Κύριε...

~Κύριε...

''Κύριε'', κάμω την αρχή, αρχή Μετανοίας,

πορεύομαι εν μέσω σκιάς θανάτου, μα...

μού ' πες να μη φοβηθώ,

γιατί μαζί μου Εσύ είσαι.

''Φώτισόν μου'', την ψυχή,

που κλυδωνίζεται σαν το καράβι

που τ '  ορέγονται τα κύματα.

Κουράστηκα ο τάλας, 

από του βίου τους τριγμούς καθώς,

βόρβορος και οχετός  αναδύεται

από το σάπιο μου σαρκίο.

''Το σκότος'', ναι Κύριε...

το σκότος που κάλυψε τα πάντα,

έχει Φώς, αλλά δεν μπορώ να δω.

Έχει μέρα λιόλουστη, μα σαν παγωμένος στέκομαι,

λες, και είμαι στο κατώφλι της κόλασης.

Γιατί Κύριε...κόλαση είναι, να ' μαι μακριά Σου.

''Κύριε, Φώτισόν μου το σκότος''.

Ως άλλος Γρηγόριος Παλαμάς,

σε ικετεύω και σ ' εκλιπαρώ.

~Κυριάκος Δοσαράς (Από την ποιητική μου συλλογή...

  ''ΦΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥ'').