Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
Oι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ στην πλειονότητά τους δεν γνωρίζουν πολλά για την πνευματική ζωή. Περιορίζουν τα ενδιαφέρονται του μόνο στην τυπική εκτέλεση ορισμένων καθηκόντων και στην τήρηση μερικών εντολών. Πέρα από αυτά τίποτα άλλο. Αγνοούν το μεγάλο πλούτο της κατά Θεόν μυστικής ζωής. Και όσοι έτυχε να ακούσουν κάτι σχετικό, δεν έδωσαν πολλή σημασία, γιατί ήταν απασχολημένοι με τις βιοτικές μέριμνες. Βέβαια, υπάρχουν και μερικοί, οι όποιοι θεωρούν καθήκον τους να προχωρήσουν και πιο πέρα και να βιώσουν την μοναδική γλυκύτητα τής πνευματικής ζωής. Χρειάζεται όμως μία προϋπόθεση: Ό προσωπικός αγώνας κατά των παθών και τής αμαρτίας.
Ή πρόοδος στην πνευματική ζωή εξαρτάται από τον αγώνα, πού κάνει ό καθένας. Όσο περισσότερο αγωνίζεται κανείς για την ακριβή τήρηση όλων των εντολών τόσο ανέρχεται τις βαθμίδες τής νοητής κλίμακας των αρετών και γεύεται τούς καρπούς τής κατά Θεόν ζωής.
Ό Μέγας Βασίλειος, απευθυνόμενος στον ανιψιό του Ευσεβίου Σαμοσάτων Αντίοχο, τον συμβουλεύει πώς πρέπει να αγωνίζεται, για να έχει πνευματική ζωή. Ειδικότερα του γράφει:
α'. Να αφοσιωθεί με ζήλο στην σωτηρία τής ψυχής του.
β'. Να παιδαγωγεί τα σαρκικά του πάθη με το λόγο.
γ'. Να έχει στερεωμένη στην ψυχή του την έννοια του Θεού.
δ'. Μπροστά από κάθε πράξη και λόγο να έχει προ οφθαλμών το δικαστήριο του Χριστού.
Και ε'. Οι πράξεις του να είναι πάντα σύμφωνες με το θείο θέλημα, για να προσκομίσουν δόξα κατά την ημέρα τής κρίσεως.
Με άλλα λόγια, ό κατά Θεόν αγωνιζόμενος να έχει ζήλο για την σωτηρία τής ψυχής του. Να αξιοποιεί την κάθε μέρα, να ανανεώνει την επιθυμία του και να μη απορροφάται από τις επαγγελματικές απασχολήσεις και τις βιοτικές μέριμνες. Να βιώνει το παρόν ως αρχή τής αιώνιας ζωής.
Να ζει εδώ, αλλά ή σκέψη του να είναι εκεί, πέρα από τα καθημερινά και δυσάρεστα. Για να το πετύχει αυτό χρειάζεται ζήλος και αποφασιστικότητα. Παράλληλα πρέπει να κατευνάζει τα αμαρτωλά του πάθη χρησιμοποιώντας τις καλές σκέψεις και ενισχυόμενος με την μελέτη διαφόρων πνευματικών βιβλίων. Ό αγώνας αυτός δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα χρειάζεται ή εγρήγορση και ή ανησυχία μήπως παρασυρθεί στην αμαρτίας.
Αποτελεσματική είναι ή διαρκής μνήμη του Θεού, ή οποία έχει στενή σχέση με την προσευχή. Αυτή η μυστική επικοινωνία είναι πηγή δύναμης και διατηρεί τον αγώνας κατά τής αμαρτίας. Δεν επιτρέπει την χαλάρωση και την μείωσή του. Χρειάζεται, ωστόσο, και ή μνήμη τής κρίσης του Χριστού. Όλα όσα κάνει ό άνθρωπος στην παρούσα ζωή, θα περάσουν από την κρίση του Χριστού. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είναι προσεκτικός στη ζωή του, να έχει ενεργούσα την μετάνοια και ενδιαφέρονται ταπεινώσει να ζητάει το έλεος του Θεού. Δεν θα περιορίσει τις δραστηριότητές του ούτε θα αδιαφορήσει για τούς οικείους του και την κοινωνία γενικότερα. Πάντα θα ενεργεί με καλό τρόπο και τα έργα θα είναι θεοφιλή. Αυτό πού όλοι επιζητούν, αλλά λίγοι εργάζονται για την πραγματοποίησή του, για τον κατά Θεόν εργαζόμενο είναι κύριο έργο. Δυστυχώς, οι κοσμικοί και άθεοι δεν θέλουν να δεχτούν την ευεργετική παρουσία των Χριστιανών στην κοινωνία. Τούς θέλουν στον περιθώριο, για να έχουν αυτοί ελεύθερο πεδίο δράσης. Η για να ακριβολογήσω, προσπαθούν να τούς θέσουν στον περιθώριο, αλλά δεν έχουν πάντα επιτυχία, γιατί οι άνθρωποι του Θεού είναι σταθεροί και γενναίοι στην ζωή.
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου