ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ. ΓΕΡΩΝ ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ .

 Η κατάχτηση τού Παραδείσου είναι ό σκοπός  καί τό τέλος τού

πνευματικού αγώνα πού κάνει καθημερινά ό κάθε πιστός. Η άσκηση της πνευματικής ζωής, ή φροντίδα ανεβαίνει ό πιστός από τα γήινα  στα ουράνια καί από άνθρωπος της γης να γίνεται ούρανοπολιτης με την κατά Χριστόν βιοτή του, είναι ή απαρχή της κατακτήσεως της ουρανίου Βασιλείας. Ή κατάχτηση τού Παραδείσου δεν είναι κάτι πού δίνεται έτοιμο στον πιστό αμέσως. Απαιτούνται κόποι καί θυσίες ήδη από την επίγεια ζωή. Ή φροντίδα πού επιδεικνύει πολλές φορές ό άνθρωπος γιά τά γήινα μέ τις ποικίλες πολλαπλές κοσμικές ασχολίες, τού στερούν την πορεία προς τον Παράδεισο

 Η μίμηση των άγιων της Εκκλησίας μας καί πρωτίστους του παραδείγματος τού Χριστού μας είναι μια καλή καί βέβαιη αρχή για το ξεκίνημα της πνευματικής μας ζωής, γιά την κατάχτηση τού

Παραδείσου. Ό μισόκαλλος διάβολος μισεί τον πνευματικό αγώνα πού συνεπάγεται ειλικρινή μετάνοια καί καθαρή εξομολόγηση καί προσπαθεί μέ τις μεθόδους του ν’ ανατρέψει τό σχέδιο της σωτηρίας. Εκείνος ό

πιστός πού ους άλλος αθλητής θα μπει στο στάδιο καί θα αθληθεί μέ νόμιμο τρόπο και ζέση, θα κερδίση τη νίκη και τό έπαθλο αυτής πού είναι ο Παράδεισος.

 Αντιθέτως εκείνος πού μέ οκνηρία θα προσπαθήσει να αθληθεί θα χάση τη νίκη καί τη σωτηρία του. Βάση όμως όλου τού πνευματικού αγώνος είναι ή ταπείνωση. Ό ταπεινός άνθρωπος κερδίζει το έλεος τού Θεού. Μέ την ταπείνωση φυγαδεύεται ό διάβολος. Ωστόσο κάθε άνθρωπος κουβαλάει καί το σταυρό του. Μέ την άρση τού σταυρού καί την απαραίτητη υπομονή, αναγκαία για τον πνευματικό αγώνα, επιτυγχάνει ο άνθρωπος να έχει σύνεργό του τον ίδιο το Θεό. Σχετικές είναι οι επιστολές τού γέροντα πού άκολουθοϋν: Έγραφε σε κάποιο πνευματικό του παιδί: «Τά γήινα θα φροντίζουμε, περισσότερος όμως θα ζητούμε την βασιλείαν τού Θεού. Μήν βάζεις στον χώρον της ψυχής σου τον φθαρτόν κόσμον. Ένθυμού τούς αγίους πόσα ύπέφεραν, δια να κερδίσουν τον στέφανον τού Μαρτυρίου».

Σε κάποιο άλλο πνευματικό του παιδί, έγραφε: «Είναι παιδί μου άγώνας ή ζωή μας, άλλα καί «ού στεφανούται, εάν μη νομίμως άθληση». Κι έπειτα τά καλά κόποις κτώνται- άκόπως δεν θα κερδίσωμεν τούς ουρανούς. Ναι αγωνίζου, αγωνίζου παιδί μου καί ποτέ σου δεν θα μετανιώσεις. Ας σκέπτονται οι άλλοι όπως σκέπτονται- εσύ βάδιζε τον δρόμο πού χάραξε ό Κύριός μας- μπορεί να είναι κουραστικός, αλλά στο τέλος θα βασιλεύση ή χαρά κι ή Αιώνιος ανάπαυσις» .

Άλλοτε έγραφε: «Γνωρίζω παιδί μου ότι σηκώνεις μεγάλο σταυρό, όχι όμως μεγαλύτερο από Εκείνον πού σήκωσε ό μόνος αναμάρτητος  Θεάνθρωπος Ιησούς μας. «'Ος ουκ έάσει πειρασθηναι υπέρ ο θύνασθε δηλ. ούδένα πειράζει ο Κύριος παρ’ ο δυναται πειρασθήναι κατά τον θειον Παύλον. Καί γιά να μεταχειρισθώ "λόγια τού οσίου Ισαάκ τού Σύρου, τού μεγάλου αυτού Πατρος της Εκκλησίας ο όποιος μάς συμβουλεύει: «Στον Ουρανόν θέλεις ν’ ανεβής καί να κληρονομήσης τη Βασιλεία τού Θεού καί την άνάπαυση της εκεί μακαριότητας καί την ένωση με τούς Αγγέλους καί την ζωή την άθάνατη καί ρωτάς αν έχει δυσκολίες ο δρόμος!» καί συνεχίζει: «όταν ή καρδιά μας επιθυμήσει με ζήλο τά πνευματικά, τότε τό σώμα μας δεν λυπάται στις θλίψεις, διότι προσδοκά κάτι  ανώτερο: την Βασιλεία των Ουρανών!»

 Ναι παιδί μου «τά καλά κόποις κτώνται» καί «άβρόχοις ποσίν δεν θα περάσουμε την Ερυθρά θάλασσα». Πρέπει να σταυρώσουμε την «σάρκα ... συν τοις παθήμασι καί ταις έπιθυμίαις» όπως λέγει ο θείος Παύλος,  να κερδίσωμε τούς Ουρανούς. Ή παρούσα ζωή είναι πρόσκαιρη, 'άλλη είναι αιώνιος κι ατελεύτητος. Την αιώνια πατρίδα μας πρέπει να όνειρευώμεθα καί να μελετούμε ήμέρα καί νύκτα. Να επιδιώκουμε να στολίσωμε την ψυχήν μας με τις απαραίτητες αρετές πού χωρίς αυτές δεν θα κερδίσωμεν τον Παράδεισον! Κι ή βάσις τών αρετών τού Χριστιανού είναι... είναι ή Ταπείνωσις! κατά τον οσιον Ιωάννην τον συγγραφέα της Κλίμακος! Καλλιέργησε παιδί μου την ταπείνωσιν. Τον ταπεινόν κανένας δεν τον μισεί, τον άγαπά ο Χριστός καί άγαπάται απ’ ολον τον κόσμον. Ό ταπεινός είναι βραχύλογος, οχι νευρικός, οι λόγοι του είναι γλυκείς «υπέρ μέλι καί κηρίον». 

Τά θηρία μπροστά του ήμερεύουν. Κι όποιος καταφρονεί τον  ταπεινόν, βλάσφημε! τον ίδιο τον Θεόν ό οποίος «έταπείνωσεν έαυτον γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Μή ξεχνάς ποτέ σου τον Σταυρόν του Κυρίου μας. Από εκεί θ’ άντλής δυναμιν καί παρηγοριάν! Ένας Θεός σταυρώθηκε δι’ ήμάς, Τον μαστίγωσαν, Τον πλήγωσαν, Τον κάρφωσαν, Τον θανάτωσαν, Τον ένέπαιξαν οι σταυρωτές Του κι εμείς τί άνταποδίδωμεν εις τον Λυτρωτήν μας; Κάνε λοιπόν υπομονήν καί θα σωθής. Μην θλίβεσαι. ορισμένες στιγμές• ή θλίψις είναι του πονηρού».

Σε κάποιο άλλο πνευματικό του παιδί έγραφε: «Αναφέρεις το αγώνας καί τούς πειρασμούς σου καί εις τα δύο σου γράμματα Ουδείς άπείραστος εις την παρούσαν ζωήν. «’Έπαρον τούς πειρασμούς», λέγουν οι Πατέρες, «καί ούδείς άγιος». «Ουδείς στεφανοϋται», κατά τον θειον Παύλον, «εάν μη νομίμως άθλήση» και «τά καλά κόποις κτώνται». Ό Παράδεισος, γιά να κερδηθεί, χρειάζεται πολύς κόπος, μεγάλες θυσίες καί πούλα δάκρυα».

Πόση αλήθεια χαρά αισθάνεται το ψυχή μας, όταν βαδίζουμε τον δρόμο του Θεού- ωχριούν μπροστά στις  χαρές του κόσμου. Ό δρόμος είναι δύσκολος κι ανηφορικός αλλ’ ή εσωτερική ίκανοποίησις διασκεδάζει τον πόνον καί τον κόπον πού καταβάλλεται, γιά να κερδίσουμε τούς Ουρανούς. Αυτό ένοιωθαν οι μάρτυρες, οι άσκηταί, οι ομολογητές, οι πατέρες• όλοι τά πάντα υπέμειναν με την ελπίδα της αιωνίου ζωής καί μακαριότατος. Καί τώρα έρχομαι στο ταξίδι μου στο Αγιον Όρος, στο περιβόλι της Παναγίας όπως ονομάζεται. Έδώ ή Πορταΐτισσας, εδώ ή Γοργοϋπήκοο, εκεί ή Τριχερούσα, εδώ ή Παραμυθία, εκεί ή Οίκονόμισσα, ή Ελεούσα, τό «"Αξιόν Έστίν». 

"Όπου πας κι όπου σταθείς γιά την Παναγίαν σου διηγούνται. Πολύ αισθητή ή παρουσία Της! Ζει Κύριος ό Θεός μας! Στην Μονήν Δοχειαρίου είχα μοναχούς πού ήσαν μαθηταί μου στήν Πατμιάδα Σχολή κι αυτοί με ξεκούρασαν... Όσον άφορά τώρα τό ταξίδι μου στους Ουρανούς δεν έχω καμμίαν πληροφορίαν. Επειδή ό Γέροντάς μου Οσιος Άμφιλόχιος έκοιμήθη 82 ετών, υποθέτω κι εγώ σ’ αυτήν την ήλικίαν ν’ άναχωρήσω. Ό Θεός γνωρίζει τό τέλος μου, μπορεί καί αύριον άκόμη να με καλέση. Διά τον λόγον αυτόν έχω στο μυαλό μου ότι είμαι θνητός καί σας προετοιμάζω» .

Σε κάποιο πνευματικό του παιδί έγραφε: «Διά τις μεταβολές πού παρουσιάζουν οι άνθρωποι καί δεν γνωρίζεις πότε λέγουν την άλήθειαν, πρέπει να έχεις ύπ’ όψιν σου ότι ό διάβολος εργάζεται ημέρα καί νύκτα, διά να κάμει ίδικόν του τον καθένα μας δι’ αυτό καί λέγεται πονηρός. Βέβαια ό Θεός επιτρέπει κάθε δοκιμασίαν, διά να δή την πίστιν μας κι αν πράγματι άνήκομεν στην εκλεκτήν μερίδα Του. Ή σωτηρία μας παιδί μου είναι αποτέλεσμα συνεργασίας της δικής μας θελήσεως μέ τη Χάρη του Θεού. Ό Κύριος είπεν «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιεΐν ούδέν» καί προσθέτει Ο απόστολος Παύλος «τοις άγαπώσιν τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν

 "Όταν άγαπώμεν τον Θεόν καί θέλουμε να σωθούμε, τότε μάς βοηθά Εκείνος καί σωζόμεθα. Πράγματι ό κόσμος σήμερα δεν αγαπά τον Θεόν μέ την καρδιά του, είναι χλιαρός καί τον κατακτά ό διάβολος σήμερον πιστεύει, αύριον ολιγόπιστε! καί ξεχνά τον Θεόν σήμερον είναι ομολογητής της πίστεως καί αύριον είναι Ιούδας. Αυτά, όταν έχεις ύπ’ όψιν σου δεν θα σού γεννώνται ερωτήματα. Μήπως ό Ιούδας μαθητής Του δεν ήτο πρώτον, παρομοίως κι ό Δημάς όπως άναφέρει ό απόστολος Παύλος; Καί ύστερον αυτοί τον άρνήθηκαν καί τον πρόδωσαν. Μακάριος είναι εκείνος πού πιστεύει μέχρι τέλους. «Γίνου πιστός άχρι θανάτου»" καί θα λάβης τον στέφανον της ζωής αναφέρει ή Αποκάλυψη τού Ίωάννου»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΥΛΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ  ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ (1912/1999)

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ.