ΕΤΟΣ. 2004
(Μνημονεύετε των Ηγουμένων υμών, οίτινες έλάλησαν υμίν τόν Λογον του Θεού» (Έβρ. 13,7)
Συμπληρώθηκε τριετία από την προς Κύριον εκδημία του αειμνήστου Γέροντος Δαμασκηνού, Ηγουμένου της άνδρώας Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής Μαζίου και Πνευματικού πατρός τής γυναικείας Μονής του Τιμίου Προδρόμου Μακρυνού Μεγάρων.
Χρέος απέραντης αγάπης και ευαισθησία πνευματικής ευθύνης με υποχρεώνουν να καταθέσω αυτούς τούς αληθείς στοχασμούς και να αποτυπώσω με πιστότητα μία φωτεινή σελίδα τής νεώτερης Εκκλησιαστικής Ιστορίας τής Ιεράς Μητροπόλεως Μεγάρων.
Μόλις είχα επιστρέψει από τις μεταπτυχιακές σπουδές μου στη Γερμανία και αναζητούσα επίμονα, Ορθόδοξο πετραχήλι, για να αποθέσω τις ανησυχίες και τούς προβληματισμούς μου από τις ξενόφερτες συνήθειες και τον διαφορετικό τρόπο ζωής εις την αλλοδαπή. Ήταν ή δεκαετία του '70. Τότε βρέθηκα με άλλους δύο εκλεκτούς μου φίλους τον τότε λαϊκό γιατρό, πρωτοπρεσβύτερο σήμερα Στ. Σκλήρη, διαπρεπή θεολόγο και αγιογράφο και τον Ιεροδιάκονο τότε Ειρηναίο Μπούλοβιτς, θεολόγο και φιλόλογο, πού ετοίμαζε την διδακτορική του διατριβή, σήμερα "Επίσκοπο στο NOVI SAD τής Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και Τακτικό Καθηγητή τής Ερμηνείας τής Καινής Διαθήκης και τής Ελληνικής Φιλολογίας στη Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου. Αυτοί, λοιπόν, οι εκλεκτοί φίλοι, με οδήγησαν στον πνευματικό πατέρα Δαμασκηνό στη Μονή του Τιμίου Προδρόμου - Μακρυνού Μεγάρων και έκτοτε δεν αποχωρίστηκα την μεγάλη και φωτεινή αυτή μοναχική μορφή, πού τον ιδιαίτερο γνώρισμά της ήταν τον άληκτων φως εν οφθαλμώ καρδίας, τετελειωμένη αγάπης, ταπεινοφροσύνης πηγή. Χριστού ενδημία φωτός προσευχής ασυλία, έλλάμψεως Θεού περιουσία». Ό πατήρ Δαμασκηνός πραγματικά όσιακός λευίτης, καθημερινά λειτουργός του Μυστηρίου τής θείας Ευχαριστίας καίτοι Μοναχός και φαινομενικά απόμακρος, ζούσε πολύ κοντά στους ανθρώπους και στα προβλήματά τους, έκανε προσεκτικές διαγνώσεις και έδινε άριστες λύσεις με συγκεκριμένα σχέδια σε ότι απασχολούσε τον καθημερινό άνθρωπο οποιασδήποτε τάξεως και παιδείας. Και αυτό γιατί είχε έναν άδολο και ασταμάτητο διάλογο αγάπης με τον Κύριό και μία διακριτική Προσφορά διακονίας στον Θεό και τον προβληματισμένο νέο πού αναζητούσε τον Φως στην πορεία του.
Οποιαδήποτε ώρα τον αναζητούσες τον εύρισκες, μέρα ή νύχτα, όποια ώρα σε συναντούσε ό μισόκαλος και προσπαθούσε να σε ξεγελάσει ή να σε εξουθενώσει, ό Γέροντας Δαμασκηνός ως φύλακας Άγγελος, ήταν έτοιμος να σε βοηθήσει και να σε σώσει. Υπήρχε ένας συχνός δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ του αγίου- οσίου πατρός και του πονεμένου, πικραμένου και αναζητούντος λύτρωση λαού του Θεού. .
Όταν έκοιμήθη ό Γέροντας απουσίαζα από την Ελλάδα και δεν μπόρεσα τότε, ως όφειλα, να καταθέσω τα άνθη τού σεβασμού και τής ευλάβειας μου στο σεπτό του σκήνωμα, τον κάνω τώρα.
Γι' αυτό και πρόταξα των στοχασμών μου την ρήση τού 'Απ. Παύλου «Μνημονεύετε των Ηγουμένων υμών, οίτινες ελάλησαν υμίν τον λόγον του Θεού», όχι άπαξ, αλλά πλειστάκις να μνημονεύουμε εσαεί του Ηγουμένου πού ό Σταυρωμένος και Αναστημένος Θεάνθρωπος ήταν τον πρόσωπο τής υπέρτατης αγάπης του. Και ό αποκεφαλισθείς Τίμιος Πρόδρομος, προστάτης της Μονής, έδινε παλμό και ρυθμό στα σκιρτήματα τής καρδιάς του. Όποιος παρακολουθούσε τον άγιο Γέροντα να τελεί την Θεία Ευχαριστία, να λούζεται από Ιερή συγκίνηση και τον θείο φωτισμό, να δακρύζει ως ότου φθάσει στον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων διαισθανόταν ότι ή αναίμακτη αυτή θυσία ήταν λίαν ευπρόσδεκτη στον θυσιαστήριο του Κυρίου και Λυτρωτή μας.
Οι ιεροτελεστίες τού πατρός Δαμασκηνοί έδιναν πνευματική τροφή και μηνύματα υψιπετή στον Ορθόδοξο λαό πού από όλα τα μέρη τής Αττικής και όχι μόνο προσέτρεχαν όταν ιερουργούσε.
Ή Ιεροσύνη, για τον Γέροντα ήταν ή πηγή τής δύναμής του. Ή Λειτουργία τού Μυστηρίου τής Θείας Ευχαριστίας «εις ο επιθυμούσιν άγγελοι παρακύψαι» μεταποιούσε την όλη προσωπικότητά του σε δοχείο χάριτος και ευλογίας, πού εξέπεμπε στους συμμετέχοντες του Ιερού Μυστηρίου. Ό σεμνός, ευγενής και φιλομόναχος Μητροπολίτης Μεγάρων και Σαλαμίνος κύριος Βαρθολομαίος ιδιαίτερα έσέβετο και εκτιμούσε τον σεβαστό Γέροντα. Τον διαπίστωνες όποτε τούς έβλεπες να συλλειτουργούν.
Ακόμη, τον Μοναστήρι για τον πατέρα Δαμασκηνό ήταν χώρος προετοιμασίας για τη βασίλεια του Θεού, χώρος αναμονής, όπως έλεγε, ένας χώρος εφοδιασμού, από τον όποιο ετοιμαζόμαστε να ανεβούμε στη Μονή τής Βασιλείας του Θεού, κατάφυτο δάσος με αιωνόβιους πλάτανους στη σκιά των όμοιων ό κουρασμένος άνθρωπος, ό πιστός χριστιανός και όχι μόνο ό μοναχός, εναποθέτει τα προβλήματα και τα πνευματικά του αιτήματα.
Σεβαστέ Γέροντα, πόσους δεν έσωσες, πόσους δεν βοήθησες, σε πόσους δεν πρόσφερες φλόγα και αγάπης δροσερή, εφάρμοζε τον «ό αγαπών με άγαπηθήσεται υπό τού Πατρός μου και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αύτω εμαυτόν». Μας ευεργέτησες, μάς θεράπευσες κυριολεκτικά, μάς καθάριζες, νοιαζόσουν για μάς και όταν ήσουν μαζί -μας αλλά και τώρα το ίδιο νοιάζεσαι και τον διαπιστώνουμε, τώρα πού πέρασες την μεγάλη Πύλη, ευρισκόμενος στους κόλπους του Αγίου Θεού, συνεχίζοντας και εκεί τις Προσφορές στον «Έσφαγμένον Άρνίον».
Στον μνήμα σου, Γέροντα, οι σεβαστές μοναχές μονίμως έχουν αναμμένο τον καντήλι, εκεί πού ' αναπαύεται τον ιερό σκήνος σου, φωτεινό σημείο αναφορά πού δείχνει σε μάς τον φώτα τής αληθινής Πορείας, τα φώτα τής αγάπης, το μεγάλο ιστορικό τύπωμα των ρανίδων του Αίματος του Σωτήρος και Λυτρωτή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου