Η ζωή του
Ο όσιος πατήρ ήταν μεγάλος αγωνιστής και Πνευματικός του Μοναστηριού Τσερνίκα. Γεννήθηκε στο Βουκουρέστι το 1762. Το 1784 εισήλθε στη μοναχική ζωή ως μαθητής του στάρετς Γεώργιου. Μετά τρία χρόνια κουρεύθηκε μοναχός, ενώ λίγο αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και Ιερεύς.
Ο ιερομόναχος Ποιμήν ασκήθηκε στο μοναστήρι Τσερνίκα μέχρι το θάνατο του στάρετς Γεωργίου. Το έτος 1812 μετέβη στο Άγιο Όρος ενώ το έτος 1818 ο αρχιμανδρίτης Δωρόθεος, ό ηγούμενος της Τσερνίκας, τον κάλεσε στη μετάνοιά του, όπου παρέμεινε ως πνευματικός πατήρ τής συνοδείας μέχρι το τέλος τής ζωής του.
Στις 30 Αύγουστου 1831 παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού και ενταφιάστηκε δίπλα στην παλαιά Εκκλησία του αγίου Γεωργίου πού είναι στο μικρό νησί.
Έργα και λόγοι διδασκαλίας
1) Ό ιερομόναχος Ποιμήν ήταν ό πλέον αγαπητός και στενός μαθητής του μεγάλου στάρετς Γεωργίου, πλησίον του όποιου αναπτύχτηκε και προώδευσε πνευματικά επί 22 χρόνια. Άπ' αυτόν διδάχθηκε και έγινε εραστής της ησυχίας, πράος, και ταπεινός την καρδία και πολύ φλογερός για τον Οίκο του Θεού. Άπ' αυτόν έμαθε να τελεσιουργή τα άγια «ενώ φόβω και τρόμω» και να αγαπά τούς ανθρώπους. Άπ' αυτόν επίσης διδάχθηκε την τέχνη της εξομολογήσεως και την μυστική εργασία της νοεράς προσευχής.
2) Αυτός ό όσιος πατήρ προοριζόταν από τον Θεό να γίνει οδηγός και πνευματικός πατήρ του μακαρίου Καλλινίκου. Το έτος 1807 ό τελευταίος ήλθε στην Τσερνίκα, και ό στάρετς Τιμόθεος τον εμπιστεύθηκε ως κειμήλιο μεγάλης αξίας στον πνευματικό Ποιμένα επειδή ήταν ξακουστός Γέροντας του μοναχισμού, και από τους πρώτους μαθητάς του στάρετς Γεωργίου, άνθρωπος με υψηλή ζωή καθώς το ομολογούσαν οι περισσότεροι μαθηταί του.
3) Ό πατήρ Ποιμήν χειραγώγησε πνευματικά τον μακάριο Καλλίνικο από το έτος 1807 μέχρι το 1812, όποτε έφυγε στο Άγιο Όρος. Και μετά την επιστροφή του στην Ρουμανία ήταν Πνευματικός του μέχρι το έτος 1831, κατά το όποιο έφυγε για την αιωνιότητα. Παιδαγωγούσε τον όσιο Καλλίνικο με πολλή σοφία, με την προσευχή, με τις συμβουλές, με το παράδειγμα, ώστε σε λίγα χρόνια ό μαθητής ξεπέρασε τον διδάσκαλο του.
4) Αυτός ό ευλογημένος γέροντας ήταν ένας μοναχός τής ησυχίας και τής προσευχής. Ημέρα και νύκτα δεν απουσίαζε από Εκκλησία και το διακονήματα, ενώ όταν είχε ελεύθερο χρόνο, σκάλιζε σταυρούς και τούς μοίραζε στους αδελφούς. Πάντοτε έκανε εργόχειρο του, ενώ στο νου του είχε την νοερά προσευχή.
5) Επειδή ήθελε να εξασκηθεί καλλίτερα στην νοερά έργο και να ωφεληθεί από τούς Άθωνίτας Πατέρας, το έτος 1812 αναχώρησε για το Άγιον Όρος μ' ένα μαθητή του ονόματι Δαμασκηνό. Εκεί αγωνίστηκε έξι χρόνια στην ησυχίας σ' ένα έρημο τόπο με αγρυπνία, προσευχή και Ιερούς στοχασμούς, και έτσι απέκρουσε τις δαιμονικές επιθέσεις.
6. Μετά την επιστροφή του από τον Άθωνα, οι πατέρες της Τσέρνικας δεν συμφωνούσαν να είναι ο στάρετς ό όσιος Ποιμήν, διότι οι μεν ήθελαν να το κάνη κοινόβιο σαν τα κοινόβια ακριβώς του Άγιου Όρους , ενώ οι άλλοι πατέρες, ασυνήθιστοι σε αυτή την σκληρή ζωή ήθελαν να χαλάσουν τις διατάξεις του στάρετς Γεωργίου που ήταν ό πρώτος ποιμήν αυτής τής αδελφότητος. Γι` αυτό οι μοναχοί εξέλεξαν τον στάρετς τον μακάριο Καλλίνικο πού ήταν μαθητή του ενώ ό πατήρ Ποιμήν έμεινε Πνευματικός τής αδελφότητος μέχρι το τέλος τής ζωής του.
7. Φεύγοντας ό όσιος Ποιμήν στην ησυχίας, στο μικρό νησί, ασκήθηκε πολλά χρόνια στη σιωπή και στην προσευχή. Το σπουδαιότερο διακόνημά του, καθορισμένο από τον άγιο Καλλίνικο ήταν να εξομολογεί και να αναπαύει τούς ανθρώπους. Γι' αυτό η φήμη της ζωής του είχε φτάσει σ' όλους και έτρεχαν σ' αυτόν, όχι μόνο οι μοναχοί αλλά και λαϊκοί, να εξομολογηθούν και να ζητήσουν λόγους πνευματικής ωφελείας.
8. Έλεγαν γι' αυτόν τον όσιο ότι ήταν πολύ σοφός και πειστικός στον λόγο.. Ό ίδιος ό άγιος Καλλίνικος σε περιπτώσεις κινδύνου και - προβλημάτων του, ερχόταν σ' αυτόν ως πνευματικό του πατέρα και ουδέποτε παρέκκλινε από τις συμβουλές του.
9. Το έτος 1829, μια νύκτα του Ιουλίου, ό άγιος Καλλίνικος είχε μια τρομακτική οπτασία. Αμέσως σηκώθηκε, φόρεσε το ράσο του έτρεξε στο πατέρα Ποιμένα πού έμενε στο μικρό νησί και μπαίνοντας κελί του είπε το όραμά του. Τότε ό Γέροντας του απάντησε.
Δεν είναι , παιδί μου, διαβολική φαντασία, αλλά αληθινή θεϊκή οπτασία διότι μου έφάνη και εμένα επί τρεις φοράς αυτή την νύχτα η ίδια οπτασία. Αφού έκανα τον κανόνα μου, κάθισα σ' αυτό το σκαμνί να ξεκουραστώ λίγο, μέχρι να κτυπήσει το σήμαντρο και με πήρε ο ύπνος. . Ξαφνικά είδα ότι άνοιξε ή πόρτα του κελιού και μπήκε ο πατήρ ημών στάρετς Γεώργιος και μ' αυτόν άλλοι δύο. Ό ένας ήταν ντυμένος αρχιερατικά και ό άλλος στρατιωτικά, και έμοιαζαν με τον άγιο Νικόλαο και τον άγιο Γεώργιο. Είπε ό αρχιερέας προς τον στάρετς:
Πως αγωνίζεται ό δούλος Ποιμήν στην μοναχική του άσκηση; Ο στάρετς του απάντησε: —Καλά περνάει μέχρι τώρα, διακονήματα' ευχών σου αγίων. Τότε γύρισε σε εμένα ό άγιος Νικόλαος να μου ειπεί:
Ποιμήν, τέκνο μου, να καλέσεις και να ειπείς στο τέκνο μου
Καλλίνικο να κτίση στο νησί αυτόν μία εκκλησία προς τιμήν του αγίου Γεωργίου, ώστε να μην αναμιγνύονται οι μοναχοί με τούς λαϊκούς και δυσφημείται το μοναχικό πολίτευμα. Ενώ συνεχεία ό άγιος Γεώργιος πρόσθεσε:
—Ότι χρειαστείτε, όλα θα σάς τα στείλουμε! Τότε ό στάρετς Γεώργιος μου είπε:
—Ποιμήν παιδί μου, να είσαι επικεφαλής σ' αυτόν το έργο! Και στην συνέχεια μου είπε:
—Ποιμήν παιδί μου, πήγαινε στην εκκλησία! Και τότε ξύπνησα.
Στην εκκλησία, την ώρα πού διάβαζαν τούς Κανόνες, αποκοιμήθηκα λίγο και πάλι μου παρουσιάσθηκαν αυτοί οι τρεις άνδρες. Μετά τον όρθρο πήγα στο κελί μου και κάθισα σ' αυτόν το σκαμνί, έπειδή ήμουν πολύ κουρασμένος. Με πήρε ό ύπνος λίγο και ήλθε πάλι ό στάρετς με τούς δύο αγίους, με σκούντησαν με το χέρι και μου είπαν:
—Σήκω να πεις στον Καλλίνικο να μην καθυστέρηση. Όταν άκουσε όλα αυτά ό άγιος Καλλίνικος, συμβουλεύθηκε τον όσιο Ποιμένα και αμέσως άρχισε να κτίζει στο μικρό νησί μια ωραία εκκλησία προς τιμήν του αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, όπως φαίνεται μέχρι σήμερα.
10) Αυτός ό αγιότατος πατήρ είχε ένα τέλος πάρα πολύ θαυμαστό, όπως άλλωστε ήταν και όλη του ή ζωή. Κατά την μαρτυρία του αγίου ιεράρχου Καλλινίκου, ό θάνατος του οσίου Ποιμένος έγινε ως εξής:
Το έτος 1831, την ημέρα του αγίου Προφήτου Ιεζεκιήλ, τέλεσε την Λειτουργία και, όπως ήταν κουρασμένος, κάθισε σ' ένα σκαμνί να αναπαυθεί και αποκοιμήθηκε λίγο. Τότε του φάνηκε ότι βρισκόταν μέσα σε μία ωραία πεδιάδα. Εκεί ήταν μία Βασίλισσα πού έλαμπε σαν ήλιος, καθισμένη σ' ένα θρόνο. Παραπλεύρως σ' αυτήν δύο φωτεινοί γέροντες πού έμοιαζαν να είναι ό άγιος Νικόλαος και ό στάρετς Γεώργιος, καθισμένοι και αυτοί σε δύο θρόνους. Κατόπιν σηκώθηκε ό στάρετς και του είπε:
—Ποιμήν παιδί μου, έλα κοντά μου! Όταν πλησίασε, του έβαλε ένα σταυρό στο στήθος, του έδωσε ένα χαρτί στο χέρι και του είπε: Μετά από 40 ημέρες θα έλθεις μαζί μου μαζί με αυτούς πού είναι γραμμένοι σ' αυτόν εδώ το χαρτί.
Ανοίγοντας αυτόν το χαρτί το διάβασε, και ανάμεσα στους άλλους είδε ότι ήταν και ό στάρετς Καλλίνικος.
Μόλις το είδε και κατάλαβε ότι θα πεθάνει ό π. Καλλίνικος, ό όσιος Ποιμήν γονάτισε στην Βασίλισσα και τής είπε:
Βασίλισσα των αγγέλων και του κόσμου, παρακαλώ να παραμείνει ακόμη αυτός στη ζωή, επειδή έχει να κάνη κάτι καλό εδώ στο τόπο του. Πάρε άλλον! Και έτσι έγραψε τον άλλον με το όνομα Νεκτάριος μεγαλόσχημος μοναχός.
Μετά από' αυτόν ξύπνησε και με την σκέψη ότι θα πεθάνουν όλοι αυτοί πού ήταν γραμμένοι σ' αυτό ο όσιος Ποιμήν με τον μαθητή του Δαμασκηνό επήγε κοντά στην εκκλησία και άρχισε να σκάβει τον τάφο του. Ενώ συνεχεία όλες τις υπόλοιπες νύκτες πήγαινε και έκανε τον κανόνα του δίπλα στο τάφο.
11. Αφού συμπληρώθηκαν 40 ημέρες, τα μεθεόρτια τής αποτομής της κεφαλής του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, ενώ ή ακολουθία ήταν στους Κανόνες, τον έπιασε λίγος πυρετός. Όταν ήλθαν στο κελί του έστειλε τον πατέρα Δαμασκηνό να καλέσεις τον στάρετς Καλλίνικο . Σαν ήλθε ό στάρετς, τον βρήκε καθισμένο σ' ένα σκαμνί και ο Γέροντας Ποιμήν του είπε:
Παιδί μου Καλλίνικε, να μην στενοχωρηθείς τώρα πού εγώ θα πάω στην άνω Ιερουσαλήμ, διότι οι προσευχές του πατρός μας Γεωργίου είναι μαζί σου. Εγώ λοιπόν θα χωρισθώ κατά το σώμα, αλλά με το πνεύμα θα είμαι κοντά σου και οι ευχές του στάρετς Γεωργίου θα σε ενδυναμώνουν στις δυσκολίες πού θα συναντάς. Σε παρακαλώ αγαπητό μου παιδί, μετά την αποδημία μου, θέλω να ενταφιάσεις το σώμα μου στον τάφο πού έσκαψα με τα χέρια μου και να εύχεσαι για μένα στον Κύριο.
Μόλις είπε αυτά τα λόγια, έγειρε το κεφάλι του στο σκαμνί πού καθόταν και έτσι παρέδωσε το πνεύμα.
Ήταν ή 30η Αυγούστου του έτους 1831. Ό στάρετς Καλλίνικος κάλεσε τούς πατέρας. Έκαμαν τις ετοιμασίες τής ταφής και τον έθαψαν στο τάφο πού έσκαψε ο ίδιος.
12. Την δεύτερη ήμερα ό άγιος Καλλίνικος έγραψε, κατά την τάξη στο μοναχολόγιό του Μοναστηριού Τσερνίκα, τα παρακάτω, τα οποία αφορούν την κοίμηση του οσίου Ποιμένος:
«Την 30η Αύγουστου 1831.
Εκοιμήθη ό πατήρ Ποιμήν, ιερομόναχος, μεγαλόσχημος, Πνευματικός όσιος άνθρωπος, σε ηλικία 55 έως 60 ετών με 40 χρόνια στην αδελφότητα, ρουμανικής καταγωγής, μετρίου αναστήματος μελαχρινός, με γένια ασπρόμαυρα, γκρίζα και κοντά.
Το τέλος του ήταν πολύ θαυμαστό, καθότι έσκαψε μόνο του τον τάφο πριν από 40 ημέρες, ενώ δεν είχε καμιά ασθένεια και το Σάββατο, στις 29 Αυγούστου, τέλεσε την Θεία Λειτουργία.
Την Κυριακή στις 30 Αυγούστου, ήλθε στην ακολουθία από πολύ πρωί. Σαν βγήκε από την Εκκλησία, έστειλε τον μαθητή του και με κάλεσε Όταν ήλθα προς την αγιότητα του, μου είπε μερικά λόγια πνευματικά και μου τόνισε ότι κατέφθανε και το τέλος του. Εγώ δεν τον πίστευσα. Μετά από αυτά τα λόγια, κάθισα στο κρεβάτι, κοντά στον τοίχο του κελιού του και εκείνος μου είπε τον επόμενο λόγο —Να μην στενοχωρείσαι. Κατόπιν έγειρε το κεφάλι και παρέδωσε το πνεύμα. Ό Θεός να τον αναπαύσει και ημάς να συγχωρήσει και να ελεήσει.
Υπογραφή: Αρχιμ. Καλλίνικος, στάρετς του Μοναστηριού Τσερνίκα».
ΡΟΥΜΑΝΙΚΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου