Να ποιά είναι συχνά ή μορφή των σχέσεων μας με τούς άλλους ανθρώπους: Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν άνθρωπο· μας αρέσει πολύ σαν άνθρωπος και εξιδανικεύοντας τον ειλικρινά, δεν βλέπουμε σ' αυτόν τίποτα το κακό. Και ξαφνικά κάνει κάποιο λάθος, λέει ψέματα, ή περιαυτολογεί, ή δειλιάζει και μας προδίδει. Και μείς τότε του κάνουμε επαναξιολόγηση, διαγράφοντας όλα όσα βλέπαμε πριν σ' αυτόν σαν προτέρημα —και πού ωστόσο εξακολουθούν να υπάρχουν— και τον βγάζουμε από την καρδιά μας. Από καιρού κατάλαβα ότι αυτός είναι μια λανθασμένη και έφάμαρτη μέθοδος ύφανσης των σχέσεων μας με τούς συνανθρώπους μας. Στην βάση μιας τέτοιας στάσης μας απέναντι στους συνανθρώπους μας βρίσκονται υποσυνείδητα δύο ιδέες: Πρώτα, ότι εγώ είμαι αναμάρτητος, και, ύστερα, ότι ό άνθρωπος, πού έχω αγαπήσει, είναι αναμάρτητος. Γιατί, πώς αλλιώς θα εξηγήσουμε την δριμεία καταδίκη των άλλων από μας και την έκπληξη, πού δοκιμάζουμε, σαν περιπέσει σε κάποιο αμάρτημα ένας καλός, ευγενικός και ευσεβής άνθρωπος; Αυτά είναι τα συμπεράσματα, πού βγάζω, σαν συλλογιέμαι θλιβερά την δική μου την καρδιά και συνειδητοποιώ ότι ό ίδιος εγώ είμαι ικανός να διαπράξω οποιοδήποτε αμάρτημα.
Κι όμως, κανόνας στις σχέσεις μας προς τον πλησίον μας πρέπει νάναι ή συγχώρηση δίχως τέλος, γιατί κι εμείς οι ίδιοι έχουμε ανάγκη δίχως τέλος να μας συγχωρούν. Και κυρίως να μη ξεχνάμε ότι τον καλό, πού εκτιμούμε, μένει πάντα στον άνθρωπο πού τον έχει, ή δε αμαρτία πάντα υπήρχε επίσης, μόνο πού εμείς δεν την προσέχαμε.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ. ΠΡΕΣΒ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΛΤΣΙΑΝΙΝΩΦ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου