Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ. Ψαλμός ΡΜΕ'(145) " Μακάριος ού ό Θεός Ιακώβ βοηθός αυτού, ή ελπίς αυτού επί Κυρίον τον Θεόν αυτού "

        

  Μακάριος ού ό Θεός Ιακώβ βοηθός αυτού, ή ελπίς αυτού επί Κυρίον τον Θεόν αυτού

Μακάριος οποίος έχει παρόντα τον Θεό του Ιακώβ στη ζωή του, δηλαδή οποίος παραδίδεται σ’ αυτόν τον Θεό στον όποιο απευθύνει την ελπίδα του. Εδώ ουσιαστικά, σ’ αυτόν τον 5ο στίχο, τίθεται και το περιεχόμενο της λεγόμενης μακαριότητας. Όταν ό Χριστός χρησιμοποιεί τη λέξη «μακάριοι», στους Μακαρισμούς, με αυτό το περιεχόμενο την χρησιμοποιεί. Μακάριος δεν είναι ό ευτυχισμένος, ό ευδαίμων, μακάριος είναι αυτός του οποίου ό Θεός του Ιακώβ είναι βοηθός, τού οποίου ή ελπίδα είναι σ’ αυτόν τον Θεό. 

Μπορεί να είναι μακάριο ένα έθνος, π.χ. ό Ισραήλ; Ναι, μπορεί να είναι, μάς λέει ό ψαλμωδός: μακάριον το έθνος, ου έστι Κύριος ό Θεός αυτού, λαός, ου εξελέξατο εις κληρονομιάν εαυτώ ( Ψαλμ. 32,12), και: μακάριος ό λαός, ού Κύριος ό Θεός αυτού {Ψαλμ. 143,15). Είναι μακάριο το έθνος, ό Ισραήλ, μόνο στην περίπτωση πού έχει ως βοηθό του τον Θεό, και δεν είναι μακάριος βέβαια, στην περίπτωση πού δεν έχει τον Θεό βοηθό, κάτι πού συχνά περιγράφεται σε όλη την ιστορία του παλαιού Ισραήλ, κυρίως δε στους προφήτες πού περιγράφουν αυτήν την απώλεια της ευθείας οδού του Θεού από τούς ανθρώπους του λαού.

Στην Καινή Διαθήκη αυτή ή απώλεια της ευθείας οδού καταγγέλλεται ως κατάσταση κυρίως του ιερατείου. Ό Χριστός αποφεύγει να καταδικάσει τον λαό, καταδικάζει την ηγεσία του λαού. Μπορεί να είναι μακάριος ό λαός, ένας λαός πέραν των ορίων του έθνους, του όποιου ό Κύριος είναι δικός του Κύριος.

Για ποιο Θεό τώρα μιλάμε; Έρχεται στον 6ο στίχο να μάς τον προσδιορίσει αυτόν τον Θεό και να μάς πει ότι είναι ό ποιητής του ουρανού και της γης, της θάλασσας και όλων όσα υπάρχουν σ’ αυτήν:

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ. ΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΟΣ