ΠΑΣΧΑ 1981. ΤΟ ΆΚΤΙΣΤΟ ΦΏΣ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΉ. ΠΑΤΉΡ ΓΕΏΡΓΙΟΣ ΚΑΛΤΣΙΟΥ

ΠΑΣΧΑ 1981. ΤΟ ΆΚΤΙΣΤΟ ΦΏΣ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΉ. ΠΑΤΉΡ ΓΕΏΡΓΙΟΣ ΚΑΛΤΣΙΟΥ 

Μέσα στὴ φυλακὴ ὁ π. Γεώργιος εἶχε θεῖες

ἀποκαλύψεις καὶ ὁράσεις τοῦ Ἀκτίστου Φωτός.

Ἡ ἐντονότερη ἐμπειρία τοῦ συνέβη τὸ Πάσχα τοῦ 1981. Τὴ Μ. Ἑβδομάδα ἀναλογιζόταν τὰ Ἅγια Γεγονότα καὶ τὰ Θεία Πάθη τοῦ Σωτῆρος. Μὲ τὴν

προσευχή γλύκαινε ἡ καρδιά του καὶ περιοριζόταν ἡ πίκρα τῆς φυλάκισης καὶ τῆς ἔλλειψης τῶν δικῶν του ἀνθρώπων.

Τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως ἀγρυπνοῦσε στὸ κελλί του. Ἡ καρδιά του ἄρχισε νὰ νιώθει μία αὐξανόμενη  χαρά. Ὁ ἦχος ἀπὸ τὶς καμπάνες τῶν ναῶν ἔφθανε

στὸ κελλί του. Μαζὶ μὲ τὸν χαρμόσυνο ἦχο ἦλθε καὶ ἕνα πολὺ δυνατὸ φῶς μέσα στὸ σκοτεινὸ κελλί.

Διηγεῖται ὁ ἴδιος: «Ηταν τόσο ὄμορφα -ἦταν σὰν Παράδεισος. Μόνος μου μέσα στὸ κελλί, συνειδητοποίησα γιὰ πρώτη φορὰ πόσο ὄμορφος εἶναι ὁ ἦχος

ἀπὸ τὶς καμπάνες. Ἐκείνη τὴ νύχτα δὲν κοιμήθηκα.

Ἤμουν ξαπλωμένος στὸ κρεβάτι μου καὶ θυμόμουν  πασχαλινὲς γιορτὲς ἀπὸ τὸ παρελθόν: ἕνα Πάσχα ὅταν ἤμουν παιδί, ἕνα Πάσχα ὅταν ἤμουν φοιτητής,

ἕνα προηγούμενο Πάσχα στὴ φυλακή. Ὅλη τὴ νύχτα ἔψαλλα: “Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος”. Ημουν τόσο εὐτυχισμένος! Τὸ Φῶς

σύντομα ἐξαφανίστηκε, ἀλλὰ ἡ εὐτυχία κράτησε πολλὲς ὧρες».

Ὅταν ξημέρωσε, ὁ π. Γεώργιος ἐξακολουθοῦσε νὰ βρίσκεται σὲ κατάσταση θείας χαρᾶς καὶ ἀγαλλίασης. «Πρέπει νὰ εἶχα πεῖ ἑκατοντάδες, χιλιάδες φορὲς τὸ “Χριστὸς Ἀνέστη”. Γιὰ νὰ μπεῖ

βαθιὰ μέσα στὸ μυαλό μου καὶ στὴν καρδιά μου ἡ ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεως».

Κάποια στιγμὴ μπῆκε στὸ κελλί του, ὁ πιὸ βίαιος δεσμοφύλακας. «Ἂν αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν ξυλοκοποῦσε 5 – 6 κρατούμενους στὴν βάρδια

του, μᾶλλον δὲν πρέπει νὰ ἔνιωθε καλά. Στάθηκα ἀντικρίζοντας τὴν πόρτα, ὅταν μπῆκε μέσα καὶ  εἶπα: “Χριστὸς Ἀνέστη!”. Ὁ φύλακας μὲ κοίταξε.

Γύρισε τὸ κεφάλι καὶ κοίταξε ἐκείνους ποὺ βρίσκονταν πίσω του, γύρισε πάλι σ' ἐμένα καὶ εἶπε:

“Ἀληθῶς Ἀνέστη!”.

Αὐτὸ γιὰ μένα ἦταν σὰν χτύπημα στὸ κεφάλι.

Ἐκείνη τὴν στιγμὴ κατάλαβα ὅτι δὲν ἦταν αὐτὸς πού μοῦ εἶπε “Ἀληθῶς Ἀνέστη”, ἦταν ὁ Ἄγγελος τοῦ Κυρίου. Ἐκεῖνος ποὺ καθότανε στὸν τάφο

καὶ εἶπε στὶς Μυροφόρες: Τί ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν; Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ... ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν. Διὰ τοῦ στόματός του ὁ Ἄγγελος μοῦ ἐπιβεβαίωσε τὴν Ἀνάσταση, ἐπειδὴ

τὴν χρειαζόμουν αὐτὴν τὴν ἐπιβεβαίωση καὶ ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἤθελε νὰ μοῦ ἐπιβεβαιώσει τὴν ἀλήθεια τῆς

Ἀναστάσεώς Του μέσα ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ἐχθροῦ μου. Τὸ κελλί μου πλημμύρισε ἀπὸ φῶς. Ἡ χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη. Γιὰ 5 μὲ 6 ὧρες, μέχρι τὸ μεσημέρι ποὺ ἐρχόταν τὸ φαγητό, ἤμουν μέσα στὸ

φῶς, ἔνιωθα πνευματικὴ ἀγαλλίαση».

Ἡ ξεχωριστὴ ἐκείνη λαμπρή, εἶχε ἀνατρεπτικὴ

συνέχεια. Επόμενος ἐπισκέπτης στὸ κελλὶ τοῦ π. Γεωργίου ἦταν ἕνας ἄθεος συνταγματάρχης, ποὺ

μισοῦσε τὸν π. Κάλτσιου καὶ ἐφεύρισκε τρόπους νὰ τοῦ δυσκολεύει τὴ ζωή. Ὁ π. Γεώργιος κατάλαβε ἀπὸ τὸν θόρυβο ποὺ ἔκανε κατεβαίνοντας

τὰ σκαλιὰ ὅτι εἶναι ἐκεῖνος καὶ ὅτι ἐρχόταν νὰ τὸν πειράξει. Ἐνισχυμένος ψυχολογικὰ ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Ἀκτίστου Φωτός, ἀποφάσισε νὰ τὸν κοντράρει λεκτικὰ καὶ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὶς

ἀλήθειες τῆς πίστης.

«Ἄνοιξε τὴν πόρτα καὶ τοῦ εἶπα: “Χριστὸς

Ἀνέστη". Μὲ κοίταξε καὶ εἶπε: “Τὸν εἶδες;”. Εἶπα:

“Συνταγματάρχα μου, δὲν Τὸν εἶδα ὅταν ἀνεστήθη, ἀλλὰ πιστεύω στὴν ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεως μέσα ἀπὸ τὴν αὐθεντία ἐκείνων ποὺ Τὸν εἶδαν.

Τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς μαθητές, τοὺς Μάρτυρες, τὰ ἑκατομμύρια τῶν Χριστιανῶν ποὺ πέθαναν, εἴτε ἀπὸ μαρτύρια εἴτε ἀπὸ φυσικὸ θάνατο,

δοξολογώντας τὸν Χριστό. Ὅλοι αὐτοὶ συνιστοῦν ἐγγύηση ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνεστήθη. Ἔχεις δεῖ ποτὲ τὸν Βόρειο Πόλο; Πιστεύεις ὅμως στὸ κύρος τῶν ἐπιστημόνων. Οὔτε ἔχεις δεῖ ποτὲ τὸν

Στάλιν ἢ τὸν Μὰρξ παρὰ μόνο σὲ φωτογρα-

φίες, ἀλλὰ πιστεύεις σὲ αὐτοὺς μέσα ἀπὸ τὴν αὐθεντία τῶν κομμουνιστῶν ποὺ μιλοῦν γι'αὐτούς”. Ὅσο περισσότερο μιλοῦσα, ὅσο περισσότερο ἐπιχειρηματολογοῦσα μὲ τὴν λογική, ἄλλο τόσο λυπόταν ἡ καρδιά μου, ἄλλο τόσο χανόταν

τὸ φῶς μέσα στὸ κελλί. Ἐπειδὴ προσπάθησα νὰ ἐξηγήσω μὲ τὴν λογική, μὲ τὴν ἀνθρώπινη λογική,

μία Ἀλήθεια, ἡ ὁποία δὲν χωράει ἀμφισβήτηση. Ἡ ἁπλὴ δήλωση “Χριστὸς Ἀνέστη” ἀρκοῦσε νὰ τὸν πείσει ἢ νὰ μὴν τὸν πείσει. Καὶ κατάλαβα ὅτι εἶχα

ἁμαρτήσει καὶ ὅτι ὁ Θεὸς μὲ εἶχε ἐγκαταλείψει. Ὁ Ἄγγελος πού μοῦ εἶπε “Ἀληθῶς Ἀνέστη” εἶχε φύγει. Δὲν ὑπῆρχε πιὰ φῶς στὸ κελλί…»

Τὰ θαυμαστὰ γεγονότα, ποὺ ἔζησε στὶς φυλακές, ὁ π. Γεώργιος τὰ ἐξηγοῦσε θεολογικὰ καὶ

ἀπὸ ὅλα ἔβγαζε ὠφέλιμα συμπεράσματα. Ἔλεγε:

«Περιγράφω αὐτὴ τὴ διπλὴ πτυχὴ τῆς φυλάκισής μου -τὸν πόνο καὶ τὴ θεϊκὴ παρηγοριά- γιὰ νὰ

σᾶς δώσω νὰ καταλάβετε ὅτι ὁ Θεὸς ἐξισορροπεῖ μυστικὰ τὴ ζωή μας. Ἂν ἔχουμε Θεό, δὲν θὰ καταρρεύσουμε ποτὲ ἀπὸ τὸν πόνο αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Κατὰ τὴ διάρκεια τῶν πιὸ φρικτῶν μας δεινῶν, ξαφνικὰ ἀνακαλύπτουμε ὄψεις φωτὸς καὶ

ἱερῆς χαρᾶς. Ἐὰν ὁ κόσμος μᾶς συνθλίβει, τότε ο Ἰησοῦς μᾶς παρηγορεῖ. Ὅταν εἴμαστε λυπημένοι, ἡ χαρὰ μᾶς εἶναι ὁ Ἰησοῦς».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ. ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΡΑΡΕΥΣΟΥΜΕ. ΠΑΤΉΡ ΓΕΏΡΓΙΟΣ ΚΑΛΤΣΙΟΥ ΈΝΑΣ ΡΟΥΜΆΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΉΣ