Ὁ Γέροντας Νικόλαος ήταν πράγματι κανόνας Πίστεως, ἔνθερμος ὁμολογητὴς καὶ ὑπερασπιστής της. Ήταν εἰκόνα
πραότητος, ἀγάπης καὶ ἐλέους. Δὲν ἄφηνε κανένα στὴν συμφορά.
Πόσο συχνὰ ἐρχόντουσαν σὲ αὐτὸν νὰ παρακαλέσουν γιὰ τοὺς
ἄδικα δικασμένους, ποὺ ἐξέτιαν ποινὴ γιὰ τὰ ἐγκλήματα τῶν ἄλλων, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν τὴν δυνατότητα νὰ ἐξαγοράσουν τὴν
αὐθαιρεσία τῶν «δημόσιων ἀξιωματούχων». Καὶ ὁ Γέροντας δὲν
κρυβόταν ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινο πόνο πίσω ἀπὸ τὰ τυπικὰ λόγια
«αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ». Ἄκουγε προσεκτικά, προσευχόταν, σκεφτόταν καὶ συμβούλευε πῶς νὰ πράξουν, σὲ
ποιόν νὰ ἀπευθυνθοῦν. Ἐπέμενε, πώς εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀναλαμβάνουν δράση, νὰ προστατεύουν, νὰ σώζουν τὸν πλησίον
τους ἀπὸ τὴν αὐθαιρεσία τῶν ἄλλων. Ἂν συνέβαινε ὁ Γέροντας ἐκείνη τὴν στιγμὴ νὰ ἔχει ἐπισκέπτες οἱ ὁποῖοι εἶχαν ψηλὲς θέσεις,βτοὺς παρακαλοῦσε καὶ εὐλογοῦσε νὰ βοηθήσουν καὶ ὁπωσδήποτε
νὰ διορθώσουν τὴν ἀδικία. Παρακαλοῦσε ἁπλᾶ, πνευματικά:
«Βοηθήστε τους, ἀγαπητέ. Εἶναι ἁμαρτία νὰ πληγώνουν ἔτσι τοὺςβἀνθρώπους».
Ὁ Γέροντας ποτὲ δὲν μπέρδευε τὶς ἔννοιες τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, ὅπως τὸ κάνουν οἱ σύγχρονοι ψευδοδιδάσκαλοι, οἱ ὁποῖοι
ἀναγκάζουν τὸ ποίμνιο ὑποκριτικὰ νὰ ἀποσιωπᾷ τὰ πραγματικὰ
προβλήματα ἕνεκα «ὑπακοῆς καὶ ταπείνωσης». Εἶναι κατανοητὸ τὸ τί στοχεύουν νὰ πετύχουν μὲ αὐτό. Ἂν τὸ καλὸ σωπάσει, θὰ βασιλεύσει τὸ κακό. Ἀλλὰ ὁ Κύριος εὐλογεῖ νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ
τὸ Εὐαγγέλιο, ὄχι νὰ σιωποῦμε! Ἐνῷ σὲ μᾶς σήμερα ἔχουν μπερδέψει ὅλες τὶς ἔννοιες, ἡ ἀγάπη μετατράπηκε σὲ ἀδιαφορία
γιὰ τὴν ἁμαρτία, ἡ ἐυσπλαχνία σὲ ἀνοχὴ τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐλαττωμάτων. Τέτοιο ἁμαρτωλὸ ἀνακάτεμα τῶν ἐννοιῶν
Γέροντας δὲν τὸ ἀποδεχόταν, ἀλλὰ δίδασκε νὰ φυλαγόμαστε ἀπὸ τοὺς ψευδοδιδασκάλους, νὰ διακρίνουμε ποιός καὶ τίνος πνεύματος εἶναι. Τὸ ἔλεος καὶ ἡ ἀγάπη, ἔλεγε ὁ πατὴρ Νικόλαος,
δὲν εἶναι ἀδυναμία οὔτε συμβιβασμὸς μὲ τὸ κακό: «Εἶναι τό πνευματικὸ ἀλφάβητο. Εἴμαστε ἀφιερωμένοι στὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν Ἁγία κολυμβήθρα καὶ ὀφείλουμε νὰ ζοῦμε ἁγνά, σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο».
Ακριβῶς αὐτὴ τὴν Εὐαγγελικὴ ἁγνότητα τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἀντιλήφθηκε ὁ ῥωσσικὸς λαὸς στὸν Ἅγιο εὐχέτη καὶ δέχτηκε τὸν
λόγο του, τοῦ ἄνοιξε τὴν καρδιά του, τοῦ ἐμπιστεύτηκε τὴν καθοδήγησή του. Ὁ λαός μας εἶναι πρόθυμος καὶ εὐαίσθητος σὲ
ὅλα τὰ ἀληθινὰ καὶ Ἄγια. Καὶ προσηλώθηκε στὸν ταπεινὸ ἀσκητὴ μὲ ὅλη τὴν ψυχή του, ἐπειδὴ ὁ Γέροντας ἦταν γιὰ τὸν καθένα
πατέρας γεμᾶτος ἀγάπη, καταλάβαινε ὅλες τὶς ἀνάγκες καὶ μέριμνες τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ καθένας ἔβλεπε στὸ πρόσωπό του
κάποιον ἀπὸ τοὺς οἰκείους του. Κάποιος ἔλεγε, πῶς ὁ Γέροντας
μοιάζει μὲ τὸν παπποῦ του, κάποιος ἄλλος ἐπέμενε, πώς ὁ Γέροντας μοιάζει μὲ τὸν πατέρα του, σὰν δύο σταγόνες νερό.
Ὑπῆρχαν ἀκόμη καὶ αὐτοί, ποὺ ἐπέμεναν, πῶς ἔμοιαζε μὲ τὴν
γιαγιὰ κάποιου. Σὲ συνάντηση μὲ τὸν Γέροντα, στὴν ψυχὴ γεννιόταν τὸ αἴσθημα τῆς εὐλογημένης Ἁγίας ἁπλότητας, τοῦ ἀγγίγματος μὲ κάτι τὸ αἰώνιο, τὸ ἄφθαρτο, τὸ ἀναλλοίωτο, τὸ ἔμπιστο.
Στὸν Γέροντα ἔλαμπε ἐκτυφλωτικὰ ἡ μεγαλειώδης, ἡ θεοφιλής, ή συμπονετικὴ γιὰ ὅλην τὴν κτίση τοῦ Θε ῥωσσικὴ
ψυχή. Ἔλεγε, πὼς δὲν ὑπάρχουν ὀρφανὰ γιὰ τὸν Θεό, ὅλοι εἴμαστε τοῦ Θεοῦ. Γι' αὐτὸ καὶ δεχόταν καὶ στὶς θλίψεις καὶ στὶς χαρὲς τοὺς τελευταίους ἁμαρτωλοὺς καὶ θλιβόταν μαζί τους γιὰ τὸ πέσιμό
τους, ὡς νὰ ἦταν δικό του. Ὁ Γέροντας κυριολεκτικὰ σκούπιζε τὰβδάκρυα τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐμεῖς πιστεύουμε μὲ ὅλην τὴν καρδιά μας, ὅτι θὰ ἔρθει ὁ καιρὸς καὶ ὁ Κύριος θὰ φωτίσει τοὺς
ἁγιογράφους μας νὰ ἁγιογραφήσουν τὴν εἰκόνα του μὲ τὸ μαντίλι στὰ χέρια, τὴν εἰκόνα τοῦ «Νικολάου τοῦ Ἐλεήμονα, τοῦ Παρηγορητοῦ». Κανεὶς δὲν ντρεπόταν νὰ κλαίει γιὰ τὴν ψυχή του, που χανόταν, σφίγγοντας τὸ χέρι του. Καὶ μέχρις ὅτου ἡ καρδιὰ κλάψει, μετανοήσει, ὁ Γέροντας περίμενε καὶ δὲν ἀπομάκρυνε τὸ
πατρικό του χέρι.... Περίμενε καὶ προσευχόταν καὶ δίδασκε ὅλους
νὰ προσεύχονται στὸν Κύριο μὲ ταπείνωση καὶ μετάνοια: «Θὰκλαῖς καὶ θὰ προσεύχεσαι γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου, ὁ Θεὸς θὰ σὲ
συγχωρέσει καὶ ἴσως καὶ κάποιον ἄλλον θὰ βοηθήσεις μὲ τὴν προσευχούλα σου».
Πόσες ἀναμνήσεις γιὰ τὸν Γέροντα ἔχουν οἱ πιστοὶ ἄνθρωποι! Μέχρι σήμερα εἶναι φλογερὸ τὸ λαϊκὸ σέβας πρὸς τὴν
ἄσκησή του. Μέχρι τώρα εἶναι πολυάριθμες οἱ διηγήσεις γιὰ τὴν
εὐλογημένη βοήθειά του τότε, ὅταν ἦταν ἐν ζωῇ ὁ Γέροντας, ἀλλὰ
καὶ μετὰ τὴν κοίμησή του. Οἱ μαρτυρίες ἀυτὲς εἶναι γεμᾶτες πίστη
καὶ θαύματα. Ακόμα καὶ οἱ ἀλλόδοξοι, μὴ γνωρίζοντες τὸν Χριστό, κάποτε αἰσθάνονται εὐλάβεια πρὸς αὐτὸν καὶ παρακαλοῦν τοὺς Ρώσσους χριστιανοὺς νὰ προσευχηθοῦν στὸν Γέροντα γιὰ νὰ τοὺς
βοηθήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου