεργούμε σύμφωνα με την αλήθεια του Θεού, αλλά αυτή η αλήθεια δεν ταιριάζει σε αυτούς. Και συχνά μας αγαπούν άδικα, γιατί μας αγαπούν γιατί πολύ εύκολα πέφτουμε στις αναλήθειες της ζωής, και μας αγαπούν όχι για την αρετή, αλλά για την ΠΡΟΔΟΣΙΑ μας προς την αλήθεια του Θεού.

Και εδώ πρέπει να επικρίνουμε ξανά τον εαυτό μας και να ΞΕΡΟΥΜΕ ότι μερικές φορές πρέπει να μετανοήσουμε για το γεγονός ότι οι άνθρωποι μας συμπεριφέρονται καλά, ότι οι άνθρωποι μας επαινούν. Ο Χριστός μας προειδοποίησε πάλι: «Αλίμονο σε σας όταν όλοι οι άνθρωποι μιλάνε καλά για σας».

Και τέλος, μπορούμε να στραφούμε στην κρίση του Ευαγγελίου και να αναρωτηθούμε: πώς θα μας έκρινε ο Σωτήρας αν έβλεπε -όπως στην πραγματικότητα- τη ζωή μας;

Κάντε αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό σας και θα δείτε ότι η εξομολόγησή σας θα είναι σοβαρή και στοχαστική, και δεν θα χρειάζεται πλέον να εξομολογείτε αυτό το κενό, αυτό το παιδικό, μακροχρόνιο βαβούρα που ακούτε συχνά.

Και μην εμπλέκετε άλλους ανθρώπους. Ήρθες να ομολογήσεις τις δικές σου αμαρτίες, όχι τους άλλους. Οι περιστάσεις της αμαρτίας έχουν σημασία μόνο αν αναδεικνύουν την αμαρτία σας και την ευθύνη σας, και η ιστορία του τι συνέβη, γιατί και πώς δεν έχει καμία σχέση με την ομολογία, αποδυναμώνει τη συνείδηση της ενοχής σας και το πνεύμα της μετάνοιας.

Συνομιλία 3

Η τελική κρίση της συνείδησής μας δεν ανήκει σε εμάς, όχι στους ανθρώπους, αλλά στον Θεό. Ο λόγος Του και η κρίση Του είναι ξεκάθαροι για εμάς στο Ευαγγέλιο, αλλά σπάνια ξέρουμε πώς να τον προσεγγίσουμε προσεκτικά και απλά. Αν διαβάζουμε τις σελίδες των Ευαγγελίων με απλότητα καρδιάς, χωρίς να προσπαθούμε να βγάλουμε από αυτές περισσότερα από όσα μπορούμε να πετύχουμε στη ζωή, αν τις συμπεριφερόμαστε με ειλικρίνεια και απλά, τότε βλέπουμε ότι αυτό που λέγεται στο Ευαγγέλιο πέφτει, λες. , σε τρεις κατηγορίες.

Υπάρχουν πράγματα για τα οποία η δικαιοσύνη μας είναι προφανής, αλλά δεν αφορούν την ψυχή μας - θα απαντήσουμε σε αυτά με συναίνεση. Με το μυαλό μας καταλαβαίνουμε ότι είναι έτσι, με την καρδιά μας δεν επαναστατούμε εναντίον τους, αλλά με τη ζωή μας δεν αγγίζουμε αυτές τις εικόνες. Αυτές οι περικοπές στα Ευαγγέλια λένε ότι ο νους μας, η ικανότητά μας να καταλαβαίνουμε τα πράγματα, βρίσκεται στα όρια του κάτι που δεν μπορούμε ακόμη να κατανοήσουμε ούτε με τη θέληση ούτε από την καρδιά. Τέτοια μέρη μας καταδικάζουν σε αδράνεια και αδράνεια αυτά τα μέρη απαιτούν από εμάς, χωρίς να περιμένουμε να ζεσταθεί η ψυχρή μας καρδιά, να αρχίσουμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού απλώς και μόνο επειδή είμαστε υπηρέτες του Κυρίου.

Υπάρχουν και άλλα μέρη: αν τους συμπεριφερόμαστε με συνείδηση, αν κοιτάξουμε με ειλικρίνεια τις ψυχές μας, θα δούμε ότι απομακρυνόμαστε από αυτούς, ότι δεν συμφωνούμε με το δικαστήριο του Θεού και με το θέλημα του Κυρίου, ότι αν είχαμε θλιβερό θάρρος και δύναμη επαναστάτης, τότε θα επαναστατούσαμε όπως επαναστατούσαμε στην εποχή μας και όπως όλοι επαναστατούν από αιώνα σε αιώνα που ξαφνικά γίνεται σαφές ότι η εντολή του Κυρίου για την αγάπη απαιτεί θυσία από εμάς, πλήρη απάρνηση κάθε εγωισμού, από κάθε εγωισμό, ότι αυτή είναι η εντολή είναι τρομακτικό για εμάς και συχνά θα θέλαμε να μην υπάρχει.

Πιθανότατα λοιπόν υπήρχαν πολλοί άνθρωποι γύρω από τον Χριστό που ήθελαν ένα θαύμα από Αυτόν, για να είναι σίγουροι ότι η εντολή του Χριστού ήταν αληθινή και ότι μπορούσε κανείς να Τον ακολουθήσει χωρίς κίνδυνο για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του. Υπήρχαν πιθανώς εκείνοι που ήρθαν στη φοβερή σταύρωση του Χριστού με τη σκέψη ότι αν δεν κατέβηκε από τον σταυρό, αν δεν συνέβαινε ένα θαύμα, τότε σημαίνει ότι έκανε λάθος, σημαίνει ότι δεν ήταν άνθρωπος του Θεού, και εμείς μπορεί να Του ξεχάσει μια φοβερή λέξη ότι ένα άτομο πρέπει να πεθάνει για τον εαυτό του και να ζήσει μόνο για τον Θεό και για τους άλλους. Και τόσο συχνά περικυκλώνουμε το τραπέζι του Κυρίου, πηγαίνουμε στην εκκλησία - ωστόσο, με προσοχή: μήπως η αλήθεια του Κυρίου μας πληγώσει μέχρι θανάτου και απαιτήσει από εμάς το τελευταίο πράγμα που έχουμε - την απάρνηση του εαυτού μας. Όταν, σε σχέση με την εντολή της αγάπης ή τη συγκεκριμένη εντολή, στην οποία ο Θεός μας εξηγεί την άπειρη ποικιλία της στοχαστικής, δημιουργικής αγάπης, είμαστε μακριά από το θέλημα του Κυρίου και μπορούμε να εκφέρουμε μια κατακριτέα κρίση στον εαυτό μας.

Και τέλος, υπάρχουν μέρη στο Ευαγγέλιο για τα οποία μπορούμε να μιλήσουμε με τα λόγια των ταξιδιωτών στην Εμμαούς, όταν ο Χριστός τους μίλησε στην πορεία: «Δεν κάηκε η καρδιά μας μέσα μας όταν μας μίλησε στην πορεία;»

Αυτά τα μέρη, αν και λίγα, θα έπρεπε να είναι πολύτιμα για εμάς, γιατί λένε ότι υπάρχει κάτι μέσα μας όπου εμείς και ο Χριστός είμαστε ενός πνεύματος, μιας καρδιάς, μιας θέλησης, μιας σκέψης, ότι κατά κάποιο τρόπο είμαστε ήδη συγγενείς με Αυτόν, έχουν γίνει ήδη δικοί Του. Και πρέπει να κρατήσουμε αυτά τα μέρη στη μνήμη ως θησαυρό, γιατί μπορούμε να ζήσουμε από αυτά, όχι πάντα παλεύοντας ενάντια στο κακό μέσα μας, αλλά προσπαθώντας να ΔΩΣΟΥΜΕ ΧΩΡΟ στη ζωή και τη νίκη σε αυτό που είναι ήδη θεϊκό μέσα μας, ήδη ζωντανό, ήδη έτοιμο. να μεταμορφωθεί και να γίνει μέρος της αιώνιας ζωής.

Αν σημειώσουμε τόσο προσεκτικά στον εαυτό μας καθεμία από αυτές τις ομάδες γεγονότων, εντολών, λόγων του Χριστού, τότε θα μας εμφανιστεί γρήγορα η εικόνα μας, θα μας γίνει ξεκάθαρο πώς είμαστε, θα είναι σαφές όχι μόνο κρίση της συνείδησής μας, όχι μόνο η ανθρώπινη κρίση, αλλά και η κρίση ο Θεός: αλλά όχι μόνο ως φρίκη, όχι μόνο ως καταδίκη, αλλά ως εκδήλωση όλου του μονοπατιού και όλων των δυνατοτήτων που έχουμε: την ευκαιρία να γίνουμε σε κάθε στιγμή και να είμαστε συνεχώς εκείνοι οι φωτισμένοι, φωτισμένοι, αγαλλιασμένοι άνθρωποι στο πνεύμα που είμαστε μερικές φορές, και την ευκαιρία να νικήσουμε μέσα μας για χάρη του Χριστού, για χάρη του Θεού, για χάρη των ανθρώπων, για χάρη του τη δική μας σωτηρία, αυτό που είναι ξένο στον Θεό μέσα μας, αυτό που είναι νεκρό, αυτό που δεν έχει δρόμο για τη Βασιλεία των Ουρανών. Αμήν.