Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ . ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ

Άναπέμπω δοξολογία στον Θεό, πού μου έδωσε τή χαρά να σάς δώ σήμερα συνηγμένους έπί τό αύτό. Αγνοώ την ημέρα τού θανάτου μου, άλλά ή πείρα των προσφάτων ετών μέ δίδαξε νά περιμένω τό τέλος τής ζωής μου κάθε ή μέρα. Κατά τό θέλημα τού Κυρίου, σέ μένα έπεσε ό κλήρος τής μαρτυρίας γιά τον πνευματικό μας πατέρα Σιλουανό, τον όποιο μου φανέρωσε ό Θεός στο αυθεντικό του μεγαλείο.

Έχοντας πλήρη έπίγνωση τής μηδαμινότητός μου, προφέρω αύτά τά λόγια γεμάτος άπό μεγάλο φόβο. Εκείνο πού διδάχθηκα παρά τούς πόδας του, κατά τή διάρκεια τής ζωής του, δεν σκέφτομαι νά τό φυλάξω μόνο γιά τον έαυτό μου, άλλά φλέγομαι άπό τήν έπιθυμία νά τό μεταδώσω σέ όλους έσάς, σέ εκείνο τό πλήρωμα, στο όποιο εύδόκησε ό Κύριος νά μου άποκαλύψει τον έκλεκτό Του. Θέλω καί δέομαι στον Θεό νά σάς φανερώσει τήν εύδοκία τής καρδιάς μου: νά σάς μεταδώσω αύτό πού έλαβα ώς πνευματική μου διαθήκη.

«Στή μοναχική κοινωνία καί στήν ιδεώδη τάξη, τίθεται σκοπός ή άπόκτηση έκείνης τής ένότητος, γιά τήν όποια προσευχήθηκε ό Χριστός: «ίνα πάντες εν ώσι, καθώς σύ, πάτερ, έν έμοί κάγώ έν σοί, ίνα καί αύτοί έν ήμΐν έν ώσιν», δηλαδή, τής ένότητος κατ’ εικόνα τής Αγίας Τριάδος.

 O Θεός είναι ένας, άλλά σέ τρεις υποστάσεις. Και κατά τούς άποκαλυπτικούς λόγους τής Άγιας Γραφής «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’εικόνα ήμετέραν και καθ’ όμοίωσιν», πρέπει νά γνωρίζουμε ότι στον άναρχο νου τού Δημιουργού μας, ό Άνθρωπος συνελήφθη ώς ένας, μοναδικός, άλλά σέ πολλές ύποστάσεις.

 Στή θαυμαστή αύτή ένότητα, ό καθένας, κατά κάποιον τρόπο, στήν υπόστασή του, αποτελεί κέντρο τού παντός: οί πάντες καί τά πάντα δι’ αύτόν. Αύτός δέ πάν τό εαυτού καί όλο τον έαυτό του τον προσφέρει γιά όλους καί γιά τον καθένα. Δέν ύπάρχει ούτε μείζον ούτε έλαττον. Ό καθένας, φέροντας στήν προσευχή του όλα τά μέλη τής κοινότητος, όρμά νά άποκτήσει έκείνο τό όποιο έτέθη μπροστά μας ώς έντολή: «Αγαπήσεις τον πλησίον ώς σεαυτόν», δηλαδή, ώς τήν «ιδίαν» ζωή σου.

’Άν πράγματι τά μέλη τής μοναχικής κοινωνίας συνετά φέρουν μέσα τους τον σκοπό αύτό, τότε τό ένα έπηρεάζει ευεργετικά τό άλλο στον κοινό άγώνα τής άπόκτησης τής έν Θεώ ένότητος. Συντελείται έν τούτω συντονισμός προσπαθειών, στενή συνεργασία, σύγκλιση στον ένθουσιασμό γιά τό σωτήριο έργο πού έξασφαλίζει τήν άνάβαση στήν πνευματική σφαίρα τής βασιλείας τής Αγίας Τριάδος.

»Ή μοναχική κοινωνία δημιουργεί τις πλέον εύνοϊκές συνθήκες γιά τή διεύρυνση τής συνειδήσεώς μας ώς εκείνα τά όρια, τά όποια έχουν τεθεί μπροστά μας ώς τελικός σκοπός, ώς πραγμάτωση τής Θείας εικόνας καί όμοιώσεως προς τον Θεό στο Ανθρώπινο Είναι: “ίνα ώσιν έν καθώς ημείς” .

Ή άσκηση αύτή είναι έκείνη ή “στενή οδός” πού είναι γεμάτη άπό βαθιά παθήματα, γιά τα όποια ομιλεί ό Χριστός . Κατά τή διάρκεια όλης τής ζωής μας μπορεί νά αύξάνουμε, κινούμενοι άπό τον λόγο και τό ύπόδειγμα τού Ίδιου τού Χριστού, μέχρις ότου φθάσουμε “εις τήν ένότητα τής πίστεως καί τής έπιγνώσεως τού Υιού τού Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ήλικίας τού πληρώματος τού Χριστού” .

»'Η σωτηρία συνίσταται στήν άποδοχή τού δώρου τής θείας ζωής, στο άπ’ αίώνος πλήρωμά της. Όμιλώντας γιά “πλήρωμα”, έχουμε ύπ’όψιν τήν ύποστατική μορφή τού είναι. Ώς πλήρωμα εννοούμε τήν άγάπη, τής όποιας ίδιον είναι ή τέλεια γνώση, και αύτό λόγω τής κοινωνίας έν αύτώ τούτω τω είναι.

»Δέν είναι άνώφελο νά έπαναλαμβάνουμε ότι ή άγάπη μεταθέτει τή ζωή τού άγαπώντος στο πρόσωπο τού άγαπώμενου: 'Η ύπαρξη των άγαπημένων άπό έμένα προσώπων άποβαίνει τό περιεχόμενο τής ζωής “μου”. Έάν άγαπώ τον Θεόν δι’ όλου τού είναι μου, κατά τό νόημα τής πρώτης έντολής: “Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου έν όλη τή καρδία σου και έν όλη τή ψυχή σου και έν όλη τή διανοία σου” , τότε έγώ όλος, έξ ολοκλήρου, διαμένω έν Αύτώ. Καί μόνο έτσι τό είναι Αυτού άποβαίνει “ίδικόν μου”. Έάν έγώ, όπως ό Χριστός, “έως τέλους”, άγαπώ τούς πάντας, τότε, τό είναι όλων, δυνάμει τής άγάπης, γίνεται τό δικό μου είναι.

 Και αύτό, όχι μόνο ύπό τήν έννοιαν του όγκου του περιεχομένου, άλλά καί τής ποιότητος, διά τής μεταμορφώσεως τής δικής μου άνθρωπότητος, χάριτι Θεού. Καί έτσι, αύτό θά αποβεί ό ιδιαίτερος τρόπος τής διαμονής μας έν τώ Θεω, καί του Θεού μέσα μας. Καί αύτό είναι ή ζώσα αίωνιότης, δηλαδή, ή ύποστατική».

Εκφωνήθηκε στα ρωσικά, στις 17 Ιανουάριου 1991. [Μ42] Ι.Ίωάν. 17,21.

ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ  ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ