ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ. Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ BERNSTEIN JAMES

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ.

ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ μπόρεσα να αντιληφθώ την έννοια της θέωσης, ή εκείνο πού μου άρεσε. να αποκαλώ μεταμόρφωση. Κεντρικό δέμα στην ορθόδοξη θεώρηση γιά την θέωση είναι ή έννοια της υποστατικής ένωσης. Ή λέξη υποστατική προέρχεται από την ελληνική λέξη υπόστασης, πού σημαίνει πρόσωπο. Έτσι, υποστατική ένωση σημαίνει προσωπικέ ένωση. Στον’ Ιησού, ή θεία και ή ανθρώπινη φύση είναι ενωμένες στο Πρόσωπο του Χριστού, του προϋπάρχοντος και αιωνίου Υιού και Λόγου του Θεού, του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος Οι δύο φύσεις είναι ενωμένες στο Πρόσωπο του Χριστού, άλλα αυτό δεν καταλήγει σε σύγχυση ή μείξη των δύο φύσεων. Και οι δύο φύσεις διατηρούν τήν μοναδικότητα τους. Αυτές οι έννοιες διασαφηνίστηκαν κατά τήν διάρκεια των Οικουμενικών Συνόδων  της αρχαίας Εκκλησίας.

Μου έγινε σαφές ότι ή συμμετοχή στήν δοξασμένη ανθρώπινη φύση του Χριστού, όπως Αυτός αναστήθηκε εκ νεκρών, άνελήφθει εις τούς ουρανούς, και εκάθησε εκ δεξιών του Θεού Πατρός, είναι κάτι περισσότερο από μίμηση του Ιησού και της ζωής Του. Δεν είναι απλώς ένα θέμα πεποίθησης, πίστης, δικαίωσης, καθαγιασμού ή μία προσωπική σχέση με τον  Ιησού. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό πού οι προτεστάντες ονομάζουν θεσιακή αλήθεια. Τα συμπεριλαμβάνει αυτά, αλλά είναι κάτι περισσότερο.

Μετά τήν Ανάστασή Του, ό Ιησούς άνελήφθη στους ουρανούς με την ίδια ανθρώπινη φύση πού είχε, όταν ήταν στην γη, με την διαφορά ότι τώρα αύτη ήταν δοξασμένη. Όντας δοξασμένη ή ανθρώπινη φύση Του δεν ήταν φθαρτή και θνητή, όπως είναι τώρα τα σώματά μας. Δεν άνελήφθη στους ουρανούς μόνο το σώμα Του, άλλα ολόκληρη ή ανθρώπινη φύση Του, ή οποία περιλαμβάνει τον ανθρώπινο νου Του και την θέληση Του. Αυτή ή δοξασμένη ανθρώπινη φύση τού Χριστού, καθώς ήταν ενωμένη με την θεία, θεώθηκε και διαποτίστηκε από την δύναμη της θείας φύσης Του. Το να συμμετάσχει κανείς στην δοξασμένη ανθρώπινη φύση τού Χριστού, σημαίνει το να βρίσκεται σε ενότητα και κοινωνία με αύτήν: να λάβει την δοξασμένη ανθρώπινη φύση Του μέσα στην δική του. Οι ορθόδοξοι κατανοούν ότι, όταν μεταλαμβάνουμε την Θεία Κοινωνία, ή δοξασμένη ανθρώπινη φύση τού Χριστού πού είναι άσύγχυτα ενωμένη με την θεία και είναι διαποτισμένη με την δύναμή Του, εισέρχεται και αφομοιώνεται μέσα στην ύπαρξή μας.

Οι πρώτοι χριστιανοί χρησιμοποίησαν την παρομοίωση τού σιδήρου πού μπαίνει στην φωτιά, γιά να εξηγήσουν την θέωση. Όταν ένα ξίφος σιδερένιο ρίχνεται μέσα στην φωτιά, παίρνει μεν τα χαρακτηριστικά της φωτιάς, δηλαδή την θερμότητα και την λάμψη, όμως δεν γίνεται φωτιά. Ό σίδηρος αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη φύση τού Χριστού, και ή φωτιά φανερώνει την θεία Του φύση. Ή θεία φύση διαπερνά την ανθρώπινη φύση τού Χριστού, ακριβώς όπως ή φωτιά διαπερνά τον σίδηρο, δίνοντας ενέργεια σε αυτόν. Αύτη είναι ίσως ή πιο αντιπροσωπευτική εικόνα, γιά να αποδοθεί ή σχέση μεταξύ των δύο φύσεων τού Χριστού.

Εάν το είναι μας θεωρηθεί ως ένα ξίφος -και στις περισσότερες περιπτώσεις ένα πολύ ψυχρό ξίφος-αύτο θερμαίνεται μόνο όταν έλθει σε επαφή με τήν ανθρώπινη φύση τού Χριστού. Τότε Εκείνος μοιράζεται τήν θεία ζωή και τήν ενέργεια Του με εμάς, θερμαίνοντας το είναι μας, έτσι ώστε με τον καιρό να μπορεί να αστράφτει όπως το δικό Του. Ή Ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκει ότι  αυτή ή ένωση και ή κοινωνία με την ανθρώπινη φύση Του λαμβάνει χώρα με δύο τρόπους: ό πρώτος είναι μετέχοντας στην λατρευτική ζωή της Ορθοδόξου Έκκλησίας, και κατά κύριο λόγο στα μυστήρια του Αγίου Βαπτίσματος, της Εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας. Όπως διδασκόμαστε, όταν συμμετέχουμε στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, δεν προσλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού στο στομάχι μας. Προσλαμβάνουμε, την δοξασμένη ανθρώπινη φύση του Χριστού, πού είναι διαποτισμένη από την θεία ενέργεια, από την χάρι και την φλόγα του Πνεύματος του Θεού, στην καρδιά και σε ολόκληρη την ύπαρξή μας.