<<Ιατρόν Κ. Μονδάνον
Ερμούπολιν
Ερχομαι με ΄΄Αγγέλικα΄΄ σήμερα. Χρήστος>>
(Τηλεγράφημα στρατιώτη αιχμάλωτου των Τούρκων κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή)
<<Οταν ξεκίνησε το καράβι δεν το πίστευα ότι ταξίδευα για τη Σύρο που δεν την είχα δει ποτέ και ότι θα έβλεπα έπειτα από τόσα χρόνια την αδελφή μου και τον γαμπρό μου που και αυτόν δεν τον είχα γνωρίσει όταν είχε γίνει ο γάμος στη Σύρο, λόγω επιστρατεύσεώς μου στον Τουρκικό στρατό. Για τη μητέρα μου δεν ήξερα τι είχε απογίνει κατά την καταστροφή . Οταν θα έφθανα στη Σύρο , ασφαλώς θα ήταν ο γαμπρός μου και η αδελφή μου στην προκυμαία. Αλλά πως θα παρουσιαζόμουν με τα ρούχα της αιχμαλωσίας και με ξυρισμένο κεφάλι;
Πλησιάζαμε στη Σύρο και βλέπω για πρώτη φορά αυτό το ωραίο νησί , ακριβώς όπως μου το είχε σχεδιάσει ο Σπύρος Κολοκούρης στην αιχμαλωσία.Τι ωραία θέα! Ρίχνει την άγκυρα το ΄΄Αγγέλικα΄΄ και βγαίνω στην παραλία. Κόσμος πολύς από το νησί. Δεν γνώριζα βέβαια κανένα, τον γαμπρό μου τον ήξερα από φωτογραφία. Μ΄ έβλεπαν όλοι οι Συριανοί καλά καλά σα παράδοξο φαινόμενο κι εγώ ντρεπόμουν για την περιβολή μου , οπότε ξαφνικά μ΄ αγκαλιάζει ένας μεσήλιξ κοντουλός με γυαλιά και με γέμισε φιλιά.
- Επι τέλους Χρηστάκη , καλώς όρισες παιδί μου και δόστου φιλιά και δάκρυα στα μάτια. Ηταν ο γαμπρός μου. Εγώ δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη από τη συγκίνηση...>>
- Ακου Χρήστο. Η αδελφή σου δεν ήρθε γιατί έμεινε στο σπίτι μαζί με τη μητέρα σου και θα πρέπει να δούμε τώρα πως θα παρουσιαστείς, γιατί η μητέρα σου υποφέρει από την καρδιά της. Γλύτωσε από τους Τούρκους και μένει τώρα μαζί μας.
Στο άκουσμα ότι ζει η μητέρα μου , ότι σώθηκε από την καταστροφή , ότι σε λίγο θα την έβλεπα μού έφερε φαίνεται κάποια ζάλη. Την είχα για χαμένη. Συνήλθα γρήγορα και βάλαμε μπροστά το σχέδιο της συνάντησης. Εφυγε ο γαμπρός μου. Σηκώθηκα και τράβηξα για το σπίτι που ήταν στην προκυμαία της Σύρου. Στις πόρτες, στα παράθυρα όλη η γειτονιά. Κι έλεγαν σιγά: Είναι ο αιχμάλωτος, ο κουνιάδος του γιατρού του Μονδάνου...
- Εσύ είσαι ο αιχμάλωτος που περίμεναν οι δικοί σου τόσο καιρό; Κάθε μέρα η μητέρα σου άναβε κεριά στην εκκλησιά στην Κοίμηση.
- Ξαφνικά τρέχουν δυο ηλικιωμένες κυρίες (όπως έμαθα αργότερα ήταν οι αδελφές Καμβύση) μ΄ άρπαξαν μ΄ αγκαλιές και φιλιά.
- Χρηστάκη παιδί μου , λέγαμε στη μητέρα σου : Ο Σπυράκης (Κολοκούρης) και ο Χρηστάκης ζουν, τους είδαμε στον ύπνο μας και ήταν μαζί, θαρθούν ...(απόσπασμα από το βιβλίο
΄΄Αιχμάλωτοι των Τούρκων΄΄, 1ο βραβείο Εστίας Νέας Σμύρνης) .
Αιχμάλωτοι των Τούρκων , του Χρήστου Σπανομανώλη
<<Ολα μας τα καράβια πίσω γυρίσανε,
σπασμένα τα κατάρτια, σκισμένα τα πανιά,
ήρθαν από τη Σμύρνη κι΄ από τα Μουδανιά.
Φέραν των εκκλησιών μας τα δισκοπότηρα,
παιδιά, γυναίκες, γέρους - Γένος Γραικών πολύ.
Τις ρίζες της Φυλής μας απ΄ την Ανατολή.....>>
Εστω και καθυστερημένα διάβασα το βιβλίο <<Αιχμάλωτοι των Τούρκων>> του Χρήστου Σπανομανώλη . Επίκαιρο όσο ποτέ , καθώς το θέμα του αναφέρεται στη Μικρασιατική Καταστροφή . Ο Χρ. Σπανομανώλης έζησε την κρισιμότερη μάχη των Ελλήνων στη Μικρά Ασία, τη φονική μάχη του Αλή Βεράν που σήμαινε την αρχή του τέλους της Μικρασιατικής Καταστροφής. Αιχμάλωτος ο ίδιος γράφει για την αιχμαλωσία και το Γολγοθά που έζησαν χιλιάδες Ελληνες και περιγράφει τις σκληρές αναμνήσεις του...
Κατά τον Αύγουστο του 1922 , με την κατάρρευση του μετώπου στο Αφιο Καρά Χισάρ , ο Χρήστος Σπανομανώλης με τα δύο του αδέλφια , βρισκόμενοι ως εθελοντές στην πρώτη γραμμή , αιχμαλωτίζονται από τους Τούρκους. Επειτα από ένα χρόνο με βασανιστήρια χειρότερα και από της κολάσεως του Δάντη, ο μεν Χρήστος κατορθώνει να διαφύγει στην Ελλάδα, τα δυο του όμως αδέλφια δεν άντεξαν τα βασανιστήρια και την αιχμαλωσία και έμειναν για πάντα στα άγια χώματα της Μικράς Ασίας...
Το βιβλίο ΄΄Αιχμάλωτοι των Τούρκων΄΄ γράφτηκε στη Σύρο το 1923, σχεδόν αμέσως μόλις γύρισε από την αιχμαλωσία. Γράφτηκε σαν προσωπικό ημερολόγιο μιας εποχής που μόλις είχε περάσει και είχε αφήσει αδρές και ανάγλυφες τις σκληρές αναμνήσεις του.
Το 1932 η εφημερίδα ΄΄Εθνος΄΄ άρχισε τη δημοσίευση του ημερολογίου αλλά διεκόπει η έκδοσή του από την επέμβαση της τουρκικής πρεσβείας, χάριν της ελληνοτουρκικής φιλίας. Μετά τα γεγονότα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 το ΄΄Εθνος΄΄ ξανάρχισε και συμπλήρωσε τη δημοσίευσή του. (Την 6η Σεπτεμβρίου 1955, μέσα σε μια νύχτα οι Τούρκοι κατέστρεψαν ότι καλό είχε δημιουργήσει ο ελληνισμός, εξαφάνισαν τα Βυζαντινά μνημεία της τέχνης που όλος ο κόσμος προσπαθεί ως κόρη οφθαλμού να διαφυλάξει, ξέθαψαν τους νεκρούς μας, βεβήλωσαν τις εκκλησίες μας και έκαναν ακόμη αίσχη που δεν έγιναν γνωστά σε μας και που μόνο κτηνάνθρωποι διαπράττουν..... Χρ. Σπανομανώλης).
<<....Οι Τούρκοι έρχονται. Ακούμε καθαρά το ΄΄Αλλάχ-Αλλάχ΄΄. Περιμένουμε τη διαταγή του λοχαγού για έφοδο. Με το σήκωμα του λοχαγού βλέπουμε ξαφνικά κι έναν αντισυνταγματάρχη , έναν άγνωστο ήρωα ολόρθο πάνω σ΄ ένα βράχο που ήταν εμπρός μας δεξιά , να μας φωνάζει: ΄΄Που θα ξαναδείτε βρε παιδιά αυτό το μεγαλειώδες θέαμα; Δείξτε στους Τούρκους και πάλι τι θα πει Ελληνικός Στρατός΄΄.
Εμπρός αυτοί, ο αντισυνταγματάρχης και ο λοχαγός μας με το περίστροφο στα χέρια, μας οδηγούν σε νέα έφοδο, πολύ πιο σκληρή από την πρώτη.
Η σάλπιγγά μας προστάζει ΄΄Προχωρείτε, προχωρείτε΄΄...Πως να προχωρήσουμε όμως σαν λυγίζουν τα γόνατά σου από την εξάντληση...Οι δυο φίλοι μου Σμυρνιοί, τους βλέπω τραυματισμένους. Τραυματισμένο επίσης πηγαίνουν με το φορείο κι ένα γεναίο παλληκάρι του λόχου μου το Γιώργο Μαραγκό από τη Σύρο. Η νυφούλα του Αιγαίου που σαν αρχοντοπούλα λικνίζεται στα γαλανά νερά του, δίνει το παρόν με τα παιδιά της στον επικό αυτό αγώνα. Τον φρόντισα κι εγώ όσο μπορούσα. Στην πρώτη γραμμή υπηρετούσαν πολλοί Κυκλαδίτες, πάντα πρώτοι κι αυτοί στους αγώνες....
....Πλησιάζαμε στο Ουσάκ. Η φήμη του ερχομού μας είχε προηγηθεί. Ανδρες, γυναικόπαιδα και γέροι μας περίμεναν… και μόλις ζυγώσαμε χύμηξαν εναντίον μας σαν κοράκια. Αρχισαν να μας χτυπούν με ξύλα, με πέτρες, με σίδερα, με κεραμίδια. Μας πετούσαν παλιά τσουκάλια, ότι άχρηστο είχαν, φτάνει να ήταν βαρύ και να μας προξενούσε πόνο.
Ήσαν και κάτι παλιόπαιδα, οπλισμένα με σουγιάδες. Έπεφταν επάνω μας και κομμάτιαζαν τις σάρκες μας. Κι΄ όλοι διασκέδαζαν τρομερά με τις «κουμπότρυπες», που μας άνοιγαν οι μικροί κανίβαλοι… Θυμήθηκα πόσες φορές είχα δώσει το συσσίτιό μου σε Τουρκόπουλα - τριγύριζαν την ώρα της διανομής τους λόχους κι΄ έφευγαν με τα τσουκάλια γεμάτα. Θυμήθηκα πόσο βοηθούσν ό Στρατός μας τους Τούρκους χωριάτες…
Οι συνοδοί μας έβλεπαν το άγριο ξυλοκόπημα και γελούσαν με την καρδιά τους. Είχαν βαρεθεί να μας δέρνουν και παρώτρυναν τους άλλους να μας χτυπούν αλύπητα…
Οι Τούρκοι για να μας βασανίσουν ακόμη περισσότερο, μας υπέβαλλαν στο εξής μαρτύριον: Έφερναν έξω από τα συρματοπλέγματα κουβάδες γεμάτους νερό και τους άδειαζαν χάμω, μπροστά στα μάτια μας. Τους παρακαλούσαμε, τους ικετεύαμε να μας δώσουν λιγάκι να βρέξουμε τα χείλη μας… Εκείνοι όμως εξακολουθούσαν να διασκεδάζουν με την αγωνία μας…
Ήταν η ώρα δύο τ΄ απόγευμα της 22ας Αυγούστου, όταν είδα ένα απαίσιο θέαμα, που ποτέ δε θα μπορέσω νά το ξεχάσω: Πολλοί αιχμάλωτοι, ξετρελαμένοι από τη δίψα είχαν πέσει μπρούμυτα μέσα στ΄ αποχωρητήρια κι έπιναν βρωμόνερα… Ποτέ δε θα μπορούσα να φαντασθώ ότι η απόγνωση μπορεί να σπρώξει τον άνθρωπο σε τέτοιο φρικτό σημείο… Οι Τούρκοι σκοποί παρακολουθούσαν την οικτρά κατάσταση των αιχμαλώτων και γελούσαν....>> (Απόσπασμα από το βιβλίο...)
Η φονική Μάχη του Βεράν , η αρχή του τέλους της Μικρασιατικής Καταστροφής
Μετά τις επιχειρήσεις του Σαγγάριου , κατά το 1921, η Στρατιά της Μικράς Ασίας , τον Αύγουστο του 1922, κατείχε μέτωπο 1000 περίπου χιλιομέτρων, από την Προποντίδα (Ανατατολικά της Προύσσας) μέχρι τον Μαίανδρο ποταμό (περιοχή Ταβρίλ). Οι Ρώσσοι, οι Γάλλοι και οι Ιταλοί εφοδίαζαν τον Κεμαλικό στρατό με πολεμικό υλικό. Οι Αγγλοι δεν παρείχαν στην Ελλάδα ούτε χρηματική καν υποστήριξη. Αντιθέτως απέλυαν τους ευρισκόμενους στα χέρια τους αιχμαλώτους πολέμου, Τούρκους αξιωματικούς και οπλίτες , οι οποίοι ενίσχυαν τις τάξεις των τουρκικών Μεραρχιών.
Η κύρια τουρκική επίθεση κατά της Στρατιάς της Μ. Ασίας εκδηλώθηκε στις 13 Αυγούστου 1922, στην περιοχή Αφιόν Καρά Κισάρ , με κατεύθυνση από Νότο προς βορράν. Επί δύο ημέρες , στις 13 και 14 Αυγούστου , τα ολιγάριθμα ελληνικά τμήματα δεχόταν τις επιθέσεις της 1ης τουρκικής Στρατιάς , η οποία αποτελούνταν από 9 Μεραρχίες πεζικού και 3 Μεραρχίες ιππικού. Κατά τις δύο εκείνες μέρες , χάρις στη μειονεκτική οργάνωση της Ελληνικής διοίκησης και στις απαγορευτικές διαταγές της, η οποία επέμενε να διοικεί τη μάχη από τη Σμύρνη , οι ελληνικές δυνάμεις οι οποίες περιελάμβαναν 21 τάγματα πεζικού και 8 μοίρες πυροβολικού , παρέμεναν ως θεατές λίγα χιλιόμετρα απόσταση από το πεδίο της μάχης. Η έγκαιρη συμμετοχή τους στον αγώνα θα είχε αναχαιτίσει την εχθρική επίθεση . Αυτό όμως δεν έγινε.Τα αμυνόμενα τμήματα συνετρίβησαν.
Αναγκάστηκε τότε η Διοίκηση της Στρατιάς να διατάξει την προς τη Σμύρνη σύμπτυξη και έδωσε στο διοικητή του νοτίου συγκροτήματος στρατηγό Τρικούπη τη διαταγή να συμπτιχθεί προς δυσμάς , καλύπτων τις προς τη Σμύρνη συγκοινωνίες της Στρατιάς. Η διαταγή όμως ήταν εσφαλμένη στρατηγικά , διότι μολονότι η εχθρική επίθεση κατευθύνετο από Νότο προς Βορράν και απειλούσε τις συγκοινωνίες από Αφιον Καρά Χισάρ συγκοινωνίες, το νότιο συγκρότημα πήρε διαταγή να συμπτυχθεί από Ανατολικά προς Δυσμάς, εκτελώντας έτσι παρέλαση προ της εχθρικής επίθεσης και εμφάνιζαν συνεχώς τις πλευρές τους στις εχθρικές φάλαγγες.
Από τις 15 Αυγούστου και πέρα, οι Τούρκοι συναντούν διαδοχικά τις μεμονωμένες ελληνικές φάλαγγες, χωρίς ενιαίο τακτικό σχέδιο , χωρίς κάλυψη , χωρίς εφοδιασμό και χωρίς διαβιβάσεις. Οι φάλαγγες αυτοί , ασύνδετοι μεταξύ τους , δεν είναι πλέον σε θέση ν΄ αντιμετωπίσουν τη συγκροτημένη επιθετική διάταξη των Τούρκων. Η μέχρι εκείνη την εποχή νικήτρια και υπερήφανη Στρατιά Μικράς Ασίας , η οποία είχε αντιμετωπίσει νικηφόρα τους Τούρκους από τη Σμύρνη μέχρι τα πρώθυρα της Αγκυρας, εγκατέλειψε την Μικρά Ασία με απώλειες 13.000 νεκρούς, 15.000 τραυματίες και 17.000 εξαφανισθέντες. Κατά το 1922 στη Μικρά Ασία δεν νικήθηκε ο Ελληνας μαχητής ως οπλίτης ή ως αξιωματικός. Νικήθηκαν η πολιτική και η στρατιωτική του ηγεσία >>. (Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου , του Αντιστράτηγου ε.α. Σ. Γεωργούλη).
Στις 17 Αυγούστου , στην κοιλάδα του Αλή Βεράν γίνεται η φονικότερη μάχη της Μικρασιατικής Καταστροφής και γράφτηκε μια πραγματική τραγωδία. Τα δείγματα ατομικής αυτοθυσίας και ηρωισμού χρειάζονται τόμους για να γραφούν. Οι Ελληνες με το πάθος του απελπισμένου, ενώ βάλλονται καταιγιστικώς από τους γύρω λόφους, δεν περιμένουν να πεθάνουν αμυνόμενοι. Η κραυγή «Αέρα, αέρα!» δονεί την ατμόσφαιρα, αυτή την συννεφιασμένη μέρα και οι ήρωες επιτίθενται εναντίον των κυμάτων του εχθρού. Στην κόλαση του Αλή Βεριάν, 16 ελλιπή τάγματα απέκρουσαν 60 εχθρικά με 16 ίλες ιππικού και 23 πυροβολαρχίες. Τελικά πριν τις 22.00 το βράδυ τα απομεινάρια των δυο Σωμάτων κατορθώνουν να διαφύγουν προς Δυσμάς ενώ οι τραυματίες στον χώρο της μάχης εκλιπαρούν τους συναδέλφους τους να τους απαλλάξουν από το όνειδος της τουρκικής αιχμαλωσίας, χαρίζοντάς τους το θάνατο.
Επίλογος
Ο Χρήστος Σπανομανώλης γεννήθηκε το 1900 στη Σμύρνη . Σπούδασε στην Κιουπετζόγλειο και στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης. Ταυτόχρονα ειδικεύθηκε στην Αγγλική Φιλολογία στην Y.M.C.A. κοντά στον καθηγητή Fowler.
Σε ηλικία 17 ετών , απόφοιτος πλέον της Ευαγγελικής Σχολής επιστρατεέται μαζί με τ΄ αδέλφια του Κωνσταντίνο και Δημήτριο και με το συμμαθητή του Ηλία Χούλη στον Τουρκικό στρατό, ως Οθωμανός υπήκοος. Μετά πολλές περιπέτειες στις 2 Μαίου 1919 και αφού απελύθηκαν από τουν τουρκικό στρατό , τα τρία αδέλφια κατετάγησαν ως εθελοντές στον ελληνικόν στρατό, λαμβάνοντας μέρος σε όλες τις ένδοξες μάχες στη Μ. Ασία.
Ο Χρ. Σπανομανώλης γράφει για το βιβλίο του <<Οταν επέστρεψα τον Αύγουστο του 1923 στην Ελλάδα, ξεπλήρωσα έναν όρκο που είχα δώσει κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας μου, όταν έβλεπα να εξωλοθρεύονται από τους Τούρκους μια ολόκληρη γενιά με απερίγραπτα βασανιστήρια. Να παραδώσω στον ιστορικό του μέλλοντος , όπως έζησα το παρόν ημερολόγιό μου, το οποίο πράγματι αποτελείται από σελίδες γραμμένες με αίμα και με πόνο. Αναπαριστά το Γολγοθά , όπως τον έζησα μαζί με μυριάδες Ελλήνων. Είναι η βίβλος του μαρτυρίου εκείνων που σώθηκαν από τις σφαίρες, για να σβήσουν αργότερα από τις στερήσεις, τις καχουχίες, τα βάσανα...- υπολογίζονται σε εξήντα περίπου χιλιάδες - και των ασυγκρίτως ολιγωτέρων , που επέστρεψαν ζωντανοί σκελετοί, πραγματικοί δραπέτες μιας αφαντάστου κολάσεως, προς δόξα των απογόνων του Ερτοργούλ...
Το βιβλίο μου δεν περιέχει υπερβολές. Μέσα στα διάφορα στρατόπεδα της Μ.Ασίας ασφαλώς θα έχουν συμβεί και πολύ φρικτότερα πράγματα και θα συνέβησαν τραγικώτερς σκηνές. Αλλωστε , αδιάψευστοι μάρτυρες είναι οι διασωθέντες γιατροί των αιχμαλώτων κ.κ. Αποστολίδης, Χατζηπέτρος και πολλοί άλλοι των οποίων το ηθικό κύρος και η ειλικρίνεια είναι αναμφισβήτητος.
Ομολογώ ότι παρ΄ όλο , που μόνο από τη δική μου οικογένεια έχω περί τους δέκα στενούς συγγενείς που εξολοθρεύτηκαν στην Μ.Ασία με τα γνωστά βασανιστήρια των Τούρκων, επίστευσα στην Ελληνοτουρκική φιλία ...Εξαπατήθηκα όμως. Δεν υπολόγισα τα τραγικά γεγονότα της Κωνσταντινούπολης της 6ης Σεπτεμβρίου 1955....>>.
Ο Χρήστος Σπανομανώλης μετά την αιχμαλωσία εγκαθίσταται στη Σύρο. Με την επιχειρηματική του δραστηριότητα άφησε εποχή στους εμπορικούς κύκλους του εξωτερικού και όπως λέει ο ίδιος: <<Μετά λίγα χρόνια πολύ σκληρής δουλειάς , αλλά με την υποστήριξη των Συριανών που εκτιμούσαν και βοηθούσαν κάθε άνθρωπο δραστήριο και ικανό και κυρίως ηθικό και τίμιο, κατώρθωσα να δημιουργηθώ πολύ καλά. Αγόρασα ένα αυτοκίνητο για την εργασία μου και φυσικά για αναψυχή. Είχα οδηγό τον συμπολεμιστή μου , ένα σπουδαίο παλληκάρι, το Νικόλα Σαργολόγο. Του είχα δώσει εντολή στις 6 κάθε απόγευμα να είναι στο σπίτι και να παίρνει τη μητέρα μου και να την πηγαίνει περίπατο έως τις 8. Είναι πολύ περίεργο πράγμα πόσο γρήγορα σε θεωρούν δικό τους άνθρωπο οι Κυκλαδίτες. Σου δείχνουν τέτοια οικειότητα που νομίζεις ότι σε γνωρίζουν χρόνια. Γι΄ αυτό πολύ γρήγορα βρήκα τον εαυτό μου και σιγά ξεχάστηκαν τα βάσανα της αιχμαλωσίας. Θα ήθελα το παρόν βιβλίο να θεωρηθεί σαν ένα μνημόσυνο για όλους τους χαμένους ηρωικούς και αθάνατους συμπολεμιστές μου της Μ.Ασίας>>.
Ο Χρήστος Σπανομανώλης παντρεύτηκε τη Δέσποια Λουμάκη και απέκτησε 3 γιους. Το 1945 με το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου βρίσκεται ολοκληρωτικά κατεστραμένος από τους Γερμανούς και Ιταλούς. Δεν χάνει όμως το κουράγιο του και αρχίζει έναν ηράκλειο αγώνα για την αναδημιουργία του εμπορικού του οίκου. Και τα καταφέρνει και πάλι !
Ο Αντιστράτηγος ε.α. Σ. Γεωργούλης γράφει για το βιβλίο : <<Ο Χρήστος Σπανομανώλης , αυτόπτης μάρτυρας και θύμα των περιπετειών του Μικρασιατικού δράματος, ανασύρει μια πτυχή της αυλαίας και εκθέτει τα γεγονότα όπως τα αντελήφθει ο ίδιος και όπως τα έζησε. Η συμβολή του η οποία συντελεί στη διατήρηση της μνήμης του Εθνους δεν έχει μόνο ιστορική αξία. Εχει και αξία ηθική και πολιτικήν διότι μπορεί να υπενθυμίζει στον ελληνικό λαό και στους πολιτικούς ηγέτες του, ότι οφείλουν να εξετάζουν με μεγάλη προσοχή το παρελθόν, όταν λαμβάνουν αποφάσεις οι οποίες ρυθμίζουν το μέλλον.
Δημοσιεύθηκε το Σεπτέμβριο του 2010)
Με εκτίμηση
Υποπλοίαρχος (ε.α.)
Ουρανία Πανταζή Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου