«Τα επουράνια, εις τα επουράνια τα επουράνια, εις τα επουράνια».

Και μιας ακόμη όσιας θανής ζηλωτής και επιθυμητής υπήρξα και υπάρχω. Τής του επίσης πολυαγαπημένου μου άγιου Γρηγορίου του Παλαμά, του Άγιορείτου-Λαυριώτου κοινοβιάτου το πρώτου, ησυχαστού ακολούθως, και επισκόπου Θεσσαλονίκης μετά ταύτα:

Ήταν ξαπλωμένος στην επιθανάτιο κλίνη ό άγιος του Θεού αρχιερεύς. Ήδη έπνεε τις τελευταίες πνοές τής ζωής του, και έδειχνε να επείγεται για τον βηματισμό και την πτήσι τής προς τον ουρανό και τα επουράνια αγούσης. Τίποτα άλλο πλέον δεν τον απασχολούσε, ειμή ή μελέτη και ό διαλογισμός τής προς τα εκείνα διαδρομής και διαδικασίας.

Πλην ώμος και με την γλώσσα και με τα χείλη του τούτη την κατάσταση και βίωση σιγοψιθύριζε, και σ' εκείνους πού τον περιστοίχιζαν φανέρωνε και υπεδείκνυε^- τί, δηλαδή, κατ' εκείνες τις τελευταίες στιγμές τον απασχολούσε και καθολικά τον ψυχικό του κόσμο συνείχε.

Γιατί όταν οι περικυκλούντες το κρεβάτι του με ενδιαφέρον έσκυψαν για να αντιληφτούν τί ακριβώς ή του Θείου και θαυμαστού εκείνους αθωνίτου μοναχού και μεγάλου ιεράρχου άγια γλώσσα σιγοψιθύριζε και τί άραγε ό νους του διανοείτο, τίποτε άλλο δεν άκουαν απασχολούσε' αυτήν και απασχολούσε' το άγιό του στόμα, ειμή συνεχώς να εκφέρονται αυτές ακριβώς οι φθογγές και πανάγιες φράσεις: «τα επουράνια, εις τα επουράνια· τα επουράνια, εις τα επουράνια». Και τις πρόφερε πυκνός και ακαταπαύστως, σαν σε μονολεκτική παλινδρόμηση, πού θύμιζε και συνεπέστατα παρέπεμπε στην περί νήψεως και στην περί το «συνελίττειν εαυτόν» ιδίως διδασκαλία του και στους «υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων» εν γένει άγιους λόγους του, πράγματα πού βιώματα προσωπικά υπήρξαν καθ' όλη την επί γης διαδρομή του, και πού ευτυχώς μας διεσώθησαν καταγεγραμμένα και απασχολούσε' τον ίδιο και από διαπρεπείς θαυμαστές και μιμητές τής αγιότητας του

μεθοδολογία πού την ασπάζονται όλοι οι ούτω αποκαλούμενου νηπτικοί πατέρες της Εκκλησίας μας και πού άφορα την αδιάλειπτη και κυκλική επίκληση της μονολογίστου προσευχής, «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» τη βοηθητική χρήσει του κομποσκοινιού).

Και το έκανε αυτό, ό ευλογημένος, έως εκείνης της κρισίμου στιγμής, πού ή Θεία και επουράνιος Χάρις, ή οποία έως τότε συγκατοικούσε στην μακαρία, ουράνια και αθάνατη εκείνη ψυχή, ευδόκησε να επέλθει ή στιγμή τής αναμενομένης διαζεύξεώς της εκ του θνητού της σώματος· να εγκαταλειφθεί δηλαδή στην γης το χωμάτινο πλην απολύτως καθαγιασμένο σκήνος, και στο ευθύς αμέσως έξης την συνοδεία χορών αγίων αγγέλων στον ουρανό δικαίως να μετατεθεί και ές αεί εγκατασταθεί, προς αιωνία απόλαυση των απασχολούσε' τον στεφανοδότη Θεό προς χάρι της «έτοιμασμένων».

Αχ και να ήταν, Θεοτόκε Παρθένε και Πανάγαθε Κύριε, τού- της της νύχτας ό επερχόμενος ύπνος συνάμα άρπαγμός και μετάστασις στους χώρους του πελάγους της ευσπλαχνίας Σου και θρονισμός στης άπειρου αγάπης Σου την αγκάλη σιγηλή κι' αθόρυβη μεταφορά και ξύπνημα της ψυχής μου θεσπέσιο στα πανευκλεή αντίπερα Σου, κατά απέλαση πόρρω των πονηρών δαιμόνων και των φοβερών όψεών των και κατά παράκαμψη των τελωνιακών των διαδικασιών και διεκδικήσεων, σε παρέα και συντρόφευσι με τούς αγαπητούς μου, ως άνω άγιους, και με τούς Πάντας του κελιού μου και με τούς αγγέλους όλους και δη με τον προσωπικά δικό μου, στον ουράνιο Σου κόσμο, στα άρρητα αγαθά του και στο φώς και στην δόξα της αιώνιας και ανέσπερης πλέον ημέρας.

«Γένοιτο, Κύριε, το έλεος Σου εφ ημάς, καθάπερ ήλπίσαμεν επί Σε» (Ψαλμ. 32, 22).

Σοι δόξα πρέπει Κύριε Ιησού, και τιμή και προσκύνησις, συν τω ανάρχω Σου Πατρι και τω Παναγίω και αγαθώ και Ζωοποιώ Σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΕΞΟΔΙΑ ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ. ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΟΔΟΣΤΟΛΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ.