Κάποιος αδελφός ρώτησε έναν γέροντα:
«Άραγε η πίστη κάποιου, μπορεί να ωφελήσει κάποιον άλλον, που (ο ίδιος όμως) δεν συνεισφέρει πίστη (με τη ζωή και τα έργα του), όπως ωφέλησε και τον παράλυτο η πίστη εκείνων που τον κουβάλησαν; (βλ. Μάρκ. 2, 3–12)».
Αποκρίθηκε ο γέροντας:
«Αν δεν ήταν πιστός ο παράλυτος, δεν θα άφηνε να τον κουβαλήσουν και να τον κατεβάσουν από τη στέγη· επομένως, τον έσωσε και η δική του πίστη μαζί με την πίστη των άλλων (που τον κουβάλησαν και τον έφεραν μπροστά στον Χριστό). Γιατί, αν ο (ίδιος ο) άνθρωπος δεν προσφέρει (εμπράκτως) πίστη στον Θεό, δεν ωφελείται καθόλου.«
»Μη, λοιπόν, βρεις δικαιολογία για να μην κάνεις εσύ τίποτα, ρίχνοντας έτσι επάνω σε (κάποιον) άλλον όλο το δικό σου φορτίο (το φορτίο του αγώνα για την προσωπική σου πίστη).«
»Ο προφήτης Ιερεμίας, για παράδειγμα, πιστεύοντας (αφελώς) ότι ο Θεός θα ελεήσει (μονομερώς) τον λαό Του, προσευχόταν διακαώς για χάρη του· επειδή όμως ο λαός (για τον οποίον ο ίδιος ο προφήτης προσευχόταν) δεν πρόσφερε και ο ίδιος (έμπρακτη και ενεργή) πίστη μαζί με τον προσευχόμενο προφήτη, αυτός (ο προφήτης) τελικά δεν εισακούστηκε. Μήπως ο προφήτης δεν είχε πίστη, όπως και εκείνοι που κουβάλησαν τον παράλυτο;«
»Έτσι ακριβώς γίνεται και σε όλες αυτές τις περιπτώσεις· διότι δεν είναι χωρίς νόημα αυτό που λέει ο Απόστολος, ότι, “έχει μεγάλη δύναμη η δέηση του δικαίου, όταν (όμως) συνεργούμε κι εμείς έμπρακτα με την πίστη μας (ως προς τη δέηση που ήδη γίνεται)” (βλ. Ιακ. 5, 16)».
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟ
[ ►Από το ιστολόγιο «Το Ειλητάριον»·
http://toeilhtarion.blogspot.gr/2016/03/blog-post_6.html. ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου