Ο π. Γεράσιμος Φωκάς όπως τον ζούμε
“Ούτε φολκλόρ είναι, ούτε παροδική
συναισθηματική συγκίνηση η πνευματική ζωή”...
“Ω για μένα το λέει”, είπα μέσα μου,
ακούγοντας τον π. Γεράσιμο έτσι να αρχίζει τον λόγο του, ακριβώς μετά το
Ευαγγέλιο, σε αγρυπνία στην Παναγία τη Στεφάνα.
Αποδεδειγμένα έβλεπε το βάθος της
ψυχής σου, γνώριζε το εύρος της καρδιάς σου, διάβαζε κάθε λογισμό που πέρναγε
από το νου σου.
Ασυνήθιστη από αγρυπνίες εγώ, στην
αρχή της γνωριμίας μας, άφησα τη σκέψη μου, ακριβώς λίγο πριν τον λόγο του να
σταθεί στην εξωτερική του εμφάνιση: Ασυνήθιστη εικόνα ανθρώπου, ψηλός, με πολύ
μακριά μαλλιά και γένια, βλέμμα καθαρό και διαπεραστικό, πολύ ωραία φωνή...
Μορφή βγαλμένη από άλλους αιώνες. Παρατηρούσα τα άμφια του, απλά και συνάμα
μεγαλόπρεπα, μέσα στο αχνό φως των κεριών ταξίδεψα νοερά, πήγα πίσω στο
Βυζάντιο, με παρεμφερείς ενδυμασίες έρχονταν στο πεδίο της σκέψης μου μορφές
αυτοκρατόρων, πατριαρχών, αρχιερέων, αγίων. Και ιδιαίτερα όταν στάθηκε στην
Ωραία Πύλη και άρχισε να διαβάζει το Ευαγγέλιο, μεταφέρθηκα στα χρόνια του
Χριστού και συγκινήθηκα, γιατί οι πάντες Τον καταδίκασαν: το ρωμαϊκό κράτος, το
εβραϊκό ιερατείο, ο ευεργετηθείς υπ' Αυτού λαός, ο Ιούδας με την προδοσία του,
ο Πέτρος με την άρνηση του ... ένιωθα στα μάτια μου καυτά δάκρυα και τότε
ακούω:
“Ούτε φολκλόρ είναι, ούτε παροδική
συναισθηματική συγκίνηση η πνευματική ζωή.Αν δεν καρποφορήσει μέσα μας η γνώση
του Κυρίου Ιησού, η οποία είναι κατ' ουσίαν η αιώνιος ζωή, τίποτα δεν
κάνουμε...”
Αυτά τα λόγια αντικατόπτριζαν τη δική
μου κατάσταση: Δεν προσευχόμουν, παρατηρούσα την εξωτερική εμφάνιση, για λίγο
συγκινήθηκα και δάκρυσα, δεν άφησα τα πάντα για να Τον ακολουθήσω ...
Και πάω πάλι στα λόγια του Μεγάλου
Γέροντος Σωφρονίου, που ο π. Γεράσιμος θεωρούσε ως τον Μέγα Βασίλειο του
σύγχρονου κόσμου:
“Αγωνίζομαι απεγνωσμένως να περιγράψω
την Επιστήμην, την πλέον μεγαλειώδη εξ όσων γνωρίζει η Γη και ο Ουρανός.
Αφομοιούται αύτη ουχί εν ολίγοις χρόνοις ακαδημαϊκών σπουδών, αλλά δι όλης της
υπάρξεως ημών. Η οντολογική και ουχί αφηρημένη γνώσις αποκτάται δια της
συμμετοχής ημών εις το είναι. Διά της φλογεράς μετανοίας και της διαμονής ημών
εν τω πνεύματι των εντολών δίδεται εις ημάς η φοβερά αύτη ευλογία”.*
* Γέρων Σωφρόνιος, “Οψόμεθα τον Θεόν
καθώς εστί”, σελ. 388.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου