Τό Θεό δέν Τόν ἀγναντεύεις ἀπό ψηλά.
Οὔτε Του κάνεις σινιάλο, ὑψώνοντας τό λαιμό σάν κύκνος.
Κάπου Τόν περιμένεις, στή γωνιά σου.
Σιγοτραγουδώντας.
Δέν εἶναι φωτιά νά σέ κάψη.
Δέν εἶναι ἀστροπελέκι.
Ἕνας σπόρος μικρούλης είναι, πού τόν κρατᾶς στά δάκτυλά σου.
Κι ἄν τόν ἀγαπάς πολύ, μπορεῖ καί ν᾽ ἀνθίση στή χούφτα σου!
Ἄν θέλεις ρίξτον στό περιβόλι τῆς καρδιάς σου καί πότισέ τον μέ τό νεράκι τῆς ἀγάπης.
Σκάλισέ τον μέ τό τσαπάκι τῆς δοξολογίας νά γίνη δεντρί γερό καί εὐλογημένο.
Νά φουντώσουν τά κλαδιά του καί ὅπως θά ᾽σαι κουρασμένος ἀπ᾽ τούς κόπους τῆς ζωῆς κᾶτσε καί ξεκουράσου κάτω ἀπ᾽ τις φυλλωσιές του καί σήκωσε τά μάτια σοῦ ψηλά στόν οὐρανό.
Προσπάθησε νά μαντέψης σέ ποιά γωνιά εἶναι τά δυό του μάτια πού σέ κοιτοῦν καί πιάσε διάλογο μαζί του καί πές του ἀμέτρητα εὐχαριστῶ.
Κλεῖστε σφιχτά τίς χούφτες σας νά μήν χαθῆ ὁ θεῖος σπόρος.
Ἀλκυονη Παπαδακη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου